a
Το Σεπτέμβριο αυτό, οι Σουηδοί AVATARIUM ξεκίνησαν μια μίνι Ευρωπαϊκή περιοδεία στα πλαίσια της προώθησης του “Hurricanes and halos”, παρέα με τους Έλληνες THE SLAYERKING τη μπάντα του βετεράνου της ελληνικής doom/death σκηνής, Ευθύμη Καραδήμα. Το Rock Hard βρέθηκε στη πρόσφατη στάση τους στο Glazart στα προάστια του Παρισιού.
Είχα μεγάλη περιέργεια να δω πως θα ακουστούν και τι θα προσφέρουν εν γένει οι δύο μπάντες, κυρίως γιατί παίζουν κάτι αρκετά διαφορετικό από το κυρίαρχο ρεύμα και εκπλήσσουν με την ανάμιξη του Doom με πολλά ετερόκλητα στοιχεία. Με το πρόσφατο πιο 70s blues/dark rock “Ηurricanes and halos” στη φαρέτρα τους, οι AVATARIUM υποσχόντουσαν μια βραδιά ατμοσφαιρικού vintage doom. Οι THE SLAYERKING είναι επίσης μια ιδιαίτερη και θα τολμούσα να πω μοναδική μπάντα που συνδυάζει τον heavy ήχο με vintage ψυχεδέλεια και ατμόσφαιρα που φέρνει στο νου PENTAGRAM, BLACK SABBATH, MOONSPELL αλλά και κάτι προσωπικά και ολότελα δικό τους που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως doom με progressive, dark rock και gothic στοιχεία. Αν μη τι άλλο, η μπάντα του Καραδήμα, που δημιουργήθηκε το 2013, εκπροσωπεί ένα σπάνιο, για την ελληνική σκηνή, κράμα.
Οι THE SLAYERKING βγήκαν στη μικρή σκηνή του Glazart ακριβώς στις 19:30 και έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό για περίπου 40 λεπτά. Το πρώτο που παρατήρησα στη μπάντα ήταν πόσο καλά λειτουργεί το μεστό σχήμα τριάδας. Η κιθάρα του Κώστα Κυριακόπουλου ηχεί δυνατά και καθαρά μόνη της και το στιβαρό, βροντερό μπάσο του Καραδήμα (σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν σε πολλά live) όχι μόνο ακούγεται πάνω από τη κιθάρα αλλά δίνει και την ιδανική βάση με το ρυθμικό παίξιμο που “πανκίζει” ελαφρώς. Με την είσοδο του Γιώργου Καρλή πίσω από τα τύμπανα, φαίνεται ότι οι THE SLAYERKING έχουν πλέον ένα ιδανικό rhythm section. Ο ήχος βέβαια στο Glazart ήταν λιγότερο από ιδανικός και σε φάσεις τα φωνητικά ακουγόντουσαν κάπως απ το υπερπέραν.
.
Το setlist τους βασίστηκε στην παρουσίαση καινούργιων κομματιών από το επερχόμενο album τους, “Tetragrammaton”. Ανάμεσα τους και το “We crucified the pilgrims they believed in you” για το οποίο έχουν γυρίσει και ένα live clip. Η διαφορά τους από τα αντίστοιχα του ντεμπούτου τους ήταν εμφανής τόσο σε επίπεδο φωνητικών όσο και σε επίπεδο δομής των κομματιών. Από αυτό το “Sanatana Dharma” επέλεξαν τα “Sargon of Akkad”, “Black mother of the lord of light” και “Southern gate of the sun”. Στη σκοτεινή ατμόσφαιρα επί σκηνής συντέλεσε και η σκηνική παρουσία της μπάντας και κυρίως του mastermind τους. Ντυμένος στα μαύρα με ένα φαρδύ καπέλο με κρόσσια, έμοιαζε μ έναν αλλόκοτο παπά και παράλληλα μιλούσε ανάμεσα στα κομμάτια στο κοινό με απόκοσμους ψιθύρους. Το όλο στήσιμο ενδυναμώνει στο έπακρο την ατμόσφαιρα που θέλουν να προσδώσουν στις live εμφανίσεις τους. Αναμένω οπωσδήποτε το δεύτερο δίσκο των THE SLAYERKING για να τους δούμε να παρουσιάζουν πιο εκτεταμένα το υλικό τους και ως headliners. Καταληκτικά, ήταν το ιδανικό ορεκτικό για τους AVATARIUM.
Στις 20:45 είχε έρθει η ώρα για το κυρίως πιάτο και στη σκηνή (πάλι στην ώρα τους, να τα λέμε αυτά) η Jennie-Ann Smith βγαίνει ντυμένη μ’ έναν κόκκινο μανδύα δίνοντας το έναυσμα με το εναρκτήριο κομμάτι από το “hurricanes and halos”, το γρήγορο “into the fire/into the storm” που ηχεί λίγο σαν ταξιδιάρικους και ψυχεδελικούς URIAH HEEP. Το λιγοστό κοινό του Glazart άρχισε σιγά-σιγά να ζεσταίνεται και ειδικά στις μπροστινές σειρές, με αρχηγό έναν τρελαμένο Γάλλο που δε σταματούσε να βγάζει φωτογραφίες την Jennie-Ann Smith. Εντάξει είπαμε, είναι πανέμορφη έχει μαγνητική παρουσία και απίστευτη φωνή αλλά αυτά τα κινητά και οι φτηνές μηχανές που ξεπηδάνε από κάθε γωνία στις συναυλίες είναι σκέτη πανούκλα. Τέλος πάντων.
Οι AVATARIUM είναι εξαιρετική μπάντα και η Smith μια εξαιρετική τραγουδίστρια και front-woman. Και πάλι ο ήχος δεν είναι ιδανικός με τα πλήκτρα και τη κιθάρα να μονομαχούν για μια θέση στο PA. Αυτό όμως δεν σταμάτησε τη μπάντα απ το να φερθεί και να παίξει με επαγγελματισμό και περίσσια χαρά μιας και ήταν εμφανές πως γουστάρουν πολύ τη δουλειά τους. Τη τιμητική τους είχε φυσικά το “hurricanes and halos” με συνολικά έξι τραγούδια. Tο λιγοστό κοινό ανταποκρινόταν θερμά στα πιο light κομμάτια του δίσκου που περισσότερο dark rock θυμίζουν παρά το βαρύ και αργόσυρτο doom του ομώνυμου ντεμπούτου που επιμελήθηκε ο πάτερ-doom Leif Edling.
Όντως, και προς μεγάλη μου θλίψη, εκείνο το βράδυ ακούστηκαν μόνο τα επικά “Moonhorse” και “Avatarium” από το ντεμπούτο βάζοντας με σε σκέψεις πως μετά από ένα τόσο εκρηκτικό ντεμπούτο, η μπάντα θα κάνει αναπόφευκτα στροφή προς μια πιο dark rock, 70s χροιά λίγο σαν THE DEVILS BLOOD. Για παράδειγμα, ακούστε το πιο-Uriah Heep-πεθαίνεις “the sky at the bottom of the sea” που ακούγεται και παίζεται άνετα ζωντανά ίσως και περισσότερο από τα μακρόσυρτα κομμάτια του “Avatarium”. Πάντως, ένας μικρός χαμός έγινε στα “Moonhorse” και “Avatarium” στο encore δείχνοντας πως τα κρατάνε αυτά για κερασάκι στη τούρτα και ότι υπάρχει κοινό και για τα πιο βαριά doom κομμάτια. Εδώ είναι που λες πως η Jennie-Ann Smith είναι πράγματι η θηλυκή εκδοχή του DIO και το doom των AVATARIUM ένα κράμα σύγχρονων CANDLEMASS και DIO εποχής “Dream evil”. Το μέλλον προβλέπεται πολύ λαμπρό για τη μπάντα αλλά πιστεύω πως θα ανοιχτούν σε κάτι πιο mainstream όπως έκαναν και οι συμπατριώτες τους BLUES PILLS μετά το δικό τους απρόσμενα εκρηκτικό ομώνυμο ντεμπούτο.
Στις εκπλήξεις της βραδιάς ήταν μια σύντομη αλλά ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη unplugged διασκευή στο “in my time of dying” των LED ZEPPELIN που ταίριαζε τέλεια στην πιο blues διάθεση της εμφάνισης των AVATARIUM και που ανέδειξε περισσότερο τις 70s καταβολές της μπάντας. Και δω έδωσε ρέστα η κυρία με τη δική της διαφορετική προσέγγιση στη φωνή του Robert Plant.
Μ’ αυτά και κείνα οι AVATARIUM μας άφησαν μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, ένα πολύ θετικό vibe και πολλές υποσχέσεις και περιέργεια για το μέλλον. Αυτό που θα μου μείνει είναι σίγουρα η σκηνική παρουσία της Smith, το γερό δέσιμο της μπάντας αλλά και πόσο πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες ακούστηκαν και οι δύο μπάντες της βραδιάς.
Φίλιππος Φίλης
Photos THE SLAYERKING: Christian Arnaud
Φωτογραφίες AVATARIUM: Φίλιππος Φίλης
