a
Autonomous Zone Vol 15 , αυτή την φορά με το πολυαναμενόμενο album των GRAVE PLEASURES που κυκλοφορεί στις 21 Απριλίου, αλλά έχεις την δυνατότητα να διαβάσεις την άποψή μου για το “Plagueboys” εδώ (και να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε σε μερικές μέρες).
Θα διαβάσεις επίσης για το νέο album των DEPECHE MODE (επισημαίνοντας κάποιες παρανοήσεις που έχουν να κάνουν με τη δημιουργία του) και κλείνω με τους Synth Poppers BLACK NAIL CABARET από την Ουγγαρία, που ακούγονται πραγματικά μεταμορφωμένοι.
Και με το που τελείωσα και αυτό το Autonomous, πάω σφαίρα στο Beer Alley, στη Νέα Φιλαδέλφεια (Σμύρνης 10) που όχι μόνο στηρίζει την στήλη, αλλά φροντίζει και για την ευφορία μας με τις μπύρες που σερβίρει κάθε εβδομάδα, κρατώντας πάντα την ποικιλία και την ποιότητα στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.
GRAVE PLEASURES – “Plagueboys” (Century Media)
Ακούω αυτό το album περίπου 2 μήνες σε σχεδόν καθημερινή βάση και χωρίς υπερβολή είναι σίγουρα μέσα στα 10 albums που περίμενα πως και πως να κυκλοφορήσουν εδώ και χρόνια (από το 2017 δηλαδή που κυκλοφόρησε το έπος των GRAVE PLEASURES “Motherblood”, ένα album-αναφοράς της περασμένης δεκαετίας που συνδύαζε με μαγικό, hand in glove τρόπο, το Metal με το Post Punk) .
Ήδη από τις πρώτες ακροάσεις, μου ήταν ξεκάθαρα τα στοιχεία που θα το κάνουν αναπόφευκτα να είναι μέσα στις λίστες των καλύτερων κυκλοφοριών του 2023, αλλά κι ένα πολύ βασικό αρνητικό ταυτόχρονα (συνέχισε να διαβάζεις).
Πριν από αυτά όμως, μικρό βιογραφικό για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την μπάντα: Οι GRAVE PLEASURES δημιουργήθηκαν το 2015 από τον τραγουδιστή Mat McNerney και τον μπασίστα Valtteri Arino (μετά την διάλυση των BEASTMILK δηλαδή) που μαζί με τους IN SOLITUDE (άλλωστε αυτές οι 3 μπάντες αλληλοσυνδέονται λόγω line up) έχουν επηρεάσει το τωρινό κύμα από groups που συνδυάζουν Metal και Post Punk τόσο ακομπλεξάριστα και πετυχημένα . Κυκλοφόρησαν το “Dreamcrash” την ίδια χρονιά και 2 χρόνια αργότερα ήρθε το “Motherblood” (μην τα ξαναλέμε).
6 χρόνια αναμονής λοιπόν για το “Plagueboys”, σ’ ένα τοπίο πολύ πιο ανεκτικό και θετικό για τέτοιες μουσικές επιμιξίες. Τα 2 πρώτα singles (“Society Of Spectres” και “Heart Like A Slaughterhouse”) είχαν ήδη προετοιμάσει τους fans και ήταν φανερό πως είχαμε να κάνουμε με μια διαφορετική προσέγγιση που έκλινε περισσότερο προς το New Wave/Post Punk και λιγότερο στα (όποια) Metal στοιχεία.
Ακούγοντας και τα 10 tracks του “Plagueboys” σου επιβεβαιώνεται αυτή η αίσθηση. Όλο το περήφανο New Wave 80s παρελαύνει ως βασική επιρροή πλέον (THE SOUND, CHAMELEONS, WIRE, SAD LOVERS AND GIANTS, ECHO AND THE BUNNYMEN, RED LORRY YELLOW LORRY, PINK TURNS BLUE) ενώ αντίθετα, ταυτόχρονα, παραμερίζουν τις πιο heavy κιθάρες που τους χαρακτήριζαν στους προηγούμενους 2 δίσκους.
Δεν υπάρχει filler στο “Plagueboys”. Όλα τα τραγούδια θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν σε singles χωρίς πολλά-πολλά και αν δεν ήξερες το βιογραφικό τους, θα ορκιζόσουν πως αυτό το album έχει κυκλοφορήσει το 1985 (με μία προσωπική αδυναμία στο “Conspiracy Of Love” , έναν New Wave ύμνο που σε καίει λίγο-λίγο).
Ναι, τόσο πειστικό και επιδέξια φτιαγμένο είναι το “Plagueboys”. Σε αυτό ακριβώς το σημείο όμως βρίσκεται και η δική μου ένσταση: Αν θέλω να ακούσω σύγχρονο Post Punk (μπάντες δηλαδή που έχουν επηρεαστεί από τις 80s αντίστοιχες) θα το ακούσω από τους FONTAINES D.C., τους INTERPOL (παλιότερα τουλάχιστον), τους IST IST, τους IDLES, τους ACTORS, τους SOVIET SOVIET και πολλούς ακόμα που -μεταξύ μας- θα το κάνουν και ακόμα καλύτερα. Αυτό που θυσιάζουν δηλαδή οι GRAVE PLEASURES σε αυτό το 3ο τους album, είναι αυτό το υβρίδιο Metal/Post Punk που τους διαχώριζε τόσο από τις άλλες μπάντες, που τους έκανε να ξεχωρίζουν και να λάμπουν στο σκοτάδι. Τώρα, έχουν γίνει απλά άλλη μία πολύ καλή New Wave/Post Punk μπάντα για τα Twenties.
Με τίποτα φυσικά αυτό το γεγονός δεν υποτιμά ή παίρνει κάτι από την σημαντικότητα ή την ευχαρίστηση του να ακούς τις 10 συνθέσεις του “Plagueboys” και να μην σου είναι αρκετό , με αποτέλεσμα να εθίζεσαι τόσο και να θες να το ακούς ΟΛΟΚΛΗΡΟ ξανά και ξανά . Και αυτό από μόνο του, ίσως να είναι αρκετό. Δεν είναι όμως , ειδικά όταν σκέφτεσαι σε τι επίπεδα μοναδικής δημιουργίας θα μπορούσαν να κατευθυνθούν τελικά και ηθελημένα το απορρίπτουν…
8 / 10
DEPECHE MODE – “Memento Mori” (Venusnote/Columbia)
Νομίζω (σχεδόν) όλοι συμφωνούμε πως το τελευταίο πραγματικό καλό album που μας έδωσαν οι DEPECHE MODE ήταν το “Playing The Angel”, το 2005. Ένα πραγματικά σκοτεινό DM album (αν και λίγο υποτιμημένο σε σύγκριση με τα albums που αναφέρει η πλειοψηφία ως καλύτερα ή αγαπημένα) χωρίς ούτε ένα περιττό κομμάτι… H συνέχεια βέβαια ήταν απογοητευτική: 3 albums στην σειρά (“Sounds Of The Universe”, “Delta Machine” και “Spirit”), το ένα χειρότερο από το άλλο. Τόσο άνευρα και άχρωμα που πραγματικά ήθελε προσπάθεια για να το πετύχεις.
Και τον Μάιο του 2022 έρχεται ο ξαφνικός, απρόσμενος θάνατος του ιδρυτικού μέλους των DEPECHE, Andy Fletcher.
Θα ήταν απόλυτα λογικό να σκεφτεί κανείς πως η απώλεια του Fletcher τους ταρακούνησε δημιουργικά (όπως συνήθως γίνεται σε αντίστοιχες περιπτώσεις) και πως το “Memento Mori” είναι τόσο καλό εξαιτίας αυτού του τραγικού γεγονότος. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, ακριβώς επειδή η πλειοψηφία των συνθέσεων ήταν ήδη έτοιμες πριν τον θάνατο του Fletcher, κατά την διάρκεια των lockdowns και έτσι το κλισέ της δημιουργίας που “εμπνέεται” από την απώλεια (εδώ τουλάχιστον) δεν επιβεβαιώνεται.
Χωρίς αμφιβολία πάντως, μιλάμε για το καλύτερο album από την εποχή του “Playing The Angel”. Τα 2 singles που είχαν προηγηθεί (το υπέροχο “Ghosts Again” και το απρόσμενα σκοτεινό “My Cosmos Is Mine”) μας είχαν προετοιμάσει θετικά, άλλα από την άλλη, δεν είχα και ιδιαίτερες προσδοκίες λόγω των τελευταίων δίσκων-χασμουρητών.
Ακούγοντας ολόκληρο ξανά και ξανά το “Memento Mori” βρίσκεις τουλάχιστον 5 κομμάτια που θα μπορούσαν να ήταν στην χρυσή 80s και 90s εποχή των DM : “Don’t Say You Love Me”, “Before We Drown”, “ Always You”, “Never Let Me Go” (για όσους παραπονιούνται πως οι DEPECHE δεν γράφουν πια τραγούδια για τα clubs) και το “Speak To Me” που κλείνει τον δίσκο με τον κατάλληλο θρηνητικό τρόπο. Αν προσθέσω βέβαια και τα 2 singles – προάγγελους του “Memento Mori”, το σκορ ανεβαίνει κι άλλο. Δεν λείπουν βέβαια και οι μέτριες στιγμές και τα fillers που είναι και αυτά που το ρίχνουν ποιοτικά σε συνολικό επίπεδο.
Πρόσθεσε όμως και την παραγωγάρα του James Ford ( SIMIAN MOBILE DISCO THE LAST SHADOW PUPPETS, ARCTIC MONKEYS, FOALS, FLORENCE & THE MACHINE) που ακούς μέχρι και την παραμικρή σιωπή και μόνο ευφορία μπορείς να νιώσεις στο τέλος.
Το “Memento Mori” παρά την αύρα απώλειας που κουβαλάει αναπόφευκτα, είναι ένα album ανακούφιση για τους fans των DM . Ανάσα ζωής και προτροπή για να γιορτάσουμε την ίδια την ζωή τελικά.
7 / 10
BLACK NAIL CABARET – “Woodland Memoirs” (Dependent)
Οι BLACK NAIL CABARET από την Ουγγαρία είναι ένα Synth Pop duo (οι ίδιοι προτιμούν τον όρο Dark Pop) με 5 albums ήδη στο βιογραφικό τους, τα οποία μπορεί να μην συντάραξαν τον κόσμο, αλλά είχαν το προνόμιο να έχουν ως τραγουδίστρια την Emese Arvai-Illes . Από την πρώτη στιγμή που την άκουσα είχα την αίσθηση πως αυτο-περιοριζόταν σε αυτό το genre και θα μπορούσα να την φανταστώ να τραγουδά ακόμα πιο organic (άνετα θα μπορούσε να είναι μέλος Trip Hop μπάντας ή να κάνει ντουέτο με την Sade).
Έρχεται το “Woodland Memoirs” λοιπόν να καλύψει αυτό το κενό: Καλούν μερικούς καλούς φίλους της τοπικής σκηνής (έναν σαξοφωνίστα, ένα κιθαρίστα και έναν drummer) , διαλέγουν 11 tracks από την δισκογραφία τους και μπαίνουν όλοι μαζί σε ένα studio ηχογραφώντας αυτά τα τραγούδια προσθέτοντας όλα αυτά τα στοιχεία (που έλειπαν). Το πολύ ενδιαφέρον είναι πως όταν μπήκαν στο studio, όλα τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν σχεδόν live, σε 1 take, με τους αυτοσχεδιασμούς να είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι (φαίνεται στο σαξόφωνο αυτό).
Οι συνθέσεις τους είναι πραγματικά μεταμορφωμένες, πολύ πιο ζεστές και αισθαντικές (και avant garde ταυτόχρονα) σαν να μιλάμε για άλλη μπάντα πλέον. Μήπως να το ξανασκεφτούν και να κάνουν μόνιμα μέλη τους υπόλοιπους μουσικούς φίλους τους;
7 / 10
Γιώργος Φακίνος
