“Seasons in the abyss” – “Coma of souls” – “Beneath the remains” – “Darkness descends” – “Never neverland”
Οι πέντε δίσκοι που έχω αγαπήσει περισσότερο απ’ όλους στο κλασσικό thrash και που το ορίζουν σε διαφορετικές του εκφάνσεις. Σήμερα θα μιλήσουμε για την Καναδική εκπροσώπηση του είδους, τους ΤΙΤΑΝΕΣ ANNIHILATOR. Μια μέρα σαν τη σημερινή, οι τεχνοκράτες θρύλοι από την Ottawa του Ontario, θα έφταναν στο κατ’ εμέ (και συμφωνεί και ο ίδιος ο Waters μαζί μου) κορυφαίο τους άλμπουμ όλων των εποχών. “Never neverland”. Ακολουθώντας μετά από ούτε ενάμιση χρόνο το μακελειό του “Alice in hell” (17 Απριλίου 1989), με αντικαταστάτη του Randy Rampage τον Coburn Pharr, οι ANNIHILATOR, ορμώμενοι από την δημοφιλία του ντεμπούτου, αλλά και από τις συνθέσεις των demo ημερών που δε κατέληξαν στο ντεμπούτο, σχεδίασαν τα επόμενα τους βήματα.
Πιο ώριμοι και πιο σχιζοφρενείς ταυτόχρονα, ωμοί και μεστοί συνάμα, έμελλε να παραδώσουν μια από τις στιγμές που έκαναν τον Καναδικό ακραίο ήχο να πάει άλματα μπροστά. Δεδομένου ότι οι μόνοι που τους κοίταζαν από τεχνικής απόψεως τότε ήταν οι έτεροι προοδευτικοί πιονέροι VOIVOD από Quebec μεριά ή και οι πιο μεστωμένοι SACRIFICE του “Soldiers of misfortune”, οι ANNIHILATOR έπαιζαν μπάλα σε ένα δικό τους γήπεδο, δείχνοντας το δρόμο με το τρόπο που κατέβαζε riffs ο, τότε, φερέλπις βιρτουόζος Jeff Waters, σε συνδυασμό με την υπερομάδα που κάθε φορά έμοιαζε να μαζεύει με χαρακτηριστική ευκολία γύρω του.
Και τώρα που τελειώσαμε με το “εύκολο” κομμάτι, πάμε στα δύσκολα….με μια επιπλέον προσθήκη: τις σημειώσεις του ίδιου του “αφεντικού”.
The “Never, neverland” countdown:
10) “Kraf dinner” (2.42)
ΟΚ, αγαπάω τα μακαρόνια όσο τη ζωή μου και βάλε, αλλά μη τρελαθούμε, από εδώ ξεκινάμε κατατάσσοντας το υλικό και μάλλον εύκολα! Ωραία, γουστόζικη, χαβαλετζίδικη σύνθεση, που μιλάει για την εκδοχή των Καναδών στο Αμερικάνικο mac ‘n’ cheese και κάνει τις κοιλιές μας να γουργουρίζουν ενώ κοπανιόμαστε! Ο ίδιος ο Waters, λέει στις σημειώσεις της επανέκδοσης “ζώντας μόνο με αυτό, κατάφερα να πληρώσω το ενοίκιο προβάδικου και να αγοράσω τσιγάρα όταν ήμουν έφηβος”. Για κάτι τέτοια σε αγαπάμε ρε όργιο οργίων!
9) “Road to ruin” (3.43)
“Το “Detroit rock city” συναντάει το “Highway star” σε συνδυασμό με πιώμα και γκάζια”. Τάδε έφη αρχηγός Waters. Για τη πρώτη ειδικά αναφορά, ο αδελφικός φίλος μου ο Ηλίας και ο δικός μας στρατηγός Σάκης Νίκας θα χειροκροτάνε δυνατά. Οπαδικός Jeff, φέρνοντας στα μέτρα της μπάντας αυτό το κλασσικό θέμα του “οδηγώ τσίτα τα γκάζια, σούρα όσο δεν πάει” σε μια σύνθεση που ιδανικά διαδέχεται το μπάσιμο μεγατόνων του “The fun palace”. Οριακά πιο κάτω λόγω θεματικής.
8) “Reduced to ash” (3.10)
“Εν συντομία, μια φανταστική εικόνα του πλανήτη μας, μετά από θερμοπυρηνικό ολοκαύτωμα. Ελπίζουμε πως όχι”. Ένα δριμύ κατηγορώ προς όλους όσους χειρίζονται πυρηνικά, σε μια εποχή που όλες οι μπάντες του ύφους, με μια φωνή έλεγαν “ποτέ ξανά πυρηνικό ολοκαύτωμα”. Ναι, σήμερα, κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι από τα “κλισέ” του ιδιώματος. Από την άλλη, δείτε λίγο το κόσμο γύρω σας σήμερα. Συνεχίζετε να το πιστεύετε; Από τις στιγμές που οι ANNIHILATOR, ήταν μεν λιτοί, αλλά ήταν και απέριττοι. Σφαγή αμάχων!
7) “I am in command” (3.35)
“Αφορά τους (ελπίζω λίγους) τηλευαγγελιστές που βρίσκουν θύματα και κέρδος στο πρόσωπο των αδυνάτων, των φτωχών και των ανόητων. Το κομμάτι αφηγείται από τη σκοπιά εκείνου που είναι υπό το “ξόρκι” και από τη πλευρά εκείνου που απελευθερώθηκε από αυτές τις αιρετικές φάρσες. Όσοι έχουν πρόβλημα, θα πρέπει να έχουν το νου τους ως προς το ποιον εμπιστεύονται αυτές τις μέρες. THRASH!”. Άλλο ένα κομμάτι – κόλαφος παικτικά/στιχουργικά, με τον Coburn Pharr να ξερνάει τους στίχους αυτούς με πειστικότητα και μια πολύ ωραία μελωδικότητα, που με κάνει να αναρωτιέμαι, για ποιο λόγο δεν έκατσε παραπάνω στο συγκρότημα.
6) “Sixes and sevens” (5.21)
“Παρμένο από τη κλασσική Βρετανική φράση “at sixes and sevens” που σημαίνει “σε σημείο αταξίας και σύγχυσης”. Νομίζω πολύς κόσμος μπορεί να ταυτιστεί με αυτούς τους στίχους, ενώ προσωπικά, αφορά μια περίοδο της ζωής μου που όλα ήταν σε σύγχυση, δεν υπήρχε κατεύθυνση και το να τα παρατήσω ήταν η εύκολη διέξοδος. Ηθικό δίδαγμα, όλα πετυχαίνουν στο τέλος αν πραγματικά το θέλεις”. Μια τόσο πλήρης σύνθεση με το αγαπημένο μου solo του δίσκου, με την στοιχειωτική της εισαγωγή να δημιουργεί ένα κύκλο μια και την ακούμε και στο φινάλε. Τι άλλο θέλετε;
5) “Stonewall” (4.10)
“Όταν μετακόμισα στο Vancouver το 1987, περπάτησα δίπλα σε ένα ποτάμι. Έδειχνε ήρεμο και γαλήνιο, αλλά για κάποιο λόγο, ζωντανό. Μια πιο κοντινή ματιά και μυρωδιά, άλλαξε την ήσυχη διάθεση μου σε αηδία και απογοήτευση. Το νερό ήταν γεμάτο απόβλητα και χημικά, τα οποία όπως είδα βγαίνανε από ένα εργοστάσιο πιο πάνω, όπως έναν κάδο σκουπιδιών τοποθετημένο 50 πόδια από την ακτή. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα την ενδεχόμενη ανεπανόρθωτη περιβαλλοντική ζημιά, παρόλο που δε θα διαμαρτυρηθώ κρατώντας slogans ούτε θα μπω στην Greenpeace”.
Σαφέστατος ο καπετάνιος riff-o-κράτορας εδώ. Τι να πω άραγε περαιτέρω εγώ; Ωραία, να πω πως εδώ έχουμε την πιο hard’n’heavy πτυχή του ήχου των ANNIHILATOR, με στιγμές από ACCEPT, RUSH και άλλες αγάπες του Jeff Waters να αναδύονται μέσα από το υπέροχο αυτό κομμάτι, με το τόσο μα τόσο χαρακτηριστικό videoclip, το μόλις δεύτερο στη καριέρα της μπάντας. What’s a dime to a millionaire?
4) “The fun palace” (5.52)
“Συνεχίζοντας τη παράδοση των ANNIHILATOR, στα περίεργα ψυχολογικά θέματα, το κομμάτι αυτό, πραγματεύεται το συναίσθημα της ενοχής. Περιγράφει το ψυχολογικό “ταξίδι” ενός τύπου που διέπραξε ένα αισχρό έγκλημα και τη γλύτωσε. Πολλά χρόνια μετά, οι εφιάλτες είναι τόσο έντονοι που το μόνο που μένει στον δολοφόνο προκειμένου να γλυτώσει από αυτούς, είναι να ομολογήσει το έγκλημα”.
Μια από τις πλέον ολοκληρωμένες συνθέσεις στην ιστορία των ANNIHILATOR, οριακά κάτω από έξι λεπτά. Το θεόρατο riff, δείγμα της συνθετικής ευφυίας του Waters, που έγραφε βαριά αλλά μελωδικά όταν κατέβαζε γκάζια, με τα αρπίσματα στο κουπλέ να μαγεύουν τον ακροατή, στέλνοντας τον στον άλλο κόσμο που τόσο όμορφα περιγράφει ο Pharr….welcome, I invite you off, to the other world…
3) “Phantasmagoria” (4.00)
“Μια ψυχολογική διαταραχή κατά την οποία το θύμα έχει οράματα φαντασμάτων στο μυαλό του. Τα φαντάσματα πολλαπλασιάζονται, οδηγώντας το θύμα στη παράνοια! Παράξενο έτσι;”. Βούτυρο στο ψωμί των ANNIHILATOR τέτοια θέματα, μια από τις παλαιότερες και πιο βάναυσες συνθέσεις των Καναδών θεών, μια και απαντάται στο φερώνυμο demo του 1986. Εξ ου που οι μακροχρόνια οπαδοί της μπάντας το λατρεύουν τόσο. Σαρωτικό κομμάτι, με κάθε διεστραμμένο riff, ως άλλο βίαιο φάντασμα, να σε στοιχειώνει, πριν σου διαλύσει τα μούτρα μια και καλή. Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές τους με διαφορά, ενώ το ερώτημα αντηχεί: Don’t you know that ghosts, never rest?
2) “Never neverland” (5.52)
“Όχι, όχι, δεν είναι το “Alison hell” part 2. Αλλά, άλλη μια σκοτεινή ιστορία. Ένα δύσμοιρο κορίτσι που κλειδώθηκε σε ένα δωμάτιο για 5 χρόνια από τη γιαγιά του, επειδή κοίταξε ένα αγόρι στο ψιλικατζίδικο! Η γιαγιά της, που είναι και ο απαγωγέας της, νιώθει, ότι ο μόνος τρόπος για να προφυλάξει την εγγονή της από τα κακά και τους πειρασμούς του έξω κόσμου, είναι να την περιορίσει στο δωμάτιο της για πάντα.
Ευτυχώς η ιστορία έχει χαρούμενο τέλος, με την αστυνομία και τους κοινωνικούς λειτουργούς, να μπαίνουν μέσα, να απελευθερώνει το κορίτσι από την πνευματική και φυσική της αιχμαλωσία. Εκείνη ανακάμπτει, ενώ η γιαγιά βρήκε καινούργιο σπίτι στο σανατόριο”. H απόλυτα μαύρη, στακάτη, θεόρατα βαριά, πολυποίκιλη και περιπετειώδης στιγμή του δίσκου. Μουσικά και στιχουργικά, με τη μπάντα να πλάθει την ιστορία ΚΑΙ με τη μουσική που συλλαμβάνει, σε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που αυτά τα δύο έρχονται και δένουν τόσο αρμονικά.
1) “Imperiled eyes” (5.29)
“Παρόλο που είναι μια κλισέ θεματική στο metal, ο φόβος του αφανισμού, είναι κάτι που όλοι έχουμε βιώσει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Σε αυτή τη περίπτωση, προσπαθούμε να διαλευκάνουμε, μουσικά και στιχουργικά ένα σύνολο από συνεχόμενους εφιάλτες που είχα πολύ συχνά”. Ο ανήσυχος νους και ύπνος του Jeff Waters, γέννησε για μένα το αγαπημένο μου κομμάτι της μπάντας.
Κοψίματα; Έχουμε με την σέσουλα! Στιχάρες; Τα είπε πιο πάνω ο ίδιος, μιλάμε για μεγαλείο ολκής! Riff-άρες δεξιά και αριστερά; Αμέ! Σολάρες; Είστε σοβαροί; Για δίσκο ANNIHILATOR μιλάμε, φυσικά και τα έχει, στον υπερθετικό βαθμό. Έτσι ήταν πάντα, της υπερβολής! Εδώ όμως, συνδυάστηκε τόσο μα τόσο όμορφα με απερίγραπτη ουσία, συνθετική αρτιότητα και ισορροπία που δεν αγγίζεται από κανέναν και τίποτα.
No colour in the skies
No one left to blame
And we thought we were wise
As I fade, I feel revived
Shocked back into life
Opening imperiled eeeeeeeeeeeeeeeeeyes!
Ο δίσκος αγκαλιάστηκε αμέσως, ενώ το συγκρότημα βρέθηκε σε μια περιοδεία ονείρωξη με τους JUDAS PRIEST (με “Painkiller”), PANTERA (με “Cowboys from hell”) ενώ συχνά στο billing, έμπαιναν και οι TESTAMENT (με “Souls of black”). Η καρδιά μου φτερουγίζει, δεν μπορώ, άνθρωπος είμαι κι εγώ! Και κάπως έτσι, ένας μύθος που ξεκίνησε το ’84 ξεκίνησε να γιγαντώνεται, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, κόντρα στις παραξενιές του Waters, κόντρα στα πάντα όλα!
WELCOME TO THE FUN PALACE!
Γιάννης Σαββίδης
