a
Σαρδόνιος γέλως. Σύμφωνα με την κρητική μυθολογία, με αυτόν ακριβώς τον σαδιστικό όσο και καγχαστικό τρόπο συνήθιζε ουσιαστικά να αποτελειώνει τα θύματα του ο Τάλως, είτε πέφτοντας μαζί τους στις φλόγες είτε, κατά μια άλλη εκδοχή του μύθου, αγκαλιάζοντας και καίγοντας τις σάρκες τους με την πυρακτωμένη θερμότητα που εκπεμπόταν από το σώμα του. Τι θα συνέβαινε όμως αν ο Τάλως επέστρεφε στην σημερινή πραγματικότητα, όχι με την μορφή του γιγάντιου, χάλκινου, αδυσώπητου τέρατος που προστάτευε τις ακτές της αρχαίας Κρήτης αλλά με την ιδιότητα του προστάτη της δικαιοσύνης και των αδυνάμων;
Η απάντηση έρχεται με στόμφο από το δεύτερο άλμπουμ των AUTOMATON. Οι μινιμαλιστικοί βρυχηθμοί του πολλά υποσχόμενου “Echoes of Mount Ida” δίνουν αυτή τη φορά τη θέση τους σε μια ψυχεδελική μέθεξη που συμπιέζεται αργά και βασανιστικά πάνω σε έναν ληθαργικό καμβά κατραμισμένων ηχοχρωμάτων. Εκείνο που παραμένει βεβαίως ακλόνητο ως σημείο αναφοράς δεν είναι άλλο από την στοιχειωτική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα υπό την σκέπη της οποίας συγκεράζονται μετά μανίας θορυβώδη ντεσιμπέλ που αξιοποιούν στο έπακρο τις ηφαιστιογενείς doom αναταράξεις του “The Great Cessation” των YOB, αναψηλαφίζουν με κατάνυξη την ambient λόχμη που σχημάτισαν οι NEUROSIS με το “Times of Grace” και δημιουργούν παράλληλα χώρο μέχρι και για ορισμένα διακριτικά black metal θροΐσματα.
Εννοείται φυσικά πως το εν λόγω ηχητικό ψηφιδωτό απορροφά ισόποση ένταση και έμπνευση από το (παν)έξυπνα δομημένο όσο και άρτια ξεδιπλωμένο στιχουργικό concept, παρόλα αυτά όμως η ουσιαστική διαφορά οφείλεται περισσότερο στο ότι και τα πέντε μέλη του αθηναϊκού συγκροτήματος παρουσιάζονται πιο δεμένα μεταξύ τους και προπάντων πολύ πιο κοντρολαρισμένα, με συνέπεια να διοχετεύουν με μεγαλύτερη μεθοδικότητα, πειστικότητα και χειρουργική ακρίβεια τις αβυσσαλέες ορέξεις τους από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου. Η ραγδαία βελτίωση γίνεται αισθητή άλλωστε και από το ερεβώδη vibes που κατακλύζουν συνθέσεις σαν τα εναρκτήρια “Trapped in Darkness” και “Giant of steel”, την ίδια στιγμή που τα “The punisher” και “Submerged again” απλώνουν τα μονολιθικά πλοκάμια τους και σε σφίγγουν με τέτοια ένταση ώστε να αναγκάζεσαι να ψάχνεις συνεχώς για ανάσες. Το μεγαλύτερο φετίχ του δίσκου, ωστόσο, αποτελεί το ανατριχιαστικό, εξόχως υποβλητικό όσο και σοκαριστικό “Ο Τάλως Ξυπνά (Talos Awakens)”. Δεν είναι μονάχα η λύρα και η φωνή του Ψαραντώνη που εναρμονίζεται πλήρως με το μουσικό ύφος των AUTOMATON, ούτε βέβαια το prog σολάρισμα στη μέση του κομματιού. Η ιδιαιτερότητα του σχετίζεται πάνω απ’ όλα με το γεγονός ότι καταφέρνει και σε εγκλωβίζει σε ένα ασταμάτητο συναισθηματικό σύρσιμο, βγαλμένο από τα καλύτερα και πιο ψυχοφθόρα κινηματογραφικά noir δράματα.
Πίσω από την εσχατολογική του διάθεση, το “Talos” εκπέμπει μια παράξενη γοητεία. Αρκετή ομολογουμένως ώστε να δημιουργήσει έναν εξαρτησιογόνο δεσμό με το αυτί ακόμα και του πιο υποψιασμένου ακροατή που περηφανεύεται στωικά πως έχει ακούσει τα πάντα, υπεραρκετή συγχρόνως ώστε να πιστοποιήσει ότι συγκαταλέγεται στη λίστα με τις καλύτερες και ποιοτικότερες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς από τον χώρο του ψυχεδελικού doom metal. Πιο ιδανική επιλογή για την συνοδεία των κρύων χειμωνιάτικων βραδιών που είναι ήδη προ των πυλών από ετούτο το άλμπουμ δεν υπάρχει.
8/10
Πάνος Δρόλιας
