Η επανάκαμψη των ANVIL στην δισκογραφία είναι ένα γεγονός το οποίο –δυστυχώς- αφορά μία μικρή αφοσιωμένη κάστα ακολουθητών που γνωρίζουν εδώ και χρόνια τι να περιμένουν από την λατρεμένη τους μπάντα. Αγνό κα ατόφιο heavy metal με συνθέσεις οι οποίες δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω αλλά και δεν αφαιρούν κάτι από το status των Καναδών. Οφείλω να ομολογήσω ότι μετά την επανασύνδεσή τους και για τρία συνεχόμενα άλμπουμ, ο Lips βρίσκονταν σε “τρελά” συνθετικά κέφια, με αποτέλεσμα να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό ακούγοντας τα “This is thirteen”, “Juggernaut of justice”, “No hope in hell”. Η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη (“Anvil is anvil”, “Pounding the pavement”, “Legal at last”) αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα την χαρακτήριζε κανείς ανάξια λόγου. Τουναντίον. Καλό θα είναι να μην μας διαφεύγει πως είναι πρακτικά αδύνατο να βρίσκεσαι μονίμως στο peak και σχεδόν κάθε δύο χρόνια να κυκλοφορείς δουλειές που όλες τους να στέκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο .
Το “Impact is imminent” είναι αισίως το 19ο άλμπουμ των ANVIL και όπως είναι αναμενόμενο ακολουθεί τις επιταγές και τα κελεύσματα του αρχηγού. Τα πάντα κινούνται σε γνώριμους ρυθμούς, όλα τα στοιχεία, ο ήχος, η δομή των τραγουδιών, τα απανωτά solos, το εξαιρετικό drumming του Reiner που δεν λέει να κοπάσει στιγμή, όλα είναι εδώ. Όπως πάντα άλλωστε. Δεν έλειψαν ποτέ. Απλά, έχει να κάνει με την διάθεση και την έμπνευση της στιγμής. Και εδώ ο Lips δείχνει πως δεν την έχει χάσει στο ελάχιστο. Οι γνώριμες μελωδίες “ερωτοτροπούν” με τα λυσσασμένα ριφ, ο μπασίστας Chris Robertson έχει εγκλιματιστεί πλήρως στον ήχο της τριάδας και δείχνει πως είναι ικανότατος όχι μόνο όταν “γεμίζει” τον ήχο αλλά και όταν καλείται να βγει “μπροστά” και να αποδείξει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του (βλ. στα οργανικά “Teabag” και “Gomez”). Μέσα από ένα σύνολο 14 (!) κομματιών, οι Καναδοί επιδεικνύουν μια θαυμαστή σοβαρότητα και μια στιβαρότητα που πολλοί μουσικοί της γενιάς τους –όσοι συνεχίζουν ακόμα- πολλές φορές φροντίζουν να την ξεχνούν. Δεν είναι καθόλου εύκολο να συνεχίζεις μετά από 40 σχεδόν χρόνια να ηχείς ελκυστικός έστω και αν αναγνωρίζεις πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να γευθείς τα όποια μεγαλεία του παρελθόντος. Να μην καταντάς σκιά του εαυτού σου, θλιβερή καρικατούρα που βολοδέρνεις στην δισκογραφία μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνεις. Οι ANVIL τιμούν και εξυμνούν το heavy metal όπως του αρμόζει και συνθέσεις όπως τα “Someone to hate”, “Take a lesson”, “Fire rain”, “Lockdown”, “Ghost shadow” αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Από τις περιπτώσεις εκείνες που η (μουσική) ξεροκεφαλιά είναι κάτι παραπάνω από επιθυμητή…
7,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
