Μπορεί αυτή η ιστορία να έχει ανέβει νωρίτερα, όμως οι εντυπώσεις ήταν νωπές και δεν ήθελα να υπερβάλλω με συναισθήματα, από το διήμερο στο Τόκιο με τους AVANTASIA. Βλέπετε, δεν ήταν μόνο η συναυλία, αλλά γενικότερα δυο μέρες γεμάτες συζητήσεις, φαγητό, βόλτες στην μεγαλούπολη, διάφορες ιστορίες και βέβαια πολύ γέλιο. Συχνά, αναφερόμασταν στο φετινό εγχείρημα του Rock Hard festival στην Τεχνόπολη, αφού μέλη του θιάσου του Tobias Sammet ήταν μαζί μας το Σεπτέμβριο και ήταν όλοι τους πραγματικοί πρεσβευτές της. Αυτή ήταν η πρώτη συναυλία του δεύτερου σκέλους της παγκόσμιας περιοδείας των AVANTASIA, προωθώντας μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2025, το “Here be dragons”, που είναι και ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει εδώ και αρκετά χρόνια.
Η ανανέωση του line-up, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, με νέους συνεργάτες να έχουν αρχίσει να μονιμοποιούνται, οπότε ο θίασο εμφανίστηκες δίχως κάποιους από τους τραγουδιστές που για χρόνια συνόδευαν τον Tobi. Κάποιοι βέβαια, απλά δεν κατάφεραν να παρευρεθούν, όπως ο Eric Martin λόγω… διαβατηρίου, ή ο Bob Catley, ενώ ο Michael Kiske περιοδεύει με τους HELLOWEEN, όπως κάνει κι ο Geoff Tate με την μπάντα του. Πώς θα ακούγονται λοιπόν όλοι οι ύμνοι και ποιοι θα κληθούν να τους ερμηνεύσουν;
Αυτό, το πρώτο παγωμένο βράδυ του φετινού χειμώνα, σε μια από τις τεχνητές περιοχές της Ιαπωνικής πρωτεύουσας, οι Γερμανοί ζέσταναν γρήγορα το κοινό. Άνοιξαν με το χιτάκι “Creepshow” και βούτηξαν αμέσως στο παρελθόν με το αξεπέραστο “Reach out for the light” και την εκπληκτική φωνή της Adrienne Cowan (SEVEN SPIRES) να συνοδεύει τον Tobias. Από εκεί και πέρα, ακούμπησαν πάνω σε κάθε βήμα της 25αετούς πορείας τους, δίνοντας όμως βάση περισσότερο στο “Scarecrow” και στο πρόσφατο “Here be dragons”.
Είχαν περάσει πάνω από 5 χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση εδώ και ο κόσμος έδειχνε στο συγκρότημα, πόσο τους έλειψε. Το σόου των AVANTASIA διήρκησε σχεδόν 150 λεπτά και πραγματικά δεν θυμάμαι να έκανε κοιλιά σε κάποιο σημείο. Δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω, αφού δεν χόρταινα με “Shelter from the rain”, “The toy master” (α ρε Alice Cooper), το αγαπημένο μου “Avalon”. Κάποια σύντομα και πιασάρικα όπως το “Dying for an Angel” με τον Herbie Langhans (ex-FIREWIND) και το “Lost in space”, άλλα έπη σαν το “The scarecrow” και το “Avantasia”. Προσωπικά, μια από τις κορυφαίες στιγμές ήταν το “Death is just a feeling”. Δυνατές εμφανίσεις έκαναν οι τρεις Σκανδιναβοί της παρέας. Ο Tommy Karevik (KAMELOT), ο πάντα παρών Ronnie Atkins (PRETTY MAIDS), και ο νεότερος Kenny Leckremo (H.E.A.T.), ο οποίος ήταν καταιγιστικός, τόσο στο “Against the wind”, αλλά και στο υπόλοιπα που συμμετείχε. Αποκορύφωμα το “No return” που ακούστηκε μετά από δυο δεκαετίες σχεδόν και το medley “Sign of the cross” με το “The seven Angels” που έκλεισε η βραδιά αφήνοντας τα μυαλά μας στο πάτωμα.
Είναι ξεχωριστό να βλέπεις τον Tommy Karevik να τραγουδά μαζί με τον Ronnie Atkins και τον Herbie Langhans, όσο και τον Leckremo να χτυπά διαστημικές νότες αναγκάζοντας τον Sammet να τον προσφωνήσει ως το μουσικό τέκνο του Dickinson με τον Kiske, ανάμεσα σε πολλά γέλια. Ο ενθουσιασμός του Σουηδού ήταν απίστευτος και αργότερα, σχεδόν χοροπηδούσε από την χαρά του. Μου έλεγε με γουρλωμένα μάτια, πόσο ιδιαίτερο ήταν για τον ίδιο να ερμηνεύσει το “No return” ιδιαίτερα, ένα από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια, με τα οποία έκανε μαθήματα μικρότερος.
Τόσο η Adrienne με το τεράστιο εύρος και την φοβερή ένταση στην φωνή της, όσο και η αιθέρια φωνή της Chiara Tricarico (η οποία έφτασε στο πέμπτο τραγούδι, απευθείας από το αεροδρόμιο, αφού έχασε την πτήση της λόγω κάποιου προβλήματος στο διαβατήριό της), δίνουν άλλη διάσταση. Είτε κάνουν δεύτερα φωνητικά, είτε στα ντουέτα τους με τον Tobias Sammet, μαγνητίζουν το κοινό. Μαζί τους βέβαια ήταν και οι γνωστοί μας Felix Bohnke (ex-EDGUY) στα τύμπανα, Andre Neygenfind στο μπάσο που είναι μόνιμα μέλη και στους MASTERS OF CEREMONY του Sascha Paeth (HEAVENS GATE) τους οποίους φιλοξενήσαμε τον Σεπτέμβριο στο φεστιβάλ.
Καταπληκτικές εμπειρίες με αξέχαστες στιγμές και αγαπημένη μουσική.
Ήταν τόσο έντονη ατμόσφαιρα στο Toyosu PIT, όσο και backstage με τους πάντες να χαμογελούν και να έχουν τρομερή διάθεση, παρά το jetlag, τα λαθάκια, αφήνοντας πίσω τους και όποιες αναποδιές προέκυψαν με διαβατήρια, καθυστερήσεις και όργανα που – ευτυχώς – έφτασαν την τελευταία στιγμή. Όχι μόνο αποζημίωσαν με τον καλύτερο τρόπο τους περίπου 3000 οπαδούς τους, παίζοντας 21 τραγούδια σε δυόμισι ώρες αλλά το ευχαριστήθηκαν και οι ίδιοι, επιστρέφοντας στην Ιαπωνία μετά από 6 χρόνια.
Την επόμενη μέρα, εγώ αναχώρησα νωρίς για την βάση μου, ενώ λίγο αργότερα όλοι οι ΑVANTASIA πήραν την πτήση τους για την πόλη του Μεξικού, για το Λατινοαμερικάνικο μέρος αυτής της περιοδείας.
Κείμενο, φωτογραφίες: Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
