Ταιριαστός τίτλος… Ναι, όντως, οι ANVIL είναι οι ANVIL. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Με την σταθερή παρουσία του αμονιού, ως το απόλυτο σύμβολο που τους ακολουθεί από το μακρινό 1981 και το αιώνια λατρεμένο “Hard ‘n’ heavy”. Με τις υστερικές/επιληπτικές κιθαριστικές ορμές, τους καυστικούς στίχους και την καρτουνίστικη φιγούρα του Lips να οδηγεί την Καναδέζικη μπάντα για πέμπτη συναπτή δεκαετία (η ιστορία έχει καταγράψει το 1978 ως έτος ίδρυσης). Το μέγεθος των ANVIL, δυστυχώς, δεν έχει γίνει αντιληπτό στον πολύ κόσμο, με την πλειοψηφία αυτού να έχει ακούσει κάποια κλασικά τους τραγούδια από τα 80’s και κάποιους να τους έμαθαν από τον όποιο ντόρο προέκυψε από την ταινία “Anvil: The story of Anvil”. Η νεότερη ιστορία των Καναδών, από το σημείο που κυκλοφόρησε η ταινία και μετά, δηλαδή, παρουσιάζει αυξημένο ενδιαφέρον (όπως άλλωστε και το πρότερο “This is thirteen” άλλωστε), με τα “Juggernaut of justice” και “Hope in hell” να καταδεικνύουν περίτρανα μία μπάντα που έχει βγει αλώβητη από τις όποιες αναποδιές και κακουχίες και που δηλώνει με θάρρος και θράσος, έτοιμη να διεκδικήσει εκ νέου ένα καλό πλασάρισμα στον μεταλλικό χάρτη.
Το “Anvil is anvil”, θέλει να κοιτάξει στα μάτια τους προκατόχους του. Φοβάμαι, όμως, πως αυτή την φορά η μούσα της έμπνευσης τσακώθηκε με τον Lips ή τον επισκέφθηκε και ήταν φειδωλή απέναντι του, με το νεοπαγές υλικό να μην κατορθώνει σε πολλές περιστάσεις να με κρατήσει δέσμιο της δύναμης και την ποιότητας του. Οι πιστοί ακόλουθοι των Καναδών ασφαλώς θα θυμούνται το μετριότατο “Back to basics” του 2004, το κύκνειο άσμα τους αναφορικά με την συνεργασία τους με την Massacre. Σε πολύ γενικές γραμμές, βαδίζει στα ίδια μονοπάτια (ΟΚ είναι ελαφρώς ανώτερο), με έλλειψη δηλαδή πλειάδας καλών συνθέσεων που θα υπερισχύσουν στην ζυγαριά έναντι των μετρίων/ανέμπνευστων στιγμών. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο συνειδητοποιημένος ακροατής γνωρίζει τι πρόκειται να ακούσει. Εκπλήξεις δεν υφίστανται σε δίσκο των ANVIL ή τέλος πάντων, όταν αυτές εντοπίζονται, έχουν αφομοιωθεί σε μεγάλο βαθμό στον ήχο τους. Στακάτο heavy metal της καρδιάς, τίμιο κι ας μην συναρπάζει αυτή την φορά. Ειλικρινές όσο δεν πάει, ανεξαρτήτως πως δύσκολα θα βρει περισσότερες από δύο-τρεις επιπλέον φορές τον δρόμο της ακρόασης. Ωστόσο, δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν ονειρεύομαι μεγαλεία τύπου “Hard ‘n’ heavy”, “Metal on metal”, “Forged in fire”. Θεωρώ εκ προοιμίου άστοχη μία τέτοια συζήτηση. Δεν οδηγεί πουθενά. Ειδάλλως θα ακούγαμε μόνο τα κλασικά αριστουργήματα της πρώιμης φάσης κάθε 80’s μπάντας και θα γυρνούσαμε την πλάτη σε ότι ξέφευγε των αυστηρών κανόνων που οι ίδιοι θα είχαμε θέσει. Οι ANVIL δεν έχασαν τον δρόμο τους, ούτε ξέχασαν την τέχνη τους. Απλούστατα, δεν μπορούν να γράφουν διαρκώς δίσκους που θα ικανοποιούν και τους πιο απαιτητικούς οπαδούς τους. Το μέλλον θα δείξει αν πρόκειται για μια προσωρινή παρένθεση ή για παρατεταμένο ντεφορμάρισμα… Με πόνο καρδιάς ο παρακάτω βαθμός…
5,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
