a
Για να είμαι ειλικρινής με είχε αφήσει αδιάφορο το νέο πως ο Michael Poulsen, τραγουδιστής/κιθαρίστας των VOLBEAT ξαναμπήκε στη φάση να παίξει death metal ενώ και το βασικό του σχήμα δεν μου προκαλεί συγκινήσεις. Έχουν περάσει και είκοσι τρία χρόνια από τη διάλυση των DOMINUS, το death metal συγκρότημα που έτρεχε στα 90s οπότε δεν υπήρχαν οι απαραίτητες προσδοκίες. Το πρώτο θετικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση ήταν η ανακοίνωση του Marc Grewe των Γερμανών MORGOTH στο μικρόφωνο, ο οποίος μέχρι στιγμής φέτος έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ φέτος με τους DEIMOS’S DAWN, DISCREATION και LEPER COLONY. Με τον Morten Toft Hansen (RAUNCHY) στα τύμπανα, τον κιθαρίστα Flemming C. Lund (ARCANE ORDER / TEMPLE OF SCORN) στη lead κιθάρα, ο οποίος περιοδεύει και με τους VOLBEAT αυτή την περίοδο μιας κι έχει αντικαταστήσει τον Rob Caggiano και τον Jacob Hansen (INVOCATOR, PYRAMAZE) εκτός της παραγωγής να έχει αναλάβει και το μπάσο, αντιλαμβανόμαστε πως οι ASINHELL αποτελούνται από έμπειρους και αρκετά αξιόλογους μουσικούς.
Με το που μπαίνει το εναρκτήριο “Fall of the loyal warrior” πιάνουμε κατά τη διάρκειά του τα DEATH vibes της “Spiritual healing” περιόδου και τον Grewe να γρυλίζει όπως ακριβώς γουστάρουμε να τον ακούμε. Η παραγωγή είναι μοντέρνα αλλά όχι πλαστική, με ήχο που σε γραπώνει από το λαιμό, χωρίς να προσπαθεί να ακουστεί retro, με αρκετές αναφορές στην παραδοσιακή σουηδική death metal σχολή χωρίς όμως να επαναπαύονται στον χαρακτηριστικό buzz-chainsaw ήχο. Υπάρχουν αρκετές αναφορές στις τρεμάμενες μελωδίες των DISMEMBER, τη χωματίλα αλλά και την πιο groove πλευρά των GRAVE καθώς και στις υπόγειες τσαχπινιές των αρχαίων ENTOMBED και στην ASPHYX μουντίλα, με τα lead του Flemming C. Lund να ακούγονται τόσο ευφάνταστα που δεν σε ενοχλεί όταν κινούνται σε πιο melo-death πεδία και στιγμές που ψαρώνεις με κάποια από τα στιβαρά riff που αγγίζουν τον θεόρατο όγκο των BOLT THROWER όπως συμβαίνει πχ στο “Desert doom”. Βγάζει μία feel-good αίσθηση στο σύνολό τους χωρίς να υστερεί σε death metal επικινδυνότητα και το ακούς όπως είναι μονοκοπανιά. Δεν υπερβάλουν με τις ταχύτητες, λειτουργούν περισσότερο ως ξέσπασμα και γενικότερα αναγνωρίζω στον Poulsen πως δεν αντιμετώπισε το όλο project ως ξεπέτα κι αυτό τον τιμάει.
7,5 / 10
Κώστας Αλατάς
