Μετά τους CANDLEMASS, άλλη μια μπάντα με τη σφραγίδα του Leif Edling είναι στην Αθήνα για live. Και πάλι απών, λόγω των προβλημάτων υγείας που έχει, αλλά και πάλι στις συνθέσεις έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του στους AVATARIUM, παρά στο παίξιμο στο μπάσο του – και πάλι μπορεί να αντικατασταθεί από έναν καλό μπασίστα! Περισσότερο, όμως είχα αγωνία να δω τους THE SLAYERKING.
Η νέα μπάντα του Ευθύμη Καραδήμα ξεκίνησε γύρω στις δέκα, με εμφανή προβλήματα στον ήχο. Ευτυχώς μόνο το “She is my lazarus” δεν ακούστηκε όπως θα έπρεπε, αν και ο όγκος έλειπε καθ’όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Αν και είναι στα πρώτα τους live, παρουσιάστηκαν εξαιρετικά δεμένοι. Το χαρακτηριστικό στον ήχο τους είναι ότι και τα τρία όργανα τους πρωταγωνιστούν, καθιστώντας την ακρόαση του live τους εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. O Ευθύμης ξαναέπιασε το μπάσο και με τις γραμμές του πλαισίωσε το εξαιρετικό παίξιμο της Άννας Ελευθέρου στα τύμπανα. Επίσης στα φωνητικά ο Καραδήμας ήταν άψογος τόσο στα καθαρά όσο και στα ακραία. Ο Κώστας Κυριακόπουλος στην κιθάρα ήταν πληθωρικός τόσο στα ρυθμικά doom μέρη όσο και στα solos. Από το ντεμπούτο τους “Sanatana dharma” επέλεξαν τα “Black Mother of the Lord of Light”, “Sargon of Akkad”, “Magnificent Desolation”, “The Man That Never Was” και “Southern Gate of the Sun”. Κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού μετά από περίπου 40 λεπτά επί σκηνής, αποχώρησαν, αφήνοντας με αυτή την εμφάνιση την καλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον.
Είχε φτάσει 11 και ήταν η ώρα για τους AVATARIUM, που είχαν στη θέση του μπασίστα, τον Mats Rydrstrom (των ABRAMIS BRAMA) – ο Anders Iwers είναι σε περιοδεία με τους DARK TRANQUILLITY. Τα “Ghostlight” και “Girl with the raven mask” ακούστηκαν κάπως περίεργα με τον ήχο και σε αυτούς να μην έχει τον όγκο που θα έπρεπε – μιλάμε για doom μπάντες και ο όγκος είναι ό,τι πιο σημαντικό στον ήχο τους. Ευτυχώς από το “The January sea” ο ήχος καλυτέρεψε και η μπάντα άρχιζε να απολαμβάνει την παρουσία της στη σκηνή του γεμάτου Aν club!
Τα βλέμματα όπως ήταν αναμενόμενο τράβηξε η εκπληκτική τραγουδίστρια τους, Jennie-Ann Smith, τόσο σαν σκηνική παρουσία όσο και σε φωνητικές δυνατότητες. Η κινησιολογία μαγνήτισε τα βλέμματα όλων, έχοντας μαράκες στα χέρια! Τα βλέμματα ξέφευγαν από πάνω της μόνο όταν σόλαρε ο κιθαρίστας τους, Marcus Jidell – ακόμα θυμάμαι το εκπληκτικό blues σόλο του στο “The master thief”!
Όλα τα όργανα ακούγονταν μια χαρά εκτός από τον Carl Westholm στα πλήκτρα, που έπαιζε θέματα καθ’όλη τη διάρκεια των κομματιών, αλλά στο διαχωρισμό των οργάνων θάφτηκε. Ο Rydrstrom τα πήγε μια χαρά στο μπάσο και το κενό του ηγέτη τους καλύφθηκε πλήρως. Ο Lars Sköld στα drums μόνο ακουγόταν, γιατί μπροστά του οργίαζε η frontwoman της μπάντας, η οποία έδειξε και την εκτελεστική της δεινότητα και στην κλασική κιθάρα.
Προς το τέλος η συναυλία είχε απογειωθεί με το “Moonhorse” να μας αφήνει όλους άναυδους – ίσως η καλύτερη στιγμή του live! Το κλείσιμο με το ομότιτλο κομμάτι τους “Avatarium” έγινε μέσα σε αποθέωση! Οσοι ήταν παρόντες θα έχουν να θυμούνται για πάντα αυτή τη συναυλία. Τι κι αν έλειπε ο ηγέτης τους και υπεύθυνος για κομμάτια που παρουσίασαν όπως τα “Bird Of Prey”, “All I Want”, “Pearls And Coffins”, “Run Killer Run” και “Deep Well”. Το αποτέλεσμα των 11 τραγουδιών μετά από περίπου μιάμιση ώρα ήταν άκρως θετικό! Μακάρι να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας!
Κείμενο/Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
