Το τρίτο και ακόμα πιο εμφατικό Athens Extreme festival, από πλευράς προσέλευσης κόσμου, πέρασε στην ιστορία. Ένα ΜΕΓΑΛΟ κερδισμένο στοίχημα για την διοργάνωση που πρώτη φορά λάμβανε χώρα στο ιστορικό Κύτταρο, δείχνοντας ότι υπάρχει ξεκάθαρα ενδιαφέρον για τέτοιες κινήσεις από το κοινό. Επίσης, φάνηκε πως σοφά επιλέχθηκε αντί του Temple, διότι είχαμε μια άλφα άνεση παρά την ισχυρή προσέλευση. Επιπλέον, παρότι είχαμε μια κλίση προς το κλασσικό heavy/speed metal στη πρώτη μέρα, αυτό, προς ευχάριστη έκπληξή μου, δεν χάλασε κανέναν.
Ίσα-ίσα, άνοιξε τη βεντάλια ακόμα περισσότερο, μια και οι μπάντες που υπηρετούσαν αυτό το είδος, δέσανε πολύ όμορφα λόγω της γκαζωμένης φύσης τους, με την αισθητική του festival. Βάλτε και τις thrash μπάντες που λειτουργούσαν σαν τέλειος συνδετικός κρίκος και στις δύο μέρες και έχετε ένα πλήρως ισορροπημένο μουσικό “γεύμα”. Αρκετές αναφορές σε μάσες από τον υποφαινόμενο ωστόσο, πάμε να τα δούμε αναλυτικά και ένα-ένα:
ΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ – 12/12
Την ημέρα ανοίξανε οι SACRIFICIAL DEATH. Οι νεότεροι ηλικιακά του festival, ωστόσο άκρως άνετοι και φουλ δεμένοι. Το καταστροφικό death/thrash τους που αγαπάει εξίσου τους SLAYER, SODOM, KREATOR, LEGION OF THE DAMNED και DEATH (διασκευή σταθερή το “Zombie ritual” όσες φορές τους έχω δει), αποδίδεται κάθε φορά και καλύτερα, κάθε φορά πιο άρτια από πλευράς δεσίματος, άνεσης επί σκηνής και πάει λέγοντας.
Ακούσαμε από το επερχόμενο ντεμπούτο “Absolute katharsis” υλικό (“Flesh of deceit (death to humanity)”, “Baptized in blood and fear”, “Eternal damnation”, “Demise of the ritual”) που δείχνει για πόσα όμορφα πράγματα πάμε με το έμπα του 2026. Ο ήχος μπορεί να ήταν μπουκωμένος στην αρχή, αλλά αυτό δεν πτόησε τη μπάντα που έσκισε επί σκηνής. Εύφημος μνεία στον υπέροχο μπασίστα που ψύχωνε το κοινό και έκανε πολύ ωραίο “ντουέτο” με τον τραγουδιστή/κιθαρίστα φωνητικά. Εύγε!
Η συνέχεια, ερχόταν από τον Βορρά, με τους WHITE TOWER. Ήταν, να σημειωθεί εδώ, η πρώτη μου φορά που έρχομαι σε επαφή με τους κυρίους επί σκηνής. Ως εκ τούτου, ήμουν έτοιμος για το οτιδήποτε. Heavy/speed παιγμένο με μασίφ ACCEPT-ίλα (ειδικά στα φωνητικά), πρώιμους GRAVE DIGGER αλλά και μπόλικο γκάζι, για να ανοίξουν τα πρώτα pit. To περσινό τους “Night terror” είχε τη τιμητική του (“Banshee”, “Enforcer”, “Knife in the back”, “Malice and lust”, “Masters of menace”, “Tear up the night”, “Total evil”).
Παράλληλα, είχαμε επιλογές από το “Terminator” EP (“Schizophrenic attack”, ομώνυμο) συν ένα καινούργιο κομμάτι (“Saint’s revenge”), συν το “Go ahead make my day” single. Είχαν στο εναρκτήριο κομμάτι θέματα στον ήχο τους, ωστόσο αυτό δεν πτόησε κανέναν ενώ άμα κατάλαβα καλά, είχε σκάσει και κόσμος από τη συμπρωτεύουσα για να τους δει. Καλή μπάντα, με δυνατότητες για ακόμα περαιτέρω πράγματα.
Κάπως έτσι, φτάνουμε στην ώρα που οι EXARSIS, ανεβαίνουν πλήρως ανανεωμένοι στο σανίδι. Η εισαγωγή “Annihilation…proceed!!!” από το “The brutal state” με έκανε να περιμένω το “Mind poisoning” που ακολουθεί φυσικά στο δίσκο, ΑΜ ΔΕ! Πάρε καινούργιο κομμάτι, που ΣΑΡΩΝΕΙ τα πάντα στο πέρασμα του, όπως και άλλο ένα που παίχτηκε κατά τη διάρκεια του set. Τολμηρή κίνηση, με δύο κομμάτια που ναι μεν πατούσαν στο ύφος της μπάντας αλλά ήταν ακόμα πιο αιμοβόρα (μέχρι και blastbeats άκουσα), με μια έντονη death metal αύρα σε σημεία.
Η προσθήκη του καταστροφέα των δερμάτων Γιώργου Τσάφου, έχει σαφώς επιδράσει προς αυτή τη κατεύθυνση, οπωσδήποτε! Το circle pit άνοιξε ακόμα περισσότερο σε εκείνους με κομμάτια από το “The brutal state” (“Toxic terror”, “Surveillance society”, “Dying earth” – το τελευταίο, το οδήγησε ο μπασίστας Χρήστος Πούλος, ως είθισται στις συναυλίες τους), “The human project” (“False flag attack”) και “New war order” (“Chaos creation”, “General guidance”). Σαρωτικοί επί σκηνής, μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις της βραδιάς αλλά και όλου του festival.
Για τις ανάγκες του επόμενου σχήματος, γυρνάμε το ρολόι πίσω στα 1985, όταν μια Γερμανική heavy/speed μπάντα, έβγαζε ένα δίσκο επ’ ονόματι “The enforcer” στον κόσμο. Η μπάντα αυτή, λέγονται WARRANT και ανέβηκαν στη σκηνή, προκειμένου να πάρουν κεφάλια. Και διάολε, δίδαξαν! Όλο το “The enforcer” από την αρχή μέχρι το τέλος, με μεγάλο κλου της εμφάνισης τον δήμιο που ερχόταν με τσεκούρι και μας έριχνε τάχα μου τσεκουριές, όπως και στη μπάντα!
Χιουμοριστική και φουλ διασκεδαστική πινελιά, που πρόσθεσε σε μια φοβερή, παλαιάς κοπής εμφάνιση. Σαν να σου λένε “έτσι γίνεται”. Αφιερώθηκε, το “Betrayer” στη μνήμη του τότε κιθαρίστα Thomas Klein (για την ιστορία, έγραψε κιόλας αυτό το κομμάτι ενώ ήταν το πρώτο EP και στο άλμπουμ) που έφυγε από τη ζωή στις αρχές του Νοέμβρη, σε μια πραγματικά όμορφη στιγμή που καταχειροκροτήθηκε.
Οι δε WARRANT, ευγνώμονες όσο λίγοι για το κοινό που ήταν από κάτω, το αντάμειψαν πλουσιοπάροχα με την απόδοση τους, μια και παίχτηκε υλικό από το EP “First strike” (“Satan”, “Scavenger’s daughter”, “Bang your head”), καθώς και υλικό από το φετινό “The speed of metal” (“Falling down”, “Demons”) που δείχνει ότι δεν είναι απλά μπάντα που πατάει αυστηρά στην νοσταλγία, αλλά έχει να πει και κάτι σήμερα. Τα σέβη μου!
Πάμε τώρα, στον headliner της βραδιάς. ENFORCER το λοιπόν, να παίζουν στην ολότητα του το “From beyond” για την επέτειο δεκαετίας. Κίνηση…νοσταλγίας (pun intended αυτή τη φορά) θα έλεγε κάποιος, ή απλά έκατσε ωραία με την headline εμφάνιση τους για μια ακόμα φορά σε ελληνικό έδαφος. Ως άνθρωπος που ήμουν και το 2015 στη περιοδεία αυτού του δίσκου, αλλά και άνθρωπος που γουστάρει αυτή τη μπάντα ως και αυτό το δίσκο (ο αγαπημένος μου κιόλας), νομίζω μου έκατσε κουτί να πρέπει να αξιολογήσω αυτή την εμφάνιση.
Αρχικά, η συγκίνηση του να παίζει ένας δίσκος στην ολότητά του που είχα να ακούσω κάποιο καιρό και να θυμάμαι απέξω όλα τα κομμάτια σχεδόν. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το “Zenith” ή το “Nostalgia” που ναι, τα θεωρώ μέτρια άλμπουμ στο σύνολό τους. Επιπλέον, το πόσο όμορφα μεγάλωνε μέχρι εκείνο το σημείο η μπάντα, φάνηκε στις επιλογές του “Death by fire” (“Death rides this night”, “Take me out of this nightmare”, “Mesmerized by fire”) αλλά και του “Diamonds” (“Midnight vice”, “Katana”, “Live for the night”).
Η απόδοση της μπάντας πραγματικά πολύ ωραία, φέρνοντας μνήμες από το τότε, με όμορφο τρόπο, παρότι η μπάντα έχει αλλάξει πολύ από τότε από πλευράς line up. Η δε αντίδραση του κοινού, μετέτρεψε το Κύτταρο σε κολαστήριο, με stagedives, crowdsurfs να δίνουν και να παίρνουν (άλλο ένα πράγμα που δεν άλλαξε στις συναυλίες τους). Οι μοναδικές εκπροσωπήσεις του “Nostalgia”, ήταν το αδιάφορο “Unshackle me” και το πραγματικά πολύ ωραίο ομώνυμο κομμάτι (που μεμονωμένα αγκαλιάστηκε από το κόσμο).
Και εδώ, έρχεται το μελανό σημείο μιας κατά τα άλλα πολύ καλής, επαγγελματικότατης συναυλίας. Όπως θυμάστε όσοι γνωρίζετε το κομμάτι, είναι μπαλάντα που έχει μια διπλή φωνητική αρμονία, σαν “γέφυρα” πριν το ρεφρέν. Ε, λοιπόν, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα (δεν ξέρω ποιος), αντί να χρησιμοποιηθούν οι έτεροι έγχορδοι (κιθαρίστας, μπασίστας) για τη μια αρμονία, να την βάλουν playback στο ΠΛΕΟΝ εξώφθαλμο σημείο! Το αστείο, είναι πως στο ρεφρέν αυτό καθαυτό, χρησιμοποιήθηκαν ΚΑΝΟΝΙΚΑ οι δύο έτεροι έγχορδοι για δεύτερα φωνητικά!
Κάτι που σε κάνει να απορείς ποιος σκέφτηκε ότι ήταν καλή ιδέα να εκτεθεί έτσι η μπάντα! Κατά τα άλλα…”ήρθαμε να σας παίξουμε true fuckin’ metal”, έλεγε ο κύριος Olof Wikstrand. Δεν ξέρω για εσάς παιδιά, εγώ όταν ακούω για ατόφιο heavy metal, το playback είναι το τελευταίο που σκέφτομαι ως μέρος της συναυλιακής του απόδοσης και το κλείνω εδώ. Πάμε στη μέρα δύο.
ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ – 13/12
Η δεύτερη και πιο ακραία μέρα, ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς. Ολόφρεσκο συγκρότημα, με μόλις ένα EP “Access denied” (2023) και ένα full-length “Narcissistic compulsion” (2024) οι ALL SINS UNDONE, στη παρθενική τους ζωντανή εμφάνιση. Τρομακτικά δεμένοι και προβαρισμένοι, απέδωσαν με ακρίβεια το μοντέρνο thrash τους σχολής THE HAUNTED, SLAYER, ENFORCED, POWER TRIP ενώ τα φωνητικά του μπασίστα τους (παίκτης ολκής, γνώριμος από SICKENING HORROR μεριά), φέρνανε καθαρά σε death metal σχολής IMMOLATION. Άμα είναι έτσι τη πρώτη φορά (που δεδομένα υπήρχε άγχος), τη δεύτερη μας βλέπω να παίρνουν scalp. Μπράβο κύριοι!
Όπως έκαναν οι Κύπριοι VOMITILE για παράδειγμα, που ακολούθησαν! Οι κύριοι, ανοίξανε τα πρώτα circle pit με το VADER – meets – MALEVOLENT CREATION – meets – MORBID ANGEL ύφος τους και με επιλογές από τις τρεις τελευταίες τους κυκλοφορίες (“Mastering the art of killing” – 2014, “Pure eternal hate” – 2018, “Faces of terror” EP – 2025), μοίρασαν πτώματα δεξιά και αριστερά. Όπως τόνισαν και άτομα από τη παρέα μου, είναι το κοντινότερο στο οποίο είχαν ακούσει από Ελλάδα ή Κύπρο σε SKELETAL REMAINS. Από όταν τους είχα δει πριν 13 χρόνια, η εξέλιξη είναι αλματώδης!
Συγκινητική η επικοινωνία του μπροστάρη μπασίστα/τραγουδιστή με το κοινό, ειδικά όταν ευχαρίστησε τη διοργάνωση, το χώρο και ζήτησε χειροκρότημα για τις έτερες μπάντες που θα παίξουν εκείνη τη μέρα, καθώς και για τους ALL SINS UNDONE και κυρίως, όταν ευχαριστώντας εμάς για τη παρουσία μας, είπε “χωρίς εσάς, δεν είμαστε τίποτα εμείς εδώ”. Η σωστή νοοτροπία και καλό είναι κάτι τέτοια να επισημαίνονται, πέραν της μουσικής. Διότι αυτά σε πάνε πραγματικά μπροστά. Ήδη θέλω να τους ξαναδώ, να ξέρετε! Και headliners κάπου να γίνει το σώσε!
Ώρα τώρα για μια από τις ιστορικότερες και σπουδαιότερες thrash μπάντες μας. Τους MENTALLY DEFILED. Μετά από μια γερή ανάπαυλα από τα συναυλιακά δρώμενα, επέστρεψαν στο σανίδι, μόνο και μόνο για να αποδείξουν πως “ο παλιός, είναι αλλιώς”. Με μπροστάρη τον Γιώργο Μπάλιο (που τη προηγούμενη φορά, είχε πάρει κεφάλια με τους VIOLENT DEFINITION) και drummer τον Γιάννη Βότση, δεν χάνεις ποτέ. Ειδικά δε, όταν αποδίδεις το υλικό των κλασσικών αγαπημένων “The thrash brigade” και “Aptitude for elimination”!
Για την ιστορία, το set μοιράστηκε ως εξής μεταξύ των δύο δίσκων: “The thrash brigade” (“Necrohooligan”, “The thrash brigade”, “Mosh pit maniac”), “Aptitude for elimination” (ομώνυμο, “Merchants of hope”, “Thrash till afterlife”, “Fashion victim”) συν μια διασκευή στο συνώνυμο του είδους “Piranha” των EXODUS! To circle pit το σωστό, το ορθόδοξο, άνοιξε, τιμήθηκε, δοξάστηκε εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Το δε κασκόλ του Μπάλιου με το σύνθημα “THRASH METAL GEGEN NAZIS” ήταν ο ορισμός του “αυτά καλό είναι να γίνονται”.
Φτάνοντας προς τις τελευταίες ώρες του festival, ήρθε η ώρα για τους φίλους μας από την Ολλανδία. Πρώτο χτύπημα, από τους σπουδαίους εκπροσώπους του brutal death metal, SEVERE TORTURE. Μια μπάντα που έφτιαξε την δική της ιστορία στο είδος, παραμένοντας ωστόσο, τρομερά υποτιμημένη. Πριν 17 χρόνια είχαν έρθει μπροστά σε διψήφιο αριθμό ατόμων. Πλέον, παίζει σε ένα κατάμεστο Κύτταρο και από κάτω γίνεται σφαγή! Απόδοση τσιμέντο, riffs – ξυράφια δεξιά και αριστερά να πετσοκόβουν σβέρκους, το crowdsurfing να δίνει και να παίρνει, κάτσε καλά! Το λες και δικαίωση.
Τιμήθηκαν όλα τα άλμπουμ τους με τουλάχιστον ένα κομμάτι ως εξής: “Feasting on blood” (“Baptized in vaginal liquid”, “Feces for Jesus” – αφιερωμένα στη διοργάνωση και σε εμάς αντίστοιχα), “Misanthropic carnage” (“Impelled to kill”), “Fall of the despised” (“Endless strain of cadavers”), “Sworn vengeance” (“Buried hatchet”, “Dismal perception”), “Slaughtered” (“Feeding on cadavers”, “Grave condition”), το “Fisting the sockets” EP στην ολότητα του (αφιέρωσαν το “Entangled in hate” “στα αδέρφια μας τους ASPHYX”) και το τελευταίο “Torn from the jaws of death” (ομώνυμο, “The death of everything”, “Christ immersion”). Σφαγή και θάνατος!
Τέτοια εμφάνιση, ποια μπάντα άραγε θα μπορούσε να διαδεχθεί, χωρίς να είναι κατώτερη των περιστάσεων; Δεν ξέρω ποιον σκέφτηκες εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, εγώ όμως σκέφτηκα ήδη μια και αυτή η μια, θα έκλεινε μεγαλοπρεπώς το festival. ASPHYX κυρίες και κύριοι. Old school death metal λέγεται και είναι απλό. “The quest for absurdity”/”Vermin” από το “The rack” και ουρλιάζουμε “HORDES OF DISGUST” μαζί με τον ΤΙΤΑΝΑ του Ολλανδικού death metal (κυριολεκτικά και καλλιτεχνικά) Martin Van Drunen, με τον ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑ Stefan Huskens να οδηγεί το μακελειό, τον Paul Bayens να ξερνάει riff-άρες και τον Alwin Zuur στις χαμηλές συχνότητες να κρατάει τα μπόσικα με τον Huskens.
Αρχοντικό set έτι μια φορά, η τρίτη για τον γράφοντα. Πιο αναλυτικά: “The rack” (“Wasteland of terror”, ομώνυμο), “Last one on earth” (ομώνυμο, “Asphyx (forgotten war)”), “Death…the brutal way” (ομώνυμο, “Scorbutics”), “Deathhammer” (ομώνυμο, “Into the timewastes”), “Incoming death” (“Forerunners of the apocalypse”, “It came from the skies”, “Division brandenburg”) και “Necroceros” (“The nameless elite”, “Molten black earth”, “Knights templars stand”). Σημειώνεται το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ χιούμορ του Martin Van Drunen, παρόλο που σε ένα δύο κομμάτια το μικρόφωνο έκανε τα δικά του, όταν του το πήραν για να του δώσουν άλλο, όσο ήταν χωρίς μικρόφωνο, έκανε γκριμάτσες και λυθήκαμε στο γέλιο!
Γέλιο επίσης, όταν συστήνοντας τη μπάντα, σύστησε τον εαυτό του με μια απίστευτη φυσικότητα ως….Patrick Mameli! Επίσης, μέσα στο χαμό, είδα φυσικά και τον τραγουδιστή των VOMITILE να βουτάει στο κοινό, ενισχύοντας το κλίμα γιορτής! Κλείνοντας το set, με τα δύο ομώνυμα κομμάτια των δύο πρώτων δίσκων, κλείνοντας και το festival, οι ASPHYX αποχωρούν θριαμβευτικά από τη σκηνή του Κυττάρου, υποσχόμενοι πως θα επιστρέψουν (εικάζω με νέο δίσκο, 4 χρόνια είναι αυτά). Το τρίτο Athens Extreme festival, έχει περάσει στην ιστορία, ήδη σχεδιάζεται μαθαίνω το επόμενο, μαντεύω ότι μόνο θα μεγαλώνει αυτό το festival. Εμείς θα είμαστε με κάθε τρόπο εκεί. Εις το επανιδείν!
Υ.Γ.: Οι ASPHYX και SEVERE TORTURE, έκοβαν βόλτες τη δεύτερη μέρα, τσεκάροντας τα support δεξιά και αριστερά. Έτσι πρέπει να γίνεται!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Αποστόλης Ανδριώτης
