Οι AVATARIUM διατύπωσαν μία ερώτηση το 2022 με το δίσκο τους “Death, where is your sting.” Η απάντηση είναι μάλλον ο τίτλος της νέας τους δισκογραφικής δουλειάς “Between you, God, the Devil & the dead”.
Είναι εμφανές ότι το συγκρότημα από τη Σουηδία έχει σίγουρα ξεφύγει από side project του mainman των CANDLEMASS, Leif Edling (κάπου το 2013). Η σκοτεινή ατμόσφαιρα τα βαριά riff που θυμίζουν τους θρύλους του doom υπάρχουν αλλά έχουν εμποτιστεί με αυτή τη ρετρό προσέγγιση που εν τέλει ο συνδυασμός καταλήγει να βγάζει κάτι φρέσκο.
Βέβαια σαν οπαδός του Leif θα χαρακτήριζα τον τωρινό ήχο του σχήματος σαν το πάντρεμα των CANDLEMASS του “From the 13th sun” με τους δίσκους των KRUX.
Κι όμως είναι πολλά περισσότερα.
Από το κατακλυσμικό εναρκτήριο “Long black baves”, μέχρι το συναισθηματικό, ομώνυμο κομμάτι του δίσκου η μπάντα δείχνει ότι είναι γεμάτη έμπνευση και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να επαναληφθεί.
To ακούς αυτό σε κομμάτια όπως “I see you better in the dark” που ροκάρει σα να γράφτηκε στον πυρετό των 70s. Συνυπάρχει όμως με doom πέλεκες όπως το “Being with the dead” και το “Until forever and again” αλλά και με πειραματικά ακουστικά συναισθηματικά κομμάτια όπως το “Lovers give a kingdom to each other”.
Ethinc περάσματα, dark folk ήχοι λειτουργούν σαν τους περισπασμούς στο μονοπάτι από το οποίο όμως δεν ξεστρατίζεις και σε οδηγεί στην απόλυτη καταδίκη.
Κάπου εδώ να πω ότι ακούω την ερμηνεία της Jennie-Ann στα περισσότερα κομμάτια να έχει τη ζεστασιά του Johan Langquist στις τελευταίες του δουλειές με CANDLEMASS. Δεν ξέρω αν είναι εσκεμμένο ή αν είναι ιδέα μου αλλά είναι υπέροχο.
Ο ήχος είναι κρυστάλλινος αλλά όχι γλειμμένος. Έχει μια ζωντάνια που αναδεικνύει τις ιδιαίτερες συνθέσεις. Στα μεγάλα ατού του συγκροτήματος είναι ότι δεν αφήνουν τον πειραματισμό να τους στερήσει το song writing. Αυτό σημαίνει ότι οι δομές έχουν ελευθερία αλλά όχι χάος. Δεν περιφρονούν τα ωραία, πιασάρικα ρεφρέν και τις ωραίες μελωδίες. Εντυπωσιακό ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου διαρκεί 7 λεπτά παρά δευτερόλεπτο και το μικρότερο 3.34. Μάλιστα τα μικρά και περιεκτικά κομμάτια δεν είναι λίγα. Δηλαδή σπάνε το καλούπι του “ατελείωτου” που χαρακτηρίζει αρκετές doom δουλειές.
Ο καμβάς της νέας δουλειάς των AVATARIUM είναι σαφώς φιλοτεχνημένος με πινελιές από σκούρα χρώματα. Παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον οι επιλογές της ενορχήστρωσης που ενώ εμπνέονται από την κλασσική μουσική δεν μετασχηματίζονται σε μια συμφωνική σούπα.
Οι ΑVATARIUM κοιτούν κατάματα τους Doom Purists. Και θέτουν το ερώτημα. Οι μανιέρες κάνουν τον ήχο σε ένα doom δίσκο ή η πικρόγλυκη γεύση σαν δηλητήριο όταν μπει η ταφόπλακα της τελευταίας νότας;
Η απάντηση βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε σένα, το Θεό το διάβολο και τους νεκρούς.
8 / 10
Άρης Λάμπος
