ASPHYX – “Necroceros” (Century Media)

Επιστροφή στις επάλξεις για τη μεγαλύτερη μπάντα που βγήκε ποτέ από την Ολλανδία. Οι ΜΕΓΑΛΟΙ ASPHYX επιστρέφουν με το δέκατο άλμπουμ τους ονόματι “Necroceros”, 4μιση σχεδόν χρόνια μετά το προηγούμενο φοβερό άλμπουμ “Incoming death”, που είχε διαδεχθεί το φοβερό “Deathhammer”, που είχε διαδεχθεί το φοβερό “Death… the brutal way”. Φοβερά λοιπόν πράγματα γενικότερα από το συγκρότημα, ειδικά μετά την επανασύνδεση του 2007, που έληξε ένα διάστημα αβεβαιότητας και τους έφερε ξανά στο προσκήνιο, πιο φρέσκους και φιλόδοξους από ποτέ. Ως σημείο των καιρών που αφορούν μάλιστα τα τελευταία χρόνια, οι ASPHYX είδαν τη δημοτικότητά τους να αυξάνεται θεαματικά (για death metal μπάντα πάντα) και να λαμβάνουν πολύ ψηλές θέσεις στα διάφορα φεστιβάλ, όπου η καταστροφική τους συναυλιακή δύναμη τους έβγαζε στον αφρό που λέμε στην καθομιλουμένη και το συγκρότημα πουλώντας τόνους merchandise, έφτασε να απολαμβάνει status που δεν είχε ακόμα κι όταν έβγαζε το ένα δεκάρι μετά το άλλο στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του. Αυτή τη φορά, το “Necroceros” είναι προϊόν του εγκλεισμού της καραντίνας και έτσι, οι ιπτάμενοι Ολλανδοί, αφού είδαν ότι δε μπορούν να περιοδεύσουν κατά την προσφιλή τους συνήθεια (από τις πλέον ενεργές ζωντανές μπάντες σε κάθε δοθείσα ευκαιρία), έστρωσαν κώλο και ηχογράφησαν το νέο δίσκο.

Τι εστί Νεκρόκερος θα πει κανείς εύλογα… Ο τραγουδιστής/ΗΓΕΤΗΣ Martin Van Drunen περιγράφει την έμπνευση για τον τίτλο, λέγοντας ότι του ήρθε μια μέρα σκεπτόμενος μια οντότητα η οποία προέρχεται από το βαθύ διάστημα και ταξιδεύει από ένα παράλληλο υπό-σύμπαν (;) και τελικά «κατσικώνεται» στον πλανήτη Γη, όπου και αρχίζει να τον καταναλώνει (μπρρρ…)!!! Καθώς οι ASPHYX πάντα έχουν τη λέξη “death” στους τίτλους των δίσκων, ο Van Drunen αυτή τη φορά χρησιμοποίησε την Ελληνική εκδοχή της ως συνθετικό του τίτλου και έτσι μας προέκυψε ο Νεκρόκερος. Για να δούμε που τ’ αφήσαμε ηχητικά και συνθετικά τώρα το θέμα, καθώς οι ASPHYX είχαν πάντα ένα μοναδικό χάρισμα να ακούγονται ακόμα και μέσα στο ίδιο κομμάτι το ίδιο καταστροφικοί, με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τα ξυραφένια riffs να διαδέχονται το ένα το άλλο και τη δίκαση να παίρνει φωτιά, και παράλληλα εφιαλτικοί με αργά riffs και περάσματα που φέρνουν τον τελικό όλεθρο πιο κοντά μια ώρα αρχύτερα. Μπορούμε με ασφάλεια να θεωρήσουμε το “Necroceros” ότι βαρύτερο έχουν κάνει κατά την επανασύνδεσή τους και φυσικά αυτό είναι πολύ υπέρ του. Οι διαθέσεις είναι φανερές από το opener “The sole cure is death”, όπου όλα τα στοιχεία που αναφέρουμε συμπυκνώνονται άμεσα στον υπερθετικό βαθμό.

Φονική αρχή, εφιαλτική μέση, ξυλίκι στο τέλος, υπέροχα! Και γίνονται ακόμα πιο ΥΠΕΡΟΧΑ με το δεύτερο κομμάτι που είναι το καλύτερο κομμάτι που δεν μπήκε ποτέ σε δίσκο… BOLT THROWER! Ω ΝΑΙ! Το “Molten black earth” θα μπορούσε ΑΝΕΤΑ να ανήκει στο οπλοστάσιο των μεγάλων Βρετανών (οι οποίοι φέτος κλείνουν 15 χρόνια χωρίς δίσκο, δεν είναι ζωή αυτή) και έχει μια έντονη αύρα και γκρούβα από το “The killchain”, ένα από τα χαρακτηριστικότερα ΒΤ κομμάτια. Δε νομίζω να υπάρξει άνθρωπος που δε θα το λατρέψει άμεσα και δε θα γίνει το αγαπημένο του (ή εκ των πολύ αγαπημένων του) στο δίσκο. Οι ASPHYX δεν ξεχνούν ούτε να προκρίνουν τις αργές ταχύτητες και περάσματα, όπως αυτά κυριαρχούν σε κομμάτια όπως το “Mount skull”, το μεγαλύτερο του δίσκου “Three years of famine” και φυσικά το άλλο μεγάλο ομότιτλο κομμάτι που κλείνει το δίσκο (αμφότερα άνω των 7’). Καταφέρνουν με μοναδικό τρόπο να περάσουν μια φοβερή ατμόσφαιρα λες κι έχεις μεραρχίες από αργόσυρτα τανκς να εφορμούν προς την (τελική;) μάχη και ο μόνος σκοπός είναι να εξολοθρευτεί ο εχθρός υπό οποιοδήποτε κόστος. Το πώς τα αργά riff μοιάζουν λες και σου γδέρνουν την ψυχή είναι κάτι το μοναδικό και μαγκιά τους μεγάλη ξεκάθαρα.

Φυσικά δε λείπουν οι ισχυρές δόσεις ταχύτητας/αδρεναλίνης/σφαγής/βάλτε ότι άλλο θέλετε όπως σε ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ τύπου “Knights Templar stand”, το οποίο παίζει σοβαρά να έχει τον κολλητικότερο ρυθμό που γράψανε, ή τύπου “Botox implosion” (απίστευτο κομμάτι, θα φεύγουν πτώματα στις συναυλίες) και “The nameless elite” (διόλου τυχαίο ότι με το “Botox implosion” έχουν αποτελέσει τα 2 βίντεο κλιπ του δίσκου). Κακά τα ψέματα, οι ASPHYX σπέρνουν μεν στα αργά σημεία, αλλά όταν πιάνουν ταχύτητες (και χωρίς blast-beats, παλιά αγνή ταχύτητα, ολντσκουλάδικη, αντρίκεια, να βρωμάει η μασχάλη ιδρώτα από το κοπάνημα) είναι το κάτι άλλο, ευφραίνεται η καρδία σου ρε παιδί μου, εκτός αν είσαι από τους ανώμαλους που στην υποθετική μάχη γρήγορη/αργή μπάντα, προτιμάς τις καρούτες, δικό σου θέμα αν είσαι ακίνδυνος, η ευθύνη όλη δική σου. Κοινώς όλα σούπερ ντούπερ (και πάλι) στο δίσκο στο σύνολο του. Ένα σύνολο που δεν μπορεί να συγκριθεί με οποιονδήποτε εκεί έξω, παρά μόνο με τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι ενώ όλα είναι καλά και υπέροχα, στα 10 άλμπουμ ASPHYX, το “Necroceros” είναι στο νούμερο 7 πλέον (αν όχι 8 γιατί λατρεύω το “God cries” περισσότερο απ’ ότι ο μέσος όρος). Όλα στην εντέλεια, όλα μια χαρά, αλλά δεν είναι καλύτερο των τριών προηγουμένων δίσκων.
Κι αυτή είναι η μόνη του «ατέλεια» (τα εισαγωγικά εξυπηρετούν συγκεκριμένο σκοπό γιατί όντως δεν έχει ατέλεια). Υπάρχουν σημεία που «φυσάει», σημεία που δε θα ακούσεις από καμία μπάντα του είδους με τέτοιο μοναδικό τρόπο, ο ήχος είναι φοβερός, η παραγωγή πεντακάθαρη κι όχι γυαλισμένη, ο Van Drunen ακούγεται ΠΑΛΙ σαν το παλιό καλό κρασί και μπορεί και καλύτερος από ποτέ (μακράν η χαρακτηριστικότερη φωνή του είδους μαζί με του John Tardy των OBITUARY), αλλά πιστεύω με 1-2 κομμάτια και 10’ λιγότερα ο δίσκος θα ήταν τουλάχιστον ένα 9. 9 ήταν το “Deathhammer” (απλησίαστο από τις περισσότερες μπάντες), 8 το “Death…the brutal way”, κάπου ενδιάμεσα το “Incoming death”, άρα το “Necroceros” όσο καλό και χρυσό κι αν είναι, δεν μπορεί παρά να σταθεί λίγο πιο κάτω από τα 3 προαναφερθέντα άλμπουμ της επανασύνδεσης (δεν αναφέρω σκόπιμα την περίοδο 1991-1994 με τα 3 πρώτα «πιο δεκάρια δε γίνεται» άλμπουμ τους). Τρομερά καλό άλμπουμ και πάλι, κρατάνε τσίπα που δεν μπορείς καν να την ευχηθείς στις περισσότερες μπάντες, βάζουν το λιθαράκι τους στο να κρατηθεί ο ακραίος ήχος στο προσκήνιο, αλλά ξεκάθαρα το έχουν ξανακάνει καλύτερα. Ο βαθμός λοιπόν αποκλειστικά σε σύγκριση με το τρισένδοξο παρελθόν, αν τη βρίσκετε τόσο πολύ, στρογγυλοποιείστε το +0.5!

7,5 (8) / 10 

Άγγελος Κατσούρας