Αγαπητοί φίλοι και φίλες, ήρθε η στιγμή που όλοι περιμένατε! Νέο studio άλμπουμ από τον Axel Rudi Pell ή αλλιώς η ώρα να ανατρέξω σε όλες τις παλιότερες κριτικές που έχω κάνει από το 2002 και μετά για το απαραίτητο copy/paste. Αστειεύομαι ή μπορεί και όχι! Δεν έχω κρύψει ποτέ τον απεριόριστο θαυμασμό μου για τον Γερμανό κιθαρίστα, για το συνθετικό του οίστρο, για τις τεχνικές δυνατότητες αλλά και για την τύχη να έχει δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια τον σπουδαίο Johnny Gioeli (αλλά και τους υποτιμημένους Krawczak & Doernberg). Από την άλλη, δηλώνω ξανά δίχως καμία απολύτως περιστροφή ότι δεν αγόρασα τους δύο τελευταίους δίσκους του όχι γιατί δεν ήταν καλοί αλλά γιατί ήταν ολόιδιοι με όλους τους προηγούμενους μετά το “The masquerade ball”. Τα ίδια ισχύουν και με το νέο δίσκο, το “Risen symbol”.
Ειλικρινά πιστεύω ότι ο Pell πρέπει να κάνει αίτηση κατοχύρωσης πατέντας όσον αφορά στη δομή και το tracklisting του εκάστοτε studio δίσκου του. Τι εννοούμε; Έχουμε μία ατμοσφαιρική εισαγωγή για να μπούμε στο μυστηριακό κλίμα του δίσκου. Στη συνέχεια έπεται ένα καταιγιστικό γρήγορο κομμάτι το οποίο διαδέχεται μία hard rockin’, πιασάρικη σύνθεση. Κάπου εκεί μπαίνει μία διασκευή σε ένα κλασικό τραγούδι – εν προκειμένω ο Pell κάνει την έκπληξη και διασκευάζει ZEPPELIN και όχι κάτι από τον πολυαγαπημένο του Blackmore- ενώ στη συνέχεια έχουμε την μεγαλοπρεπή επική στιγμή η οποία συνήθως έχει διάρκεια κοντά στα 10 λεπτά! Τέλος, η παρουσία της μπαλάντας και 2-3 ακόμη γρήγορων τραγουδιών ολοκληρώνουν το παζλ ενός ακόμη δίσκου του Axel Rudi Pell. Και αυτό συμβαίνει για πάνω από 20 χρόνια και αμέτρητους δίσκους, έτσι;
To “Risen symbol” ενέχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, τα κομμάτια είναι όμορφα δομημένα, η μπάντα τα σπάει, η παραγωγή άψογη αλλά μετά από 1-2 ακροάσεις αναρωτιέσαι γιατί, διάολε, ακούω μία από τα ίδια; Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να ανακαλέσεις στη μνήμη σου –στο κοντινό μέλλον- κάποιο από τα τραγούδια του “Risen symbol” αφού θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπεριλαμβάνονται σε κάποιο από ΟΛΑ τα προηγούμενα! Στο δια ταύτα, ο Pell παραμένει μία σταθερή αξία η οποία έχει χάσει εδώ και 20+ χρόνια το στοιχείο της έκπληξης. Τελικά, μήπως κάνει ο Pell το copy/paste και όχι εμείς…;
7 / 10
Σάκης Νίκας
