Οι Κύπριοι ARRAYAN PATH φιγουράρουν με περίσσια άνεση στο «κλειστό club» με τις αγαπημένες μου Ελληνικές (Ελλαδίτικες και Κυπριακές) μπάντες. Ο ιδιαίτερος, ξεκάθαρα δικός τους χαρακτήρας που δημιουργήθηκε από εξίσου αγαπημένες επιρροές, ο άκρατος λυρισμός τους και το πηγαίο επικό συναίσθημα που αποπνέει η μουσική τους, με κέρδισαν από την παρθενική τους νότα που έφτασε στα αυτιά μου. Συνεπώς, η ερώτηση του αρχισυντάκτη Σάκη Φράγκου προς την συντακτική ομάδα του περιοδικού «Παίδες, ποιος θα καλύψει το live των ARRAYAN PATH, που παίζουν μαζί με τους SILENT WINTER και SUBFIRE;», θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ρητορική. Ή θα μπορούσε να μην έχει τεθεί καθόλου, ένα απλό «Δημήτρη, έρχονται οι ARRAYAN PATH, ξέρεις» αρκούσε βρε αδερφέ!
Σε μια μέρα (εντάξει βρε σχολαστικέ εσύ, βραδιά) με εξίσου ωραίες συναυλίες να διεξάγονται την ίδια ώρα, το γεγονός ότι φτάνοντας στο Temple είδα σχηματισμένη απ’ έξω ουρά, ήταν θετικότατο σημάδι για την συνέχεια. Και με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, οι SUBFIRE έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα. Power metal με σαφή 90s προσανατολισμό από τους Αθηναίους, που τίμησαν τον μοναδικό μέχρι στιγμής δίσκο τους, “Define the sinner” (2021). Δε θυμάμαι να τους είχα πετύχει ποτέ επί σκηνής η αλήθεια είναι. Πρόκειται για ωραίους παίκτες, με την καλή τεχνική τους κατάρτιση (ειδικά του μπασίστα τους, ο οποίος τελικά είναι ο ίδιος άνθρωπος που παίζει μπάσο στους SMALL CHANTER, το λέω αυτό επειδή αναρωτιόμουν στην τότε ανταπόκρισή μου) να φαίνεται από την αρχή. Ήταν όμως σχετικά «μαγκωμένοι», δε μου έδωσαν την άνεση που θα περίμενα να δω, ενώ ο τραγουδιστής τους, καίτοι επικοινωνιακός, παρουσίασε χτυπητές αδυναμίες, ιδιαίτερα όταν «ψήλωνε φωνητικά». Έτσι δημιουργήθηκε ένα «κενό» που έμεινε ακάλυπτο καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους. Θεωρώ πως υπάρχει «μαγιά» για να δημιουργηθούν όμορφα πράγματα από τους SUBFIRE, είναι καθαρά στο χέρι τους να τα πάνε καλά στο μέλλον και την επόμενη φορά που θα τους δω, να επισημάνω με χαρά την εμφανή τους βελτίωση.
Επόμενοι στην σειρά, οι SILENT WINTER, οι οποίοι αν αναλογιστεί κανείς τί πέρασε η πατρίδα τους, άρα και οι ίδιοι, το τελευταίο διάστημα, είναι ήρωες μόνο και μόνο που είχαν μυαλό για συναυλίες και ετοιμάστηκαν κατάλληλα. Όπως και με τους SUBFIRE, έτσι και με τους Βολιώτες, ισχύει το ίδιο για μένα, όσον αφορά τη μουσική τους: Παίζουν ένα υπο-είδος (europower metal) το οποίο, πλην ελαχίστων, πολύ τρανταχτών εξαιρέσεων (βλέπε SACRED OUTCRY ως πιο πρόσφατο παράδειγμα), έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να με συγκινεί. Ακριβώς όμως επειδή στις μέρες ακμής του το έφαγα κυριολεκτικά όχι με το κουτάλι, αλλά με τον κουβά, μου είναι πάρα πολύ εύκολο να διακρίνω αν μια μπάντα αυτού του στυλ παίζει καλά, ή όχι. Και οι Βολιώτες, παίζουν καλά. Φαίνεται και στον πλέον αδαή πως είναι μπάντα που έχει δώσει πολλές συναυλίες, έχουν δημιουργήσει τον δικό τους οπαδικό πυρήνα (σπουδαία υπόθεση) και δουλεύουν με πολύ σωστούς ρυθμούς, καθώς ήδη ετοιμάζουν το επόμενό τους άλμπουμ.
Τίμησαν και τους δύο δίσκους που έχουν στο ενεργητικό τους (“The circles of Hell” και “The empire of sin”), είχαν πολύ καλό στήσιμο στην σκηνή, τον απαραίτητο (ή απαραίτητα, και τα δυο είναι σωστά) υψίφωνο και πολυλογά frontman και τα τραγούδια τους πέρασαν «νεράκι». Από πλευράς κοινού, που βέβαια έδειξε την αγάπη του σε όλα ανεξαιρέτως, τιμήθηκαν περισσότερο τα “Gates of fire” και “Empire of sins”, με τη μπάντα να το ευχαριστιέται και αυτή με την σειρά της περισσότερο και να ανταποδίδει αναλόγως την ένταση και την ενέργεια. Το θερμότατο χειροκρότημα στο τέλος, ήταν η τελική σφραγίδα σε μια εμφάνιση η οποία θα πρέπει να μπει στην λίστα του σχήματος με τις αναμφισβήτητα «καλές», δικαιολογώντας και τον τίτλο του “special guest”.
Συνεχίζοντας την τήρηση του προγράμματος, οι headliners ARRAYAN PATH, πατούν το σανίδι της σκηνής του Temple. Με πιο πρόσφατο βέλος στη φαρέτρα τους το εκπληκτικό “Thus always to tyrants” που βγήκε πέρυσι και τέσσερα χρόνια να έχουν περάσει από την τελευταία εμφάνισή τους στην Αθήνα, το κλίμα που είχε δημιουργηθεί ήταν σαφέστατα ευνοϊκό, ήταν με το μέρος τους. Αρχή με το “Metamorphosis” από το “The Marble Gates to Apeiron” (έκπληξη, θα περιμέναμε κάτι από το “Thus always…” ως πιο «λογική» επιλογή) και αμέσως οι Κύπριοι μας έδειξαν σε πόσο εξαιρετική φόρμα είναι. «Βουτιά» χωρίς χρονοτριβή στο παρελθόν με το “The fall of Mardonius” (από το “Ira Imperium”), για να πάρει εν συνεχεία την σκυτάλη το νέο άλμπουμ, δείχνοντάς μας τις αρετές του. Τα “The usurper”, “The King’s Aegis… They came from the Taygetos mountains” (ΕΠΟΣ!), “Artaxerxes II Memnon”, “Army of the Myrmidons – Return to Troy Pt. II (Origins)” και “The legend of Evagoras” απέδειξαν και από σκηνής για πόσο καλό δίσκο μιλάμε. Το “Thus always to tyrants” είναι ένα πραγματικό διαμάντι του επικολυρικού power metal και σε προτρέπω, αν δεν το έχεις κάνει, να του δώσεις έστω λίγο από τον χρόνο σου. Δε θα χρειαστείς περισσότερο, για να συμφωνήσεις μαζί μου.
Αν και όλοι τους ήταν σε πολύ καλή κατάσταση όπως προείπαμε, προσωπικά δε μπορούσα να μην εστιάσω στο ιδρυτικό δίδυμο των Σωκράτη και Νικόλα Λεπτού, την κινητήριο δύναμη του group. Βιρτουόζος της εξάχορδης ο πρώτος, άψογος, αλάνθαστος, με στυλ παιξίματος που παραπέμπει στις κλασσικές του σπουδές (έχω μεγάλο χούι να κοιτώ το αριστερό χέρι των κιθαριστών και αυτό δεν κόβεται, με συγχωρείς), συγκλονιστικός στα φωνητικά ο δεύτερος, να κάνει τη φωνή του ό,τι θέλει και να απλώνει μια «παλέτα» με χίλια μύρια «χρώματα», εκ των οποίων διάλεγε τα κατάλληλα, κάθε φορά. Καθηλωτικοί λοιπόν οι ARRAYAN PATH, έκαναν μια περατζάδα και από άλλα διαμάντια της δισκογραφίας τους, όπως το “Chronicles of light” (“Gabriel is rising”), το “Dawn of Aquarius” (ομώνυμο), το “Terra incognita” (“Ishtar”, “Molon lave”, “Minas Tirith”) και το ντεμπούτο “Road to Macedonia” (ομώνυμο και “Piri Reis”).
Δυστυχώς, τα “IV: Stigmata” και “Archegonoi” αγνοήθηκαν πλήρως (γιατί ρε παιδιά;), αλλά η χαρά που πήρα ακούγοντας τα ΥΠΕΡ-ΕΠΗ “Ishtar” (παίχτηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας, μου έφυγε ένα απωθημένο, επιτέλους, χρόνια εκφοβισμού και απειλητικών μηνυμάτων προς το group έπιασαν τόπο!) και “Piri Reis” (καταρρέω…), υπερ-κάλυψε κάθε έλλειψη/παράλειψη/όπως θες πες τη, του setlist! Το προχωρημένο της ώρας δεν άφησε το συγκρότημα να παίξει το “Can I play with madness” όπως είχε σχεδιάσει, αλλά δεν πειράζει, ας το δούμε αυτό σαν μια υποχρέωση που πρέπει να «βγει» στο επόμενο live του, το οποίο και ελπίζω να μην είναι σε τέσσερα χρόνια από τώρα!
Ήταν λοιπόν μια πολύ ωραία συναυλία, όπου αν βοηθούσε λιγάκι παραπάνω και ο ήχος (ήταν αισθητά μέτριος σε διάφορες φάσεις της, σε όλες τις μπάντες), θα ολοκλήρωνε ιδανικά το όλο «πακέτο». Ευελπιστώ, την επόμενη φορά, να μην υπάρξει το παραμικρό ψεγάδι στο οποίο θα οφείλω να αναφερθώ, να ανακατευτεί ολίγον τι η «τράπουλα» και να παιχτούν οπωσδήποτε τα “The Bible bleeds” και “The words of Menelaus”. Αυτά, λήξις, εις άλλα με υγεία και να ακούτε μινόρια! Οι ARRAYAN PATH ας πούμε, είναι γεμάτοι από δαύτα.
Κείμενο: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
