Με αφορμή τις συναυλίες των ARCTURUS σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή 12 και το Σάββατο 13 Ιανουαρίου αντίστοιχα, ο Γιώργος Καραγιάννης γράφει την άποψή του για τη δισκογραφία τους.
Ο διαχωρισμός γίνεται σε τέσσερις κατηγορίες! Τα αριστουργήματα (masterpieces), τους πολύ καλούς δίσκους (must have), τους αμφιλεγόμενους (50-50) και τους πραγματικά κακούς που σας συστήνουμε να αποφύγετε (avoid).
MASTERPIECES
“La Masquerade Infernale” (1997)
Δεν πέρασε παρά μόνο ενάμιση χρόνος από το τρομερό ντεμπούτο τους και οι ARCTURUS, μας έδωσαν “in your face”, όλες τις αποδείξεις ότι δεν είναι άλλη μια Νορβηγική black metal μπάντα. Δεν είχαν καμία διάθεση να μπουν στο συρφετό του symphonic black metal, ούτε να ακολουθήσουν τα μονοπάτια των DIMMU BORGIR. Αντίθετα έφτιαξαν το πιο σαγηνευτικό άλμπουμ τους, το οποίο κουβαλά πάνω του, περισσότερη θεατρικότητα και ταλέντο και από τους ηθοποιούς που απαρτίζουν τις 40 επιθεωρήσεις κάθε χρόνο στη χώρα μας. Είναι δύσκολο να χωνέψει ένας κλειστόμυαλος, ένα κομμάτι όπως το “Chaos Path”. Οι ARCTURUS διάλεξαν τον δύσκολο και το μόνο που τους δικαίωσε, όπως γίνεται σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ο χρόνος. Το να έχεις σαν κεντρική θεματολογία τον Σατανά και να παίζεις με 400 χιλιόμετρα την ώρα, ουρλιάζοντας τα σωθικά σου είναι κάτι που και ο ίδιος μάλλον έχει βαρεθεί. Το να το κάνεις όμως με αυτόν τον τρόπο είναι ίσως η μόνη περίπτωση να τον σαγηνεύσεις για πάντα….
10 / 10
“The Sham Mirrors” (2002)
Βούτυρο στο ψωμάκι των “true”, το “The Sham Mirrors”, είδε τους ARCTURUS να αφήνουν πίσω το black metal παρελθόν τους, δημιουργώντας ίσως τον πιο ταξιδιάρικο δίσκο τους, κάτι που προσπάθησαν να επαναλάβουν με το “Sideshow Symphonies”, χωρίς την ίδια επιτυχία. Prog/Avant-garde metal με την θεματολογία να μεταφέρεται από τον άρχοντα της κολάσεως, σε θέματα επιστημονικής φαντασίας. Το εξώφυλλο που δείχνει το πάνω μέρος από το διαστημόπλοιο “Apollo” τα λέει όλα. Το μόνο Black metal κομμάτι εδώ είναι το επιθετικό, “Radical Cut”, με τα φωνητικά να τα αναλαμβάνει ο Ishahn από τους EMPEROR. Από εκεί και πέρα στα γνωστά avant-garde μονοπάτια τους, η προσθήκη κάποιων trip-hop και ηλεκτρονικών στοιχείων, ήταν η αφορμή να τους αποκηρύξουν οι φωστήρες του «πραγματικού black metal”. Οι ίδιοι που σας περιμένουν σαν τα κοράκια στο facebook εκείνο το post, για να βγάλουν τα απωθημένα τους επάνω σας. Όπως και να το κάνουμε πάντως το “The Sham Mirrors” είναι ένα κομψοτέχνημα διαστημικού avant-garde και το τελευταίο τους πόνημα με τον Garm. Η δουλειά του Steinar Sverd Johnsen στα πλήκτρα είναι απλά μοναδική. Το πείραμα πέτυχε. Τα άστρα κατακτήθηκαν.
9,5 / 10
MUST HAVE
“Aspera Hiems Symfonia (1996)
Το λιγότερο μαγεία! Ένα από τα black metal άλμπουμ που εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90 έσκασε σα βόμβα στα κεφάλια μας! Αν κάποιος σας αρχίσει κλασικές «μπουρτζοβλαχιές» ότι το black metal είναι φασαρία, δεν είναι μουσική και όλα αυτά τα ωραία που βαρεθήκαμε να ακούμε από αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι JUDAS PRIEST έβγαλαν δίσκους και μετά το “Defenders of the Faith”, δώστε τους το συγκεκριμένο άλμπουμ πακέτο με τα χάπια για την αρτηριοσκλήρυνση. Μιλώντας σοβαρά τώρα, το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί ένα κομψοτέχνημα του Νορβηγικού black metal και ένας δίσκος που επηρέασε δεκάδες συγκροτήματα. Φαίνεται ότι ο Garm εκείνη την εποχή ότι και αν ακουμπούσε έβγαζε απλά χρυσάφι. Κρύο αλλά και συνάμα τόσο μελωδικό και “majestic”. Το μοναδικό, 100% black metal άλμπουμ των ARCTURUS, που είναι και ο μόνος λόγος που βρίσκεται στην κατηγορία αυτή και όχι στα Masterpiece, μιας και απέχει από αυτό που έθεσαν αργότερα ως χαρακτηριστικό ήχος τους. Όπως και να έχει είναι ένα άλμπουμ που πρέπει να ακούσουν όλοι και αν λες πως ακούς black metal και δεν το έχεις στην δισκοθήκη σου, είσαι απλά…ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ!
9,5 / 10
50 / 50
“ Arcturian” (2015)
Τα παιδιά είχαν πολλά χρόνια να μπαρκάρουν και μάλλον αυτό τους έκανε καλό. Η τουλάχιστον τους βοήθησε να καταλάβουν κάποια από τα λάθη που έκαναν την προηγούμενη φορά. Καμιά φορά μία λάθος κίνηση μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Και αυτό έγινε με το “Slideshow Symphonies”. Χωρίς να έχουν τίποτα να χάσουν βάζουν στο μπλέντερ όλα όσα έκαναν στο παρελθόν και σε γενικές γραμμές το αποτέλεσμα σε δικαιώνει. Λιγότερο διαστημικό και περισσότερο avant-garde με κάποια στοιχεία από το πιο σκληρό symphonic black metal παρελθόν τους.
Η τρέλα και η παράνοια επιστρέφουν κατά ένα μεγάλο βαθμό, κάτι που αγκαλιάστηκε με ιδιαίτερη χαρά από όλους εμάς τους παλαβούς Αρκτουριανούς. Ακούγοντας όμως το άλμπουμ, ξανά και ξανά, ανακαλύπτεις πράγματα τα οποία σου μετριάζουν τον αρχικό ενθουσιασμό. Ας πούμε αυτά τα πλαστικά ντραμς τι τα θέλετε βρε παιδιά; Και η παραγωγή δεν είναι υπερβολικά γυαλισμένη; Τόσο που ψάχνεις να βρεις τις ρυθμικές κιθάρες! Από την άλλη μπορεί να αγαπάμε τα ιδιαίτερα φωνητικά του Vortex, αλλά ρε φίλε επειδή σου είπε κάποιος ότι σου πάει να φαλτσάρεις κάποιες φορές δεν σημαίνει ότι πρέπει να το παρακάνεις. Προσπαθείς να ακουστείς «τρελός» αλλά δυστυχώς ακούγεσαι απλά φάλτσος. Όλα τα παραπάνω σε βάζουν στο άσχημο «τριπάρισμα» του πόσο δαιμονικά καλύτερο θα μπορούσε να ακουγόταν το άλμπουμ. Η ποικιλία πάντως των συνθέσεων διασώζουν τα όποια αρνητικά. Τουλάχιστον οι φίλοι της μπάντας το έχουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Για τους υπόλοιπους η απόφαση είναι δική σας.
7,5 / 10
ΑVOID
“Sideshow Symphonies” (2005)
Εδώ πολυαγαπημένε μου αναγνώστη και αγοραστή οι ARCTURUS, αποφάσισαν να πάνε πολύ μακριά το ταξίδι τους στο διάστημα. Τόσο που μάλλον έχασαν και αυτοί τις οδηγίες της NASA! Το ότι το βλέπεις σε αυτήν την κατηγορία δεν σημαίνει ότι είναι σε καμία περίπτωση ένα κακό άλμπουμ. Ακούγεται άνετα αλλά στο τέλος σε αφήνει με την αίσθηση ότι κάτι απουσιάζει από το original feeling που είχαν οι ARCTURUS στο πέρασμα των ετών. Στο αρνητικό αποτέλεσμα συμβάλει η μέτρια παραγωγή, με τις κιθάρες να είναι πολύ χαμηλά. Το άλλο σοκ είναι σίγουρα τα φωνητικά του Simen Hastnaes “ICS Vortex” (γνωστός από τους DIMMU BORGIR, BORKNAGAR κτλ.), ο οποίος με τα επί το πλείστον καθαρά φωνητικά του πάει το διαστημόπλοιο των ARCTURUS, σε πρωτόγνωρα μονοπάτια, που άλλοτε νιώθεις ότι ταιριάζουν στην μπάντα και άλλοτε ότι σου λείπει ο Garm. Τα γυναικεία φωνητικά της Silje Wergeland, που είχε την ατυχία να είναι η αντικαταστάτρια της Anneke στους THE GATHERING, δένουν τέλεια στα σημεία που συμμετέχει. Συνθετικά τώρα το άλμπουμ, εκτός από 3-4 πολύ καλές στιγμές θα το έβρισκα μάλλον αδιάφορο και βαρετό. Οι ARCTURUS σε αυτό το ταξίδι πέρασαν μάλλον πολύ καλά, αλλά απέτυχαν να επιστρέψουν με εκείνη την μουσική ανακάλυψη που θα άλλαζε τον διαστημικό χάρτη.
6,5 / 10
Γιώργος Καραγιάννης
