Είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε μια φορά τούτο εδώ το δίσκο προ μερικών μηνών και να σας παρουσιάσουμε την επίσημη οπτική του συγκροτήματος μέσω συνέντευξης που έδωσαν στο κοινό. Αυτά σας τα παρουσίασε ενδελεχώς ο φίλος και συνάδελφος Άγγελος Κατσούρας και σίγουρα τα έχετε διαβάσει ως τώρα. Αυτό που θα κάνω εγώ, είναι να παρουσιάσω μια πιο κατασταλαγμένη / αποκρυσταλλωμένη άποψη πάνω στο έβδομο πόνημα των θεών του μελωδικού death metal AT THE GATES με τίτλο “The nightmare of being” που κυκλοφόρησε στις 2 Ιουλίου από την Century Media. Κάπου εδώ να πω, ότι οι κύριοι είναι η αγαπημένη μου μπάντα του είδους. Λατρεύω τη πρώιμη πιο ωμή και δύστροπη στις δομές εποχή των “Gardens of grief” demo/“The red in the sky is ours”/”With fear I kiss the burning darkness”, έχω απόλυτη αδυναμία στη δυάδα “Terminal spirit disease”/”Slaughter of the soul”, θεωρώ το “At war with reality”, τον αξιότερο διάδοχο του “Slaughter of the soul” και μια από τις καλύτερες επιστροφές όλων των εποχών, και τον δε διάδοχο του “To drink from the night itself”, ελαφρά υποδεέστερο συνολικά, πειραματικό σε σημεία, μα πάντα ποιοτικό. Όλα αυτά σας τα λέω, ώστε να δείτε υπό ποιό πρίσμα θα εξεταστεί το “The nightmare of being”.
O μεγάλος Tomas Lindberg, είχε πει στη συνέντευξη που προανέφερα, ότι πρόκειται για ένα “headphones album”. Όχι ένα άλμπουμ λοιπόν που παίζεις φάπες ακούγοντάς το, αλλά ένας δίσκος που βυθίζεσαι με κάθε ακρόαση κι εκτιμάς τη μουσικότητά του και τις λεπτομέρειες που το κάνουν ξεχωριστό. Βάλτε αγκαζέ όλη τη διάθεση για πειραματισμό που έβγαινε στις δηλώσεις τύπου “θέλουμε να γίνουμε οι KING CRIMSON του death metal” κι έχετε ένα πλαίσιο στο οποίο όλα όσα πούμε θα βγάλουν νόημα. Όχι ότι δεν ήταν ανέκαθεν πειραματικοί εν μέρει οι AT THE GATES, απλά οι φρενήρεις ταχύτητες ίσως δεν επέτρεπαν στον μέσο ακροατή να το αντιληφθεί πλήρως.
Μιλώντας για ταχύτητα, μετά από μια μελωδική εισαγωγή 1,5 λεπτού, έρχεται το μπάσιμο των “Spectre of extinction”/”The paradox”, που έγιναν και video clip (φυσικά από τον Patrick Ullaeus) να στρώσεις χαρακτήρα. Πρωτόλειο μελωδικό death metal, και να πω την αμαρτία μου, σε σημεία τα riffs ήταν τόσο επιθετικά, που θύμιζαν και λίγο από ENTOMBED του “Clandestine”. Χωρίς ίχνος υπερβολής. Ο Erlandsson να λυσσομανάει στα τύμπανα λες και παίζει τουλάχιστον στους SLAYER, και ο Tompa, να είναι λίγο διαφορετικός στα φωνητικά του, αλλά πάντα πειστικός. Να σημειωθεί στο “Spectre of extinction” ο παλιός γνώριμος της μπάντας Andy LaRocque σε ρόλο καλεσμένου (είχε παίξει το εκτυφλωτικό solo του “Cold” στο “Slaughter of the soul”).
Στο ομώνυμο αρχίζουν να πέφτουν οι ρυθμοί, με την ακουστική εισαγωγή και τον ψίθυρο του Lindberg που οδηγεί σε ένα mid-tempo κομμάτι με μια πιο περίτεχνη και μελωδική φύση. Δείχνοντας αυτό που λέγαμε παραπάνω, οι AT THE GATES βγάζουν έναν άλλο εαυτό, δείχνοντας φρεσκάδα, υγεία και διάθεση να δώσουν κι άλλα πράγματα μετά από 20 χρόνια στη πιάτσα (δε μετράμε τη δεκαετία που ήταν ανενεργοί). Το απαλό πιατίνι της εισαγωγής του “Garden of Cyrus” μας βάζουν σε ένα κομμάτι που δείχνει ξεκάθαρα επηρεασμένο από τους συμπατριώτες τους, TRIBULATION, με εντελώς “χάσιμο” διάθεση, και τις μελωδίες των Stallhammar/Larsson να λειτουργούν τελείως καταλυτικά, με το μπάσο του Bjorler να λειτουργεί καθαρτικά σε μια εντελώς jazzy σύνθεση που έχει μέσα και σαξόφωνο. Ο Tompa ψιθυρίζει…μένοντας προς τα πίσω, αντί για μπροστάρης όπως τον συνηθίσαμε, σε ένα κομμάτι που είναι δυσοίωνο και συνάμα γαλήνιο με το τρόπο του. Τέτοιες ατμοσφαιρικές στιγμές είχε και το “To drink from the night itself” (το λες και μεταβατικό άλμπουμ), αλλά πιστεύω, εδώ εκτελούνται πολύ καλύτερα και αβίαστα. Όπως και η εισαγωγή του “Touched by the white hand of death” που είναι εντελώς σινεματική και χτίζεται σε ένα από τα πιο γρήγορα κομμάτια του δίσκου με τα διάφορα αρπίσματα να το διανθίζουν ιδανικά. Δείχνουν έτσι, μια μπάντα που θα έλεγα ακούγεται πιο σίγουρη για τα στοιχεία που εισάγει στον ήχο της.
Το “The fall into time” σοφά ανοίγει τη δεύτερη πλευρά, μια και αποτελεί το διαφορετικότερο κομμάτι των AT THE GATES εδώ μέσα. Προοδευτικό όσο δε πάει, mid-tempo με πολύ έντονη κινηματογραφική ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια του, με το φινάλε ειδικά, να είναι όλα τα λεφτά: ένα εντελώς progressive σημείο, με τη μπάντα σχεδόν να παθαίνει LEPROUS ή DREAM THEATER κι επιστροφή στο ρεφρέν του κομματιού για κλείσιμο. Το “Cult of salvation” με τις αρμονίες στην αρχή, μας εισάγει σε ένα κλασσικό mid-tempo κομμάτι, με μια πολύ όμορφη κιθαριστική μελωδία στο ρεφρέν, και έπειτα πλήκτρα στη μέση να δίνουν μια άλλη διάσταση στο κομμάτι, προτού έρθει το ρεφρέν και το τελειώσει. Επειδή όμως, πολύ χαλαρώσαμε, πάρτε ένα κομμάτι στο οποίο δέρνουμε πατροπαράδοτα. “The abstract enthroned” και οι κύκλοι δε σταματάνε! Δηλαδή, μέχρι στο τρίτο λεπτό, που σκάνε οι APOCALYPTICA στο μουσικό μείγμα των AT THE GATES για μερικά δεύτερα, προτού αρχίσει να αποκλιμακώνεται κανονικά το κομμάτι. Πολύ ιδιαίτερη εισαγωγή για τα δεδομένα τους χωρίς παραμόρφωση στο “Cosmic pessimism”, ένα άκρως ενδιαφέρον κομμάτι, σχεδόν σε post-punk/gothic ύφος, με τον Tompa να αφηγείται προτού ακούσουμε πάλι τη γνωστή λυσσασμένη φωνή, με ένα πανέμορφο μπαλαντοειδές φινάλε. Και μια και είπαμε φινάλε, ήρθε η ώρα και για το φινάλε του δίσκου, με το “Eternal winter of reason” ένα mid-tempo και γκρουβάτο κομμάτι, φτιαγμένο ιδανικά για να βρεθεί στο τέλος του δίσκου, με τα πλήκτρα να κλείνουν τέλεια τη διάρκεια του άλμπουμ.
Το να είσαι ο προπάτωρ του ιδιώματος σου και να διατηρείσαι φρέσκος και εμπνευσμένος, δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Απεναντίας, το μόνο εύκολο είναι να μείνεις πίσω στις εξελίξεις άμα δεν τις παρακολουθείς. Οι AT THE GATES το γνωρίζουν αυτό και πολύ καλά μάλιστα. Έτσι, αυτή τη φορά, μας παραδίδουν ένα άλμπουμ που βρίθει πειραματισμών, έχει φαρδιά – πλατιά τη σφραγίδα τους. Και αν οι “μπαμπάδες” έχουν τέτοια μουσική ισορροπία και τέτοια υγεία, εύχομαι από καρδιάς οι επίγονοι αυτών (και διάολε, είναι πάρα πολλοί) να την έχουν όταν θα φτάσουν τα χρόνια των θεών του Göteborg!
8 / 10
Γιάννης Σαββίδης
Υ.Γ.: Φέρτε μου το νέο INSOMNIUM να γουστάρω. Χθες.
