a
Άλλη μία εβδομάδα, άλλο ένα Autonomous Zone, πάντα με την στήριξη του Beer Alley (Σμύρνης 10, Νέα Φιλαδέλφεια) για να απολαύσεις guest IPA, Stout, Lager, Pilsner που δεν θα βρεις πουθενά αλλού, πάντα συνοδεία με τις κατάλληλες rock/metal επιλογές.
Αυτή την εβδομάδα παραμιλάω με το album των SONJA, κάνω introduction στους Νορβηγούς MESAVERDE και βάζω να παίξει άλλη μία φορά το νέο άλμπουμ των DEAD CROSS.
SONJA – “Loud Arriver” (Cruz Del Sur)
Η ιστορία της Melissa Moore είναι από αυτές τις ιστορίες που όσο κι αν λες πως αλλάζει ο κόσμος, τελικά βλέπεις πως κάποιοι εξακολουθούν να ζουν στα σπήλαια. Η Melissa (μέχρι το 2018 μέλος των Black-μεταλλάδων ABSU, τότε ίσως την ήξερες με το όνομα Vis Crom) αποφασίζει να κάνει coming out ως transgender.
Τα υπόλοιπα μέλη/τραχανοπλαγιάδες της μπάντας (εξαιρείται ένας, more on this later) αναφώνησαν “ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ” και η Melissa φυσικά αποχώρησε περήφανα (αφού έγινε και ο αναμενόμενος ντόρος στα social media) μαζί με τον drummer των ABSU, Grzesiek Czapla, που ήταν και ο μόνος που την στήριξε τελικά.
Έτσι μπήκε μπροστά η ιδέα των SONJA (που ως project υπήρχε από το 2014 πάντως, απλά χωρίς κάποια κυκλοφορία) και με την προσθήκη του μπασίστα Ben Brand, υπογράφουν στην Cruz Del Sur κυκλοφορώντας επιτέλους το ντεμπούτο album τους “Loud Arriver”.
Mην ακούς αυτούς που προσπαθούν να σου πουλήσουν το όλο πακέτο των SONJA σαν Goth & Post Punk. Αυτή θα ήταν μια επιπόλαια ανάγνωση (ακρόαση στην συγκεκριμένη περίπτωση), γιατί εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για New Wave Of Traditional Heavy Metal / NWOBHM, ακόμα και Sleaze/Glam (80s era) στο “Nylon Nights”, ειπωμένο όμως από αυτή την γενιά μουσικών που ηλικιακά δεν έτυχε να είναι μέρος όλου αυτού, αλλά δημιουργούν μία σύγχρονη εκδοχή του (και όποιος γουστάρει).
Ναι, σε μερικά σημεία θα μπορούσες να πεις πως σου έρχεται στο μυαλό το εγχείρημα των IN SOLITUDE (λείπετε), μόνο που εκεί υπερίσχυε το σκοτάδι, ενώ εδώ όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω. Τολμώ ακόμα να πω -πως σε στιγμές – η φωνή της Melissa μου θυμίζει αυτή του Marc Fery των Γάλλων BLASPHEME (κυρίως στο “Desir De Vampyr” album τους, χωρίς την νοσταλγία όμως, πιο anthemic και με καλύτερη παραγωγή, αυτή του Arthur Rizk, που τον βρίσκεις σχεδόν παντού πλέον).
Το γεγονός πως είναι τρίο λειτουργεί εξίσου υπέρ τους, γιατί έτσι αποφεύγονται γνωστά βαρετά κλισέ δισολίας και τρισολίας που βρίσκεις σε ανάλογα σχήματα.
Δεν υπάρχουν fillers σε αυτά τα 38 λεπτά του “Loud Arriver”, το οποίο άνετα μπαίνει στο top-20 της χρονιάς και πιθανότατα μιλάμε για το ντεμπούτο της χρονιάς.
Σημείωσε, επίσης, πως 18 Μαΐου 2023 , οι SONJA θα δώσουν το 1ο τους ευρωπαικό live στην Αθήνα, στο warm up του Up The Hammers festival και θα γίνει των IDLE HANDS.
9 / 10
MESAVERDE – “Ky” (Apollon Records)
Πριν ακούσω νότα από αυτούς τους Νορβηγούς, είχα διαβάσει πως ακούγονται σαν οι LED ZEPPELIN να συναντούν τους TAME IMPALA (επειδή δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να ξέρουν τους TAME IMPALA, θα τους περιέγραφα σαν Indie με νεο-ψυχεδελικά στοιχεία, η χαρά του hipster δηλαδή). Και όντως αυτή η περιγραφή είναι πολύ κοντά σε αυτό που παίζουν οι MESAVERDE (δώσε προσοχή στο σωστό spelling, γιατί υπήρχε και μία Screamo μπάντα από την Σκωτία με το ίδιο όνομα, αλλά γράφεται MESA VERDE).
Καλοπαιγμένο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, δεν είναι το album που θα σου αλλάξει την ζωή ή θα ακούς συνέχεια (και σίγουρα όχι ψηλά στην λίστα μου με τα καλύτερα του 2022), αλλά έχει πολύ καλό flow και ίσως στις επόμενες κυκλοφορίες τους να μας εκπλήξουν.
7 / 10
DEAD CROSS – “II” (Ipecac Recordings)
Το εύκολο (και ταυτόχρονα τεμπέλικο) θα ήταν να περιγράψεις τους DEAD CROSS ως ένα superstar group που απλώς παίζει Hardcore. Ας βρεθεί όμως ένας να αμφισβητήσει τον Mike Patton (FAITH NO MORE) και την ποιότητα των projects του (MR BUNGLE, TOMAHAWK, FANTOMAS, PEEPING TOM, LOVEAGE και από το 2017 προσθέτεις και τους DEAD CROSS). Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οι DEAD CROSS είναι στην πραγματικότητα ιδέα του Dave Lombardo (του πιο γαμάτου τύπου σε όλη την metal σκηνή δηλαδή και κορυφαίου drummer μαζί με τον Mark Zonder φυσικά) και αργότερα μπήκε στην εικόνα ο Patton, αλλά δεν νομίζω να μπορεί να σκεφτεί κανείς κάτι πιο ταιριαστό ειδικά αν αναλογιστείς πόσα ενώνουν τους δύο αυτούς μουσικούς εδώ και δεκαετίες.
Στο δεύτερο λοιπόν DEAD CROSS album (είχε προηγηθεί το “Ι” το 2017), πέρα από Lombardo/Patton συναντάμε τον Justin Pearson (μπάσο, γνωστός και από τους LOCUST) και τον Michael Crain (κιθάρα, παίζει και στους RETOX).
Φυσικά και υπάρχουν στοιχεία Hardcore, αλλά όχι αυτό το κάφρικο, ανέμπνευστο by the book που έχουμε φάει στη μάπα από τα 80s. Ακριβώς επειδή εδώ υπάρχει Mike Patton involved θα ακούσεις “άρρωστα” σημεία που θα σου θυμίσουν τις πιο θορυβώδεις στιγμές του “Angel Dust” ή του “King For A Day, Fool For A Lifetime”, όλο παιγμένο σε μία σύγχρονη, διαφορετική progressive μορφή του Hardcore.
Αν τα projects στα οποία συμμετέχει ο Patton είναι υποκατάστατα μέχρι να αποφασίσουν οι FAITH NO MORE να περιοδεύσουν ξανά ή να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, τότε δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο από αυτό για το 2022.
8 / 10
Γιώργος Φακίνος
