Φτιάχνεις καφέ, κάθεσαι, χαλαρώνεις και ξεκινάς να γράφεις. Τι ζήσαμε πάλι την Παρασκευή; Πως μια μπάντα με 30+ χρόνια στο κουρμπέτι μπορεί όχι μόνο να κρατάει τους παλιούς οπαδούς εκεί, αλλά να φέρνει και καινούργιους ανανεώνοντας έτσι το κοινό της; Ένα κοινό, που ουδέποτε έλαβε ως δεδομένο, ούτε εκείνο, ούτε την αναγνώριση του. Ας μην μιλήσουμε για την μεταστροφή στην αναγνώριση από τον εγχώριο τύπο. Όλα αυτά, δεν χαρίζονται. Κερδίζονται με κόπο, με προσπάθεια σοβαρή, με αγάπη, μεράκι και πάνω από όλα ατόφιο, πηγαίο χιούμορ. Και σε αυτό, οι ANORIMOI είναι μόνοι τους, ψάξτε τον δεύτερο. Τώρα που τα βγάλαμε αυτά από τη μέση, πάμε στην ουσία.
Δεύτερη φορά που το χειμωνιάτικο live γίνεται στο Fuzz (την προηγούμενη δεν ήμουν ελέω των death metal θεών DEAD CONGREGATION που έπαιζαν την ίδια μέρα στο Κύτταρο), ετούτη τη φορά ωστόσο (12η για τον γράφοντα), με το νέο άλμπουμ, “Τερατογένεση”. Τίτλος που παραπέμπει στο ποίημα του Κόμη Vargsteiner με τον ίδιο τίτλο από τις πρώιμες ημέρες του συγκροτήματος (γραμμένο το 2002). Ο Κόμης της καρδιάς που ως είθισται, ξεκίνησε στις 9 η ώρα κατά το πρόγραμμα αυτή τη σεμνή τελετή, σκεπασμένος με μπέρτα, με το θέμα του “Halloween” να σηματοδοτεί την είσοδο του σχήματος στο σανίδι. Καλυμμένοι κι αυτοί με μπέρτες λες και βλέπεις τους EMPEROR, με τον Τραμπάκουλα να κρατάει δάδα.
Δεν θα σας κρύψω, νόμιζα ότι θα κάνει το κλασσικό κόλπο που φυσάς και είναι σαν να φτύνεις φλόγες, αλλά απλά την έσβησε. Και ξεκινάμε, με την “Γκαστρεντερίτιδα” το σετ μας τον κόσμο να το γουστάρει ήδη πολύ, ενώ στα καπάκια ο “Σλατίνος εραστής” κέρδισε τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Άμα παρατήρησα κάτι, είναι πόσο γρήγορα έμαθαν το υλικό του “Τερατογένεση” οι οπαδοί (βγήκε τον Νοέμβριο), μια και το Fuzz σειόταν ήδη, σχεδόν όσο και στα κλασσικά αγαπημένα. Αυτό σημαίνει ότι η μπάντα έκανε μια πάρα μα πάρα πολύ καλή δουλειά στο να γράψει την πιο ώριμη (pun intended) δουλειά της, μα και πλέον προσβάσιμη συνάμα. Άμα θέλετε αναλυτική άποψη, ο αδελφός Θοδωρής Κλώνης τα έγραψε εδώ.
Πριν παιχτεί μάλιστα το “Το άλλο σου μισό”, ο Τραμπάκουλας, φρόντισε να το προλογίσει με την πραγματική ιστορία δύο παιδιών που γνωρίστηκαν σε συναυλία των ANORIMOI και τώρα είναι ζευγάρι (αυτά θέλουμε, αυτά μας αρέσουν. Ναι, είμαστε τέτοιοι!). Αυτό δείχνει κάτι το οποίο έθιξα κατά ένα τρόπο στη προηγούμενη ανταπόκριση για τα 30 χρόνια: κόσμος βρίσκεται στους ANORIMOI για να γελάσει, να τραγουδήσει, να κάνει φίλους, να ερωτευτεί, να δεθεί με άλλους ανθρώπους εν γένει κάτω από κάτι πηγαίο, αυθόρμητο, ανεπιτήδευτο. Άμα αυτό δεν είναι ο απόλυτος σκοπός του καλλιτέχνη, τότε ποιος είναι που να με πάρει ο διάολος;
Και τώρα που είπατε όλοι μαζί “αυτός, 1-0″, βγάζω το κασκόλ και τον μπερέ και συνεχίζω, προτού μετατραπώ σε Μαέβιους Παχατουρίδη! Αυτό που μου άρεσε, είναι το πως έδεναν ανάμεσα στα καινούργια κομμάτια τα παλιά αγαπημένα, χωρίς να αλλάζει η ένταση του κόσμου ιδιαίτερα, που έδινε και έπαιρνε σε moshpits/crowdsurfing και τα ρέστα. Κάπως έτσι, μετά το έσχατο έπος, η “Κώλαση” είχε την μεγαλύτερη εκπροσώπηση (“Ο Μήτσος ο Λάννιστερ”, “12000 πόδια”, “Cthulhu”, “Γκομενιά”, “Άνθοδέσμη από κρέας”, “Το πέος της παρηγοριάς”, “Είμαι το πουτανάκι μου”, “Χοντρό λάθος”), ακολουθούμενο από το κλασσικό “17 κατσαρίδες” (“Ένα κεφτεδάκι τόσο δα”, “Καμικάζι”, ”Ο πανίσχυρος μεγιστάνας των νίντζα”, “Καριόλα”, “Στο πρώτο ραντεβού”), το “Καλά να πάθεις” (“Άσε κάτω το δίκαννο γιαγιά”, “Kama sutra”), ενώ το “Αποβλάκωcιc” (“To μέγεθος μετράει”) είχε μια.
Πιο πίσω στο χρόνο, μας πήγε το έπος του παρελθόντος “Στις 9 του μακαρίτη”, που φυσικά, ανατριχιάζει κόσμο και κοσμάκη ειδικά στην πρόσφατή του επανηχογράφηση. Επιπλέον, προτού παιχτεί το “Το πουλί του Χίτσκοκ”, το κομμάτι αφιερώθηκε στους ανθρώπους που ήρθαν να τους δουν από Ρέθυμνο μεριά (για όποιον δεν γνώριζε – μέσα κι εγώ – το κομμάτι βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό σε καρναβάλι στο Ρέθυμνο). Τολμώ να πω ότι ο συνδυασμός αναφορών σε πραγματικό γεγονός, αγκαζέ με την σινεματική αναφορά στο “Birds” του ογκόλιθου της έβδομης τέχνης Alfred Hitchcock με έστειλε αδιάβαστο! Εύγε και πάλι εύγε!
Τώρα για τον αφηγητή και ποιητή της καρδιά μας Κόμη Vargsteiner αξίζει να αφιερώσω ξεχωριστή παράγραφο. Από τη μεταμφίεση ως Άγιος Varg-ιλης, στα ως πάντα εξαιρετικά και εύστροφα ποιήματά του, ακόμα και στη επιτυχημένη προσπάθεια να προβοκάρει το κοινό με φωτογραφία του Μητσοτάκη (ο Τραμπάκουλας τα χρειάστηκε σε εκείνο το σημείο, το είδαμε όλοι!), ο άνθρωπος είναι διασκεδαστής από τους λίγους και ξέρει πως να γίνει σωστά. Χώρια που ξέρει πως να κερδίσει τη προσοχή του κοινού, δικάζοντας άτομα από το κοινό δεξιά κι αριστερά (όσοι ήσασταν εκεί, καταλάβατε τι λέω, δεν μπορούν να γραφτούν εδώ αυτά!)
3 ώρες και 28 κομμάτια μετά, το πάρτι τελείωσε εμφατικά με το κλασσικό δίδυμο “Καριόλα”/”Στο πρώτο ραντεβού” με ένα Fuzz, εν εξάλλω τουλάχιστον! Μετά τη 12η (ολογράφως δωδέκατη) φορά που έχω δει ANORIMOI, έχω να πω πως κάθε φορά, όχι μόνο είναι εγγύηση, αλλά σου δίνουν και κάτι για να ανυπομονείς να τους ξαναδείς την επόμενη. Αυτό μόνο οι σπουδαίες μπάντες το καταφέρνουν και οι ANORIMOI είναι μια από αυτές. Τελεία. Και εις άλλα με υγεία κύριοι, σας ευχαριστούμε που υπάρχετε!
Υ.Γ.: Εγώ ακόμα περιμένω να παιχτεί ο “Βάρβαρος”, κάποια στιγμή πρέπει να γίνει!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
