30 χρόνια ANORIMOI. Τραμπάκουλας, Νεκροπεθαμένος, Σατριγιάννης, Ταφοπλάκιουμ, Μπόκολης, Κόμης Vargsteiner
Το απόλυτο σατιρικό metal σχήμα της χώρας, που γεννήθηκε ως η χαβαλεδο-διέξοδος μιας παρέας ανθρώπων το 1993, έφτασε τις τρεις δεκαετίες συνεχούς ύπαρξης. Το σατιρικό/κωμικό περιεχόμενο, να πω εδώ, μη σας προδιαθέτει αρνητικά για το αποτέλεσμα. Για δύο λόγους. Πρώτον, το να στήσεις ένα show με στοιχεία που παραπέμπουν σε επιτυχημένο και γουστόζικο stand up comedy μετά μουσικής (ή και ενδιάμεσα αυτής) είναι από τα πλέον δύσκολα πράγματα να γίνουν. Δεύτερον, οι παίκτες είναι από τους πλέον σοβαρούς, κάτι που αντανακλάται στις συνθέσεις όσο μεγαλώνουν και ωριμάζουν σαν μουσικοί, τόσο αυτές που γράφουν πλέον, όσο και το πως φρεσκάρουν το παλιό τους υλικό με επανηχογραφήσεις. Και επιπλέον λόγος, για όσους ήμασταν το βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin: 26 κομμάτια, σε 2 ώρες και 40 λεπτά, που καλύπτουν όλη τους την δισκογραφία. Ξέρετε αλήθεια, πολλές μπάντες που δίνουν ένα τόσο καθόλα χορταστικό setlist στους οπαδούς τους; Εντός συνόρων, εγώ, όχι πολλές.
Ως εκ τούτου, οι ANORIMOI διατηρούν τη θέση ψηλά ανάμεσα στις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ live μπάντες που έχω δει στην Ελληνική σκηνή. Και επειδή όταν είσαι σπουδαίος, σε τιμούν και έτεροι σπουδαίοι, να σου από τη μια ο Gus Drax (SUICIDAL ANGELS, SUNBURST, BLACK FATE, πάλαι ποτέ θεοί BIOMECHANICAL) στο “Κακό παιδί” και ο Αλέξανδρος Φλουρός (πάλαι ποτέ FRAGILE VASTNESS, ενώ παίζει στους DIVINER και AMONGRUINS μεταξύ άλλων – και Warner Negotiator Unit για όσους ξέρουν) στο “Καφέ δάκρυα”, σε εκτυφλωτικά solos (άλλωστε, καθηγητές ο καθείς στο όργανο του – κυριολεκτικά), δείχνοντας απλά να περνάνε υπέροχα με τους φίλους τους επί σκηνής, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα πάρτι της βραδιάς. Καλεσμένοι ήταν επίσης κανένα χιλιάρικο άτομα που μεγαλώσανε, ωριμάσανε (παίζεται αυτό), ερωτευτήκανε, χωρίσανε, κάνανε φιλίες και μάθανε απέξω μερικούς από τους πλέον ξεκαρδιστικούς στίχους βγαλμένους από τις καθημερινές ιστορίες του καθενός μας.
Με αυτά τα άτομα, δέθηκαν οι ANORIMOI και έριξαν το Gagarin. Από τα άσματα του πρόσφατου πονήματος “Κώλαση” (“Χοντρό λάθος”, “Είμαι το πουτανάκι μου”, “Ανθοδέσμη από κρέας”, “Γκομενιά”, “Ο Μήτσος ο Λάννιστερ”, “Κθούλου”, “12,000 πόδια”) που αγκαλιάστηκαν για τα καλά από το κόσμο, στο υπέρτατο “Αποβλακωcιc” (“Το μέγεθος μετράει”, “Καφέ δάκρυα”, “Κακό παιδί”, “Χριστός και αντίχριστος”), στο “Καλά να πάθεις” (“Σκάσε ηλίθια”, “Η χειρότερη μέρα ever”, “Κάμα σούτρα”, “Άσε κάτω το δίκαννο γιαγιά” – όπου ο Vargsteiner-γιαγιά είχε αναβαθμισμένο όπλο για τον δύσμοιρο ληστή!) στο πρόσφατα επανηχογραφημένο “17 κατσαρίδες” που μεγάλωσε γερά παιδιά σαν τον γράφοντα με ύμνους σαν τα “Ένα κεφτεδάκι τόσο δα”, “Ο κάλος”, “Ο πανίσχυρος μεγιστάνας των ninja” και τα κομμάτια που πλέον παίζονται σαν φινάλε στις συναυλίες τους (σαν τα “Flag of hate”/”Tormentor” για τους KREATOR) “Καριόλα” και “Στο πρώτο ραντεβού”.
Αξίζει να σταθούμε στο “Ο πανίσχυρος μεγιστάνας των ninja” μια και προλογίστηκε από μια πολύ όμορφη στιγμή – ο σεναριογράφος και πρωταγωνιστής του φερώνυμου cult έπους (για το οποίο αναμένουμε και το sequel!), Γιάννης Ρουμπούλιας, βρέθηκε στο σανίδι για να λάβει τα εύσημα μιας μακράς φιλίας/συνεργασίας με τη μπάντα, ενώ έλαβε και ως δώρο την χαρακτηριστική “Βόδι μπίλντινγκ τσάμπιονς σινς 1993” μπλούζα. Φυσικά, για τους λίγο έως και πολύ παλαιότερους οπαδούς, δεν έλειψε μια βουτιά στο παρελθόν, με παλαιά αγαπημένα τύπου “Μαντράχαλος”, “Στις 9 του μακαρίτη”, “Ο παρθενικός ιμάντας”, “Ο παππούς κόλλησε AIDS” και “H αγαμία σκοτώνει”. Έχοντας δει μαζί με αυτή, 11 φορές το συγκρότημα, να πω ότι έχω ένα άχτι: να ακούσω το ΈΠΟΣ “Ο βάρβαρος” και το “Ανομολόγητοι έρωτες, λερωμένα σεντόνια” (ναι, τέτοιος είμαι, τι θέτε;). Ελάτε παιδιά, τώρα που γυρνάει!
Τώρα, για τον αφηγητή της καρδιάς μας, Κόμη Vargsteiner, τι να πούμε; Άσσος στις μεταμφιέσεις (από Βασίλισσα Ελισάβετ, σε Κάρολο, σε Χάρο – από όλα έχουμε!), ποιητής ουχί εκ του προχείρου και με ένα απίστευτο ταλέντο να πετσοκόβει το κοινό (κάποιων τα ζητούσε ο οργανισμός τους, έλαβαν τα προβλεπόμενα. Τέτοιοι είναι, καλά να πάθουν), αλλά και τους ίδιους τους ANORIMOI (ή ΑΝΩΡΙΜΟΥΣ, όπως το προτιμάτε!) μεταξύ των κομματιών του εκτενούς setlist τους. Μια εξαίρετη εμφάνιση, μέσα στις 2-3 καλύτερες που τους έχω δει, που βιντεοσκοπήθηκε για μελλοντική χρήση, όπως και η αντίστοιχη της Θεσσαλονίκης που από ότι μαρτυρούν τα ντοκουμέντα, έγινε σφαγή!
Στα επόμενα τριάντα!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
