a
10 χρόνια πέρασαν από τη τελευταία φορά που οι μεγάλοι, οι τιτάνες, ASPHYX από την Ολλανδία μας έκαναν τη τιμή για συναυλία στην Αθήνα! Τότε περιόδευαν για το “Deathhammer”, τώρα για το “Necroceros”. Παλαιά μου τέχνη, κόσκινο, δισκογραφικά. Αλλά για να δούμε, συναυλιακά πόσα θα έχουν αλλάξει και προς ποια κατεύθυνση. Μια και πρώτη φορά παίζουν Αθήνα με τον Stephan Huskens (DESASTER και για ένα φεγγάρι SODOM), έχω προσωπικά περαιτέρω προσδοκίες. Όχι ότι υποτιμώ τον τεράστιο Bob Bagchus, αλλά ο Stephan έφερε μια παραπάνω δυναμική στο συγκρότημα, όντας νεότερος κι από ελαφρώς διαφορετικό μετερίζι του ακραίου ήχου. Παρέα με τους λατρεμένους Ολλανδούς του γράφοντος, οι GENTIHAA και οι ABYSSUS. Φτάνοντας έξω από τον γνωστό και λατρεμένο χώρο του Κυττάρου επί της οδού Ηπείρου, είδα μεγάλη κοσμοσυρροή μα και πολλές αγαπημένες φυσιογνωμίες. Με μια καθυστέρηση 20 λεπτών, ξεκίνησε το πρόγραμμα.
Στις 8:45, οι GENTIHAA ανέβηκαν στο σανίδι. Ας σταθώ λίγο, γιατί είναι η πρώτη φορά που μου δίνεται το βήμα για να αναπτύξω τις σκέψεις μου πάνω σε αυτό το συγκρότημα. Πως, από την ίδρυσή σου το 2015, βρίσκεσαι να δημιουργείς σούσουρο με το “Reverse entropy” ντεμπούτο σου, από εκεί, να ανοίγεις για δύο συναυλίες των DIMMU BORGIR το 2019, και από εκεί το 2022 για τους ASPHYX; Προσωπικά, το θεωρώ ένα τεράστιο προνόμιο να έχει ένα συγκρότημα τόσο σημαντικές ευκαιρίες, τόσο νωρίς στο ξεκίνημά του. Έχει επίσης, δημιουργήσει ρεύμα οπαδών, με την ιδιάζουσα αισθητική του (παρμένη από fantasy θεματολογία), όπως διαπίστωσα τις 3 φορές που μου δόθηκε μαζί με τη χθεσινή η ευκαιρία να τους δω. Στους DIMMU BORGIR με έκαναν να σηκώσω το φρύδι και να πω “τι λες;”. Σε μια εμφάνιση τους στο Temple το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς με τους DIMLIGHT, κέρδισαν την προσοχή μου, θεωρώντας πως δίκαια γίνεται μια συζήτηση για το όνομα τους, καθώς είναι ένα πολύ δουλεμένο συγκρότημα.
Σίγουρα έχουν κινηθεί επαγγελματικά όπως ενδείκνυται και προβλέπεται, με δικαιωμένους τους ίδιους, δείχνοντας σοβαρότητα. Όπως επίσης τους δικαιώνει η δουλειά που εξακολουθούν και ρίχνουν επί σκηνής, πηγαίνοντας πάνω κάτω δεξιά αριστερά. Στην εμφάνιση τους αυτή ακούσαμε, ένα μεγάλο μέρος, τα 6 από τα 9 συγκεκριμένα κομμάτια του “Reverse entropy” με τους ίδιους δια στόματος του τραγουδιστή τους να αναφέρουν πως έχουν δίσκο στα σκαριά. Προσωπικά μετά το πρώτο σούσουρο του ντεμπούτου, έχω περιέργεια να δω που θα το πάνε. Ως τότε, το ιδιαίτερο συμφωνικό black/death με τα καθαρά φωνητικά και τις μοντέρνες απολήξεις, διασκέδασε και κίνησε από νωρίς το κόσμο, διαψεύδοντας τη φοβία μου ότι θα εισπράξουν παγωμάρα σε μια κατά τα άλλα, αμιγώς παλαιάς κοπής death metal βραδιά. Εύφημος μνεία στο μοναδικό κομμάτι που δεν ήταν στο δίσκο (“Into the unknown”) καθώς και στο “Alpha” που αφιερώθηκε σε μια φίλη τους και οπαδό του συγκροτήματος, που παλεύει με τη λευχαιμία σε ένα νοσοκομείο στην Αγγλία και όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι σε κώμα. Πάνω από όλα, άνθρωποι, και εισέπραξαν το χειροκρότημα. Από εμένα μπράβο και νομίζω ότι τα καλύτερα έπονται.
Συνέχεια τώρα, για το συγκρότημα που ήταν δίκαιο και έγινε πράξη να παίξουν σε τέτοια θέση. Οι λατρεμένοι μου ABYSSUS, για όσους τριγυρίζουν στις Αθηναϊκές και μη σκηνές, δεν χρειάζονται συστάσεις. Μιλάμε για εξαιρετικής ποιότητας και παλαιάς κοπής death metal, που και ο ίδιος ο Van Drunen στη συνέντευξη του αποθέωσε. Προσωπικά, στο αυστηρά παλαιάς κοπής χωρίς blastbeats death metal εκτιμώ πως είναι η καλύτερη μας μπάντα. Ή τουλάχιστον η προσωπική μου αγαπημένη. Και μια και ανέφερα τον απίστευτα λατρεμένο ψηλό των ASPHYX, δράττομαι της ευκαιρίας να σημειώσω ότι και οι 4 τους, έκοβαν βόλτες ανάμεσα από το κοινό ενώ έπαιζαν τα support, δίνοντας μαθήματα συμπεριφοράς σε όλους, καθώς και ένα αίσθημα ευγενούς άμιλλας και υγιούς ενδιαφέροντος για το τι ρόλο βαράνε οι τύποι που είναι στο σανίδι πριν από εκείνους. Στα των ABYSSUS τώρα, μπάσιμο με “Metal of death” και “The ten commandments” από το εξαιρετικό “Death revival” πως να πάει άχαστο; Η μπάντα βγήκε πεινασμένη και κολασμένη (δε θα συμπληρώσω τις λέξεις που σκέφτηκα, θα με κόψει ο εφέντης και δεν κάνει – φτού κακά), αποδίδοντας σε ένα κατάμεστο Κύτταρο με αέρα headliner. Σίγουρα το βλέμμα του Martin Van Drunen από κάτω, τους έδινε φτερά πέραν φαντασίας, και έβγαλαν ασπροπρόσωπο όποιον τους αγάπησε εκείνο το βράδυ. Τι “Enthrone the insane”, τι “Sacrifice”, τι “Into the abyss” για φινάλε αγκαζέ με το “Those of the unholy” (αφιερωμένο σε εμάς!), τι “Echoes of desolation” μαζί με “The beast within”, οι άνθρωποι μας ξετίναξαν και μας άρεσε. Ο τελευταίος δίσκος τιμήθηκε με το παραπάνω, με 5 από τα 7 κομμάτια, ενώ το “Into the abyss” ακολούθησε με 4, με τα EP να μη μένουν εκτός. Το κοινό άρχισε να δημιουργεί τα πρώτα μεγάλα pit, και οι πρώτοι stagedivers έλαβαν θέσεις μάχης. Ιδανικότερο ζέσταμα για τους ASPHYX δε μπορούσε να υπάρξει, και οι ABYSSUS απέδειξαν περίτρανα το γιατί θεωρούνται από τους πραγματικά σπουδαίους της σκηνής.
Με τα πολλά και με τα λίγα όμως, ήγγικεν η ώρα….ήρθε η ώρα η στιγμή οι τιτάνες ASPHYX να πατήσουν τη σκηνή του Κυττάρου. “The quest for absurdity” από το μακρινό και αγαπημένο του γράφοντος “The rack”, ανοίξανε το χορό, με το “Botox implosion” και το χαιρέκακο γέλιο του Martin Van Drunen συνέχισε το μακελειό, αποδεικνύοντας πόσο αγαπήθηκε το “Necroceros” στο όλο κοινό των ASPHYX. Οι Ολλανδοί τα τελευταία 13 χρόνια λαμβάνουν όλα τα εύσημα που δεν είχαν λάβει τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης τους, ενώ εκτιμώ πως τα καλύτερα από πλευράς αναγνώρισης έπονται, με τη μπάντα να αποτελεί υπόδειγμα συνέπειας και πίστης στον ήχο της (όπως διαπιστώσατε και στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Martin). Το “Molten black earth” προς επίρρωση του άνωθεν επιχειρήματος έκανε πολλούς σβέρκους να πηγαίνουν πάνω κάτω, ενώ με χαρά είδα πιτσιρικαρία μπροστά που όχι η πρώτη τους φορά σε συναυλία ASPHYX, μην σας πω η πρώτη τους φορά σε ακραία συναυλία παίζει να ήταν. Φυσικά δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Απεναντίας, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη συναυλία για είσοδο τους στα κόλπα, από μια συναυλία πατροπαράδοτης death metal μπάντας.
“Θέλετε κάτι γρήγορο;” μας ρώτησε ο Martin, με την απάντηση να είναι καταφατική και να περιλαμβάνει τον ύμνο – δήλωση του συγκροτήματος “DEATH…THE BRUTAL WAY”. Το “επιστρέψαμε, θα σας φάμε αμάσητους” της δισκογραφίας, με τον γράφοντα να παθαίνει παροιμιώδη παράκρουση (το κομμάτι – γνωριμίας του με τους ASPHYX), εισπράττοντας τόσο ένα νεύμα έγκρισης από τον θρυλικό frontman, όσο και μικρόφωνο για να συνοδεύσει το μακελειό που αυτό το κομμάτι προκαλεί. Και δεν ήταν ο μόνος, φυσικά, με την μπάντα να μας καλεί όλους να ουρλιάξουμε τα συνθήματα των (BOW DOWN TO THE) “Deathhammer” και “We doom you to death”. Γήπεδο και κερκίδα η φάση, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του death metal. Το δε σετ, μερακλίδικο, κάνοντας βουτιές στο παρελθόν με τα “Wasteland of terror” (μανούλα μου), “Asphyx (forgotten war)” (τα ούλα μου), “The rack” και “Last one on earth” (σείστηκε το Κύτταρο συθέμελα σε αυτή τη δυάδα – ο δε Martin να λέει εύστοχα “αν δε ξέρετε αυτό, δεν ξέρετε τίποτα για τους ASPHYX”) μα και στο παρόν με το “Incoming death” να εκπροσωπείται δυναμικά (“Death the only immortal”, “It came from the skies”, “Forerunners of the apocalypse”), όπως και το “Necroceros” (ομώνυμο, “Knights templar stand” μα και το “The nameless elite”).
Σφαγή του Δράμαλη έλαβε χώρα στο πρώτο κομμάτι που γράψανε στη μετά – reunion εποχή και που φυσικά τίμησε πλην του ομώνυμου το “Death…the brutal way”: το σαρωτικό “Scorbutics”. Τι γκρούβα, τι απίστευτη riff-άρα, τι να λέμε τώρα…ΌΛΕΘΡΟΣ. Ο Van Drunen δεν έπαψε να κάνει αστειάκια με την ηλικία του ή με το γεγονός ότι ο Stephan Huskens (ωραίος με μπλουζάρα ZEMIAL) έπινε μαζί μπύρα, κρασί και τσίπουρο. Και ο τύπος ΔΕΝ ΕΧΑΝΕ ΧΤΥΠΗΜΑ! ΑΞΙΟΣ, ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ, ΑΞΙΟΣ! Δεν το πίστευα αυτό που άκουγα. Σαν να μη πέρασαν τόσα χρόνια, σαν να μην τους ένοιαζε καν. Έστειλαν τους πάντες για τσάι, παλαιότερους και νεότερους! Αξίζει πιστεύω να σημειωθεί εδώ πως καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, μέλη των SUICIDAL ANGELS (χρόνια φίλοι τους άλλωστε), βοηθούσαν στο στήσιμο της σκηνής, μα και ήταν δίπλα σε αυτή, για να βοηθήσουν όπου χρειαστεί επί τόπου. Από τις όμορφες εικόνες που μας αρέσει να βλέπουμε! Κάπως έτσι, με τις τελευταίες νότες του “Last one on earth” έπεσαν οι τίτλοι τέλους στο Κύτταρο, με ένα κουβά χαμόγελα, και μόνο ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας και “γαλονιών” να παραμιλάνε. Αρχηγικοί ASPHYX, έκαναν αυτό που κάνουν καλύτερα από πολλούς εκεί έξω. Τελεία.
THIS IS TRUE DEATH METAL YOU BASTARDS!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
