«Matt Barlow, η επιστροφή». Κι έτσι θα μπορούσε να τιτλοφορείται τούτη η ανταπόκριση. Ο Matt ήταν ένας από τους αγαπημένους τραγουδιστές μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων μεταλλάδων, χωρίς καμία αμφιβολία. Μπορείς να ρωτήσεις όλα τα Γυμνασιόπαιδα, Λυκειόπαιδα και φοιτητόπαιδα που γέμιζαν το ΡΟΔΟΝ και το γήπεδο του Sporting την εξαετία 1996-2002, να δεις τι θα σου πουν. Ήταν μεγάλη η λατρεία μας για αυτόν τον άνθρωπο, χωρίς υπερβολές. Σαν μάθαμε λοιπόν ότι οι ASHES OF ARES θα ροβολήσουν κατά δω, άρχισαν να πάλλονται οι πλέον ευαίσθητες χορδές της ψυχούλας μας. Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Αθήνα, Ηράκλειο, Ξάνθη και Καστοριά, με ενδιάμεσο σταθμό τη Λευκωσία, θα αποτελούσαν τις «στάσεις» της ελληνικής περιοδείας του group, ως το μεγαλύτερο μέρος της ευρύτερης ευρωπαϊκής, η οποία ξεκίνησε από τη Βουλγαρία. Κάτι που δείχνει πως τα ίδια ισχύουν και από την πλευρά του ιδίου του Matt που, κακά τα ψέματα, είναι ο «μπροστάρης» της μπάντας, επισκιάζοντας χωρίς να το θέλει (τονισμένο αυτό), τα υπόλοιπα μέλη. Πώς να το κάνουμε, τον αγαπάμε και μας αγαπάει.
Με τους ASHES OF ARES πάλι, δεν έχω ιδιαίτερη επαφή, εννοώ δε με έχει «πιάσει» η δισκογραφία τους. Αντικειμενικά καλή μπάντα (αλίμονο να μην ήταν), αλλά απαιτούνται και κάποια άλλα extra-δάκια για να με κερδίσει το υλικό τους, τα οποία τα ψάχνω ακόμη και πολύ θα ήθελα να τα βρω. Κι όμως, αντιθέτως με το όποιο πιθανό συμπέρασμα βγαίνει από μια τέτοια δήλωση, δεν πήγα στο live για τα ICED EARTH «καλούδια». Όπως δεν πήγε και ο κόσμος, καθώς διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά μόλις ξεκίνησε η συναυλία! Όταν ο Barlow έδωσε για πρώτη φορά το μικρόφωνο στο κοινό, μόλις στο εναρκτήριο “I am the night”, το Κύτταρο σείστηκε από τα πρώτα sing alongs, άρα, υπάρχουν οπαδοί του στη χώρα μας. Οπαδοί εννοώ της εν συνόλω καριέρας του, όχι «κολλημένα απομεινάρια» της περιόδου 1995-2001. Προσωπικά, αν ήμουν ο Matt, θα ήμουν διπλά και τριπλά χαρούμενος ως καλλιτέχνης, μετά από αυτό. Επίσης, το AoA υλικό μάλλον μου ακούγεται καλύτερο «ζωντανά».
Το αναπάντεχα καλό ξεκίνημα, έδωσε το έναυσμα για μια εξίσου καλή και σε πολλές φάσεις ακόμη καλύτερη, συνέχεια. Το set ήταν ισορροπημένο, με δέκα ASHES OF ARES τραγούδια, επτά ICED EARTH κι όπως ήταν φυσιολογικό, τη μερίδα του λέοντος είχε το πρόσφατο “Emperors and fools”. Η μπάντα, δηλαδή ο κιθαρίστας Freddie Vidales, συνοδοιπόρος του Barlow στους ICED EARTH την περίοδο της σύντομης επανόδου του στο group και συνιδρυτής των ASHES OF ARES, ο κιθαρίστας Adon Fanion, o μπασίστας Kelly Conlon και ο drummer Kyle Taylor, ήταν πολύ «δεμένη» και αυτό ελαχιστοποιούσε το όποιο άγχος και τρακ είχε ο Matt επί σκηνής. Γιατί είχε! Δεν ήταν λίγες οι φορές που φαινόταν αυτό, όπως φαινόταν η συγκίνηση και το ρίγος που τον διαπερνούσε, βλέποντας τις αντιδράσεις του κόσμου. Τελικά, όσα χρόνια και να περάσουν, όσες παραστάσεις και να έχεις, όταν βρίσκεσαι μπροστά σε ανθρώπους που σε «αγκαλιάζουν» με αυτόν τον τρόπο, ως επαγγελματίας μουσικός πάντα θα υποχωρείς μπροστά στον άνθρωπο. Εκτός αν μιλάμε για robot τύπου Bruce Dickinson. Όχι; Είπα κακία;
Ο πρώτος και κυριότερος παράγοντας, για να θεωρείτο το live επιτυχημένο, ήταν η απόδοση του Barlow. Καθόλου να μην τον είχες ακούσει τα τελευταία χρόνια, η εξαιρετική, διά γυμνού οφθαλμού φυσική του κατάσταση, αποτελούσε εχέγγυο και για την καλή φωνητική. Κακά τα ψέματα, ένας frontman πρέπει να είναι σε καλό επίπεδο και σωματικά για να αποδώσει φωνητικά επί σκηνής και οι όποιες, ελάχιστες εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο Matt λοιπόν ήταν καταπληκτικός στις χαμηλές και μεσαίες του οκτάβες, ο όγκος και η δύναμη της στεντόρειας φωνής του ήταν εκεί. Οι τσιρίδες έχουν μόνο αποδημήσει εις Κύριον, κάτι που όμως δεν πείραξε κανέναν, αφού πρώτον άλλαξε ο ίδιος σε κάποια σημεία τις φωνητικές γραμμές καλύπτοντας το μειονέκτημά του άριστα και δεύτερον ανέλαβε το κοινό το έργο αυτό. Ειδικά σε όλα τα ICED EARTH κομμάτια, που πρέπει να τραγούδησε τα 2/3 των στίχων μόνο του! Μη ξεχνάμε πως και την εποχή της μεγάλης του ακμής, τραγουδούσε ΚΑΙ πέραν των δυνατοτήτων του, έτσι; Ήταν επίσης εξαιρετικός ως προς την επαφή του με το κοινό (ok, ήταν πολύ εύκολο αυτό, όντως), κατευθύνοντάς/διευθύνοντάς το και προλογίζοντας πολύ ωραία κάθε τραγούδι με προσωπικές ιστορίες και πληροφορίες, χωρίς να γίνεται κουραστικός ή να φαντάζει «ψωνισμένος». Κάθε άλλο!
Πέραν του Matt, δεν υστέρησαν διόλου και οι Vidales/Conlon, με τον πρώτο να αποδίδει εξίσου καλά τόσο τα ρυθμικά μέρη όσο και τα β’ φωνητικά (σημαντικός παράγων ειδικά στα ICED EARTH τραγούδια) και τον δεύτερο, να είναι εξαιρετικός στο μπάσο, κρατώντας το σχετικά ψηλότερα από το …εχμ… αναμενόμενο, εισπράττοντας πειράγματα από πλευράς Barlow τύπου «στο τέλος θα βάλει το μπάσο πάνω στο κεφάλι του». Μετρημένος και ουσιαστικός ο Kyle Taylor, ενώ τον Adon Fanion αν επισκεφτώ ξανά το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων Βρέλλη, λογικά θα τον δω ως έκθεμα. Ούτε άναβε, ούτε έσβηνε. Είχαμε και παύση για encore, η οποία εξυπηρέτησε την όλη 90s ατμόσφαιρα, την ιαχή “We want more! We want more!” και τον Vidales, για να βγάλει τη μπλούζα του. Αφού σε κάποια φάση περίμενα να ακουστεί και το αλησμόνητο «είναι (insert κακή λεξούλα) των rave-άδων οι μάνες». Η εναλλαγή δε, μεταξύ των ουκ ολίγων «Barlow! Barlow!» και «Ashes! Ashes!» με τον Matt να ανταπαντά «Athens! Athens!», μου θύμισε τον συγχωρεμένο τον Έβερτ που φώναζε «Καρδίτσα! Καρδίτσα!» όταν του φώναζαν «Έβερτ! Έβερτ!» σε προεκλογική συγκέντρωση.
Ήταν που λες ένα πολύ ωραίο, άκρως φορτισμένο συγκινησιακά, live, μια εντελώς 90s συναυλία. Με ελάχιστα κινητά ανά χείρας, πολύ τραγούδι, πολύ headbanging και άπειρα χειροκροτήματα. Ο ήχος μια χαρά, ο κλιματισμός, τηρουμένων των αναλογιών, επίσης ο πρέπων. Δεν σκάσαμε από τη ζέστη και μπράβο στους υπευθύνους του club. H φωνή του Barlow είναι στο DNA μας, δε βγαίνει ούτε με λοβοτομή. Όπως είναι τελικά στο DNA μας και οι ICED EARTH, κάτι που φάνηκε όχι μόνο στα τραγούδια του group, αλλά και όταν έγινε αναφορά στον Jon Schaffer. Ο κόσμος που γέμισε το Κύτταρο, ναι μεν αποτελείτο και από νεαρότερα άτομα, αλλά κακά τα ψέματα, στην πλειοψηφία του ήμασταν εμείς, τα παιδιά του “Alive in Athens” (μας «έκλεισε το μάτι» άλλωστε ο Matt) και τελικά, μια χαρά κρατιόμαστε, έτσι γεροντάρες μου;
Σκέφτομαι μάλιστα, αυθόρμητα, τι θα γινόταν αν το set αποτελείτο στην ολότητά του από ICED EARTH κομμάτια, εν είδει επετειακής ρετροσπεκτίβας και είμαι σίγουρος πως αυτό ήδη τριβελίζει το μυαλό κάποιων διοργανωτών. Καλό μπαλάκι αυτό, ας το πετάξουμε βρε αδερφέ και από δω… Μετά το τέλος, αρκετός κόσμος έμεινε στο Κύτταρο για τις απαραίτητες φωτογραφίες, τα εξίσου απαραίτητα αυτόγραφα και για να ανταλλάξει μια-δυο λέξεις με τους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Κι αυτοί, ως σωστοί επαγγελματίες αλλά συνάμα όπως θα ήθελαν οι ίδιοι να αντιμετωπιστούν από τα δικά τους είδωλα, δε χάλασαν χατίρι σε κανέναν. Αυτά… Α! Κάτι τελευταίο. Πόσοι την επομένη κάνατε αναδρομή σε δίσκους των ICED EARTH; Για να δω χεράκια!
SETLIST: 1. I am the night 2. Our last sunrise 3. The Hunter (ICED EARTH) 4. Gone 5. The alien 6. Last December (ICED EARTH) 7. Emperors and fools 8. The reaping stone (ICED EARTH) 9. By my blade 10. Transcending 11. Dragon’s child (ICED EARTH) 12. This is my hell 13. Throne of iniquity 14. Burning times (ICED EARTH) 15. I died for you Melancholy (Holy Martyr) (ICED EARTH) 16. Blessed are you (ICED EARTH) 17. The one-eyed king
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Ιωάννης Λιβανός
(https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography)
