“In the dragon’s den”
Έχω πει και θα το λέω συνεχώς. Ο Tobias Sammet είναι από τους ανθρώπους που πάντα «κυνηγάω» να κάνω συνέντευξη, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα της χρονιάς, αφού με τη θετική του διάθεση, είναι βέβαιο ότι θα φτιάξει και τη δική σου. Εκπληκτικός άνθρωπος, εξαιρετικός μουσικός, κάθε συζήτηση μαζί του τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια που μιλάμε μαζί, είναι μία ακόμα αφορμή για χαμόγελα, ιδιαίτερα όταν βγάζει δίσκους σαν το “Here be dragons”, το οποίο είναι μία επιστροφή στους πολύ καλούς AVANTASIA δίσκους, ύστερα από το προηγούμενο, «προβληματικό» άλμπουμ τους. Αν περάσαμε ωραία το μισάωρο που τα είπαμε; Μπορείτε πολύ εύκολα να το καταλάβετε βλέποντας το video ήδη από το ξεκίνημά του!!! Συν το γεγονός ότι μιλώντας με τον Tobi, με τέσσερις ερωτήσεις έχεις “καθαρίσει” με το μισάωρό σου!!!
Το έχω πει και θα το λέω συνέχεια, ότι στην αρχή κάθε χρόνου, θέλω να κάνω συνεντεύξεις με ανθρώπους που έχουν θετικά vibes κι ευτυχώς βγάζεις πολύ τακτικά δίσκους εκείνη την περίοδο!!!
Βλέπεις πόσο πολύ δουλεύω! Χαχαχα!
Λοιπόν, πάμε να μιλήσουμε για δράκους… Dungeons and dragons ίσως; Ποιος ξέρει…
Δεν ξέρω και πάρα πολλά για δράκους. Πριν λίγο καιρό, έμαθα ότι προφανώς το πλάσμα στο εξώφυλλο του δίσκου, δεν είναι δράκος, αλλά wyvern (φτερωτός δράκος). Έτσι τουλάχιστον μου είπε κάποιος που παραπονέθηκε πως μπορώ να ονομάσω το άλμπουμ μου “Here be dragons” όταν έχω έναν φτερωτό δράκο στο εξώφυλλο… Όταν ρώτησα το λόγο, μου απάντησε ότι ο δράκος έχει τέσσερα πόδια ενώ ο φτερωτός δράκος, έχει δύο και το πλάσμα στο εξώφυλλό μας έχει δύο πόδια, άρα είναι φτερωτός δράκος, wyvern, όχι dragon. Η απάντησή μου ήταν ότι δεν έχω μπει ποτέ βαθιά μέσα στη «δρακολογία», αλλά συζητώντας την ανατομία ενός μυθολογικού πλάσματος, ενός πλάσματος που ποτέ δεν υπήρξε στην πραγματικότητα, αυτό και μόνο το γεγονός, λέει τα πάντα για την προσέγγιση των οπαδών του heavy metal. Κάνουν κάτι τέτοιο, ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου.
(και ξεκινά το show)
Είναι δράκος, όχι είναι φτερωτός δράκος.
SABBATH με Dio, όχι SABBATH με Ozzy.
Θέλω κόκκινο εξώφυλλο, όχι θέλω κίτρινο εξώφυλλο.
Στο heavy metal, πολλά πράγματα είναι όπως με τα παιδιά. Και πολλές φορές νιώθω ότι μερικές φορές, όλοι μας συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά. Μπορείς να φανταστείς να παίρνει κάποιος μια δισκογραφική εταιρία που ασχολείται με την pop μουσική και να λέει: «Γεια σας, θα ήθελα τον καινούργιο βινύλιο του Robbie Willliams σε κόκκινο χρώμα, αλλά μόνο το μπλε είναι διαθέσιμο». Αυτό συμβαίνει μόνο στο heavy metal. Χαχαχαχαχα! Προφανώς είμαστε όλοι λίγο τρελοί.
Εντάξει, πολύ πιθανόν ο άνθρωπος που σου είπε αυτό για τους δράκους, να είχε καπνίσει τίποτα περίεργο και να τους είχε δει, κανονικά, με τέσσερα πόδια!
Ναι, ναι. Πιθανόν να είναι κάπως έτσι!
Άσχετα, λοιπόν, με τα μυθολογικά πλάσματα, θα μιλήσουμε και για μουσική. Θα έλεγα ότι από το “The scarecrow” και μετά, οι AVANTASIA δείχνουν να μην έχουν περιορισμούς. Τούτο εδώ το άλμπουμ, μου δείχνει να έχει όλα τα χαρακτηριστικά που αγαπήσαμε στους AVANTASIA, αλλά είναι και πολύ ακριβές. Πολύ σφιχτό. Αυτό που παίρνω από τις πρώτες ακροάσεις, είναι ότι επικεντρώνεσαι στα τραγούδια καθαυτά. Το πιστεύεις κι εσύ αυτό;
Απόλυτα. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο για εμένα να καταλάβω ή να εξηγήσω για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό. Επειδή για πρώτη φορά στη ζωή μου και για πρώτη φορά στην ιστορία των AVANTASIA, δεν έκατσα κάτω, έχοντας μπροστά μου ένα λευκό χαρτί για να γράψω μία κεντρική ιδέα που να έχω σαν οδηγό. Δεν είχα καμία ιστορία. Το concept της ιστορίας, που αγαπώ πολύ γιατί μου δίνει έναν οδηγό για το δίσκο, για όλα τα τραγούδια και όλους τους χαρακτήρες, θεώρησα ότι έχει μπει στο δρόμο της ελευθερίας μου. Και δεν θέλω να συμβαίνει κάτι τέτοιο, απλά να γράφω μουσική και να το κάνω με τον τρόπο που το έχω στο κεφάλι μου. Εντελώς ελεύθερα, χωρίς κάποιο σφιχτό κορσέ.
Κάπως έτσι, ξεκίνησα να ρίχνω τον εαυτό μου σ’ αυτή τη διαδικασία. Έγραψα τραγούδια, που αισθανόμουν ότι θα ακούγονται σαν AVANTASIA, αφού έχω τους AVANTASIA στο DNA μου και είχα εμπιστοσύνη πως τα κομμάτια θα έμπαιναν εκεί που πρέπει, δίχως να ακολουθώ κάποια ιστορία. Έτσι, έγραψα δέκα ξεχωριστές, μικρές εικόνες ή ποιήματα ή ιστορίες και όλες μαζί, έγιναν ένα πολύ ωραίο άλμπουμ των AVANTASIA κι επικεντρώθηκα πάρα πολύ αποκλειστικά στο τραγούδι, δίχως να σκέφτομαι τίποτε άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν ένας δίσκος των AVANTASIA που έχει πολύ μεγάλη συνοχή και είναι δυναμικός.
Έχει όλα τα χαρακτηριστικά μας, ακούγεται εντελώς AVANTASIA και κάθε τραγούδι λειτουργεί εξαίσια για τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορείς να νιώσεις το υπονοούμενο του δίσκου. Βροντοφωνάζει «ελευθερία». Βροντοφωνάζει «ανεμελιά». Έχει απελευθερωθεί από μία σιδερένια μπάλα και μία αλυσίδα. Κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι, γιατί ήταν μία διαδικασία απελευθέρωσης αυτός ο δίσκος. Τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, βγήκαν πολύ μελαγχολικά, επειδή έπρεπε να αντιμετωπίσω διάφορα πράγματα που έπρεπε να επεξεργαστώ πνευματικά και να τα αφήσω να απελευθερωθούν μέσω της μουσικής. Γι’ αυτό θα έλεγα ότι βγήκαν λίγο πιο «θλιμμένα» τα δύο προηγούμενα άλμπουμ. Αλλά τώρα, είχα βγάλει όσα ήθελα από μέσα μου, είχα συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου κι επέστρεψα στο να γράφω φανταστικές ιστορίες και τραγούδια.
Αν ακούσεις, για παράδειγμα, το “Creepshow”, δεν νομίζω ότι θα έβαζα ένα τέτοιο τραγούδι σε δίσκο των AVANTASIA πέντε ή έξι χρόνια πριν. Απλά είχα την εμπιστοσύνη να το κάνω γιατί δείχνει αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα μου. Οι AVANTASIA μου δίνουν την ευκαιρία να δείξω όλες τις πτυχές του εαυτού μου και είμαι ο βασιλιάς σ’ αυτό το συγκρότημα. Αυτό είναι το βασίλειό μου κι εγώ βάζω τους κανόνες. Υπάρχουν και μελαγχολικές στιγμές, αλλά άφησα τον εαυτό μου εντελώς ελεύθερο να κάνει αυτό που έβγαινε φυσικά από μέσα μου.
Δεν θα πω ότι το “Here be dragons” είναι ο αγαπημένος μου δίσκος από τους AVANTASIA. Ο καθένας έχει τα δικά του μέτρα και σταθμά και από τη στιγμή που είχαμε βρεθεί παρέα στο Bochum στο club Matrix στην παρουσίαση του πρώτου δίσκου του συγκροτήματος, τον Δεκέμβριο του 2000, δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί αυτή η εμπειρία. Αλλά πρέπει να πω ότι διασκέδασα ακούγοντας το άλμπουμ, από την πρώτη ακρόαση κιόλας, περισσότερο από τους δύο προηγούμενους δίσκους σου. Βλέπω ότι έχεις επιλέξει να συνεργαστείς μ’ έναν πυρήνα τραγουδιστών, κυρίως αυτούς με τους οποίους περιοδεύεις κι έχεις απαγκιστρωθεί από την ανάγκη να βρεις νέους να μπουν στην οικογένεια. Είναι αυτή μία αλλαγή προσέγγισης;
Δεν ξέρω αν είναι αλλαγή προσέγγισης. Πιστεύω ότι δεν έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Όσο μεγαλώνεις, τόσο λιγότερα χρειάζεται να αποδείξεις και τόσο πιο πολύ επικεντρώνεσαι σε αυτά που έχουν σημασία. Έχω αυτές τις σπουδαίες φωνές στο περιβάλλον μου. Κοίτα, οι IRON MAIDEN, έχουν βγάλει 12 δίσκους με τον ίδιο τραγουδιστή και είναι όλοι φοβεροί. Κανείς δεν ρωτάει:
«Ποιος θα τραγουδήσει στον επόμενο δίσκο των IRON MAIDEN»;
«Μήπως είναι ο Rob Halford;»
«Όχι, θα είναι ο Bruce Dickinson”.
«Ω, γίνεται βαρετό ύστερα από λίγο καιρό»
Όχι, λοιπόν, δεν γίνεται βαρετό. Μιλάμε για τον Bruce Dickinson και τους IRON MAIDEN. Στους AVANTASIA είχαμε 8-9 τραγουδιστές και είχαμε φτάσει στο επίπεδο όπου ο κόσμος μας έκανε συνεχώς προτάσεις ποιος έπρεπε να τραγουδήσει το κάθε κομμάτι, για να του ακούγεται πιο συναρπαστικό. Μα είναι ήδη συναρπαστικό. Τα τραγούδια είναι συναρπαστικά και οι τραγουδιστές έχουν κάνει φανταστικές ερμηνείες. Δεν έχει να κάνει με επίδειξη και καινοτομία. Όλη η διασκέδαση στις μέρες μας, έχει να κάνει με φανταχτερά νέα.
Άνθρωποι που ντύνονται πειρατές, σταυροφόροι ή ξέρω εγώ τι άλλο και μερικές φορές πιστεύω ότι πηγαίνουν πρώτα σε μαγαζί που πουλάει αποκριάτικες στολές και μετά σε μουσικό οίκο να αγοράσουν ένα όργανο και να μάθουν να το παίζουν. Πρώτα έρχεται το concept του συγκροτήματος. «Εμείς θα είμαστε οι πολεμιστές». «Εμείς θα είμαστε οι σταυροφόροι». «Εμείς θα είμαστε οι λύκοι». Ώπα, όχι οι λύκοι. Μου αρέσουν πολύ οι POWERWOLF! Καταλαβαίνεις όμως τι εννοώ. Ανοίγεις ένα μουσικό περιοδικό και νομίζεις ότι βλέπεις κατάλογο με αστεία ρούχα!
Ο κόσμος της ψυχαγωγίας, έχει να κάνει με την επίδειξη, την καινοτομία και ο κόσμος θέλει νέα ονόματα για κάθε δίσκο. Εγώ όμως δεν παίζω αυτό το παιχνίδι. Αν είχα ποτέ την ευκαιρία να δουλέψω με τον Bruce Dickinson, θα ήταν φανταστικό. Αν είχα ποτέ την ευκαιρία να δουλέψω με τον Rob Halford, εξίσου φανταστικό. Αλλά δεν το κάνω αυτό για να συγκεντρώνω τρόπαια. Έχω περιοδεύσει με μερικούς από τους σπουδαιότερους rock καλλιτέχνες. Τους AEROSMITH, τους SCORPIONS, τους IRON MAIDEN, τους KISS, έχω δουλέψει με τον Alice Cooper, τα παιδιά από τους SCORPIONS, τον Jon Oliva, τόσους και τόσους σπουδαίους καλλιτέχνες. Δεν χρειάζομαι κανέναν για τρόπαιο. Έχω τόσους πολλούς. Απλά θέλω να παίξω τη μουσική μου. Και οι τραγουδιστές σ’ αυτόν το δίσκο, έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά.
Έχουμε «νέα παιδιά στην πόλη», όπως για παράδειγμα την Adrienne Cowan, που δεν έχει τραγουδήσει σε δίσκο των AVANTASIA (σ.σ. περιοδεύει μαζί τους εδώ και χρόνια), τον Tommy Karevik και τον Kenny Leckremo. Δεν έχουμε όμως τον Πάπα και τον Bugs Bunny. Αρνούμαι να έχω ανθρώπους να μου πετάνε ονόματα και να περιμένουν να τους ενσωματώσω στους AVANTASIA για να ικανοποιήσω τη φαντασίωση κάποιου άλλου σχετικά με το πώς πρέπει να είναι το συγκρότημά μου.
Στην τελική, πόσοι είναι καλύτεροι από τον Geoff Tate ή τον Roy Khan ή τόσους άλλους που έχεις στο δίσκο; Όποιος θέλει κάποιον άλλον, ας κάνει συγκρότημα κι ας τον φωνάξει να τραγουδήσει.
Ξέρεις, με τον Geoff Tate και τον Michael Kiske, νομίζω ότι έχω τους δύο καλύτερους τραγουδιστές, σ’ αυτό το τεχνικό κομμάτι, αυτή τη νεοκλασική προσέγγιση, νομίζω ότι οι δυο τους επηρέασαν μία ολόκληρη γενιά τραγουδιστών, όπως ακριβώς είχαν κάνει ο Halford και ο Dickinson ή ο Ian Gillan. Το γρασίδι δεν είναι πράσινο στην άλλη πλευρά. Το ότι έχεις το προνόμιο να δουλεύεις με μερικούς από τους καλύτερους, δεν πρέπει να το θεωρείς δεδομένο. Πρέπει να το εκτιμάς κι αυτό κάνω κι εγώ. Έχω για παράδειγμα τον Ronnie Atkins. Όταν ήμουν παιδί, άκουγα συνεχώς το “Future world”, το “Jump the gun” που σήμαιναν ολόκληρο τον κόσμο για εμένα και ξαφνικά περιοδεύει μαζί μου και είναι από τους καλύτερους φίλους μου. Είναι ένας καταπληκτικός κι αξιαγάπητος άνθρωπος. Πριν λίγες μέρες, περπατούσα στο δάσος και μιλούσαμε στο τηλέφωνο για δύο ώρες, σε σχέση με τα πάντα. Δουλεύω ήδη με τους καλύτερους. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον. Μπορεί να πω ότι θέλω τον Elton John, αλλά μάλλον δεν θα τα καταφέρω. Χαχαχα. Δεν έχω όρια, αλλά δεν θα το κάνω για να έχω ένα τρόπαιο στον τοίχο.
Το “Bring on the night”, είναι ένα τραγούδι που μου ακούγεται σαν φόρος τιμής στον Tony Clarkin που πέθανε πριν λίγο καιρό και το τραγουδά ο Bob Catley. Έχεις χρησιμοποιήσει, επιπλέον, τον Rodney Matthews στο εξώφυλλο… Τι σημαίνει για σένα η μουσική των MAGNUM;
Σαν φίλος της μουσικής, για μένα σημαίνει ευχαρίστηση. Δεν θα έλεγα ότι οι MAGNUM έχουν κάποια τεράστια επιρροή στον τρόπο που γράφω μουσική, συνολικά, αλλά υπάρχουν μερικά σημεία από τη μαγεία που πηγάζει όταν αγοράζεις ένα νέο άλμπουμ τους και το βάζεις στο πικάπ. Αυτό το συναίσθημα που μου έδωσε, έχει υπάρξει μεγάλο μέρος της μουσικής μου κοινωνικοποίησης, θα έλεγα. Απ’ όταν ήμουν έφηβος μέχρι και σήμερα, αν και δεν υπάρχουν οι MAGNUM όπως ήταν. Πέρυσι τον Ιανουάριο, με πήρε τηλέφωνο το Rodney Matthews και μου είπε ότι είχε πολύ άσχημα νέα και με ενημέρωσε για τον θάνατο του Tony Clarkin, λέγοντάς μου ότι θα έβγαινε δελτίο τύπου αργότερα, αλλά δεν ήθελε να το μάθω από εκεί, διότι συνεργάζομαι με μέλη της οικογένειας των MAGNUM στην οποία φυσικά ανήκε και ο Tony…
Όσο μιλούσαμε, σκεφτόμουν τι σημαίνουν οι MAGNUM για εμένα, για το τι είναι τέχνη για μένα, για το ότι ποτέ αυτό το συγκρότημα δεν ήταν το πιο «δημοφιλές» όνομα, αλλά ήταν πάντα εκεί για μένα, αλλά και για το ότι ποτέ δεν με ενδιέφερε ποιο ήταν το πιο «δημοφιλές» όνομα. Σ’ εκείνη τη συζήτηση, ζήτησα από τον Rodney αν ενδιαφερόταν να φτιάξει το εξώφυλλο του νέου δίσκου των AVANTASIA. Επειδή ήξερα ότι το μοντέρνο θα ήταν κάτι διαφορετικό, θα πρέπει να είναι πιο «ογκώδες», όχι με πολλή λεπτομέρεια, θα πρέπει να είναι εμβληματικό και να μπορεί να λειτουργήσει σαν εικονίδιο στις streaming πλατφόρμες και στο κινητό. Ο Rodney ζωγραφίζει πολύ πλούσια και λεπτομερή εξώφυλλα και ήξερα ότι δεν είναι αυτό που ζητά η σύγχρονη μουσική βιομηχανία, αλλά αποφάσισαν να το κάνω, επειδή το έκανα για μένα και ήταν συνειδητή απόφαση. Του ζήτησα να μου ζωγραφίσει έναν δράκο, που να φαίνεται εμβληματικός σε μέγεθος γραμματόσημου, αλλά όλα τα υπόλοιπα τα άφησα πάνω του και του ζήτησα να βάλει όση λεπτομέρεια ήθελε γύρω απ’ αυτόν το δράκο. Ήθελα να το βλέπω σε μία αφίσα, απλά να λάβει υπόψη του, ότι αν το έβλεπε κανείς πολύ μικρό, ήθελα να ξεχωρίζει ότι πρόκειται για δράκο. Και αυτό έκανε.
Το τραγούδι “Bring on the night”, ήρθε στο μυαλό του καλοκαίρι, όταν έβλεπα έναν αγώνα ποδοσφαίρου και σηκώθηκα, πήγα στο πιάνο κι έβγαλα τη μελωδία και την αρμονία, μέσα σε πέντε λεπτά. Αυτό, φαίνεται ότι μου ήρθε υποσυνείδητα, αφού επεξεργαζόμουν την απώλεια του Tony Clarkin και το γεγονός ότι δεν θα ξαναϋπάρξουν MAGNUM και μου βγήκε σαν tribute σ’ αυτούς. Μου έβγαινε τόσο πολύ στη φάση των MAGNUM, που σκεφτόμουν μήπως έβαζα μία ορχήστρα και το τραβούσα λίγο πιο πολύ προς τους AVANTASIA, αλλά αποφάσισα να μην το κάνω, διότι οι MAGNUM είναι κατά κάποιο τρόπο μέρος των AVANTASIA και βγήκε ένα πραγματικό tribute. Βρήκα ποια πλήκτρα χρησιμοποιούσαν σε δίσκους όπως το “On a storyteller’s night” και προσπάθησα να ηχεί όσο το δυνατό πιο κοντά. Είναι, λοιπόν ένα tribute στους MAGNUM, αλλά ταυτόχρονα κι ένα τραγούδι των AVANTASIA.
Τι σε έκανε να πας στη Napalm Records; Είχε ξεκινήσει από την AFM και μετά πήγες στη Nuclear Blast. Είχε να κάνει με το ότι άλλαξαν πολλά πράγματα εκεί και πολλοί άνθρωποι που δούλευες μαζί τους, έφυγαν;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά σίγουρα όχι ότι είχαμε κάποιον τσακωμό. Τα παιδιά στη Nuclear Blast ήταν σπουδαία κι έκαναν πολύ καλή δουλειά. Δεν έχω τίποτα να παραπονεθώ. Αλλά όλη η πολιτική της εταιρίας άλλαξε. Πριν λίγα χρόνια πουλήθηκαν σ’ έναν επενδυτή που ήταν μία εταιρία ψηφιακής διανομής, που δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το heavy metal και πολλά άτομα απολύθηκαν ή έφυγαν. Άλλαξαν πολλά πράγματα και ο τρόπος που η νέα εταιρία προσέγγιζε τα πράγματα, με προβλημάτιζε, αφού ήταν διαφορετική σε σχέση με αυτά που είχα στο μυαλό μου. Ξέρω ότι το ψηφιακό παιχνίδι είναι πολύ σημαντικό, αλλά πρέπει να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου και αντιλαμβάνομαι τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Θέλω να αγγίζω τη μουσική και να τη νιώθω με όλες τις αισθήσεις μου.
Επιπλέον, είδα ότι η Napalm με ήθελε πάρα πολύ. Ο Thomas Caser, (σ.σ. ιδιοκτήτης της εταιρίας και ντράμερ των VISIONS OF ATLANTIS) είχε αγοράσει το πρώτο demo των EDGUY το 1994!!! Είναι οπαδός αυτής της μουσικής και οπαδός των συγκροτημάτων που παίζω κι απλά ένιωσα πολύ καλά. Το όραμά του με έπεισε και ήταν μία νέα ένεση ενέργειας. Και οικονομικά η πρόταση ήταν πολύ καλή. Μπορεί να μη με νοιάζουν πολύ τα χρήματα, αλλά δεν με πειράζει να παίρνω πολλά. Χαχαχαχα. Ακούστηκε τόσο αγενές! Χαχαχαχα! Τα λεφτά δεν βρωμάνε! Η προσφορά ήταν πολύ καλή, πέρα από την πλάκα. Αλλά πρέπει να πω ότι δεν ήταν και η μεγαλύτερη που είχαμε στα χέρια μας! Δεν το κάνω μόνο για τα λεφτά. Θα μπορούσα να είχα πάρει περισσότερα, σε άλλη εταιρία. Απλά ήθελα, όμως, να κάνω το σωστό για τους AVANTASIA. Δεν μου ήταν εύκολο να αλλάξω εταιρία.
Είμαι πολύ πιστός άνθρωπος. Δεν το λέω για να υπερηφανευτώ ή να δείξω ότι είμαι σαν τον Ιησού, αλλά φοβάμαι όταν αλλάζω περιβάλλον, αφού μου δίνει μία αίσθηση αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Και για να λειτουργήσω, χρειάζομαι ασφάλεια. Γι’ αυτό έχω το ίδιο crew, τα ίδια μέλη στο συγκρότημα. Χρειάζομαι να έχω οικογένεια δίπλα μου, γι’ αυτό, ένα τέτοιο βήμα που έκανα, είναι πιο δύσκολο απ’ όσο μπορείς να φανταστείς.
Πήγες στη Napalm που σου έκανε όμως μερικές ειδικές εκδόσεις του δίσκου, για τις οποίες σίγουρα είσαι περήφανος, όπως φαίνεται από τα video σου στα social media. Έβλεπα αυτήν την έκδοση με το ένθετο που έχει 96 σελίδες…
Βεβαίως. Είναι μία πάρα πολύ ωραία έκδοση. Δούλεψα προσωπικά πάνω σ’ αυτή, πάρα πολλές ώρες. Δεν το προσεγγίζω έχοντας στο μυαλό μου τι θα ήθελε να δει ο κόσμος και θα πουλούσε περισσότερο. Έχω μία εντελώς χαζή σκέψη, που σίγουρα δεν είναι συνηθισμένη στη βιομηχανία, ότι αν αρέσει σε μένα, σίγουρα θα αρέσει και σε κάποιους άλλους. Έτσι λοιπόν, κάνω ότι θα ήθελα να έχω αν το έκαναν οι IRON MAIDEN ή οι KISS, επειδή είναι το συγκρότημά μου. Δεν ήταν αρκετό να βάλω τρεις δίσκους ή πολλές φωτογραφίες. Ήθελα να βάλω την καρδιά και την ψυχή μου εκεί μέσα.
Πέρασα πολλές βραδιές γράφοντας σημειώσεις για τις φωτογραφίες, για κάθε τραγούδι, για το πώς γράφτηκε ο δίσκος, πώς ταξίδεψα στην Κορνουάλη για να γράψω στίχους, πώς δούλευα στο στούντιο με τον Bob Catley. Υπάρχουν τόσες πολλές πληροφορίες εκεί μέσα επειδή μου αρέσει εμένα. Πιστεύω πολύ στη νοσταλγία, όσο πιστεύουν κι όσοι με ρωτούν για τους EDGUY και το “Metal opera part III”. Αλλά θέλω να δημιουργήσω υλικό για νοσταλγία, τώρα! Αυτή είναι η διαφορά. Θέλω να δημιουργήσω κάτι που θα κάτσω τα Χριστούγεννα του 2047 κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο και θα πω “wow”. Θέλω να κάνω μία κάψουλα χρόνου. Να πάρεις το βιβλίο και να περάσεις ώρες μαζί του.
Τώρα που το είπες όμως, γιατί δεν επανασυνδέεις τους EDGUY και δεν κάνεις το τρίτο μέρος της “Metal opera”; Χαχαχαχαχαχα!
Επειδή δεν έχω χρόνο. Χαχαχα. Σίγουρα δεν θα γίνει τρίτο μέρος. Είναι εντελώς ηλίθιο. Η ιστορία έχει τελειώσει.
Και δεν κάνεις ένα prequel;
Χαχαχα! Όχι, όχι, ούτως ή άλλως δεν μπορώ να επιστρέψω σ’ αυτό το στυλ της σύνθεσης τραγουδιών. Θα ακουγόταν cheesy. Με τους EDGUY, επειδή ρωτάς (σ.σ. στο μεταξύ εγώ πλάκα έκανα, αλλά φαινόταν ότι ήθελε να μου πει για τους EDGUY), δεν νομίζω ότι θα κάνουμε κάποιο άλμπουμ. Ξέρω ότι θα ακουστεί περίεργο, αλλά ο κόσμος δεν αγοράζει πλέον δίσκους. Ίσως κάνουμε κάποια περιοδεία, κάποια στιγμή, αλλά ακόμα το φοβάμαι. Έχουμε ακόμα επαφή μεταξύ μας. Με τον Dirk (σ.σ. Sauer, κιθαρίστας των EDGUY), στέλνουμε ο ένας στον άλλον ηλίθιες φωτογραφίες στο Whatsapp κάθε τρεις μέρες.
Εγώ θα σου έλεγα ότι είμαστε ΟΚ με τους AVANTASIA. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, καθώς θα περιμένει ο επόμενος δημοσιογράφος.
Εγώ ευχαριστώ πολύ Σάκη και να σου ευχηθώ καλή τύχη με ό,τι σχεδιάζεις να κάνεις με άλλες μπάντες που θέλεις να έρθουν σε άλλα φεστιβάλ… Χαχαχαχαχα!
Σάκης Φράγκος
Photos: Kevin Nixon
