“Who will bear the crown of oak and bone?”
Οι Βαυαροί ATLANTEAN KODEX είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα στον χώρο του ευρύτερου επικού metal ήχου στα χρόνια που διανύουμε. Με την φετινή τους κυκλοφορία “The course of empire” θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα για την πρώτη θέση στην τελική βαθμολογία των καλυτέρων δίσκων της χρονιάς, και το ROCK HARD δεν θα μπορούσε να μην μάθει περισσότερα διά στόματος Markus Becker, της φωνής της μπάντας. Εξαίσιος συνομιλητής, άτομο καλλιεργημένο και κατασταλαγμένο, μας μιλά για το group, την heavy metal σκηνή του σήμερα, το underground και το mainstream, τα soundtracks και εκφράζει τους προβληματισμούς του σχετικά με την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ευρώπη. Τα σημαντικότερα, παρατίθενται ευθύς αμέσως.
Καλησπέρα Markus, εδώ Δημήτρης από το ελληνικό Rock Hard. Καταρχάς συγχαρητήρια για το νέο σας αριστούργημα, το “The course of empire”. Όπως ήδη γνωρίζεις, το βαθμολόγησα με 10/10 και πρέπει να σου πω πως τόσο για μένα όσο και για πολλούς από τους αναγνώστες μας, αυτός είναι ήδη ο δίσκος της χρονιάς!
Γεια σου Δημήτρη, και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια και τα καλά νέα! Αυτή η ανταπόκριση που έχουμε από τον κόσμο είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να ακούσουμε την δεδομένη στιγμή, είναι σαν όνειρο φίλε μου. Είμαστε υπερήφανοι και είναι τιμή μας!
Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, θα θέλαμε όλοι να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα γι’ αυτό! Ξεκινάμε από το ότι πέρασαν έξι χρόνια από το “The white goddess”. Τι μεσολάβησε από τότε μέχρι τώρα; Γιατί σας πήρε τόσο καιρό να κυκλοφορήσετε νέο υλικό;
Ναι, έξι χρόνια είναι μεγάλο διάστημα, συμφωνώ, αλλά συνέβησαν πολλά σε όλους μας σε προσωπικό επίπεδο. Γεννήθηκαν παιδιά, «έφυγαν» αγαπημένα μας πρόσωπα, είχαμε οικογενειακά και εργασιακά θέματα να φροντίσουμε τα οποία και θα έπρεπε οπωσδήποτε να επιλυθούν. Επιπροσθέτως, όπως συνέβη και μετά την κυκλοφορία του “The Golden Bough”, μόλις τελειώσαμε το promotion και έκλεισε ο κύκλος του “The white Goddess” ο Manuel (σ.σ: Trummer, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης/στιχουργός του group) έπρεπε να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα από το group, μέχρι να είναι έτοιμος να συνθέσει νέο υλικό. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν που χάσαμε το προβάδικό μας, και μας πήρε έναν ακόμη χρόνο μέχρι να βρούμε καινούργιο. Καλά – καλά δεν ξέραμε αν η μπάντα συνεχίσει να υφίσταται…
Πόσο δύσκολο είναι για μια μπάντα να κρατήσει το υψηλό επίπεδο του προηγούμενού της άλμπουμ; Νιώθατε κάποιου είδους πίεση όταν συνθέτατε το νέο σας υλικό;
Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το “The course of empire” θέσαμε έναν στόχο: μόλις η σύνθεση και η ηχογράφηση έφταναν σε ένα ας το πούμε «ώριμο» στάδιο, θα βλέπαμε τα κομμάτια μέσα από τα δικά μας μάτια, και θα τα κρίναμε με βάση τα δικά μας δεδομένα. Θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι που να κοιτά ίσια στα μάτια το “The white Goddess”. Δεν θα το πετυχαίναμε; Δεν θα κυκλοφορούσαμε νέο δίσκο, τόσο απλά ήταν τα πράγματα. Άλλωστε δεν θα υπήρχε λόγος να κυκλοφορήσουμε κάτι υποδεέστερο. Βέβαια υπήρχε και πάντα θα υπάρχει το δύσκολο μέρος που σε θέλει να μην ξέρεις πως θα υποδεχτεί το κοινό τα τραγούδια σου, ακόμη και αν εσένα σου αρέσουν, και συνάμα ξέραμε πως όλοι θα συγκρίνουν το νέο υλικό με το “TWG”…
Οπότε υπήρχε πίεση θες να μου πεις…
Οπότε ναι, υπήρχε πίεση, αλλά θεωρώ πως την διαχειριστήκαμε θετικά και δεν λειτούργησε ανασταλτικά. Δεν μας δημιούργησε φόβο, αλλά κίνητρο!
Έχετε νέο μέλος, την Coralie Baier, η οποία παίζει επίσης στην thrash μπάντα ANTIPEEWEE. Ήταν εύκολο να μπει στο «Atlantean Kodex πνεύμα»;
Σίγουρα ήταν μια αλλαγή για αυτήν, αλλά είναι μια σπουδαία κιθαρίστρια που δεν μένει εγκλωβισμένη σε ένα και μόνο στυλ. Στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο, της αρέσει να προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό όσον αφορά την σύνθεση αλλά και την τεχνική επάνω στο παίξιμό της και θεωρώ πως αυτό της το χαρακτηριστικό της έδωσε το κίνητρο που χρειαζόταν ώστε να αποδώσει κατά το δοκούν.
Ο Michael (σ.σ: Koch, πρώην πια κιθαρίστας του group) σας βοήθησε με κάποιο τρόπο στο “The course of empire”; Συμμετείχε; Θα μπορούσε να παραμείνει ως ένα, ας πούμε, έκτο μέλος της μπάντας;
Ο Michael συμμετέχει με κάποια solo. Δεν μπορώ να πω πως θα μείνει μαζί μας ως το άτυπο, «έκτο» μέλος του συγκροτήματος, αλλά όπως και να’ χει είναι ένας στενός μας φίλος και μέλος της ευρύτερης ATLANTEAN KODEX οικογένειας. Θα ήταν υπέροχο να μπορούμε να τζαμάρουμε μια στο τόσο μαζί στην σκηνή! Το κάναμε ήδη στο release show μας τον Σεπτέμβριο και ήταν τέλεια που τον είχαμε μαζί μας. Έγινε ήδη αυτό, πήγε καλά, μακάρι να ξαναγίνει.
Ωραία τότε! Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στο “The course of empire” και ας ξεκινήσουμε από το γεγονός πως είναι το πιο «σκοτεινό» σας άλμπουμ ως τώρα, αρχής γενομένης από το artwork και περνώντας στον ήχο του. Είχατε αυτόν τον ήχο στο μυαλό σας από την αρχή;
Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν ο όρος «σκοτεινό» περιγράφει ολόσωστα την ατμόσφαιρά του. Σίγουρα θα σου έλεγα πως είναι το πιο βαρύ μας άλμπουμ. Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε, πιστέψαμε και εμείς πως θα είναι ο πιο σκοτεινός μας δίσκος, αλλά στο τέλος η μουσική, και φυσικά και το οπτικό μέρος του ζητήματος, νομίζω πως περιγράφονται καλύτερα με τον όρο «μεγαλοπρεπές» παρά «σκοτεινό». Φυσικά και έχει σκοτεινές στιγμές, έχει όμως και πολλά «ανεβαστικά» σημεία. Προσπαθώ να αποφύγω τον όρο «επικός» αλλά όπως καταλαβαίνεις…
…αυτό είναι δύσκολο!
Σχεδόν ακατόρθωτο! (γέλια)
Παραμένετε επίσης πιστοί στην σύνθεση μακροσκελών τραγουδιών. Είναι απαραίτητο οι επικές σας ιστορίες να λέγονται μόνο μέσα από μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια; Κάποιοι μπορεί να πουν πως αποτελεί ρίσκο το να μην έχετε στους δίσκους σας άμεσες και πιασάρικες συνθέσεις…
Λοιπόν, είναι μάλλον απαραίτητο αυτό που λες, εννοώ το να έχουμε μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, αφού ποτέ μας δεν καταφέραμε να γράψουμε μικρά και πιασάρικα! Δεν μπορούμε να το κάνουμε, δεν είναι στο DNA μας, πώς να στο πω… Ναι, όντως μπορεί να αποτελεί ρίσκο και το καταλαβαίνω πως το εννοείς, αλλά είναι ξεκάθαρο για το κοινό μας πως αν θέλει να ακούσει ATLANTEAN KODEX, θα πρέπει να έχει…υπομονή! Αν είσαι ένα παιδί που μεγαλώνει με το YouTube, πιστεύεις πως μπορείς να κρίνεις την μουσική που ακούς από τα πρώτα δευτερόλεπτα και μετά «πηδάς» στο επόμενο συγκρότημα, τότε καλό θα ήταν να μείνεις μακριά, το υλικό μας ΔΕΝ είναι για σένα. Αλλά αν όντως είσαι οπλισμένος με υπομονή, θα βρεις και αυτό το στοιχείο (σ.σ: εννοεί το «πιασάρικο» της υπόθεσης) στην μουσική μας.
Είπαμε πως το “The white Goddess” αποτέλεσε γερή «σφαλιάρα» στον χώρο του επικού doom/heavy metal και το “The course of empire”είναι τουλάχιστον ισάξιό του, αν όχι ακόμη καλύτερο. Ναι μεν μπορεί να ανήκουν στην ίδια κατηγορία, βρίσκει όμως κανείς διαφορές μεταξύ τους. Μπορείς να μου πεις για την μουσική προσέγγιση του “The course of empire” και τις διαφορές μεταξύ των δύο δίσκων;
Τα τραγούδια του “The white Goddess” ήταν ίσως λίγο… ας πούμε «διακριτά» μεταξύ τους, και σίγουρα αυτά που ξεχώριζαν ως αξία ήταν τα “Sol Invictus” και “Twelve stars and an azure gown”. Συγκριτικά με το “The white Goddess” το “The course of empire” είναι πιθανότατα πιο «ισορροπημένο» . Εννοώ πρώτον πως τα τραγούδια του είναι όλα στο ίδιο επίπεδο (σ.σ: αληθές) και δεύτερον πως η ατμόσφαιρά του «χτίζεται» καθ’ όλη την διάρκειά του. Επίσης προσθέσαμε και κάποιες ακόμη επιρροές, αλλά μην φανταστείς πως κάναμε πειράματα, το άλμπουμ είναι σαφέστατα ένα γνήσιο ATLANTEAN KODEX άλμπουμ και ακολουθεί την γνώριμή μας κατεύθυνση.
Ήθελα να το ρωτήσω αυτό περί των «άλλων επιρροών». Το “The innermost light” μοιάζει επηρεασμένο από το OST του “The Hobbit” και συγκεκριμένα από το κομμάτι “The misty mountains cold”. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω κάτι τέτοιο σε σας, καθώς και στο “The hidden folk” (σ.σ: το επικότερο τραγούδι των τελευταίων δέκα ετών) χρησιμοποιείτε την γνώριμη μελωδία από το βασικό «θέμα» του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Ξέχωρα λοιπόν από τις όποιες επιρροές σας από τον metal χώρο, μάλλον σας επηρεάζει και ο χώρος της 7ης Τέχνης και των μεγάλων soundtracks, σωστά;
Ολόσωστος! Φυσικά και μας επηρεάζει, και πολύ μάλιστα! Το στιχουργικό θέμα από το “The course of empire” («Η πορεία της αυτοκρατορίας»), αντλείται από μια σειρά έργων του Αμερικανού ζωγράφου Thomas Cole με τον ίδιο τίτλο (σ.σ: είναι ο ίδιος καλλιτέχνης του οποίου τα έργα θαυμάζουμε σε δίσκους των CANDLEMASS, και εδώ μιλάμε για μια σειρά που ολοκληρώνεται σε πέντε πίνακες – «Η άγρια πολιτεία», «Η αρκαδική ή ποιμαντική πολιτεία», «Η ολοκλήρωση της αυτοκρατορίας», «Καταστροφή» και «Ερήμωση»). Όσο για τραγούδια σαν το “Chariots”, ο Manuel αλήθεια ήθελε να δημιουργήσει τραγούδια τα οποία να εμπεριέχουν αυτή την soundtrack αισθητική. Επίσης, ξέρεις και συ πολύ καλά πως δεν υπάρχει συγκρότημα στις μέρες μας που να αρέσκεται στο επικό metal και να μην παραδέχεται πως έχει επηρεαστεί από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, χαχα!
Φαίνεται λοιπόν πως έχετε κοινό όραμα για την μουσική, αλλά μιλώντας επί προσωπικού, έχετε όντως κοινά γούστα; Ακούτε τους ίδιους καλλιτέχνες, τα ίδια συγκροτήματα;
Πολύ καλή ερώτηση αυτή, και η απάντηση είναι… ναι και όχι! Φυσικά και υπάρχουν κοινές αναφορές, αλλά ακόμη και αυτές δεν ιεραρχούνται στην ίδια βαθμίδα στην προσωπική «λίστα» με τα αγαπημένα του καθενός μας. Θα έλεγα επίσης πως το γούστο μας είναι πολυποίκιλο και ξεκινά από το παραδοσιακό hard rock και heavy, περνά στο doom, στο thrash και φτάνει μέχρι το black και το death metal. Είμαι πεπεισμένος δε, πως αυτό ακριβώς το γούστο μας είναι και η δύναμή μας ως μπάντα, και μας έχει οδηγήσει ως εδώ.
Είναι το “A secret Byzantium” το νέο “The hidden folk” (σ.σ: τον χαβά μου εγώ); Κάποιου είδους sequel ίσως; Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό, πως εδώ δεν υπάρχει απλά μόνο μια ομοιότητα!
Μα και βέβαια υπάρχει ομοιότητα, και αν άκουγες την πρώτη του μορφή, εκεί να δεις για τι ομοιότητα μιλάμε! Δεν ήταν προσχεδιασμένο, όχι, ήταν θα έλεγα αποτέλεσμα του στυλ σύνθεσης που έχει ο Manuel. Αυτό πάντα συμβαίνει όταν ο συνθέτης μένει πιστός, ακούσια ή εκούσια, στον τρόπο σύνθεσής του.
Κλείνοντας προς το παρόν το κεφάλαιο «μουσική», θέλω περιγραφή του ήχου σας, χρησιμοποιώντας μόνο τρία metal groups.
Η εύκολη και συνάμα βαρετή απάντηση θα ήταν να σου πω πως είμαστε μια μίξη πρώιμων MANOWAR, επικών BATHORY και SOLSTICE. Αλλά αν το επεκτείνω λίγο, γιατί πρέπει και μπορώ εύκολα να το κάνω, θα σου πω πως έχουμε επιρροές από CANDLEMASS, MANILLA ROAD, OMEN, WARLORD, RAINBOW, THIN LIZZY…περίμενε, τρεις είπες, έτσι; Χαχα! Από την στιγμή όμως που δεν υπάρχει, ή έστω δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια μπάντα που να μας μοιάζει ηχητικά, θα σου πω πως ο ήχος μας είναι ένας αυθεντικός ATLANTEAN KODEX ήχος.
Ας μιλήσουμε για τους στίχους τώρα. Το “The course of empire” είναι ένας ακόμη δίσκος με πλούσιο ιστορικό περιεχόμενο. Μπορείς να μας δώσεις περισσότερες πληροφορίες για τα γεγονότα που «λαμβάνουν χώρα» στις στροφές του;
Φαίνεται να υπάρχει μια αντίληψη ότι οι στίχοι μας είναι αυστηρά «ιστορικοί», κάτι που σίγουρα δεν ισχύει! Στην πραγματικότητα, αναφερόμαστε μεν σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς και ιστορικά γεγονότα ή στοιχεία, αλλά πάντοτε αυτά αναμειγνύονται με πολλά καθαρά φανταστικά στοιχεία, εμπνευσμένα από τους Tolkien, Robert E. Howard, Lovecraft κλπ. Δεν θέλουμε να είμαστε ιστορικά σωστοί και ακριβείς, δεν είναι αυτό το πρωταρχικό μας μέλημα αν και το τηρούμε σε γενικές γραμμές, αλλά στοχεύουμε στο να λέμε επικές ιστορίες που ταιριάζουν με την μουσική μας και αντίστροφα.
Σε μια κοινωνία που η πολιτική ορθότητα «καταβροχθίζει» τα πάντα, πόσο δύσκολο είναι να εκφράσετε τις ανησυχίες σας σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης και των Ευρωπαίων, όπως κάνετε όλα αυτά τα χρόνια, και να μην σας παρεξηγήσουν για «φασίστες» (σ.σ: βλέπεις έχουμε και αυτήν την «καραμέλα» και πιπιλάμε τώρα…); Ξέρω πως είστε κάθετα αντίθετοι όσον αφορά τις όποιες απολυταρχικές ιδεολογίες.
Νομίζω ότι ήμασταν πολύ σαφείς τελευταία ως προς το θέμα της ιδεολογίας, είτε σε συνεντεύξεις μας, είτε στις σημειώσεις του άλμπουμ μας, είτε ακόμα στους στίχους του όπως π.χ. στην πρώτη στροφή του ομότιτλου τραγουδιού, όπου τραγουδώ: “As gold turns into brown, the autumn of an era – Our clarion Harps fall silent – Twelve Stars are stained in blood – The graves of Mare Nostrum, Mother Europe trembling and nameless ghosts of guilt haunt sanctuaries forlorn”
Αλλά ας μου επιτραπεί Δημήτρη να το ξεκαθαρίσω και για τους Έλληνες φίλους μας αυτό, μια και καλή: δεν είμαστε μια πολιτικοποιημένη μπάντα, με την έννοια της προπαγάνδας ιδεών και σίγουρα δεν στηρίζουμε και δεν θα στηρίξουμε ποτέ καμία φασιστική ή άλλη ριζοσπαστική ιδεολογία, είτε προέρχεται από την Αριστερά είτε την Δεξιά. Ξέρεις, είναι πολύ αστείο το γεγονός πως πρόσφατα ορισμένοι εξέφρασαν την απογοήτευσή τους ως προς το γεγονός ότι οι ATLANTEAN KODEX δεν είναι τόσο «συντηρητικοί» όσο θα περίμεναν, ταυτόχρονα με άλλους που παραπονούνται ότι δεν είμαστε «αρκετά αριστεροί». Λοιπόν, υποθέτω ότι αυτό το τελευταίο τα λέει όλα!
Υπάρχει κάποιο κεντρικό μήνυμα ή κάποια ξεχωριστά μηνύματα που θέλετε να δώσετε μέσω των στίχων στα νέα σας κομμάτια;
Α, όχι, δεν μπορώ να σου πω! Πάντα ήταν μέρος του concept μας η απόδοση του νοήματος των στίχων από τον ίδιο τον ακροατή. Να τους μελετήσει και να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα. Υπάρχει όμως ένα μήνυμα το οποίο και θα ήθελα να στείλω στον αναγνώστη που τώρα μας διαβάζει: φίλε πάρε τον χρόνο σου, φόρεσε τα ακουστικά σου, βάλε τον δίσκο να παίζει, διάβασε τους στίχους την ώρα που ακούς… αν σε ενδιαφέρουν στην πορεία τοποθεσίες, γεγονότα, πολιτισμοί κλπ, χρησιμοποίησε το google. Και εννοείται τσέκαρε τους πίνακες του Thomas Cole!
Βιβλικοί μύθοι και ιστορίες, Χριστιανισμός, αναφορές στην αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη, προ-κατακλυσμιαίοι θρύλοι. Πόσο δύσκολο είναι να τα ενώσεις έστω σε ένα «χαλαρό», θα το χαρακτηρίζαμε, concept;
Αυτή είναι ιδανική ερώτηση για τον Manuel, διότι αυτός γράφει το 90% των στίχων. Αναλογιζόμενος όμως το πόσο χρονικό διάστημα χρειάστηκε για να τελειώσει την συγγραφή τους, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως είναι αρκετά δύσκολο, έστω και αν έχει τεράστιο ταλέντο σε αυτό.
Το “Twelve stars and an azure gown” (σ.σ: έπος) από το προηγούμενό σας album αναφερόταν στον αρχαίο μύθο της αρπαγής της Ευρώπης από τον, μεταμορφωμένο σε ταύρο, Δία. Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως αυτό ήταν ένα μήνυμα ενότητας προς όλους τους λαούς της Ευρώπης. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουν οι λαοί, για να διασώσουν τις προγονικές τους αξίες και να σταματήσουν αυτήν την ηθική καταβαράθρωση; Πιστεύεις πως η τωρινή κατάσταση είναι προϊόν της ανικανότητας των πολιτικών ηγετών, ή έχει μερίδιο ευθύνης και ο κόσμος;
Νομίζω είναι λίγο απ’ όλα. Θα ήταν πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε μόνο τους πολιτικούς, δεν βρίσκεις; Ο σύγχρονος κόσμος όσον αφορά την πολιτική, τις σχέσεις μεταξύ κρατών, περιοχών, λαών κλπ είναι περισσότερο σύνθετος από κάθε άλλη φορά. Μπορεί αλήθεια κάποιος να ισχυριστεί πως κατέχει την απόλυτη αλήθεια; Πως γνωρίζει την σωστή κατεύθυνση η οποία και πρέπει να ακολουθηθεί; Προσωπικά αισθάνομαι συγκλονισμένος με όλα αυτά που γίνονται και νομίζω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κανείς τον δρόμο του μέσα σε αυτή τη «ζούγκλα» των προβλημάτων, των πληροφοριών (ή της έλλειψης αυτών) έχοντας και τόσους ανθρώπους να προσπαθούν να μας οδηγήσουν ή να μας παραπλανήσουν προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση κλπ. Σωστό λοιπόν το συμπέρασμά σου, για μένα η «ενότητα» εξακολουθεί να είναι η απάντηση – λύση για την Ευρώπη, μαζί με την ιδέα της «Ευρώπης των Περιφερειών». Αλλά πώς μπορεί κανείς να πείσει για αυτό όλους εκείνους που έχουν «ποτιστεί» με την απόρριψη της «ευρωπαϊκής ιδέας»; Δεν ξέρω…
Άλλωστε Markus, η Ιστορία έχει το «συνήθειο» να επαναλαμβάνεται και πολλές καταστάσεις που βιώσαμε στο παρελθόν, τις βιώνουμε ξανά τώρα, απλά με άλλους πρωταγωνιστές.
Όντως, βλέπουμε πολλές ομοιότητες με συμβάντα που έλαβαν χώρα στα αρχαία ακόμη χρόνια. Αν αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, τι να πω… δεν είμαι βέβαιος, αλλά τείνω να συμφωνήσω. Με ρώτησες πριν για τυχόν μηνύματα… Να λοιπόν! Υποθέτω ότι αυτό είναι ένα από τα μηνύματα που μπορεί κανείς να βρει στο “The course of empire”, η συνεχής και επαναλαμβανόμενη άνοδος και πτώση των πολιτισμών, αυτός ο ιδιαίτερος «τροχός» που ποτέ δεν σταματά να γυρνά…
Πίσω στην μουσική και πάλι… Πως βλέπεις την παραδοσιακή heavy metal σκηνή σήμερα, και ποιο το μέλλον της κατά την γνώμη σου;
Δύσκολη ερώτηση… Από την μια πλευρά είναι καλό να βλέπεις πως υπάρχει ισχυρή και δυναμική σκηνή και πολλές μπάντες κινούνται προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Αλλά πάντα θα μας ταλανίζει το ένα και μοναδικό ερώτημα: «ποιο συγκρότημα θα είναι για παράδειγμα οι επόμενοι IRON MAIDEN, το επόμενο μεγάλο headliner όταν όλοι οι μεγάλοι θα έχουν αποσυρθεί;». Και εκεί είναι που η νέα αυτή σκηνή υστερεί. Στο να παράξει μπάντες που θα μπορούν να καλύψουν αυτό το κενό. Να πω επίσης, χωρίς διάθεση κριτικής και χωρίς να θέλω να φανώ ο και καλά «σοφός» της υπόθεσης, πως για πολλές από αυτές τις μπάντες είναι πιο σημαντικό να φαίνονται «πολύ 80’s» από το να επικεντρωθούν στην μουσική τους και στο πως θα γράψουν καλά τραγούδια (σ.σ: ποζεράδες λέγονται αυτοί αγαπητέ Markus). Προσπαθούν και ξαναπροσπαθούν να δείχνουν σαν τις μεγάλες 80’s μπάντες και να έχουν παραγωγή που να ακούγεται όπως οι τότε παραγωγές. Αλλά πριν κάνουν όλα αυτά ας ρωτήσουν πρωτίστως τον εαυτό τους, πού είναι τα τραγούδια, τα μεγάλα refrains, οι ιδέες εκείνες που θα σε κάνουν να ξεχωρίσεις και να μείνεις στην ιστορία; Μόνο έτσι θα βοηθηθούν και οι ίδιοι (σ.σ: ποτάμια αλήθειας που καίνε και τσουρουφλίζουν από τον τραγουδιστή των ATLANTEAN KODEX).
Έστω υπό αυτές τις συνθήκες όμως, ποιες μπάντες πιστεύεις πως ξεχωρίζουν;
Μου αρέσουν πολύ οι SANHEDRIN (σ.σ: άξιος!), GATEKEEPER και CRYPT SERMON μεταξύ άλλων.
Μια προσωπική ερώτηση τώρα. Πιστεύεις πως η φωνή σου αποτελεί για την μπάντα σήμα κατατεθέν; Τι έχεις να απαντήσεις σε όσους θεωρούν πως δεν ταιριάζει με την μουσική σας; Έχεις παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής;
Όχι, δεν έχω παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής. Όσον αφορά την κριτική προς την φωνή μου, μάλλον αυτή προέρχεται από όσους θα ήθελαν να ακούσουν τους ATLANTEAN KODEX με κάποιον σαν τον Eric Adams στο μικρόφωνο. Μπορεί να έχω επηρεαστεί από τραγουδιστές σαν τον Dio και τoν Dickinson, είναι ήρωές μου, αλλά έχω την δική μου φωνή και εννοείται δεν θα μπορέσω ποτέ να ακουστώ σαν τον Eric για παράδειγμα. Μίλησες για trademark φωνή, έτσι; Λοιπόν, ναι, μπορείς να πεις πως η χροιά της φωνής μου έχει μια χαρακτηριστική μελαγχολία η οποία ταιριάζει ιδανικά με τον τρόπο σύνθεσης και γραφής του Manuel. Στο τέλος όμως, αν πρέπει να δώσω μιαν απάντηση σε όλους αυτούς, αυτή θα είναι «συγγνώμη παιδιά, αλλά αυτή είναι η φωνή μου, τι να κάνουμε».
Για μένα πάντως Markus, ταιριάζει ιδανικά με την μουσική σας.
Ευχαριστώ Δημήτρη!
Και τώρα η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων: είναι οι ATLANTEAN KODEX μια mainstream ή μια underground μπάντα;
Χμ… κοιτάζοντας τον τραπεζικό μας λογαριασμό, σίγουρα αυτή δεν είναι μια ερώτηση που αξίζει ένα εκατομμύριο δολάρια (γέλια)! Υπάρχουν πολλοί πιθανοί τρόποι για να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση, το συμπέρασμα όμως θα είναι πάντα πως είμαστε μια “underground” μπάντα. Αν ήμασταν “mainstream”, θα έπρεπε αυτή να ήταν η κύρια εργασία μας, πράγμα πουν ισχύει και δεν θα ισχύσει ποτέ. Η μουσική παραμένει το χόμπι μας. Επίσης δεν είμαστε μια μπάντα που περιοδεύει τακτικά, και ούτε θα γίνουμε. Άσε που ένα συγκρότημα το οποίο χρειάζεται έξι χρόνια για να κυκλοφορήσει το νέο του άλμπουμ σίγουρα δεν έχει εμπορικές φιλοδοξίες! Είμαστε και στο παλμαρέ της Van Records, η οποία είναι ταυτόχρονα η καλύτερη και η πιο “underground” εταιρεία στον χώρο, οπότε… Κοίτα, θα σου πω και το εξής: εννοείται πως δεν έχουμε θέμα με το να μην έχουμε πια κάποια στιγμή την ταμπέλα του underground σχήματος, να αποκτήσουμε «στρατιές» οπαδών, να γίνουμε εμπορικά τεράστιοι, να έρχεται πολύς κόσμος στις συναυλίες μας κλπ. Ποιος δεν θα το ήθελε αυτό; Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που δεν θα κάναμε ΠΟΤΕ για να το πετύχουμε αυτό, και αυτό είναι να αλλάξουμε τον ήχο μας για να γίνουμε αρεστοί στις «μάζες».
Υπολογίζετε όμως την γνώμη των οπαδών σας!
Αυτό ήθελα να συμπληρώσω, παράλληλα με όσα σου είπα σεβόμαστε και υπολογίζουμε την γνώμη των οπαδών μας και πάντα θα γράφουμε μουσική που να τους «καλύπτει». Δεν πιστεύουμε καθόλου σε δηλώσεις του τύπου «γράφω και παίζω ό,τι θέλω και δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι»!
Φτάσαμε στο τέλος Markus. Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να συμπληρώσεις; Κάποιο μήνυμα προς τους Έλληνες οπαδούς σας; Έρχεστε ξανά στην χώρα μας για το επερχόμενο Up The Hammers Festival, και δεν σου κρύβω πως ανυπομονούμε να σας ξαναδούμε!
Τι μπορώ να πω εγώ τώρα για όλους εσάς… Αλήθεια, ανυπομονούμε και εμείς με την σειρά μας για αυτό το live στην Αθήνα! Αυτή θα είναι η πέμπτη μας φορά στην χώρα σας, και ως τώρα κάθε φορά ήταν πραγματικά κάτι το συνταρακτικό! Είστε απίστευτοι, οι πιο αφοσιωμένοι και ενθουσιώδεις μεταλλάδες σε ολόκληρο τον κόσμο! Επίσης σε ευχαριστώ Δημήτρη για αυτήν την ευκαιρία που είχαμε να μιλήσουμε. Θα τα πούμε και από κοντά!
Εγώ ευχαριστώ Markus, ραντεβού τον Μάρτιο!
Δημήτρης Τσέλλος
(με την βοήθεια του Δημήτρη Μπούκη)
