Παρότι οι ASTRAL DOORS έχουν μια δεκαπενταετή δισκογραφική παρουσία, δεν έχουν καταφέρει να εδραιωθούν στις συνειδήσεις τους ευρύτερου κοινού. Το “Worship or die” – μια στιβαρή κυκλοφορία – δεν πρόκειται να φέρει τα πάνω-κάτω, αλλά είναι άλλο ένα παράσημο στην ιστορία τους. Όσο δύσκολο είναι να τους αφορίσεις, άλλο τόσο δύσκολο είναι να τους λατρέψεις. Οι Σουηδοί, παίζουν καθαρόαιμο heavy metal, πατώντας σε κλασικές φόρμες, αλλά με σύγχρονη επίστρωση. Στα ατού τους ο τραγουδιστής Nils Johansson, με την βραχνή, αλλά μελωδική φωνή, που σε σημεία θυμίζει τα νιάτα του Udo Dirkschneider, και σε άλλα τον Jorn Lande.
Το “Worship or die” είναι το άλμπουμ αριθμός 8 παρακαλώ των ASTRAL DOORS και είναι ο αναμενόμενος διάδοχος του “Black eyed children” για όσους γνωρίζουν το συγκρότημα. Με τραγούδια δομημένα σε κλασικά ριφ, κάποια κοφτά, κάποια ανοιχτά και με mid-tempo ρυθμούς, σε παραπέμπουν συχνά σε BLACK SABBATH (εποχής Dio και Martin), με κάτι από TALISMAN, μια σταλιά από HAMMERFALL και κάτι από τον στόμφο των DREAM EVIL. Αυτό που τους διαχωρίζει αρκετά με όλους τους παραπάνω είναι η χρήση πλήκτρων και ιδιαίτερα το Εκκλησιαστικό όργανο του Johan Lindstedt, αν και σε αυτό το άλμπουμ είναι σε δευτερεύον ρόλο σε σχέση με το παρελθόν.
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, οι ASTRAL DOORS μου αρέσει ότι πραγματεύονται ενδιαφέροντα θέματα στιχουργικά. Από κατά συρροή δολοφόνους, μύθους και θρησκείες, μέχρι τρομοκρατικές ενέργειες, όπως η βομβιστική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, πριν μερικά χρόνια. Το “Marathon” έχει έναν ενδιαφέροντα ρυθμό, ένα κάλπασμα που καταλήγει σε ένα αργόσυρτο ρεφραίν, αλλά οι επαναλαμβανόμενες ομοιότητες με Dio/Lande, δεν ξέρω αν με ενθουσιάζουν ή με χαλάνε περισσότερο.
Αντιθέτως τραγούδια όπως το “This must be paradise” ή το “Desperado” με κέρδισαν αμέσως, ίσως επειδή ακούγονται πιο σύγχρονα. Όλο το άλμπουμ ακούγεται εύκολα και οποιοδήποτε τραγούδι κι αν ακούσετε, δύσκολα θα το απορρίψετε. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια στατικότητα στο συγκρότημα, μια επανάληψη που δεν μου επιτρέπει να το ξεχωρίσω. Είναι σαν να έχεις μια καλή συνταγή, αλλά να σου λείπει το ξεχωριστό μπαχαρικό που θα την εκτινάξει και θα εντυπωσιάσει τους καλεσμένους.
6,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
