a
Δυναμική επιστροφή της στήλης μας, “B’ sides ourselves”, όπου διάφοροι αγαπημένοι μουσικοί, καλούνται να μας πουν λίγα λόγια για τους αγαπημένους τους MH metal δίσκους, που πιθανώς και να τους έχουν επηρεάσει, αλλά όπως και να έχει, γουστάρουν πολύ να ακούν.
Καλεσμένος μας αυτή τη φορά, ο αγαπημένος Hansi Kursch, τραγουδιστής των BLIND GUARDIAN, ο οποίος μας ανέφερε τη λίστα του με τους πέντε δίσκους που του ζητήσαμε, με την επισήμανση ότι: «πρέπει να πω ότι δεν μπορούσα να βρω κάτι ντροπιαστικό που να αγαπώ πραγματικά. Επέλεξα υλικό που ξεχωρίζει και που μπορεί να μην έχει ακούσει ο κόσμος ή να μην έχει καν σκεφτεί γι’ αυτούς».
Ας δούμε λοιπόν τις επιλογές του:
- NINA HAGEN – “Nunsecmonkrock”
Μισούσα τη Neue Deutsche Welle Musik, που ήταν πραγματικά μεγάλη στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Πίστευα ότι ήταν απλά «ερασιτεχνικός» θόρυβος. Κοιτάζοντας πίσω, πρέπει να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος. Άσε που η Nina Hagen δεν είναι καν “Neue Deutsche Welle Musik”. Η Nina Hagen είναι οικουμενική. Η Nina Hagen είναι αιθέρια. Η Nina Hagen είναι η απάντηση. Είναι η πιο έντονη, η πιο παλαβή και ίσως η πιο νεωτεριστική γυναίκα μουσικός όλων των εποχών που κατάγεται από τη Γερμανία. Είναι punk; Είναι rock; Είναι pop; Δεν ξέρω. Είναι σίγουρα performance art. Η Nina Hagen έχει κάτι να πει. Μπορεί να μην μπορείς πάντα να καταλάβεις τι λέει, ούτε κι εγώ. Αλλά αυτό δεν πειράζει. Είναι κάτι σημαντικό. Μπορεί να μην σου αρέσει καν ο δίσκος αυτός, αλλά θα αναγνωρίζεις πόσο σπουδαία καλλιτέχνιδα είναι. Η φωνητική της απόδοση είναι ένας ξεκάθαρος βιασμός των φωνητικών χορδών της, παρότι είναι πολύ τεχνική και γνωρίζει ακριβώς τι κάνει. Δεν παίρνει αιχμαλώτους, οπότε να είσαι προετοιμασμένος.
2. TALKING HEADS – “Little creatures”
Οφείλω να ζητήσω συγνώμη, που δεν ήμουν πάντα σωστός. Στα 80s, άκουγα μόνο δύο είδη μουσικής: Heavy και Metal. Υπήρχαν πάρα πολλά ωραία heavy metal συγκροτήματα, επομένως περιφρονούσα εντελώς το New Wave ή οποιαδήποτε άλλη μουσική. Θα μπορούσα να ήμουν απλά υπερόπτης και αγνώμων. Ήμουν νέος και μισούσα τους ποζεράδες New Wavers. Ίσως ήμουν απλά λίγο βλάκας. Ο David Byrne είναι ιδιοφυΐα και το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για το υπόλοιπο συγκρότημα. Το άλμπουμ αυτό, είναι ένα masterclass μουσικής. Επίσης, πρέπει κάπου εδώ να δηλώσω ότι λυπάμαι που ήταν αγνώμων ηλίθιος με τους DEPECHE MODE, ULTRAVOX, THE CARS ή τους FISCHER Z. Ήμουν αγνώμων ηλίθιος. Συγνώμη.
3. SUZANNE VEGA – “99.9 F”
Αυτός ο δίσκος είναι άγριο ταξίδι από την αρχή μέχρι το τέλος του. Η Suzanne Vega έχει έναν πάρα πολύ ιδιαίτερο τρόπο στο να βάζει τα πράγματα. Σίγουρα είναι ποιήτρια. Όπως συμβαίνει σε όλα τα άλμπουμ που επέλεξα, η μουσική και η ερμηνείες είναι πολύ δυνατές κι έντονες. Κάποιος πρέπει να έχει ανοιχτό μυαλό γι’ αυτά. Ίσως, απ’ όλα τα άλμπουμ που επέλεξα, αυτό να είναι το πιο εμπορικό. Μακάρι κάποιος στις μέρες μας, να έκανε έναν τέτοιο δίσκο και να είχε τόση επιτυχία. Τώρα έχουμε να κάνουμε με ψευτοκουλτουριάρικη, ανόητη pop ή εντελώς πλαστική pop. Παλιός καλός καιρός… Παρότι η Suzanne Vega είναι πολύ έντονη, παραμένει θηλυκή. Αν η Suzanne Vega είναι εσωστρεφής ή εύθραυστη, δεν είναι «φλώρικη» (σ.σ. “wimp” είπε ακριβώς). Σώζει τον κόσμο, χωρίς να έχει καμία τέτοια πρόθεση. Σου εξηγεί πράγματα χωρίς να σου κάνει μάθημα. Σπουδαίος δίσκος.
4. KLAUS NOMI – “Klaus Nomi”
Η Γερμανία είχε πολύ μεγάλους καλλιτέχνες και ο Klaus Nomi ήταν ένας από τους πιο επιφανείς. Δυστυχώς πέθανε πολύ νωρίς. Ακόμα και ο David Bowie είχε παίξει μαζί του και όταν ακούς οποιοδήποτε από τα τραγούδια του, καταλαβαίνεις το λόγο. Πόσο θαρραλέοι και εξωφρενικοί μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι στα 80s; Ομολογώ, ότι δεν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνα τα χρόνια. Είναι avant-garde; Ναι, σίγουρα. Αλλά ποιος στο διάολο νοιάζεται; Είναι υπερβολικό; Αυτό εξαρτάται από τα αυτιά εκείνου που το ακούει. Εγώ, το λατρεύω.
5. LYDIA LUNCH – “13:13”
Δεν χρειάζεται να σου πω ότι μου αρέσει το punk, νομίζω. Όλοι γνωρίζουν την Pattie Smith, όλοι γνωρίζουν τους BLONDIE, οπότε δεν χρειάζεται να πω εγώ κάτι γι’ αυτούς. Όλοι τους εξαιρετικοί, όλοι τους αξίζουν να αναφερθούν. Παρόλα αυτά, θα πάω με την slam master της ποίησης, τη Lydia Lynch. Αυτή είναι πραγματική τέχνη. Είναι η μεθυσμένη γυναίκα που αντί να αρχίσει να σου τραγουδά τα τραγούδια της, απλά θα ξεράσει στα μούτρα σου. Αξιολάτρευτο! Αν της πεις πόσο την εκτιμάς, θα σε σιχαθεί ακόμα περισσότερο. Αν νομίζεις ότι ο Klaus Kinski ήταν εκφραστικός, να σου πω ότι ο Kinski θα είχε βρει τον μάστορά της μ’ εκείνη. Παρόλα αυτά, πρέπει να την προσκυνάς. Αλλά πριν από αυτό, δώστης όλα σου τα λεφτά κι εξαφανίσου. Κανείς δεν είπε ότι θα ήταν εύκολο!
Σάκης Φράγκος
