Τους ANUBIS GATE πάντα τους έβλεπα με πολύ καλό μάτι. Βλέπετε ήταν (και είναι βασικά) ένα progressive σχήμα, το οποίο όμως φλερτάρει έντονα και αδιάκριτα με το power metal, οπότε αυτό από μόνο του δημιουργεί ένα αρκετά πιο φιλικό «πλαίσιο» ως προς τα δικά μου γούστα, μέτρα και σταθμά. Οι τέσσερεις πρώτες δουλειές της μπάντας και ειδικότερα τα “Andromeda unchained” και “The detached”, αποτελούν πρώτης τάξεως δείγματα της ένωσης του «βατού» (αν μου επιτρέπεται ο όρος) progressive, χωρίς ανούσιες επιδείξεις τεχνικής και της Σκανδιναβικής σχολής του power metal, η οποία διέπεται από σοβαρότητα, πυγμή και απέχει παρασάγγας από τις «τσιχλόφουσκες» της νεότερης europower σκηνής.
Ξεκινώντας όμως την ακρόαση του “Covered in Black”, ήρθα αντιμέτωπος με μια αλλαγή που μπορεί ενδόμυχα να περίμενα πως θα έρθει κάποια στιγμή, αλλά ακόμη και συμφιλιωμένος με τέτοιου είδους μελλούμενα, αδυνατώ να επικροτήσω. Και ερωτώ: τι δουλειά έχουν οι digital ήχοι συγκροτημάτων όπως οι FEAR FACTORY στην μουσική των ANUBIS GATE; Η μπάντα συνδύαζε αριστοτεχνικά τους DREAM THEATER με τους TAD MOROSE, για ποιο λόγο να ακούσω κάτι τέτοιο; Και δεν είμαστε καν στα 90’s, για να υπάρχει η δικαιολογία της ταύτισης με τη μόδα… Ετεροχρονισμένη επιρροή; Μπορεί… Αιώνιο απωθημένο; Δεν το πιστεύω, αλλιώς θα είχαν γίνει γνωστές οι βουλές τους από το πρώτο κιόλας δίσκο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά οι συνθέσεις του “Covered in black” δεν είναι κακές. Κάθε άλλο!
Με πιο βαρύ και computerized ήχο λοιπόν, τα τραγούδια του νέου δίσκου των Δανών μου δίνουν την εντύπωση μιας συνεχούς διελκυστίνδας μεταξύ «νέου» και «παλαιού», με μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς τα φωνητικά του Henrik Fevre. Ακούς τους νεωτερισμούς και εντελώς απότομα κάποιο riff, κάποια «φράση», κάποια μελωδία στα πλήκτρα, φέρνει στην επιφάνεια τους παλαιούς ANUBIS GATE. Η τριλογία “Black” – “Blacker” – “Blackest” είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της νέας τάσης στη μουσική της μπάντας, μαζί με το εναρκτήριο “Psychotopia”, ενώ πιο κοντά στο παρελθόν βαδίζουν τα “The New Delhi assassination” και “Operation Cairo” με τις έντονες oriental αναφορές και επιρροές. Ως προς το στιχουργικό περιεχόμενο τώρα, ο δίσκος μπορεί να μην είναι αυστηρά concept, αλλά έχει μια κοινή θεματολογική «γραμμή», καθώς ασχολείται με τη σκοτεινή φύση του ανθρώπου, επί το γενικότερον. Ψυχοπάθεια, δολοφονίες, serial killers, deep web. Γι’ αυτό και το σχεδόν μαύρο εξώφυλλο, με το πρόσωπο που βγαίνει από το σκοτάδι να δηλώνει πολλά.
Εν κατακλείδι… Σε όσους ακούν ANUBIS GATE και είναι δεκτικοί σε αλλαγές ύφους, τους ενημερώνω πως ο δίσκος θα αρέσει. Όσοι όμως δεν μπορούν να δεχτούν τέτοιου είδους “εκσυγχρονισμούς”, καλό θα ήταν να ακούσουν πρώτα και μετά να πράξουν κατά το δοκούν. Το μόνο σίγουρο είναι πως υπό καθαρά αντικειμενική οπτική το “Covered in black” στέκεται πάνω από τον μ.ο., ενώ σίγουρα χρειάζεται παραπάνω από 2-3 ακροάσεις και ανοικτούς, πολύ ανοικτούς… ορίζοντες.
6,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
