ARCHGOAT – “Worship the eternal darkness” (Debemur Morti Productions)

Τολμώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα ότι ακόμα και για τους τρίκαφρους το ιδίωμα, οι ARCHGOAT είναι αυτό που λέμε “too much” και μια άκρως σκληροπυρηνική κατάσταση. ΟΥΓΚ ρε παιδί μου, παντελής έλλειψη τρόπων, σαβουάρ βιβρ και προφανώς οποιασδήποτε εμπορικής προσέγγισης στη μουσική τους (ή τον θόρυβο τους αν θέλετε, δεν έχει διαφορά και δε μας πειράζει κιόλας). Το ανίερο τρίο από την Φινλανδία ισοφαρίζει πλέον τα ΕΡ του και έτσι βγάζει το 5^ο άλμπουμ με τον προφανή και δίχως οποιαδήποτε παρερμηνεία τίτλο “Worship the eternal darkness”. A ναι, ξέχασα να πω ότι μέσα σε όλα τα παραπάνω… προτερήματα, οι ARCHGOAT είναι και τέρμα κακιασμένοι και χωρίς φειδώ σατανιασμένοι π@λιόπουστες. Και το χαίρονται κιόλας ρε παιδί μου, προκλητικοί και άκρως περήφανοι για τα πιστεύω τους και τον αέρα διαφορετικότητας που αποπνέουν σε σχέση με όλες τις μπάντες εκεί έξω. Θα πείτε τώρα «ναι αλλά κάθε μπάντα είναι διαφορετική ούτως ή άλλως» και δε θα έχετε άδικο. Ε, εδώ ας πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ πιο ιδιαίτερη περίπτωση σε σχέση με το μέσο όρο εκεί έξω, και γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε, έχουν μια πιστή στρατιά οπαδών που περιμένει πάντα με ανυπομονησία το επόμενο τους βήμα σε αραιά διαστήματα.

Δεν συζητάμε καν για το underground όπου παρότι μιλάμε για μπάντα που υπάρχει από το 1989 (!) αλλά ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος ήρθε το 2006 (!!), οι τύποι θεωρούνται αρχιερείς και με cult υπόσταση το λιγότερο. Ωραία τα παρελκόμενα αλλά ας πάμε και λίγο στην ουσία. Όποτε ανοίγει το στόμα του ο μπασίστας/τραγουδιστής Lord Angelslayer (κατά κόσμον Rainer Puolakanaho), ε σε πιάνει ένα σύγκρυο το δίχως άλλο. Πηγαδίσιο λαρύγγι αλλά στην πλέον διαβολική υποτονική χροιά και όχι με τον όγκο φωνής που θα είχε ένας κάργα ντεθμεταλλάς τραγουδιστής με τόσο μπάσα φωνή. Αρχηγός μεν αλλά όχι δερβέναγας, καθώς πιστό σκυλί του πολέμου στο πλάϊ του είναι ο κιθαρίστας Ritual Butcherer (κατά κόσμον Kai Puolakanaho). Και αν τα επίθετα σας μοιάζουν ίδια, ε είναι. Καθότι μιλάμε για δίδυμα αδέρφια και ως γνωστόν, μπάντα με αδέρφια τουλάχιστον για τη συνοχή της μην την φοβάσαι (εκτός αν είσαι ο Daniel από τους PAIN OF SALVATION και διώχνεις τον αδερφό σου από τη μπάντα, καλά πήγε αυτό στη συνέχεια συνθετικά όπως έχετε διαπιστώσει, ΝΟΤ). Αχώριστο δίδυμο και στη ζωή και στο συγκρότημα οι δυο έγχορδοι, αλλά οι ARCHGOAT σε 30φεύγα χρόνια ιστορίας υπέστησαν ουκ ολίγες αλλαγές και που και που χρειάζεται μια άλφα σταθερότητα.

Αυτή έχει βρεθεί –προς το παρόν, ποτέ δεν ξέρεις- στο πρόσωπο του ντράμερ Goat Aggressor (Tuuka Franck το πραγματικό του όνομα), ο οποίος κι αυτός ως άλλο «λουλούδι» των καλών τρόπων, βρήκε πρόσφορο έδαφος να κάνει τα όργια του με τους άλλους δυο κι έτσι το συγκρότημα εφορμά από την αρχή με πειθώ στα ηχεία των ανυποψίαστων –ή και όχι- ακροατών με μοναδικό σκοπό το βασανισμό των τυμπάνων των αυτιών όλων, οπαδών και μη. Ο Goat Aggressor μακελεύει τα πάντα σε φιλικές τιμές και συμφέρει, σε συνδυασμό με το «γλυκό» γνώριμο ξύσιμο του Ritual Butcherer στις κιθάρες και μια παραγωγή καθόλου φιλική και γυαλισμένη –όπως οι διαθέσεις τους- ο οχετός που ξεπηδάει από τα ηχεία είναι δεδομένος. Υπάρχει δεδομένη αμπνταλοσύνη/κουλαμάρα εδώ πέρα η οποία ωστόσο έχει γίνει άκρως αγαπητή μέσα στις δεκαετίες, βοθρεύει κι ο Lord Angelslayer ξερνώντας κακία και σατανίλα σε κάθε του ανάσα, δε νομίζω να θέλετε ιδιαίτερες αναλύσεις για το πώς ακούγεται το άλμπουμ γενικότερα. Αγνή παλαιάς κοπής –Πως λέμε ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ; Ε εδώ είναι ΜΟΝΟ ΟΛΔΣΚΟΥΛ- σφαγή, παντελής έλλειψη τεχνικής και δομών, σκοπός είναι η ενόχληση των εχθρών και η τέρψη των διαβολισμένων οπαδών που ακόμα κι αυτοί δυσκολεύονται στο τέλος να ανταπεξέλθουν τόσο μεγάλο μακελειό.

Απίστευτο κι όμως αληθινό με βάση τα όσα έχετε ήδη διαβάσει, ακούγεται το γεγονός ότι οι ARCHGOAT όσο περνάνε τα χρόνια βάζουν λίγο… νερό στο κρασί τους και καταφέρνουν (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να έχουν σημεία που αρχικά ακούγονται (δεν έχετε ιδέα πως ήταν παλιότερα), που αφομοιώνονται (το 8^ο θαύμα του κόσμου) και που μπορεί να πιάσετε και μερικούς στίχους. Ντροπή, όνειδος και τέτοια, μόνο πρόβες, ούτε καν demo, στον Καιάδα και τα τοιάυτα έχουν ήδη σκεφτεί οι πλέον κολλημένοι σκληροπυρηνικοί, αλλά το ανίερο τρίο δεν έχει διάθεση για περαιτέρω συμβιβασμούς. Έτσι από την αρχή με το “Heavens ablaze”, το πειθήνιο “All Christianity ends” (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως) και το καθηλωτικό “In extremis Nazarene” στο σχεδόν πάνκικο στην αρχή “Rats pray God” και το ισοπεδωτικό “Empyrian Armageddon” (μιλάμε για πολύ νεύρο και κακία), ο δίσκος κάνει το peak του εκεί κάπου στη μέση και αφαλοκόβει τον δύσμοιρο ακροατή που δεν έχει από πού να πιαστεί για να γλυτώσει. Συνεχίζει το ύφος του προκατόχου του (2018) “The Luciferian crown” χωρίς ιδιαίτερες προσμίξεις και αφαιρέσεις και γενικά καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να είναι ένα εν γένει δυσάρεστο άκουσμα για όσους ακόμα μιλάνε με όρους όπως «μουσική, δομές, αρχή-μέση-τέλος σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά/συνολικά».

Μην περιμένετε κανένα έλεος από αυτούς εδώ στον αιώνα τον άπαντα. Θα βγάζουν πάντα το πιο κατσαπλιάδικο και απλό σε σκεπτικό –αλλά όχι σε παίξιμο- δίσκο που μπορούν τη δεδομένη στιγμή, θα συμβάλλουν με τον τρόπο τους να έρθει ο Αντίχριστος μια ώρα αρχύτερα με το πώς τον επικαλούνται χαιρέκακα, θα βιάζουν με ακριβή πρόθεση τον στιγματισμό της ύπαρξης όλων τα αυτιά σας με κομμάτια όπως η τελευταία τριάδα (“Blessed in the light of Lucifer”/”Worship the eternal darkness”/”Burial of creation”) και θα κάνουν ότι μπορούν για να μπαίνουν στη μύτη όλων με το πόσο προκλητικοί και αντισυμβατικοί θα είναι για πάντα. Κανένα έλεος, καμία παραχώρηση και τίποτα το ιερό και όσιο στα 41 και κάτι λεπτά που διαρκεί ο δίσκος. Εχθροί της μουσικότητας, συνεργάτες του ίδιου του κερατούκλη που κυβερνάει την Κόλαση και παντοτινοί ηγέτες των υπόγειων τάσεων της μεταλλικής μουσικής. Το αν σου αρέσει ή όχι αυτό που κάνουν και ο τρόπος που το αποτυπώνουν είναι καθαρά θέμα γούστου. Το ότι όμως πέρασαν τα χρόνια και είναι ακόμα εδώ χωρίς να τους νοιάζει το οτιδήποτε και να έχουν φτάσει να ανήκουν σε μια εταιρεία elite πλέον για τον ακραίο ήχο όπως η Debemur Morti Productions, είναι κάτι που αξίζει σεβασμό.

Ο βαθμός καθαρά για το μέσο αυτί και όσους δεν έχουν ιδέα από τη μπάντα, ή θα τον μειώσετε ή θα τον αυξήσετε κατά πολύ αν είστε οπαδοί τους ή ορκισμένοι εχθροί τόσο μεγάλης ακρότητας.

7 / 10

Άγγελος Κατσούρας