ANNIHILATOR interview (Jeff Waters)

“The last of the Mohicans”

Εκτός από την επιδραστικότητα των ANNIHILATOR στο heavy metal γενικότερα, εκτός από την τεχνική του Jeff Waters και τα δαιμονικά του σόλο, αλλά και την τρομερή ποικιλία στον ήχο τους, ήταν ανέκαθεν από τα αγαπημένα ονόματα στη χώρα μας επειδή ο εξωστρεφής, ειλικρινής και πάντα ευχάριστος ηγέτης τους ανταπέδιδε την αγάπη. Παρά τα εμπόδια που έχει συναντήσει στην 30άχρονη καριέρα του, παρά τις αμέτρητες εναλλαγές μουσικών και εταιριών, ο Waters μας παρουσιάζει πλέον το 17ο στούντιο άλμπουμ των ANNIHILATOR. Τρομερό επίτευγμα, όταν αναλογιστούμε πόσοι έχτισαν καριέρα πάνω σε 3 ή 4. Μήπως όμως, το εξαιρετικό “Ballistic, sadistic” θα είναι και το τελευταίο τους; Ας δούμε τι μοιράστηκε πρόσφατα μαζί μας μέσα από μια συζήτηση που ξεπέρασε τα 100 λεπτά.

Αν και βρεθήκαμε στην Αθήνα, ήταν μόλις είχα πρωτακούσει τον δίσκο και δεν μιλήσαμε πολύ γι’ αυτόν. Είναι πολύ επιθετικός.
Ναι, τελικά βγήκε θυμωμένος, επιθετικός και σκληρός. Ο τελευταίος 1,5 χρόνος ήταν γεμάτος άγχος για μένα και συνέβησαν διάφορα γεγονότα. Όπως γνωρίζεις, μετά από μια ζωή, αποφάσισα να αφήσω την πατρίδα μου και να μετακομίσω στην Αγγλία, όπου χρειάστηκε να πουλήσω όλα μου τα υπάρχοντα, τα αυτοκίνητά μου και ν’ αρχίσω μια νέα ζωή. Καθυστέρησε η διαδικασία χτισίματος του στούντιο, υπήρχε και η περιοδεία που ακυρώσαμε, ώστε δεν προωθήσαμε αρκετά το “For the demented”, επειδή το διαβατήριό μου δεν μου είχε επιστραφεί, περιμένοντας να πάρω την βίζα μου για την Αγγλία. Γενικά υπήρχε μεγάλη πίεση και άγχος, ενώ πάνω απ’ όλα είχαμε έναν συγκεκριμένο ενήλικα (σ.σ. προσέχει τα λόγια του) ο οποίος παρενοχλούσε την νέα μου οικογένεια και είχε κάνει την ζωή μας κόλαση. Όπως καταλαβαίνεις, το αποτέλεσμα ήταν το “Ballistic, sadistic” να είναι τόσο θυμωμένο κι επιθετικό. Ήρθε και η περιοδεία που διήρκησε σχεδόν δυο μήνες, οπότε μόλις τώρα στις γιορτές των Χριστουγέννων κατάφερα να ηρεμήσω, πριν ξεκινήσει η προώθηση του άλμπουμ και οι συνεντεύξεις (γέλια).

Θα έλεγες πως ήταν μια καθαρτική διαδικασία αυτός ο δίσκος;
Κοίτα, όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, όταν είσαι σωστός με τους ανθρώπους γύρω σου, όταν είσαι χαρούμενος, κάποιες φορές σε βοηθά για το αποτέλεσμα και κάποιες όχι. Γνωρίζω πολύ καλά πως τα τελευταία χρόνια, μερικές από τις στιγμές στα άλμπουμ είναι πολύ καλές, άλλες λιγότερο κι άλλες όχι. Για παράδειγμα το “No way out” από το “Feast” είναι από τα αγαπημένα μου, παρόλο που δεν ακούω τον υπόλοιπο δίσκο (γέλια). Με καταλαβαίνεις λοιπόν. Νομίζω πως όλοι οι συνθέτες έχουν καλές, μέτριες και κακές στιγμές πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχουν πολλοί που έχουν γράψει 17 άλμπουμ, έτσι; (σ.σ. γελώντας αλλά συνάμα με την δικαιολογημένη δόση περηφάνειας). Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να γράφεις τι σε εκφράζει και σου αρέσει κι όχι αυτό που νομίζεις ότι θα σου επιφέρει δόξα και χρήμα. Πραγματικά δεν περίμενα την καθολική αποδοχή του νέου δίσκου και χαμογελώ καθημερινά (γέλια).

Jeff το άλμπουμ είναι κιθαριστικά φοβερό. Μου ακούγεται λες κι έχεις κάτι να αποδείξεις. Κάνω λάθος;
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά όχι δεν είχα κάτι να αποδείξω. Μου πήρε σχεδόν 9 μήνες να μπω στο στούντιο, αλλά είχα μεγάλη ανυπομονησία να μπω και να γράψω, αφού λατρεύω να παίζω και να γράφω μουσική, ήταν αυτή η δίψα νομίζω. Υπάρχει όμως μια διαφορετική προσέγγιση αυτή τη φορά. Για πρώτη φορά η μπάντα μου είναι μέρος της οικογένειας σχεδόν. Έχουν τα δωμάτιά τους στο σπίτι μας και για πρώτη φορά αναμίχθηκαν στην όλη διαδικασία. Τους ρώτησα αρχικά για τις 3 προτεραιότητες που μου συστήνουν να ακολουθήσω και αυτές που μου είπαν ήταν: 1) Να γράψω την μουσική μαζί με τον drummer, κάτι που έκανα για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια. Επίσης ο Fabio, συνέβαλλε στο να γράψω πιο κοντά στα πρώτα 4-5 πρώτα άλμπουμ των ANNIHILATOR με τον τρόπο που έπαιζε. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως ήταν τόσο σημαντικό να έχω τα τύμπανα στην αρχή. 2) Να παίξει ο Fabio τα τύμπανα στο άλμπουμ, διότι εδώ και πολλά χρόνια, χρησιμοποιούσα ένα λογισμικό για να γράψω τα τύμπανα. Μου αρέσει ο πλαστικός ήχος και οι drummer που παίζουν τέλεια, σαν μηχανή. Με έπεισαν όμως σε αυτό και τελικά έχει μεγάλη διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα. 3) Να κρατήσουμε το ύφος κοντά στην πρώτη δεκαετία της μπάντας, χωρίς να αντιγράφουμε, αλλά έχοντάς τα σαν επιρροή.

Τελικά αυτό ακριβώς λαμβάνουμε ακούγοντας το άλμπουμ. Υπάρχουν τραγούδια που ακούγονται επηρεασμένα από παλαιότερα δικά σου, όπως το “Lip service” για παράδειγμα που μου άρεσε πολύ. Θυμίζει “21”,  “Knight jumps Queen” ίσως και “Fun palace”. Πώς το κάνεις αυτό; Γράφεις με το σκεπτικό να έχει το ίδιο συναίσθημα;
Ακριβώς αυτό. Όταν θέλω να γράψω κάτι πιο αργό, funky, με μπάσο και τύμπανα στην αρχή και σχεδόν κάθε 2 άλμπουμ το επαναλαμβάνω. Δεν συμβαίνει με όλα τα τραγούδια, όμως κάποιες φορές σκέφτομαι πως θέλω να έχω ένα τραγούδι με αυτό το συγκεκριμένο groove, κι αν γυρίσεις στο παρελθόν, είναι επηρεασμένο από το “Trial by fire” των TESTAMENT. Είναι κάτι που μου άρεσε όταν στις πρώτες μας μέρες, περιοδεύαμε μαζί. Το άκουγα κάθε νύχτα για δυο μήνες σχεδόν και αυτό το funky ύφος μου άρεσε. Κι αν πας ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, θα το βρεις στους AC/DC.

Και γνωρίζουμε πόσο μεγάλος fan των AC/DC είσαι (γέλια). Πώς αποφάσισες να κυκλοφορήσεις σαν πρώτο δείγμα του άλμπουμ το “I am warfare”; Δεν θα το έλεγα το πιο αντιπροσωπευτικό ή το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.
Κοίτα, όταν το πρώτο δείγμα είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, μετά θα απογοητευτεί ο κόσμος, ή αν πρώτα είχαμε τα πιο κλασικά κομμάτια, μετά ίσως να μην του άρεσε που δεν είναι όλα έτσι (γέλια). Ο λόγος ήταν πως κάποια από τα τραγούδια που προτιμώ περισσότερο, ήθελα να έρθουν αργότερα για να έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο νομίζω. Όπως το “Riot” για παράδειγμα…

Από τα αγαπημένα μου Jeff, όπως και το “Dressed up for evil”.
Ναι. Τα πρώτα 4 που κυκλοφόρησαν, ήταν μια μίξη από αντιπροσωπευτικά κομμάτια κι από κάποια που ίσως να μην ήταν και τα καλύτερα του δίσκου (γέλια). Εγώ προτιμώ περισσότερο το “Riot”, το “Armed to the teeth” και το “Psycho ward”, αλλά κυκλοφορήσαμε το “I am warfare” επειδή είναι ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης στους SLAYER, τους οποίους είδα πολλές φορές στην τελευταία τους περιοδεία και το τραγούδι έχει κάτι από την μουσική τους, ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο του δίσκου. Πιο πολύ για μένα, αφού εκτός από τους VAN HALEN, οι SLAYER είναι το αγαπημένο συγκρότημα.

Ας μιλήσουμε για το “Psycho ward” που είναι επιθετικό, αλλά και το πιο… πιασάρικο του δίσκου, με έντονη σχέση με το “Stonewall” θα έλεγα.
Ναι, σίγουρα. Εσκεμμένα ακολούθησα το στήσιμο του “Stonewall” όταν το έγραφα. Θυμάμαι όταν περιοδεύαμε εκείνη την εποχή και στο κοινό είχαμε όλους αυτούς τους thrashers που τραγουδούσαν ένα τραγούδι σαν το “Stonewall” που ήταν τόσο μελωδικό και μ’ έκανε να χαμογελάω διότι είναι ένα καθαρόαιμο ευθύ metal τραγούδι με καθαρά μέρη. Ήταν από τις επιτυχίες μας στις ΗΠΑ εκείνη την περίοδο. Έχοντας τραγούδια όπως το “Human insecticide” ή το “In command” κλπ και ο κόσμος αυτός γούσταρε ένα κομμάτι για το περιβάλλον και φώναζε στο ρεφραίν, σχεδόν χορεύοντας. Τελικά, αυτό έγινε χαρακτηριστικό των ANNIHILATOR και με το “Psycho ward” λαμβάνω την ίδια αντίδραση. Άτομα που ακούνε CANNIBAL CORPSΕ έρχονται και μου λένε ότι τους αρέσει αυτό το μελωδικό τραγούδι και μένω έκπληκτος (γέλια).

Μπορεί κι άλλες thrash μπάντες να μπόλιασαν την μουσική τους με μελωδίες και μελωδικά μέρη, όπως οι MEGADETH για παράδειγμα, όμως κι εσύ είχες τον δικό σου τρόπο να ενσωματώσεις τις μελωδίες στην μουσική σου.
Έχεις δίκιο. Οι ANNIHILATOR ήταν στο δεύτερο κύμα του thrash, μετά τους Big-4 και ήμουν επηρεασμένος από πολλούς κιθαρίστες και συγκροτήματα, κάτι που ακούγεται στα τραγούδια μου και δεν δίστασα ποτέ να φανερώσω. Όμως, με τον τρόπο που το κάναμε εμείς, επηρεάσαμε άλλους και πάντα νοιώθω περήφανος όταν άλλοι έρχονται να μας συγχαρούν και να μου πουν πόσο επηρεάστηκαν από το “Alice in hell” και το “Never neverland” και το πόσο πρωτοποριακά ήταν. Αργότερα, βέβαια προέκυψαν περισσότερο τεχνικές μπάντες, πιο γρήγορες και προοδευτικές, αλλά το 1989 είχαμε τόσες πολλές καινοτομίες, από μουσική τσίρκου, μέχρι τρελά περάσματα, μπαλάντες και τζαζ μέρη. Από αυτή την πλευρά ήμασταν ακραίοι. Αυτό, όπως και η αλλαγή μελών, και η αλλαγή ύφους από δίσκο σε δίσκο, νομίζω πως μας εμπόδισαν στο να γίνουμε μεγαλύτεροι και πιο επιτυχημένοι πιστεύω.

Το ξανασυζητήσαμε αυτό μαζί. Από την άλλη όμως, όλο αυτό έχει προσδώσει ποικιλία στην μουσική και τον χαρακτήρα των ANNIHILATOR.
Ναι, έχεις δίκιο και ίσως, εν μέρη, αυτός να είναι ο λόγος που επιβιώσαμε μέχρι σήμερα.

Αφού αναφέραμε το “Riot”, να πω ότι μου αρέσει πολύ ο ήχος της κιθάρας σου εδώ και μου έφερε περισσότερο την εποχή “King of the kill” με “Refresh the demon”.
Ναι, έχουμε μέρη στα τραγούδια του άλμπουμ που είναι πιο σύγχρονα, όμως το μεγαλύτερο μέρος θα έλεγα πως στηρίζεται στα πρώτα 4 άλμπουμ. Το “Riot” τα συνδυάζει ωραία.

Μετά από 17 άλμπουμ, πότε νομίζεις πως γράφεις τα καλύτερά σου τραγούδια;
Σίγουρα δεν μπορείς να το σχεδιάσεις. Εξαρτάται από το τι βιώνεις την εκάστοτε περίοδο. Όπως σου εκμυστηρεύτηκα και στην Αθήνα, έπαιξε ρόλο η ιστορία εκβιασμού που είχα από κάποιον, προς την καινούρια μου οικογένεια. Ο κάθε μουσικός, επηρεάζεται από το αν είναι χαρούμενος, ή στενοχωρημένος ή θυμωμένος κι αυτό φαίνεται στον τρόπο που γράφει, ή τουλάχιστον σε μένα έτσι γίνεται. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια συνταγή για να γράψω τα καλύτερά μου τραγούδια, αλλά σίγουρα όταν είμαι θυμωμένος, αυτό βγαίνει (γέλια).
Ναι, αλλά αυτό που δεν μπορώ να προσδιορίσω είναι το πότε και πώς εσύ συγκεκριμένα γράφεις καλύτερα, διότι από την μια λατρεύω τις μελωδικές στιγμές του “STWOF” ή του “KOTK” ενώ από την άλλη κάποιες από τις καλύτερες στιγμές σου είναι στα πιο επιθετικά σου κομμάτια.
Κοίτα, αυτοί που με γνωρίζουν, ξέρουν καλά πως είμαι όλα αυτά. Και πάνω και κάτω (γέλια). Λες και με ρίχνεις σε ένα σέικερ κι ό,τι βγει (γέλια).

Με την πτώση των πωλήσεων, η επιβίωση για τους καλλιτέχνες είναι δύσκολη. Οι ANNIHILATOR όμως, εξακολουθούν να παράγουν ολοκληρωμένους δίσκους. Πώς επιβιώνετε στην σημερινή πραγματικότητα;
Αρχικά, όταν μας έσπασε το συμβόλαιο η δισκογραφική μας το 1994, μας είπαν πως η καριέρα μας θα τερματιζόταν με το είδος που παίζαμε, όμως λίγους μήνες αργότερα, υπέγραψα μάλλον το καλύτερο συμβόλαιο που είχα ποτέ, με την Music For Nations για 3 άλμπουμ. Αυτό το συμβόλαιο μου επέτρεψε να αγοράσω ένα σπίτι κι ένα στούντιο ηχογραφήσεων και παρότι έχω ζήσει σε τέσσερα διαφορετικά μέρη από τότε, το στούντιο παρέμεινε μαζί μου. Έτσι, ακόμα κι όταν μειώθηκε η ζήτηση για το είδος της μουσικής μας, εγώ είχα καταφέρει να μειώσω σημαντικά τα έξοδά μου για την παραγωγή των δίσκων μας. Αν στις αρχές φτάσαμε να παίρνουμε 300 χιλιάδες δολάρια για την παραγωγή ενός δίσκου, σήμερα νέες μπάντες δεν ξεπερνούν τα 10 χιλιάδες για παράδειγμα. Η δεύτερη σημαντική απόφασή μου, ήταν να εργοδοτώ εγώ τους μουσικούς στους ANNIHILATOR, αντί να μοιραζόμαστε τα έξοδα και τα έσοδα ως μπάντα, παρότι που όταν μας βλέπεις ζωντανά, είμαστε συγκρότημα στην σκηνή. Τέλος, το να έχεις οπαδούς που δέχονται όλες αυτές τις αλλαγές στο μουσικό ύφος, αλλά και στα μέλη, είναι καταλυτικό. Ο κόσμος μας, είναι που μας έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και τα δύσκολα χρόνια, μεταξύ 1997-2007 που ήταν τα δυσκολότερα. Όταν πλέον εξακολουθείς να πορεύεσαι τόσα χρόνια, δημιουργείται και μια τάση από τον κόσμο που σε ακούει και σε εκτιμά και τελικά από στόμα σε στόμα συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε από το 2007 κι έπειτα.

Πρέπει να αναφερθούμε και στο ότι οι ANNIHILATOR έχουν για πρώτη φορά την ίδια σύνθεση σε δυο συνεχόμενα άλμπουμ τους. Πόσο νομίζεις πως έχει συμβάλει την δυναμική του σχήματος, το να έχεις περισσότερο μια μπάντα σε σχέση με το παρελθόν;
Σίγουρα υπάρχει μεγάλο αντίκτυπο στον τρόπο που συνθέσαμε με τον Fabio στα τύμπανα, αλλά και το να έχω την άποψη των άλλων σε κάθε βήμα. Αυτά τα δυο είναι οι σημαντικότερες αλλαγές. Το άλμπουμ δεν θα ήταν τόσο καλό αν το είχα γράψει μόνος μου και πάλι. Ο Fabio είναι ένα μίγμα από Lombardo και Aldridge (γέλια). Το thrash συναντά το hard rock. Τα βάζει μαζί και βγάζεις το heavy metal μας.

Έχεις συνεργαστεί με εξαιρετικούς μουσικούς όλα αυτά τα χρόνια, όμως πρέπει να ήταν δύσκολο να μοιραστούν το όραμά σου για τους ANNIHILATOR έτσι;
Όχι στο στούντιο, διότι πάντα τους έδινα τα τραγούδια και τη κατεύθυνση που ήθελα. Κάποιοι από αυτούς γνώριζα πως είχαν την ικανότητα να γράφουν κάποια καλά μέρη, είτε στα τύμπανα, είτε στην κιθάρα, είτε για τη φωνή, αλλά σε γενικές γραμμές εκτελούσαν αυτό που τους ζητούσα. Υπήρξαν φορές που υπάρχουν ονόματα στα credits, ενώ το μόνο που έκαναν ήταν να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο με μένα όταν συνέθετα.

Παρότι είσαι κυρίως κιθαρίστας, έχεις τραγουδήσει σε αρκετά από τα άλμπουμ σου πλέον και σίγουρα έχεις βελτιωθεί ως τραγουδιστής. Θυμάμαι, πόσο αγχωμένος ήσουν όταν βρεθήκαμε στο Wacken λίγο πριν την πρώτη σου συναυλία μετά την αποχώρηση του Dave Padden, ενώ τις προάλλες σε είδα στην Αθήνα πολύ πιο άνετα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Αυτό ακούγεται και στο δίσκο πως το έχεις δουλέψει.
Όταν αποφάσισα πως θα είμαι ο τραγουδιστής, έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά γι’ αυτό. Στο χώρο υπάρχουν καταξιωμένοι κιθαρίστες-τραγουδιστές όπως ο Mustaine κι ο Hetfield που κάνουν το ίδιο περισσότερα χρόνια και είναι καλύτεροι. Ήξερα πως έπρεπε να το δουλέψω και ήθελα να κυκλοφορήσω τουλάχιστον ένα άλμπουμ δίχως τα φωνητικά να μειώνουν το αποτέλεσμα. Βλέπεις, υπάρχουν τραγούδια μας που δεν μπορώ να τα αποδώσω ζωντανά επειδή δεν μου ταιριάζουν κι άλλα που έχουν τόσο περίπλοκα μέρη στην κιθάρα, που δεν μπορώ παράλληλα να τραγουδάω. Μόλις πέρυσι στην τελευταία περιοδεία ένιωσα πως είμαι τραγουδιστής και κιθαρίστας, παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, τόσα άλμπουμ και τόσες περιοδείες πριν (γέλια). Δεν θα ήθελα να συνεχίσω να το κάνω, αν η ποιότητά μου δεν είναι εκεί.

Πάνω σε αυτό, θέλω να αναφερθώ σε κάτι που γράφει το δελτίο τύπου σας, ως μια από τις δηλώσεις σου. Όπως λες… «θα είναι δύσκολο να συνεχίσω να γράψω άλλον έναν δίσκο, μετά από την κυκλοφορία του “ Ballistic, sadistic”». Ισχύει αυτό;
Ναι και οι υπόλοιποι μου είπαν πως μάλλον έχω δίκιο (γέλια).

Αναφέρεσαι στο πόσο έντονη ήταν η διαδικασία αυτού του δίσκου, ή μήπως πως αυτός μπορεί να είναι και ο τελευταίος δίσκος των ANNIHILATOR;
Όταν γράφεις έναν δίσκο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τότε παίζεις με την έμπνευση, που μερικές φορές έχεις, αλλά κάποιες φορές απουσιάζει. Μπορεί η προσπάθειά μου να ήταν ανέκαθεν στο 100%, αλλά κάποιες φορές δεν σου συμβαίνει κατι πνευματικά, είτε σωματικά, είτε γενικότερα στην ζωή σου για να εμπνευστείς. Αυτός ο δίσκος ήταν πολύ εμπνευσμένος, από διάφορα γεγονότα και δεν θα μπορούσα να το αναπαράγω διότι συνέβη μόνο μια φορά (γέλια). Μπορεί ο κόσμος να θέλει να ξαναγράψω έτσι και το επόμενο, ή μπορεί η εταιρία να πιστεύει πως με ακόμα ένα τέτοιο δίσκο μπορούμε να ανεβάσουμε τις πωλήσεις κλπ. Όμως στο τέλος της ημέρας εγώ είμαι ο καλλιτέχνης και είπα στα παιδιά, πως αν δεν καταφέρω να ξανακάνω κάτι εξίσου καλό, τότε ας κλείσω το κεφάλαιο με μια από τις καλύτερές μου δουλειές. Δεν ξέρω αν με εμπνεύσει κάτι ώστε να γράψω ένα ακόμα καλύτερο άλμπουμ του χρόνου, αλλά αν δεν έρθει τότε ίσως και να είναι ο τελευταίος.

Ελπίζω πως θα έρθει η έμπνευση και θα ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Ας πάμε όμως στο προσωπικό κομμάτι. Μετακόμισες στην Αγγλία σε αυτή τη φάση της ζωής σου, με μια νέα σύντροφο και μια νέα οικογένεια. Πώς αισθάνεσαι τώρα που έχουν καταλαγιάσει τα πράγματα;
Να σου πω. Για 18 μήνες ζούσα μια καταιγίδα, σχεδόν στην κυριολεξία. Μάλιστα αμέσως μετά που άφησα το σπίτι μου και το στούντιο στον Καναδα, ένας ανεμοστρόβιλος κατέστρεψε το σπίτι και στο δωμάτιο που υπήρχε το στούντιο, για πρώτη φορά πλημμύρισε. Δεν ξέρω αν ήταν η μοίρα ή η καλή μου τύχη που γνώρισα αυτή την κοπέλα, αλλά ευτυχώς μετακόμισα πριν από αυτό. Πάντως, μετά από μεγάλο διάστημα, λίγο μετά από την τελευταία περιοδεία, στην περίοδο των Χριστουγένων κατάφερα να ηρεμίσω, λες και πέρασε η καταιγίδα. Το 2020 φαίνεται τόσο εύκολο να προγραμματίσω κάποιες επαγγελματικές κινήσεις δίχως να ανησυχώ για μεγάλες αποφάσεις. Επιτέλους είναι πίσω μου αυτά. Πάντως, έτσι όπως είμαι εγώ, δεν βλέπω να εφυσηχάζω για πολύ (γέλια).

Αφού ανέφερες και την περιοδεία, με κοντά στις 45 εμφανίσεις στην Ευρώπη, πρέπει να ήταν η μεγαλύτερη που έχεις κάνει εδώ και αρκετά χρόνια, σωστά;
Αυτό που με διέλυσε ήταν πως παίζαμε 6 μέρες την εβδομάδα, με ελάχιστη ξεκούραση. Χθες το βράδυ, εδώ στο Newcastle, πήγα να δω τους SLIPKNOT με τους BEHEMOTH και μου έλεγαν τα ίδια και πόσο έντονο είναι. Αν εξαιρέσεις το ξεκίνημα της περιοδείας, όπου κρύωσα και δυσκολεύτηκα για 10 μέρες, από εκεί και μετά βελτιωνόμουν συνεχώς. Τα παιδιά δεν πίστευαν πως το κατάφερα και μάλιστα βελτιώθηκα.

Όντας Καναδός Jeff, πρέπει να μου πεις δυο κουβέντες για την απώλεια του Neil Peart αν και δεν γνωρίζω κατά πόσο άκουγες RUSH.
Πέρασα τη φάση που άκουγα RUSH λίγο νωρίς, πριν ανακαλύψω τους RAVEN, τους EXCITER και αργότερα τους METALLICA και τους SLAYER. Ακόμα θυμάμαι τα 3 αγαπημένα μου τραγούδια τους ξεκάθαρα. Το τρίτο ήταν το “Spirit of radio”, το δεύτερο ήταν το “Tom Swayer” και το καλύτερο ήταν το “Limelight”. Ανέκαθεν πίστευα πως είναι το καλύτερο ρεφραίν που έχει γραφτεί ποτέ από οποιονδήποτε μουσικό. Οι RUSH είναι υπερράνω μουσικής, ήταν μέρος της χώρας μας και μάλιστα δεν έγραφαν ποτέ για την επιτυχία και τα χρήματα, αλλά για την δική τους καλλιτεχνική επιθυμία. Οι RUSH, o Bryan Adams και μια ποπ μπάντα που ονομάζονται TRAGICALLY HIP, αποτελούν μέρος της χώρας μας και του τι είναι ο Καναδάς.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης