Μέσω των ανακοινώσεών του στα κοινωνικά δίκτυα, ο Tobias Sammet μας είχε προειδοποιήσει για το ότι δούλευε στην επόμενη δουλειά των AVANTASIA για μεγάλο χρονικό διάστημα και σχεδόν σε όλη την διάρκεια της πανδημίας. Τόσο οι ακυρωμένες περιοδείες, όσο και η ευχέρεια χρόνου έδωσαν την ευκαιρία στον «αρχιτέκτονα» Sammet, να ασχοληθεί στον υπερθετικό βαθμό με τον σχεδιασμό του νέου του επιτεύγματος.
Κάθε δουλειά είναι και μια metal opera, με πολλούς συμμετέχοντες, με κάποιους να επιστρέφουν – όπως ο Jorn Lande, o Bob Catley, o Eric Martin ή ο Michael Kiske – και άλλους να πρωτο-εμφανίζονται, όπως τώρα ο Ralf Scheepers και η Floor Jansen. Απαιτείται μεγάλη προετοιμασία και άφθονη έμπνευση, κάτι που δεν λείπει από τον workaholic και πολυπράγμονα Γερμανό μουσικό. Έτσι αυτή την φορά, έσπρωξε τον εαυτό του, ώστε να γράψει έναν δίσκο που να εσωκλείει όλα τα στοιχεία των AVANTASIA, προσπαθώντας παράλληλα, να ακουστεί πιο ακραίος, αλλά και πιο εύθραυστος. Πιο επιθετικός, αλλά και πιο προσιτός. Αν νομίζετε πως γράφω χαζομάρες, δεν έχετε παρά να ακούσετε τις μεγάλες εναλλαγές που υπάρχουν στην ροή του “A paranormal evening with the moonflower society” και θα καταλάβετε.
Είναι η αντίθεση του κεραυνού “The wicked rule the night” με το συναισθηματικό “Misplaced among the angels” και το εντελώς εύθραυστο “Paper plane” μετά από το κλασικομεταλλικό “I tame the storm”. Για κάθε γρήγορο τραγούδι που παραπέμπει στις ρίζες των EDGUY και των πρώτων “Metal opera”, υπάρχει μια στιγμή που μας θυμίζει τις πιο rock καταβολές του Tobi, όπως όταν μας άφησε με το στόμα ανοικτό στο “Lost in space”.
Για όσους ακολουθούν τους AVANTASIA στα 20 πλέον χρόνια που υπάρχουν, δεν χρειάζονται συστάσεις για το εύρος της μουσικής που μπορούν να περιμένουν. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί όμως να σας εκπλήξει, είναι τα μεγάλα σκαμπανεβάσματα από τραγούδι σε τραγούδι. Κυριολεκτικά οι αντιθέσεις είναι έντονες και ίσως ξενίσουν κάποιους. Εμένα αποτέλεσε ένα εμπόδιο που δεν μπόρεσα να ξεπεράσω, παρά τις άπειρες ακροάσεις. Πάνω που ανεβαίνουν οι ταχύτητες σε ένα τραγούδι, έρχεται το επόμενο να σε προσγειώσει. Μπορεί η κάθε σύνθεση ξεχωριστά να είναι καλοδουλεμένη, αλλά η δική μου ένσταση είναι πως δεν έχει πετύχει η ακολουθία και κάπως η ροή χωλαίνει.
Τραγούδια όπως το “The inmost light”, με τον Kiske στο ρεφραίν να τραγουδά πιο ψηλά κι από τους HELLOWEEN, μαζί με το “The wicked rule the night” όπου το ντουέτο είναι με τον Scheepers, αποτελούν τον ορισμό του Γερμανικού power/speed metal έτσι όπως το δίδαξαν οι HELLOWEEN, GAMMA RAY, HEAVENS GATE και μετέπειτα το συνέχισαν οι EDGUY και οι AVANTASIA αλλά και το αγαπημένο μου “Rhyme or reason” με τον Eric Martin να τραγουδά power metal!!! Ύμνοι που σε πετάνε στον τοίχο και σ’ αφήνουν με πόνο στο σβέρκο.
Η δεύτερη κατηγορία, είναι με τα πιο επικά και συμφωνικά τραγούδια, όπως το δεκάλεπτο “Arabesque” ή το “The moonflower society”. Βέβαια, μετά από εννιά άλμπουμ, πιστεύω πως ο Tobias γράφει κάτι τέτοια με κλειστά μάτια. Αυτοί είναι οι AVANTASIA που αγαπήσαμε, αν και λίγα είναι τα σημάδια προόδου εδώ. Είναι στις λεπτομέρειες μόνο που ανακαλύπτεις τα νέα μπολιάσματα.
Τέλος, είναι τα τραγούδια που εμφανίζουν την πιο μελωδική και εύπεπτη συνθετική τάση τους. Όταν η συνταγή πετυχαίνει, το αποτέλεσμα είναι ανατριχιαστικό, όπως στο “Misplaced among the angels” τόσο στα μέρη του Tobi όσο και στην απίστευτα αισθηματική ερμηνεία της Floor. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και αδύναμες στιγμές, με το “Welcome to the shadows” να είναι πεζό και το “Paper plane” ανισόρροπο, σαν μια χαλασμένη… σαΐτα. Σίγουρα η πιο αποτυχημένη προσπάθεια είναι το “Scars” με την υπερβολική δόση QUEENSRYCHE στις στροφές, τόσο συνθετικά, όσο και λόγω της συμμετοχής του Geoff Tate στην αρχή που στην πορεία εξαφανίζεται.
Με λίγα λόγια, υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να αγαπήσουμε την νέα περιπέτεια των AVANTASIA, αλλά την ίδια στιγμή, με κάθε αντικειμενικότητα, καταλαβαίνουμε πως θα μπορούσε να είναι περισσότερο συναρπαστική.
7 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
