Η αλήθεια είναι ότι από την εποχή του μακράν χειρότερου δίσκου τους, του “Vol. 8: The threat is real”, οι ANTHRAX δεν έχουν –για διάφορους λόγους- αποδειχθεί αξιόπιστοι σε ότι αφορά τον χρόνο κυκλοφορίας των δίσκων τους. Όταν από το 1998 κι ένθεν, έχεις κυκλοφορήσει μαζί με το “For all kings” τρεις μόλις δίσκους, δεν μπορείς να λέγεσαι και παραγωγικός…
Δικαιολογίες υπάρχουν πλείστες, απλά εμφανίζεται πάντα το μόνιμο πρόβλημα σ’ αυτές τις καταστάσεις, πως θα δεχτεί ο οπαδός ότι μετά από τόσα χρόνια δισκογραφικής απουσίας ο δίσκος σου θα είναι αυτός που περιμένει, αυτός που προσδοκά, αφού πάντα ενδόμυχα, υπάρχει η επιθυμία να είναι τόσο καλός ώστε να καλύψει «τα χαμένα χρόνια». Λάθος λογική, αλλά όπως και να το κάνουμε, υπάρχει… Προσωπικά μιλώντας και το “We’ve come for you all” και το “Worship music” ήταν πολύ αξιόλογα (ιδιαίτερα το “Worship music”), οπότε ο πήχης είχε ανέβει για το “For all kings”.
Από την πρώτη του ακρόαση, ο δίσκος με γοήτευσε. Το εναρκτήριο “You gotta believe”, για κάποιον λόγο μου έφερε στο νου το “Be all, end all” (ίσως λόγω της εισαγωγής), υπάρχει το εφτάλεπτο έπος “Blood eagle wings”, που είναι καταπληκτικό και μουσικά θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του “In the end”, του καλύτερου κομματιού που έχουν γράψει από την περίοδο του “Sound of white noise”… Το speedάτο “Zero tolerance”, που έχει μία old school χροιά και κλείνει το άλμπουμ με τον πιο thrashy τρόπο.
Οι ANTHRAX έχουν προσωπικό ήχο, παίζουν thrash μ’ έναν δικό τους τρόπο και γι’ αυτό ξεχωρίζουν. Κινητήριος μοχλός, όλα αυτά τα χρόνια, είναι ο πολυτάλαντος Charlie Benante, που για όσους δεν γνωρίζουν είναι ο βασικότερος συνθέτης του σχήματος, ο άνθρωπος που εκτός από μετρονόμος στο παίξιμό του στα ντραμς (για μία ακόμη φορά δίνει ρεσιτάλ στο δίσκο, επί τη ευκαιρία), γράφει φοβερές μελωδίες στην κιθάρα κι έχει δώσει αυτόν τον χαρακτήρα στο συγκρότημα. Μπορούν λοιπόν να παίζουν το “Breathing lightning”, όπου γίνονται αρκετά «προοδευτικοί» για thrashers και να μην γκρινιάζει κανείς «παραδοσιακός». Σπουδαίες στιγμές ακόμη το “Monster at the end” και το “For all kings”, ελάττωμα ότι όσο προχωρά η ακρόαση, βρίσκω αδύναμα κομμάτια, όπως το εκνευριστικό “Suzerain” ή το αδιάφορο “All of them kings”. Αν όμως όλα ήταν στο ίδιο επίπεδο με τα αρχικά, θα μιλούσαμε για δίσκο που θα έπρεπε να είχε βγει στα τέλη των 80’s και να τον υμνούσαμε όλοι.
Χαίρομαι αφάνταστα που παλιοσειρές, όπως οι ANTHRAX και οι MEGADETH έβγαλαν δίσκους αντάξιους του ένδοξου παρελθόντος τους, δείχνοντας ότι υπάρχει ζωή και μετά τα 50, ακόμα και μετά τα 30 χρόνια δισκογραφίας και ότι ακόμα και το 2016, μπορούν να κυκλοφορούν δίσκους τόσο αξιόλογους που να μην είναι τυπικοί, ίσα-ίσα για να βγουν περιοδεία. Με τόσο σπουδαία καριέρα πίσω τους, μπορούν να το κάνουν άλλωστε και χωρίς να βγάλουν καινούργιο δίσκο. Ας αφήσουν τα νεότερα σχήματα να έχουν δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και να αποδέχονται τις πιέσεις των εταιριών για νέο δίσκο ακόμα κι όταν δεν έχουν κάτι να δηλώσουν πραγματικά…
8 (γεμάτο-γεμάτο) / 10
Σάκης Φράγκος
