Μολυβένια σύννεφα πάνω από τη Στοκχόλμη.
Δε μου αρέσαν ποτέ οι AVATARIUM. Κάπου ενδόμυχα τους αντιπαθούσα, γιατί όταν είχαν πρωτοεμφανιστεί περίμενα κάτι διαφορετικό από τον άνθρωπο που ευθύνεται για τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής μου. Εννοώ προφανώς τον mainman των CANDLEMASS, Leif Edling . Ογκόλιθος του Doom Metal και εμπνευστής του εν λόγω σχήματος. Αν και θεωρητικά έχει αποσυρθεί πια από τους AVATARIUM .
Φυσικά τα έντυπα και ο περισσότερος κόσμος είχαν εντελώς διαφορετική άποψη από εμένα και εκθείαζαν μόνιμα το συγκρότημα από τη Σουηδία. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Καταλαβαίνετε τη σύγχυσή μου και το δισταγμό μου όταν ανέλαβα το έργο του να ακούσω και να γράψω για τη νέα τους δισκογραφική δουλειά «Death, where is your sting”.
«Μα ρε παιδιά. Εγώ δε μπορώ να τους καταλάβω τους AVATARIUM και να είμαι αντικειμενικός με κάτι που δε με αγγίζει και οριακά με εκνευρίζει.»
Έκατσα αναπαυτικά στον υπολογιστή μου καθάρισα το μυαλό μου και την ψυχή μου και λέω «Πάμε και ό,τι γίνει». Πάτησα το play.
Μια στοιχειωμένη μελωδία με τσέλο και βιολί συνοδευόμενη από πιάνο σκοτεινιάζει το χώρο μου. Μια διαμαντένια γυναικεία φωνή με γραπώνει και το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου “A love like ours” ξεχύνεται στο δωμάτιο.
Δεύτερο κομμάτι το “Stockholm” που μπαίνει με ένα απείρως βαρύ riff που θα μπορούσε εύκολα να έχει βγει από το δεύτερο δίσκο των KRUX (ένα από τα άλλα υπέροχα doom metal side projects του Leif Edling). Φόντο ατμόσφαιρες που κλείνουν το μάτι στα “Dactylis Glomerata” και “From the 13th Sun”. Και ξαφνικά ακουστικές κιθάρες και μια εντελώς διαφορετική δομή που θυμίζει αδελφούς Cavanagh στην PINK FLOYD εποχή των ANATHEMA. Χωρίς άσκοπη κλάψα όμως.
Η τελευταία δισκογραφική δουλειά των AVATARIUM είναι ένας λαβύρινθος. Γλυκόπικρα ρεφρέν, στοιχειωμένα έγχορδα, τολμηρά μουσικά παντρέματα που ισορροπούν πάνω από μια άβυσσο με ακουστικές μελωδίες και βρωμισμένα doomy riffs. Ερμηνείες, από μια φωνή άλλοτε μαλακή σαν νωπό φθινοπωρινό άνθος και άλλοτε απόκοσμη σα βροχερό πρωινό στη Στοκχόλμη. Αρκετά μακριά από το πιο απλοϊκό occult doom rock που έχουν διαφημίσει κατά καιρούς. Ένας πιο ουσιαστικά σκοτεινός λαβύρινθος.
Στην εποχή του ίντερνετ δε θα σταθώ να αναλύσω ποιοι είναι οι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκεκριμένο σχήμα και γιατί είναι super group. Το google λύνει σε δευτερόλεπτα αυτές τις απορίες.
Μου κάνει εντύπωση όμως το ότι άκουσα συνθέσεις πολύ πιο πειραματικές από τις προηγούμενες δουλειές τους και ταυτόχρονα πολύ πιο Progressive άλλα όχι με τη λογική της άσκοπης πολυπλοκότητας.
Βιολί εκεί που πρέπει για να εξυπηρετήσει το κομμάτι και όχι «βάλε μια ορχήστρα να ’χουμε». Doom Rock σημεία για να αφηγηθούν μια ιστορία και όχι για να χαϊδέψουν κάποιο metal sub genre. Ακουστικές δομές που έχουν σκοπό και όχι mainstream αυτοσκοπό.
Δεν μπορώ να μην κάνω ένα σχόλιο για τον θείο Leif. Ο δίσκος είναι πλημμυρισμένος από την αύρα του. Όσοι τον έχουν ακολουθήσει στους KRUX, στους ABSTRAKT ALGEBRA στο προσωπικό του album και στους μη δημοφιλείς αλλά υπέροχους δίσκους των CANDLEMASS θα αναγνωρίσουν μικρές πινελιές αυτής της αστικής μελαγχολίας με την οποία στήνει τον καμβά του. Θα το πάω ένα βήμα παρά πέρα. Δεδομένου ότι ο Leif ήταν ένας από τους πυλώνες που στήριξαν τους GHOST στα πρώτα τους βήματα ακούω στο προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, “Nocturne”, υπόνοιες “Opus Eponymous”. Παρόλο που δε φαίνεται πουθενά στα credits, η παρουσία του είναι αισθητή. Ωστόσο η συμβολή της Jennie-Ann Smith και του κιθαρίστα Marcus Jidell (ex-EVERGREY, ex-ROYAL HUNT) στη σύνθεση πλέον φαίνεται ότι έχει δώσει στους AVATARIUM έναν χαρακτήρα προσωπικό που ξεφεύγει από τα στενά όρια ενός Side Prοject.
Αν θέλετε να ακούσετε παραδοσιακό Doom Metal δε θα ψαχτείτε εδώ. Αν θέλετε να ακούσετε heavy metal ή progressive δε θα ψαχτείτε εδώ. Αν θέλετε να ακούσετε μουσική τότε ναι. Αναρωτηθείτε μαζί με τους AVATARIUM: “Death, Where is your sting?”
Από έναν μη οπαδό τους
8,5 / 10
Άρης Λάμπος
