Ο Axel Rudi Pell είναι σταθερή αξία! Εδώ και 26 χρόνια που ακολουθεί solo καριέρα έχει κυκλοφορήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 16 studio άλμπουμ και κάμποσα live/compilations. Αν μη τι άλλο είναι αξιοζήλευτη η παραγωγικότητά του αν και αυτό δεν θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση όταν μιλάμε για…τευτονικές καραβάνες. Πάρτε τον Στρατηγό (Udo Dirkschneider), για παράδειγμα…
Από την άλλη, αν και αποτελεί εγγύηση η περίπτωση Axel Rudi Pell, δηλαδή ξέρεις εκ προοιμίου τι πρόκειται να ακούσεις, εντούτοις μερικές φορές αυτό λειτουργεί ανασταλτικά για την καριέρα του ίδιου του καλλιτέχνη αφού «βαλτώνει» σε ένα μικρό (αλλά φανατικό) fan base αδυνατώντας συχνά να αυξήσει τη δημοτικότητά του. Κάπου σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η νέα δουλειά του “Game of sins”. Δεν παρουσιάζει σημαντικές διαφοροποιήσεις και αποκλίσεις σε σχέση με τους περισσότερους δίσκους του Γερμανού κιθαρίστα ο οποίος δείχνει ικανοποιημένος με το γνώριμο συνθετικό του ύφος χωρίς να ενδιαφέρεται για πειραματισμούς, οι οποίοι μεταξύ μας δε νομίζω ότι θα του ταίριαζαν κιόλας. Ίσως η πιο χτυπητή διαφορά είναι ο ήχος των τυμπάνων του Bobby Rondinelli που είναι σαφώς πιο μπροστά στη μίξη ενώ ακούγονται πιο ογκώδη σε σχέση με τον προκάτοχο “Into the storm”. Κατά τα λοιπά, η υπόλοιπη μπάντα κινείται στα γνωστά, υψηλά επίπεδα με τον Pell να είναι –όπως πάντα- ο πιο άξιος συνεχιστής της Blackmore-ικής παράδοσης και τον Johnny Gioeli να εντυπωσιάζει με την ερμηνεία του.
Όσον αφορά τον συνθετικό τομέα αυτόν καθ’ αυτόν, θα έλεγα ότι είναι πιο μεστός και ποιοτικός σε σχέση με το “Into the storm” αλλά από την άλλη αυτό δε σημαίνει και πολλά. Τα “Sons in the night”, “The king of fools” και “Forever free” ξεχωρίζουν ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι υπάρχει στην limited digipack έκδοση και μία (αχρείαστη μάλλον) διασκευή στο “All along the watchtower”. Εν κατακλείδει, το “Game of sins” είναι ένα άλμπουμ που προορίζεται (ξανά) για τους λίγους φανατικούς οπαδούς του Axel Rudi Pell.
7,5 / 10
Σάκης Νίκας
