Με το project των AYREON να βρίσκεται προς το παρόν στο πάγο, και τρία χρόνια μετά το δεύτερο άλμπουμ του έτερου σχήματος, STAR ONE, ο, πάντοτε πολυπράγμων Arjen Anthony Lucassen επανέρχεται με το τρίτο του σόλο άλμπουμ με τον τίτλο “Songs no one will hear”. Όπως συνηθίζεται κι εδώ συναντάμε διάφορους καλεσμένους σε φωνητικά και στη μουσική αλλά σαφώς λιγότερους απ’ ότι στα πιο οπερετικά άλμπουμ των δύο κυρίαρχων γκρουπ του Ολλανδού μαέστρου μιας και τούτο είναι ένα σόλο άλμπουμ με τον Lucassen να τραγουδά και παίζει περισσότερο. Ετοιμαστείτε επομένως για τα χαρακτηριστικά Floyd-ικα σόλο του Lucassen και την επίσης διακριτή του χροιά που μου έλειπαν από το τελευταίο AYREON άλμπουμ.
Ανάμεσα στους καλεσμένους συναντάμε κάποιες σταθερές όπως την Floor Jansen, την Marcela Bovio και τον Robert Soeterboek στα φωνητικά. Μια ευχάριστη έκπληξη είναι η Patty Gurdy στο μεσαιωνικό όργανο hurdy gurdy που προσδίδει την folk νότα που κολλάει τέλεια στο στυλ του Lucassen. Με λιγότερους καλεσμένους αυτή τη φορά και μια σαφώς λιγότερο φιλόδοξη κυκλοφορία, ο ακροατής θα ακούσει μια αυτοτελή μπάντα που λειτουργεί σαν μια οντότητα σε αντίθεση με μια όπερα υπό τη διεύθυνση ενός μαέστρου. Αυτό ομολογώ δεν συμβαίνει συχνά με τον Lucassen και, όσο και αν όλοι μάλλον προτιμάμε να τον συναντάμε υπό την αιγίδα των AYREON, αυτή η όψη του εκπλήσσει ευχάριστα.
Εδώ λοιπόν ακούμε συνολικά οχτώ κομμάτια που είναι απολύτως αντιπροσωπευτικά του δικού του μουσικού σύμπαντος, ένα μεν δικό του αλλά που περιέχει δε πληθώρα επιρροών από τους αγαπημένους καλλιτέχνες του Lucassen (από τους BEATLES και PINK FLOYD στους SYMPHONY X). Όσοι είστε μυημένοι ξέρετε σίγουρα τι να περιμένετε: μια μίξη progressive rock και metal με αρκετά singer/songwriter χαρακτηριστικά, πολυπλοκότητα και περιπετειώδη μουσικά περάσματα αλλά και τρομερά πιασάρικα ρεφραίν με μελωδικά σόλο. Οι ενορχηστρώσεις είναι προσεχτικά σχεδιασμένες και υπάρχει μια αρμονική συνύπαρξη των διαφορετικών τραγουδιστών και μουσικών οργάνων, με το βιολί ειδικά να συνεπαίρνει στα instrumental περάσματα.
Πρέπει να παραδεχτώ πως τείνω να προτιμώ τον Lucassen στα πιο prog του και όχι τόσο στις πιο άμεσες και συμβατικές στιγμές του που, όντας ένα σόλο άλμπουμ, κυριαρχούν στο “Songs no one will hear” μιας και η μουσική πανδαισία φυλάσσεται για τα άλλα project. Μην περιμένετε λοιπόν έναν νέο AYREON δίσκο. Ωστόσο, στο τρίτο του σόλο άλμπουμ, ο Lucassen δείχνει πόσο ικανός τραγουδοποιός είναι και πως ξέρει να γράφει κομμάτια με μια κάπως πιο συμβατική δομή, διατηρώντας όλες τις εμμονές του που οι οπαδοί του έχουν άρρηκτα συνδέσει με το μουσικό του αποτύπωμα. Και ναι, ομολογώ πως σε φάσεις είχα την αίσθηση πως ο Lucassen τείνει να ανακυκλώνει το παρελθόν του και να βασίζεται υπέρ του δέοντος στα δικά του μουσικά κλισέ – και γιατί όχι, δικά του είναι, σωστά; Με αυτό υπόψη θα έλεγα πως το “Songs no one will hear” είναι σαφώς ένα αξιόλογο άλμπουμ (είναι δυνατόν αυτός ο μουσικός και συνθέτης να κυκλοφορήσει έναν αδιάφορο δίσκο;) αλλά για τους παλιούς ίσως ηχήσει πολύ γνώριμο. Απεναντίας, για τους μη μυημένους, αποτελεί μια εξαιρετική εισαγωγή στο υπέροχο μουσικό σύμπαν του Lucassen και ίσως έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.
Το πρόβλημά μου με το άλμπουμ όμως έγκειται περισσότερο στο θεματικό σκέλος. Το concept του δίσκου έχει να κάνει με μια σταθερά του Ολλανδού, το τέλος του κόσμου. Εδώ φαίνεται να δανείζεται (περισσότερο απ’ όσο θα περίμενα από έναν τόσο δημιουργικό καλλιτέχνη) από την ταινία “Don’t look up” στην οποία ένας αστεροειδής πλησιάζει αλλά οι κυβερνώντες δεν φαίνονται να ενδιαφέρονται για την ανθρωπότητα ενώ πολύς κόσμος αμφισβητεί τους επιστήμονες επικαλούμενοι μια συνωμοσία. Ειλικρινά, δεν περίμενα από τον Lucassen πως θα έκανε ξεπατικωτούρα μια ταινία του Netflix.
Εκείνο όμως που πραγματικά δεν μπορώ να συνηθίσω, στο πλαίσιο πάλι του concept, είναι η φωνή του αφηγητή στην αρχή και στο τέλος κάθε κομματιού (κάτι που λίγο πολύ συναντήσαμε και στο τελευταίο AYREON άλμπουμ “Transitus”). Πέραν του ότι διακόπτει τη ροή και πέραν του ότι δεν θέλω να ακούω κάποιον να μιλάει τόσο πολύ, το στυλ του ενέχει υπερβολικό σαρκασμό και έναν διδακτισμό σαν να κάνει κήρυγμα στον ακροατή. Προφανώς και ζούμε σε εσχατολογικούς καιρούς με τις τόσες κρίσεις που μας περιβάλλουν και όπως με το “Don’t look up”, και δω ο Lucassen μας λέει να κοιτάξουμε γύρω μας και να ενδιαφερθούμε για να αποτρέψουμε το τέλος του κόσμου. Πολλοί ακροατές ωστόσο δεν έχουν ανάγκη από διδακτισμό, στην οποία περίπτωση είναι καλό που υπάρχει και το διπλό άλμπουμ με τα ίδια τραγούδια χωρίς αφήγηση. Αν λοιπόν παραβλέψω όσα προανέφερα, η μουσική εδώ είναι πραγματικά ευχάριστη και απολύτως αντιπροσωπευτική του σπουδαίου Arjen Anthony Lucassen που ξέρουμε και που πολλοί ακόμα οφείλουν να ανακαλύψουν τώρα με το “Songs no one will hear”.
7 / 10
Φίλιππος Φίλης
