Ο Alexander Krull πλέον βρίσκεται σε δημιουργικό οίστρο μετά την περιπέτεια που είχε με την Liv Kristine, περιπέτεια που του κόστισε ένα διαζύγιο αλλά και αλλαγή τραγουδίστριας στους LEAVES’ EYES. Προσπαθώντας να επαναφέρει τις ισορροπίες, ο υψηλώσωμος Γερμανός υποχρεώθηκε να βάλει τους ATROCITY στο περιθώριο. Όλα αυτά όμως μέχρι πρόσφατα, καθώς αφού επανήλθε η ηρεμία στο στρατόπεδο των LEAVES’ EYES και μετά την τελευταία κυκλοφορία τους, το “Sign of the Dragonhead”, o Krull έκρινε ότι ήρθε η ώρα να βγουν οι ATROCITY από τον πάγο και να κυκλοφορήσουν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Okkult II” δείχνοντας ότι αποτελεί τη φυσική συνέχεια του “Okkult” που κυκλοφόρησε πριν πέντε χρόνια. Προπομπός του “Okkult II” αποτέλεσε το EP “Masters of Darkness” τον Δεκέμβριο του 2017 που παρουσιάσαμε και σε αυτή τη στήλη και είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Ας δούμε όμως τι περιλαμβάνει η νέα δουλειά των Γερμανών και κατά πόσο μπορεί να σταθεί δίπλα στον προκάτοχο του.
Κατ’αρχήν υπάρχουν στο δίσκο τα 4 κομμάτια του EP, εκ των οποίων τα 2 , τα “Masters of Darkness” και “Menschenschlachthaus” ακούγονται ακριβώς όπως στο EP ενώ στα άλλα 2, στα “Gates to oblivion” και “Devil’s Covenant” η διαφορά είναι ότι στις νέες εκτελέσεις ο Krull μοιράζεται τα φωνητικά, στο πρώτο με τον Marc Grewe (MORGOTH, DESPAIR) και στο δεύτερο με τον L-G Petrov (ENTOMBED) κάτι που προσδίδει ένα επιπλέον ενδιαφέρον. Όσο για τα υπόλοιπα κομμάτια, δεν θα είναι υπερβολή αν πω ότι είναι ό,τι καλύτερο ακούσαμε από τους ATROCITY εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ο δίσκος συνδυάζει με έναν υπέροχο τρόπο την συμφωνική πλευρά των ATROCITY με μία back to the roots αίσθηση, δημιουργώντας ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Γενικά το “Okkult II” είναι ένας πάρα πολύ οργισμένος δίσκος, δίνοντας την εντύπωση ότι ο Alexander Krull προσπαθεί να ξορκίσει τους δαίμονες του και να επιτύχει την κάθαρση μέσω της μουσικής.Και πιστέψτε με, το καταφέρνει περίφημα.
Προσωπικά, πέραν των 4 κομματιών του EP, ξεχώρισα το “Shadowtaker”, ένα εκπληκτικό, βάρβαρο κομμάτι, βγαλμένο από τις παλιές ημέρες των ATROCITY, με ένα break στη μέση του κομματιού που θυμίζει SLAYER. Με άνεση ένα από τα καλύτερα τραγούδια του είδους που άκουσα αυτή τη χρονιά. Από εκεί και πέρα τα πιο brutal κομμάτια, όπως τα “Blood and triumph” και “Spell of blood” εκτιμώ ότι παίρνουν βραχεία κεφαλή έναντι των πιο συμφωνικών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιλάμε για άσχημα κομμάτια. Αντίθετα, κομμάτια όπως το “Phantom ghost” ή το “The golden dawn” είναι κομμάτια που κάθε μπάντα του είδους θα ήθελε να έχει συνθέσει. Απλά, και μιλάω πάντα εκφέροντας προσωπική άποψη, προφανώς μου έλειψε η ακραία πλευρά των ATROCITY. Η κιθαριστική δουλειά των Thorsten Bauer και Pete Streit είναι με λίγα λόγια φανταστική, και αποτελεί έναν πολύ σοβαρό λόγο να τον ακούσουν τον δίσκο και άτομα που ενδεχομένως να μην είναι φίλοι του είδους. Riffs γεμάτα τραχύτητα και δύναμη που νιώθεις τον όγκο τους να σε χτυπά στο στομάχι, ενώ και τα solos είναι αξιομνημόνευτα, τεχνικά, χωρίς να χάνουν σε ενέργεια. Πάνω από όλα όμως δεσπόζει ο Alexander Krull, που είναι πραγματικά εντυπωσιακός, με τα φωνητικά του να ξερνούν οργή και δύναμη.
Οι ATROCITY επέστρεψαν με έναν δίσκο που θα απολαύσουν τόσο οι νεότεροι όσο και οι πιο παλιοί οπαδοί τους. Είναι ο καλύτερος δίσκος των ATROCITY εδώ και πάρα πολύ καιρό και είμαι σίγουρος ότι όσοι επενδύσουν επάνω του δεν θα βγουν χαμένοι. Πραγματικά δεν περίμενα μια τόσο καλή δουλειά από τους Γερμανούς, που δείχνουν να βρίσκονται στο σωστό δρόμο.
Υ.Γ. Πολύ Wolfenstein το εξώφυλλο, δεν μπόρεσα να μην το πω.
8/10
Θοδωρής Κλώνης
