AT THE GATES – “Slaughter of the soul” – Worst to best

Ενώ θεωρώ εαυτόν προνομιούχο που είμαι αυτός που είναι σε θέση να γράψει μερικά από τα αμέτρητα που πρέπει να γραφτούν για το ΜΝΗΜΕΙΟ “Slaughter of the soul” των πολύ αγαπημένων σχεδόν σε όλους AT THE GATES, από την άλλη το έργο είναι τρομερά δύσκολο κι αυτό όχι απλά γιατί η δεδομένη αξία του δίσκου μπορεί να εκθέσει κι εμένα κι όποιον το πιάσει στο στόμα του, αλλά και η κληρονομιά του μετά από 26 πλέον (άκου 26) συναπτά έτη έχει γιγαντωθεί τόσο, που πρέπει να υπάρχει δυο φορές προσοχή και προσήλωση στην αποτύπωση του εγχειρήματος. Είμαστε σε μια εποχή που ένα χρόνο πριν, το 1994, οι Σουηδοί πρωτοπόροι του μελωδικού death metal (σας έχω πει πόσο ξερνάω με τον όρο melo-death; ευκαιρία είναι!) έχουν κυκλοφορήσει το τρίτο τους (είναι άραγε όντως;) full length, “Terminal spirit disease”. Είναι πλέον περισσότερο από ποτέ ευδιάκριτη η απόπειρα τους να απλοποιήσουν την μουσική τους σε σχέση με τα δυο προηγούμενα άλμπουμ και το αξέχαστο αρχικό ΕΡ “Gardens of grief”. Έχουν ήδη βαρύνει τον ήχο τους άκρως περισσότερο και το πάλαι ποτέ δαιδαλώδες ύφος, έχει εξελιχθεί σε κάτι ακόμα πιο δολοφονικό  και άμεσο, χωρίς πολλά περιθώρια επεξήγησης όπως υπήρχαν για το προηγούμενο υλικό τους.

Τα καμάρια του Γκέτεμποργκ δεν έκρυβαν και οι ίδιοι ότι το νέο άλμπουμ θα ήταν μια νέα και βελτιωμένη συνέχεια του “Terminal spirit disease”. Είχαν βρει τον ήχο τους και τώρα ποιος τους έπιανε. Ακόμα και η τίμια Peaceville ήταν μικρή να τους κρατήσει, και έπρεπε να γίνει η αλλαγή, με τα παράπονα της μπάντας έκδηλα, καθώς χρειάστηκε κάποια στιγμή να… ξεμείνουν  στην Αγγλία για μια εβδομάδα, καθώς η εταιρεία δεν είχε λεφτά να τους στείλει στην Σουηδία. Πρωτοφανή και ακραία πράγματα, με τον τραγουδιστή Tomas Lindberg να αναφέρει «δεν πρόκειται να πω κάτι κακό αλλά δεν είχαν πλέον το budget να μας κρατήσουν και αυτό που συνέβη τότε, μας προκάλεσε πολύ μεγάλο εκνευρισμό, τον οποίο μπορείτε να ακούσετε στο δίσκο». Η Earache δεν άφησε την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη και άμεσα υπογράφει το συγκρότημα, βλέποντας τη νέα κότα που κάνει τα χρυσά αυγά. Το συγκρότημα θεώρησε σωτηρία αυτή την αλλαγή εταιρείας, μεταπηδώντας σε μια εταιρεία που είχε τους MORBID ANGEL, NAPALM DEATH, CARCASS  και πολλές άλλες μεγάλες μπάντες του είδους. Aυτό έμελλε να τους ωφελήσει και σε άλλους τομείς, καθώς γρήγορα η Earache έδειξε επαγγελματισμό άλλου επιπέδου, αρχικά με το να τους δώσει περισσότερο χώρο και χρόνο για τις ηχογραφήσεις τους.

Αυτό μεταφράζεται περίπου σε ένα διάστημα πέντε-έξι εβδομάδων σε σχέση με τις δυο-τρεις που είχαν κάθε φορά όσο ανήκαν στην Peaceville. Για τους ATG αυτό φυσικά ήταν τρομερό προτέρημα, καθώς είχαν χρόνο να μην κάνουν προπαραγωγή όπως άλλες φορές, αλλά να δουλέψουν την τελική μορφή του υλικού μέσα από τις πρόβες και να πάνε πανέτοιμοι στις ηχογραφήσεις. Οι ίδιοι οι Σουηδοί είχαν πάρει τις αποφάσεις τους. «Θέλαμε να είμαστε πιο ευθείς, πιο ακραίοι, να κάνουμε το δικό μας “Bonded by blood” ή “Reign in blood” και να τα βάλουμε με τους γίγαντες που μας επηρέασαν» έλεγε ο Lindberg. Η επιτυχία είχε ήδη αρχίσει να έρχεται με το “Terminal spirit disease” αλλά η αλήθεια να λέγεται, με το “Slaughter of the soul” το όνομα και η απήχηση τους σχεδόν εκτροχιάστηκαν σε φήμη, καθώς τουλάχιστον η δική μου γενιά, θυμάται πολύ καλά ότι στα τελειώματα του ‘95/αρχές του ’96 (προσέξτε για τι εποχές μιλάμε με τους δίσκους που όλοι ξέρετε ότι βγήκαν εκείνη τη διετία), όλοι με ένα στόμα και μια φωνή μιλούσαν για το νέο φαινόμενο των AT THE GATES, ιδίως όσοι είχαν σοκαριστεί μαζί τους ως πρώτη γνωριμία με το εν λόγω άλμπουμ και δεν το είχαν δει να έρχεται ορμητικά.

THE “SLAUGHTER OF THE SOUL” COUNTDOWN”

11) Into the dead sky (2:13)

To instrumental που «σπάει» το δίσκο στη μέση και δίνει 2’ ησυχία μετά την αρχική σφαγή. Παρότι δεν έχει στίχους, στο βιβλιαράκι αναφέρεται το εξής: “Recently it has become possible for man to chemically alter his mental state and thus alter his point of view. He then can restructure his thinking and change his language so that his thoughts bear more relation to his life and his problems, therefore approaching them more sanely”. Τα sample-αρισμένα τύμπανα εδώ παίζει ο ίδιος ο Anders Björler,  Ένα πολύ όμορφο διάλειμμα από τον αρχικό καταιγισμό που δίνει τη θέση του στο εξίσου κορυφαίο δεύτερο μισό, το οποίο θα κλείσει επίσης με πανομοιότυπο τρόπο με το θρυλικό πλέον…

10) The flames of the end (2:57)

Και λέμε θρυλικό διότι κλείνει το δίσκο με ένα άκρως μαγευτικό και μεγαλεπήβολο τρόπο, με τον αιθέριο ήχο του και το αίσθημα του θριάμβου που έχει προηγηθεί πιο πριν να κλείνει με κάτι σαν την έκφραση «ηρεμία μετά την καταιγίδα». Φυσικά και εδώ, παρότι ορχηστρικό το κομμάτι, έχει τις δικές του σημειώσεις, με ένα μότο το οποίο μάλιστα έγινε τατουάζ σε πάρα πολλούς οπαδούς τους.

“Humanity – the living end, a walking disease
Beyond good and evil, the flesh that never rests

The flames of the end inside us rest”

9) Need (2:36)

Λίγο πριν το οριστικό τέλος του δίσκου και στο σημείο που η μπάντα δείχνει να παίρνει φωτιά, έρχεται το “Need”, ένα κομμάτι το οποίο θεωρείται αχώριστο δίδυμο με το “Nausea” που έχει προηγηθεί ελάχιστα πριν. Καταιγιστικό κομμάτι από την αρχή, με έναν Lindberg εκτός εαυτού να φωνάζει “Open me with your kiss of steel”, το οποίο έχει διπλή ερμηνεία, είτε «άνοιξε μου τρύπες με κάθε τι ατσάλινο που έχεις πάνω σου», είτε κατά τη διάρκεια εγχείρησης/αυτοψίας μετά το μοιραίο που έχει ήδη επέλθει. Σε έναν κόσμο που όλοι είμαστε σκλάβοι της τεχνολογίας, το κύριο θέμα δηλαδή το οποίο πραγματεύεται ο δίσκος, δεν θέλει να ζήσει άλλο και φωνάζει σε αυτόν που τον ακούει εκείνη τη δεδομένη στιγμή να τελειώσει το μαρτύριο. Μόλις σε 156 δευτερόλεπτα, έχει τέτοιο εκφραστικό πλούτο που είμαι βέβαιος ότι ακόμα πάρα πολλοί ζηλεύουν και που ποτέ δε θα μπορέσουν να επιτύχουν.

8) Nausea (2:24)

Eδώ έχουμε επί λέξει βάσει και των σημειώσεων της θρυλικής επανέκδοσης του δίσκου το 2002, την προσπάθεια των ATG να γράψουν το δικό τους “Altar of sacrifice” των SLAYER. Εδώ αναπτύσσεται αρχικά το θέμα που αναφέρουμε για την ναυτία που προκαλεί η ραγδαία αύξηση και χρήση (κακή επί τω πλείστον) της τεχνολογίας, η οποία φτάνει να προκαλεί ναυτία και να σε αφήνει χωρίς συναισθήματα. Ο πρωταγωνιστής εδώ φωνάζει για το πόσο υποφέρει από μια τέτοια κατάσταση σε ένα κομμάτι που από τα κανονικά –μη instrumental- του δίσκου είναι το μικρότερο σε διάρκεια και προφανώς από τα ταχύτερα/δολοφονικότερα των ATG,από τα πολύ αγαπημένα των οπαδών αλλά μπλέξαμε με δίσκο-μνημείο πολιτισμού σε κάθε ανάσα και έκφραση του και ότι σειρά και να μπει είναι λάθος και ποτέ σωστή, συνεπώς το βλέπετε κάπως χαμηλότερα από όσο –μάλλον- θα θέλατε.

7) Suicide nation (3:36)

Ξεκίνημα του δεύτερου μισού του δίσκου. Ακούγεται ένα όπλο που ετοιμάζεται αφού έχει οπλίσει να δώσει τη χαριστική βολή. Όπως είναι πλέον γνωστό τοις πάσι, προέρχεται από την ταινιάρα “Reservoir Dogs” (Tarantino ο μπαμπάς σας και τέτοια). Γρήγορα μετά από ένα αρχικό θεωρητικά τεμπέλικο ριφφ, το κομμάτι ανεβάζει ταχύτητες με τη μπάντα σε εκτελεστική δεινότητα εκτός ελέγχου και ειδικά τον Adrian Erlandsson στα τύμπανα να απασφαλίζει και να χαρίζει κάποιους από τους καλύτερους ρυθμούς που έπαιξε στην ένδοξη καριέρα του (την οποία αν δεν γνωρίζετε δεν έχετε καμία απολύτως δουλειά να διαβάζετε αυτό το άρθρο). Τα πράγματα στιχουργικά είναι κάπως πιο απλά, καθώς το κομμάτι είναι αναφορά στη χώρα τους, η οποία ως γνωστόν κατέχει το δυσάρεστο υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στον πλανήτη. Περαιτέρω, αποτελεί δριμύ κατηγορώ στο πως η μοντέρνα κοινωνία δεν παρέχει τους απαραίτητους πόρους και νόημα ζωής  στους πολίτες της ώστε αυτοί να αποφύγουν μια φοβισμένη ύπαρξη, και να νιώθουν ότι η ζωή τους ελέγχεται σε κάθε περίπτωση. Το πώς πετάει το “CONTROOOOOOOOOOOOL” o Lindberg λες και θέλει να τον ακούσει όλος ο κόσμος είναι πραγματικά σπαρακτικό και δοξαστικό ταυτόχρονα.

6) Cold (3:28)

Aν ένα κομμάτι ας πούμε «αδικείται» στο δίσκο λόγω θέσης, είναι το “Cold”, το οποίο έρχεται μετά το πρώτο αχώριστο δίδυμο του δίσκου το οποίο σε έχει αφήσει να αναρωτιέσαι και που πήγε η χαμένη μπάλα. Ρυθμική κομματάρα, με ένα σχεδόν μελαγχολικό τόνο στις κιθάρες, δεν χαρίζεται στον ακροατή που νομίζει ότι θα πάει αποκλειστικά σε mid-tempo ρυθμό και αναπτύσσει ταχύτητα εκεί που πρέπει για να ξαναλλάξει ρυθμό πάλι εκεί που πρέπει. Ένα τέρμα απαισιόδοξο κομμάτι που οδηγεί κάποιον που έχει απηυδήσει στη ζωή του να διαπράξει αυτοκτονία, αλλά είναι κάτι πολλά παραπάνω, καθώς μέσα από αυτήν σκοπεύει την λύτρωση και τη μετάβαση σε κάτι άλλο μεγαλύτερο από ότι ήταν εν ζωή, ο στίχος “The will to rise above, tearing my insides out” θεωρώ ότι δεν αφήνει αμφιβολία επ’ αυτού. Ατραξιόν φυσικά του κομματιού, Η ΣΟΛΑΡΑ που παίζει ο γνωστός, μη εξαιρετέος και παντοτινός ΘΕΟΘΕΟΣ Andy LaRocque, ο οποίος βρισκόμενος στα Fredman Studio εκείνη την εποχή ως καλεσμένος του Fredrik Nordstrom, δέχτηκε άμεσα αυτό που μάλλον οι ATG του πρότειναν για πλάκα –όντας υπερφανατικοί οπαδοί KING DIAMOND/MERCYFUL FATE- αν θέλει να συμμετέχει σε κάποιο κομμάτι τους. Σίγουρα δεν περίμεναν να πει το ναι άμεσα και ακόμα το συζητάνε για το πόσο μεγάλη τιμή τους έκανε. Πολλά χρόνια μετά και μέχρι να αποχωρήσει, ο Anders Björler δήλωνε «έκανε τόσο τέλεια δουλειά που δεν κατάφερα ποτέ να παίξω ολόσωστα αυτό το σόλο σε καμία συναυλία μας». Συγκλονιστική παραδοχή, τεράστιος άπλας ο Andy με την ασυζήτητη συμμετοχή του και τη χαρά που τους έδωσε.

5) Slaughter of the soul (3:02)

Το κομμάτι που μέχρι πρότινος κατά τη δεύτερη επανασύνδεση τους, άνοιγε τις συναυλίες τους και μια εξ αυτών είναι αυτή στη χώρα μας το 2008, για την οποία όπου σταθώ κι όπου βρεθώ αναφέρω ως μια από τις 10 κορυφαίες όλων των ειδών που έχω δει στη ζωή μου. Τo ομότιτλο κομμάτι του δίσκου το οποίο ξεκινάει μια απείρου βάρους/βάθους υπέρτατη ΡΙΦΦΑΡΑ, ξεκινάει με το γνώριμο “GO” του Lindberg, το οποίο είτε το πιστεύετε είτε όχι, χρειάστηκε 40 takes για να μπει στο δίσκο μέχρι να βγει όπως το ακούτε στην τελική μορφή, δείγμα πόσο τους «έσπρωχνε» o Nordstrom στο να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό, αλλά και πόσο τελειομανείς ήταν οι ίδιοι. Το κομμάτι για πολλούς αναφέρεται στην καταστροφή της σκέψης και την απελευθέρωση του μυαλού, ενώ άλλοι θεωρούν ότι αναφέρεται στην μέρα της κρίσης και την Αποκάλυψη γενικότερα. Το κομμάτι πάντως είναι επηρεασμένο από το βιβλίο “The dice man” του Luke Rhinehart, το οποίο έχει ως κεντρικό ήρωα έναν τύπο που για ότι απόφαση παίρνει στη ζωή του, ρίχνει τα ζάρια και αυτά καθορίζουν το σκεπτικό του. Άρα τον απελευθερώνουν από την προσωπικότητα που θα τον περιόριζε και γενικώς ο τρόπος να «σβήνεις» τον εαυτό σου είναι αυτός που σου δίνει ελευθερία, ο Lindberg φυσικά έχει πάρει το νόημα και το έχει μεταφέρει με πλήρως μισανθρωπικό τρόπο.

4) World of lies (3:35)

Το κομμάτι αυτό είναι ο φόρος τιμής των AT THE GATES στους SAINT VITUS σύμφωνα με τα λεγόμενα τους (ότι πουν τα παιδιά και ΜΠΡΑΒΟ για τις επιρροές τους). Να σημειωθεί σε όποιον απορεί ότι πάρα πολύς κόσμος έμαθε τους SAINT VITUS από τους ATG από το περιβόητο μπλουζάκι του Lindberg στο βίντεο του “Terminal spirit disease” (ειδικά αυτό το DOOM CHILD στην πλάτη μεγάλο φετίχ), ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που έμαθαν και τους TROUBLE από το ευδιάκριτο τατουάζ του Lindberg στο χέρι του. Λίγα κομμάτια στη ζωή μου έχω ακούσει με ΤΕΤΟΙΑ υπεράνω βάρους αρχή, ο τρόπος με τον οποίο μπαίνει ΑΥΤΟ το ριφφ και ΑΥΤΑ τα τύμπανα πραγματικά είναι ικανά να σε στείλουν στο τρελάδικο. Φυσικά δε μένει εκεί και αναπτύσσει ραγδαία ταχύτητα πολύ σύντομα, κάνοντας το ένα από τα πλέον ξεχωριστά κομμάτια της καριέρας τους, ενώ γνωρίζω δεκάδες άτομα που ήθελαν οι ATG να παίζουν αποκλειστικά όπως σε αυτό το κομμάτι, προϊόν της συνθετικής συνεισφοράς του Martin Larsson, ο οποίος δεν έγραφε τόσο πολύ υλικό (κρίμα), αλλά όταν το έκανε, το αποτέλεσμα ήταν όπως εδώ. Στιχουργικά δεν μένουν πολλά να πούμε πέραν του ότι μιλάμε για έναν κόσμο –που αργοπεθαίνει- χτισμένο στα ψέματα, με το αποτέλεσμα να είναι προορισμένο να καταλήξει στο οριστικό τέλος. Βάζοντας κάτω το νεαρό της ηλικίας τους, ο στίχος “No joy in our tired lives,  the torment builds inside” χτυπάει ευαίσθητες χορδές και καταδεικνύει τα νεύρα, το μίσος και την απόγνωση που είχαν γράφοντας το δίσκο, το οποίο με βάση το αποτέλεσμα φυσικά και βγήκε απόλυτα υπέρ του κάθε ακροατή.

3) Unto others (3:11)

“MY JUDAS WINDOW STAYS SHUT, SHUT FOREVERMORE”! Δεν θα σας κρατήσω σε αγωνία για να το αφήσω για πιο μετά και βάζω άμεσα το στοιχείο του δίσκου που οι περισσότεροι θυμούνται πρώτο όλων. Όχι, ακόμα και το μπάσιμο ή το κλείσιμο του δίσκου και φυσικά το υπόλοιπο άπταιστα υπέροχο περιεχόμενο, δεν προκαλούν τόσο δέος και θαυμασμό όσο αυτός ο πραγματικά ασύλληπτος στίχος από πλευράς Lindberg. Το κομμάτι το οποίο ξεκινάει με ένα ριφφ-τρυπάνι που ακούγεται λες και ξεψυχάει από τον πόνο και την απόγνωση, φυσικά και αντιτίθεται σε οποιαδήποτε οργανωμένη θρησκεία με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο, με τον Lindberg γλαφυρά να τονίζει «πρέπει να υπάρχει πάντα ένα αντι-θρησκευτικό κομμάτι σε κάθε δίσκο, έτσι;»… Κοφτές ριφφάρες διαδέχονται η μία την άλλη, σεμινάριο παιξίματος αλλά και απόλυτης νεανικής κ@υλ@ς και ένα επίσης μεγάλο σημείο είναι το τελικό δίστιχο “Silenced forever, the walls are closing in, the keys to our damnation burial burial within”… Μπορεί το εν λόγω άλμπουμ να τους άλλαξε τη ζωή προφανώς, αλλά όπως μπορείτε να καταλάβετε, δεν ήταν και όλα ρόδινα στην καθημερινότητα τους και βγήκε πολύ καταπιεσμένη αρνητική ενέργεια για να ακούμε πλέον και να θαυμάζουμε ΑΥΤΟ το αποτέλεσμα.

2) Blinded by fear (3:12)

Το δοξασμένο άνοιγμα του δίσκου, το κομμάτι που προκαλεί παράκρουση σε κάθε άκουσμα του, το κομμάτι με το οποίο έχει συνδεθεί γενικότερα το συγκρότημα και που τους γνώρισε μια ολόκληρη γενιά οπαδών. Βοήθησε φυσικά και το τρομερό airplay από το MTV για το βίντεο που γύρισαν για το κομμάτι, το οποίο έφτανε να παίζεται και 2-3 φορές τη μέρα και μάλιστα σε ώρες αιχμής ανάμεσα στους ACE OF BASE και τον John Scatman (κι όμως συνέβη και δεν το πίστευε κανείς μας). Προφανώς το αρχικό λεπιδάτο/σφυριχτό/κοφτερό ριφφ του (όλα μαζί χωρίς έκπτωση, το κατάστημα είχε αφθονία) αντηχεί ακόμα στα αυτιά όλων, ενώ μιλάμε για ένα από τα πλέον «τραγουδιστά» κιθαριστικά θέματα όλων των εποχών με τον κόσμο να προσπαθεί να το τραγουδήσει γιατί απλά δεν μπορεί να καταλάβει τι αντίδραση μπορεί να έχει από την πώρωση. Επίσης ΣΙΓΟΥΡΑ μιλάμε για ένα από τα καλύτερα opener της μεταλλικής –και συνολικά της μουσικής- ιστορίας και καταλάβαινε κάποιος ακούγοντας του πόσο τεράστια εξέλιξη είχαν και αν μη τι άλλο, πόσο επιδραστικός θα ήταν αυτός ο δίσκος και πόσο σύντροφος ζωής θα γινόταν για τον καθένα. Κομμάτι που είναι αδιανόητο να γράψεις καλύτερο του –θεωρητικά πάντα- και που σε στοιχειώνει η επανάληψη των σημείων “Purgatory unleashed, now burn the face of the earth” στην πρώτη στροφή και “Sweet nauseating pain, is death the only release?” στη δεύτερη στροφή, για να φτάσουμε στο ρεφρέν “The face of all your fears, all your fears unleashed, the face of all your fears”. Πιστέψτε με αυτή η επανάληψη σε κάνει και χάνεις το μυαλό σου, το πάθος, ο πόνος, το μίσος και η γενική σκατοψυχία του Lindberg είναι το κάτι άλλο. Το κομμάτι αναφέρεται στην αυτοκτονία και πάλι δυστυχώς και στο πως στο τέλος γίνεται εορτασμός της ελευθερίας καθώς ο πρωταγωνιστής έχει αντιμετωπίσει τους φόβους του κατάματα, έχει δει ότι έχει όντως δίκιο να φοβάται και έχει λυτρωθεί μαθαίνοντας την αλήθεια για μια ζωή που δεν είναι τίποτα άλλο από πικρή και ανεπαρκής, με μόνη λύτρωση τον τερματισμό της. Το να πούμε ότι το κομμάτι θα μπορούσε να τερματίσει ζωές με την ένταση και πώρωση που βγάζει δε θα του απένειμε δικαιοσύνη γι’ αυτό μπορείτε να σκεφτείτε ότι παρόμοια μεγαλεπήβολο και ακραίο θέλετε.

1. Under a serpent sun (3:59)

Νομίζω ότι ίσως κανείς διαβάζοντας τόση ώρα, δεν θα περίμενε το κομμάτι να είναι στην 1^η θέση της καρδιάς μου όσον αφορά το δίσκο. Μιλάμε για το αγαπημένο μου κομμάτι στη δισκογραφία της μπάντας γενικότερα, καθώς αυτό το απίστευτα βαρύ ριφφ που εφορμά και το μόνο που σκίζει στα δυο τον όγκο του πριν ξεφύγει σε ταχύτητα, είναι η κορυφαία κραυγή του Lindberg. Το συγκεκριμένο κομμάτι για μένα κρύβει όλη την ουσία των AT THE GATES σαν συγκρότημα. Το βάρος και όγκο τους, την ταχύτητα τους που μπορούσε να σε στείλει πριν την ώρα σου, την μελωδική τους υπόσταση που φυσικά τους έκανε πρωτοπόρους ενός ολόκληρου κύματος και τάσης, όχι μόνο στη χώρα τους, αλλά μετέπειτα και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (ρωτήστε τους THE BLACK DAHLIA MURDER ειδικά) και φυσικά την εκτελεστική τους δεινότητα. Δεν φείδεται αλλαγών, ενώ μιλάμε για τυμπανάρες και πάλι από πλευράς Adrian Erlandsson. Είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, καταλαμβάνοντας τα 4 από τα συνολικά μόλις 34 λεπτά διάρκειας του και ίσως να παίζει και αυτό το ρόλο του στο ότι δεν το χορταίνω. Το κομμάτι αναφέρεται στον… θετικό σατανισμό (ε;) ο οποίος θα σε απαλλάξει από κάθε μορφή θρησκείας μελλοντικά, και δεν θα χρειαστεί να εξαρτάσαι και να ελέγχεσαι από τον οποιονδήποτε. Ως Serpent Sun αναφέρεται μυθολογικά ο Σατανάς, ως φίδι που κυκλώνει τον ήλιο, ενώ πρέπει να πιστέψεις στις δικές σου ιδέες και όχι σε αυτές που σε ταϊζουν, έτσι δεν θα χρειάζεσαι κανέναν και θα ζήσεις όπως σου αξίζει!

ΒΟΝUS: The dying (3:18)

Το κομμάτι που ηχογραφήθηκε στα sessions του “Slaughter of the soul” αλλά τελικά η μπάντα κράτησε εκτός αυτού και δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξη του μέχρι την θεϊκή επανέκδοση του 2002, όπου αποτελεί μέρος της. Για πολλούς δεν ταιριάζει τόσο με το κλίμα του δίσκου, αλλά ακόμα περισσότεροι είναι αυτοί που θεωρούν ότι είναι εγκληματικό να μην είναι κύριο κομμάτι της κυκλοφορίας και πως το αποτέλεσμα θα ακουγόταν ακόμα καλύτερο. Πιστεύω το ίδιο κι ότι αν έμπαινε πριν το “The flames of the end” και μετά την σφαγή των “Nausea”/”Need” θα ήταν τέλειο. Αρχίζει με ένα αργό θέμα το οποίο σταδιακά αναπτύσσει ταχύτητα, ενώ προς το τέλος του κομματιού, και μόνο για το break που οδηγεί τον Lindberg να ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας “DEGENERATION” αξίζει από τη μία να τους βρίζουμε που δεν μπήκε στην αρχική έκδοση του δίσκου κι από την άλλη να τους ευχαριστούμε που έστω αργά το συμπεριέλαβαν. Στιχουργικά μιλάμε για μια πραγματικότητα γύρω μας που πεθαίνει και που βλέποντας τα πάντα να καταρρέουν, έρχεται ο «άγγελος» του πολέμου να δώσει ένα γλυκό όπως φαίνεται τέλος.

*Κατά την διάρκεια του δίσκου και χωρίς να γίνουν διαθέσιμες πριν την επανέκδοση που αναφέραμε –δικαίως- πολλάκις, ηχογραφήθηκαν τρεις κορυφαίες διασκευές. Το “Legion” των SLAUGHTER LORD (μεταμόρφωση προς το καλύτερο πραγματικά), το “Captor of sin” των SLAYER (ορισμός της σκληροκαριόλικης διασκευής, το βάρος της μετακινεί ηπείρους και τις συγκρούει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με έναν Lindberg με ΠΟΛΛΑ ΝΕΥΡΑ) και το “Bister verklighet” των NO SECURITY, το οποίο δεν έχω ιδέα τι λέει στιχουργικά καθώς τα Σουηδικά μου είναι επιπέδου ανάλογου με τις τρίχες στο κεφάλι μου. Δηλαδή μηδέν. Ωστόσο μπορώ να σας αναφέρω άφοβα ότι σημαίνει «Ζοφερή πραγματικότητα».

Το “Slaughter of the soul” έκανε πάταγο άνευ προηγουμένου, η ίδια η μπάντα δεν πίστευε πόσο πουλούσε ο δίσκος και πόσες περιοδείες τους έκλεινε συνεχώς η Earache, με συναυλίες σε Αγγλία, Αμερική και το υπόλοιπο της Ευρώπης. Κι ενώ όλες οι άλλες μπάντες μιλάνε με στόμφο και τρελό εντυπωσιασμό για το τι είχαν κάνει οι Σουηδοί (δεν θα ξεχάσω συνέντευξη των IMMOLATION αρχές του ’96 που ανέφεραν «το άλμπουμ των AT THE GATES είναι απίστευτο, ότι καλύτερο έχει βγει σε όλο το metal εδώ και πολλά χρόνια, τεράστια δήλωση και δη από μπάντα που όλοι στους ATG λάτρευαν), πάνω που είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο κι επίσημα, οι ATG διαλύουν! Και μάλιστα σκορπώντας τεράστια θλίψη στους ολοένα και αυξανόμενους εκείνη την εποχή οπαδούς τους. O Anders Björler ανακοίνωσε ότι φεύγει από το συγκρότημα, καθώς δεν μπορούσε να διαχειριστεί την μεγάλη τους επιτυχία και την ολοένα και αυξανόμενη απαίτηση για ακόμα περισσότερα πράγματα. Συνυπολογίστε 5 (ΠΕΝΤΕ) σερί περιοδείες για το δίσκο (ασύλληπτο, έτσι;) και την μεγάλη πίεση της Earache για να μπουν ξανά γρήγορα στο στούντιο και κάπου εκεί «έσπασε» ο ένας εκ των διδύμων του συγκροτήματος. Ο Lindberg αναφέρει ότι δεν θα μπορούσαν να τον αντικαταστήσουν, καθώς εκτός του ότι έγραφε το περισσότερο υλικό, δεν θα ήταν και δίκαιο καθώς μεγάλωσαν όλοι μαζί και τους έδεναν ισχυροί δεσμοί φιλίας. Με το νεαρό της ηλικίας να παίζει μεγάλο ρόλο, πήραν την απόφαση να φύγουν όσο ήταν στην κορυφή και παρότι μετά σκέφτηκαν ότι ίσως έπρεπε απλά να τον αντικαθιστούσαν, ότι κι αν γινόταν, ο δίσκος πάντα θα τους όριζε και ότι σταμάτησαν πραγματικά όταν έπρεπε. Αρνήθηκαν για πάρα πολλά χρόνια την επανένωση παρά τους πακτωλούς εκατομμυρίων (όπως το διαβάζετε) που έπεσαν στα πόδια τους είτε για one-off συναυλίες, είτε για οριστική επιστροφή, καθώς είχαν παράδειγμα πολλές μπάντες που το έκαναν χωρίς επιτυχία  και δεν ήθελαν να κάνουν το ίδιο στους εαυτούς τους (σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση με βάση το υλικό και την πορεία μετά την επανένωση αλλά δε θα γίνω κακός σε άρθρο που πρέπει να είναι εξυψωτικό). Θα αναφέρω μόνο ότι η συναυλία που προανέφερα τον Σεπτέμβριο του 2008 στη χώρα μας, που υποτίθεται θα ήταν η τελευταία της καριέρας τους και ότι θα διέλυαν οριστικά μετά την προσωρινή επανένωση. Προσωπικά το έχω πει και στον ίδιο τον Lindberg άσχετα που προφανώς χάρηκα όταν επέστρεψαν επίσημα, ότι θα προτιμούσα να το είχαν τηρήσει και όντως οι ΑΤ ΤΗΕ GATES να «πέθαιναν» οριστικά εκείνο το βράδυ στη χώρα μας πριν 13 χρόνια. Τους είδα άλλες δυο φορές από τότε, αλλά τίποτα (όπως και όλα) δεν ήταν το ίδιο όπως την πρώτη εποχή. Μια εποχή που ξεκίνησε με νεανική ορμή, ωρίμασε μέσα στα χρόνια και που φέρει και πάντα θα φέρει την σφραγίδα του “Slaughter of the soul”. Ενός κολοσσιαίου δημιουργήματος που τελικά είναι από τις καταστάσεις που ένας δίσκος ξεπερνάει το ίδιο το συγκρότημα σαν υπόσταση και που κανένας δεν μπορεί να αρκεστεί σε κάτι άλλο, ούτε να τους αποσυνδέσει από αυτό. Σίγουρα ο καλύτερος δίσκος που βγήκε ποτέ από το Γκέτεμποργκ και η κορυφή όλου του μελωδικού death metal κινήματος στο οποίο παρά τα σκαμπανεβάσματα παραμένουν αναμφισβήτητοι και αδιαφιλονίκητοι ηγέτες. Οι διακρίσεις του μέσα στα χρόνια, οι αντιδράσεις του κόσμου όταν ακούει το σύνολο ή μέρος αυτού και η απίστευτη φρεσκάδα του παρότι επισήμως πλέον το βαραίνουν 26 χρόνια ζωής στην πλάτη, ξεπερνούν και το ίδιο το κείμενο και οποιαδήποτε αναφορά προς αυτό, διότι άσχετα αν από το πόσα και τι θα γραφτούν γι’ αυτό, πάντα θα αισθάνεται ο οποιοσδήποτε ότι κάτι ξέχασε και στο τέλος το μείωσε καθώς δεν ανέφερε όλα όσα θα έπρεπε που δεν μπορούν να μετρηθούν σε σκέψη και έκφραση αυτής.

“We are blind… to the worlds within us… waiting to be born…”

Άγγελος Κατσούρας