Κοιτάξτε… θα μπορούσα να μη γράψω τίποτα για το νέο άλμπουμ του Axel Rudi Pell. Θα μπορούσα πολύ απλά να σας παραπέμψω σε όλες τις κριτικές που έχω κάνει για το Γερμανό κιθαρίστα από το “Shadow zone” και μετά, δηλαδή από το 2002 και για ό,τι έχει κάνει από εκεί και πέρα. Βλέπετε, δεν υπάρχουν τεράστιες διαφοροποιήσεις μεταξύ των δίσκων που κυκλοφορεί ο Pell τα τελευταία 20 περίπου χρόνια. Διάολε, ακόμη και η δομή είναι πάνω κάτω η ίδια! Μία μικρή εισαγωγή, ένα γρήγορο κομμάτι ακολουθούμενο από ένα πιο πιασάρικο single, κάπου στη μέση το επικό ομώνυμο κομμάτι, μία μπαλάντα προς το τέλος κτλ. Όσοι έχει τύχει και έχετε διαβάσει στο παρελθόν κάποια παρουσίασή μου για τον Pell, ξέρετε τι εννοώ, αλλά κυρίως γνωρίζετε πόσο εκτιμώ το ταλέντο και την εργασιακή ηθική του. Όμως, η αλήθεια είναι ότι το πολύ το «Κύριε, ελέησον», το βαριέται και ο παπάς. Τέλος πάντων…
Το “Sign of the times”, ακολουθεί λοιπόν την πεπατημένη οδό. Η μπάντα είναι αναμενόμενα δεμένη και αλάνθαστη, ο Gioeli φανταστικός και ο Pell δεν απογοητεύει κανέναν από τους οπαδούς του. Ίσως οι συνθέσεις να είναι ένα πολύ μικρό κλικ κατώτερες σε σχέση με τις 2-3 τελευταίες δουλειές του Γερμανού, αλλά μιλάμε για μικροσκοπικές λεπτομέρειες. Το “The black serenade” είναι η μικρή εισαγωγή, το “Gunfire” είναι το γρήγορο κομμάτι, το “Bad reputation” είναι το πιασάρικο hit (προσέξτε λίγο το solo του Pell, ο οποίος έξυπνα πετάει εδώ κάτι από… “Carousel”), το ομώνυμο κομμάτι μπορεί να μην είναι τόσο επικό αλλά είναι ίσως η πιο επιβλητική στιγμή του δίσκου, ενώ το “As blind as a fool can be”, είναι η μπαλάντα του “Sign of the times”. Γενικά, μία δοκιμασμένη συνταγή, με τον Pell να μη θέλει να την αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστον. Σεβαστό.
Το ερώτημα παραμένει: αξίζει κάποιος να αγοράσει τη νέα δουλειά του Axel Rudi Pell; Εξαρτάται. Αν είσαστε ικανοποιημένοι από αυτό που παρουσιάζει ο Γερμανός όλα αυτά τα χρόνια, τότε δεν τίθεται ζήτημα, αφού το “Sign of the times” θα σας αρέσει δίχως δεύτερη σκέψη (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα το ακούτε πολύ συχνά τα επόμενα χρόνια). Οι υπόλοιποι δεν θα μπουν στη διαδικασία, έστω και αποσπασματικής ακρόασης, αφού ξέρουν ότι ουσιαστικά θα ακούσουν το ίδιο… κομμάτι που ακούν τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Προσωπικά, θα αγοράσω το δίσκο γιατί ανήκω στο πρώτο, μειοψηφικό group, έχοντας πλήρως επίγνωση ότι μπορεί να υπάρχουν καλύτεροι τρόποι και λόγοι για να ξοδέψει κάποιος 15 Ευρώ.
7/10
Σάκης Νίκας
