Θυμάμαι όταν το 2011 είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο των ATTICK DEMONS, με τίτλο “Atlantis” και συμμετοχές των Paul Di´Anno και Ross the Boss (Ex-Manowar), είχα περάσει πολύ ωραίες στιγμές. Έκανα πλάκα σε πωρωμένους Maiden-άδες, γνωστούς και φίλους, λέγοντας πότε πως το τάδε κομμάτι που άκουγαν εκείνη την ώρα ήταν ακυκλοφόρητο Maiden από την επερχόμενή τους δουλειά, πότε πως το δείνα ήταν προσωπικό ακυκλοφόρητο του Dickinson και πότε πως αυτοί ήταν όντως οι ATTICK DEMONS και ο Bruce τραγουδούσε ως καλεσμένος στο συγκρότημα. Περιττό να πω πως και στις τρεις περιπτώσεις το δόλωμα καταπινόταν «αμάσητο», το γέλιο ήταν άφθονο και πάντοτε, μετά την αποκάλυψη της «συνομωσίας», άκουγα τα εξ αμάξης. Καλή φάση!
Αιτία και αφορμή για εκείνο το παιχνίδι, η εκπληκτική ομοιότητα των Πορτογάλων με τους Βρετανούς. Μιλάμε πως οι τύποι είχαν πάρει το μπλοκ της «ξεπατικωτούρας» (με το ρυζόχαρτο, το θυμάσαι, έτσι;), είχαν βάλει κάτω από το χαρτί του τα «άπαντα» των Maiden από το 1982 ως το 1992 και από το 1999 ως εκείνη την στιγμή (sorry Blaze) και έγραψαν δίσκο. Και μπορώ να πω, έναν πολύ καλό δίσκο. Όπως πολύ καλός ήταν και ο δεύτερός τους, “Let’s raise hell”, του 2016, με καλεσμένο τον Chris Caffery. Τούτη την φορά επιφανής καλεσμένος δεν υπάρχει, αλλά η ποιότητα παραμένει «ακατέβατη». Κατά βάση η ρότα που ακολουθεί η μπάντα είναι η γνωστή, αλλά υπάρχουν κάποιες μικρές αλλαγές. Οι χαρακτηριστικές διπλές και τριπλές κιθαριστικές αρμονικές, οι δισολίες και τα riffs των Nuno Martins και Dario Antunes, σε βάζουν απευθείας σε μια Maiden-ική ατμόσφαιρα, όμως σε σημεία οι επτάχορδες κιθάρες τους προσδίδουν περισσότερο όγκο και βάρος στον ήχο, θυμίζοντας την προσωπική μπάντα του Dickinson. Ο João Clemente δεν είναι τόσο “Harris” όσο στο παρελθόν (προς τιμή του) αλλά περισσότερο Eddie Casillas, ενώ και τα τύμπανα κρατούν τα προσχήματα, προσπαθώντας να διαφοροποιηθούν σχετικά από την άκρατη Maiden-ίλα, με έντονη χρήση δίκασης και πιο επιθετικό στυλ παιξίματος από πλευράς Ricardo Oliveira. O μόνος ανεπηρέαστος και προσηλωμένος στον στόχο του παραμένει ο Artur Almeida στα φωνητικά, ο οποίος ακούγεται ίδιος, φτυστός, απαράλλαχτος ο Bruce Dickinson. Δεν ξέρω αν το κάνει επίτηδες ή αν είναι «αιχμάλωτος» της φυσικής του χροιάς, αλλά ο τύπος είναι φαινόμενο. ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ.
Κάπως έτσι ακούγονται οι ATTICK DEMONS. Πολύς κόσμος θα τους χαρακτηρίσει «κλώνους» και θα πει πως στερούνται προσωπικότητας. Δεκτό. Για να κάνω όμως τον δικηγόρο του Διαβόλου, θα πω πως προσωπικά, στο όνομα της ποιότητας, κάνω «τα στραβά μάτια». Κλώνοι υπάρχουν πολλοί μεν στη μουσική, αλλά κάποιοι εξ αυτών έχουν μια κλάση, μια φινέτσα, μια αξία παραπάνω από τους άλλους. Και τούτοι δω είναι τόσο καλοί, που τους συγχωρώ ακόμη και ένα “scream for me…” σε ζωντανή εμφάνιση. Μα τι λέω… εδώ φώναξε “scream for me Athens!” ο Cans των HAMMERFALL, σε ένα παλλόμενο ΡΟΔΟΝ το 1997, και «δεν άνοιξε ρουθούνι». Ο Cans που έχει τόση σχέση φωνητικά με τον Dickinson, όσο εγώ με την Alexandra Daddario. Γιατί να μην φωνάξει ο Almeida που «καρφώνει» όλες τις νότες μία προς μία; Άσε που αν πάρεις τα κομμάτια ένα προς ένα, θα βρεις μόνο καλές συνθέσεις, και ένα ΕΠΟΣ: το τραγουδισμένο στα Πορτογαλικά και αφιερωμένο στον ήρωα της μεσαιωνικής Πορτογαλίας Nuno Álvares Pereira, “O Condestável” (ανώτατος στρατιωτικός βαθμός, κάτι σαν στρατηγός/διοικητής ιππικού, συγγενής με τον ρωμαϊκό «comes stabuli» και τον υστεροβυζαντινό «κοντόσταυλος»). Κάτσε να το είχαν γράψει οι IRON MAIDEN και να το τραγουδούσε ο Bruce ντυμένος με τίποτα θώρακες, και θα παραμιλούσε το σύμπαν. Η χρήση των παραδοσιακών εγχόρδων bandolim, cavaquinho και braguesa (κάτι μεταξύ μαντολίνων και κιθαρών) του ταιριάζει περίφημα.
Οι ίδιοι οι ATTICK DEMONS μάλλον θα θεωρήσουν το “Daytime stories, nightmare tales” ως το καλύτερό τους άλμπουμ ως τώρα. Προσωπικά το θεωρώ ισάξιο με τα δύο προηγούμενα, μα μικρή σημασία έχει. Αν σου αρέσουν οι IRON MAIDEN και πάσχεις από σύνδρομα στέρησης όταν αυτοί δεν δισκογραφούν, αλλά και αν σου αρέσει γενικά το καλοπαιγμένο heavy/power, επενδύεις. Τόσο απλά.
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
