Μέσα στον Φεβρουάριο του 1993, οι Βρετανοί ANATHEMA, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, με τίτλο “Serenades” και τιμώντας αυτό το σπουδαίο σχήμα, το έχουμε αυτήν την εβδομάδα ως Band of the week. Όπως πάντα, η συντακτική μας ομάδα γράφει τη γνώμη της και όλοι εσείς, μπορείτε να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο από το σχήμα. Μην ξεχάσατε, σήμερα, 18/2, στις 7 το απόγευμα, να ακούσετε στο διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, ένα δίωρο με επιλογές από ANATHEMA, τις οποίες επιμελήθηκε ο Γιώργος Κόης.
Οι ΑΝΑΤΗΕΜΑ για εμένα, είναι ένα σχήμα, πραγματικό rollercoaster. Δηλαδή, έχω δίσκους του που πραγματικά λατρεύω και άλλους που δεν μπορώ να ακούσω. Είτε επειδή δεν είναι του στυλ μου (το doom/death metal, ποτέ δεν υπήρξε το φόρτε μου, για παράδειγμα), είτε επειδή μπορεί να παίζουν κάτι που θεωρητικά ακούω, αλλά το θεωρώ βαρετό κι εντελώς basic, όπως το πιο τελευταίο άλμπουμ τους, το “The optimist”. Δεν το συζητάμε ότι έχουν υπάρξει ένα σχήμα που το ελληνικό κοινό αγάπησε παράφορα, ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κοινό, με αποτέλεσμα να κάνουν sold out για πλάκα, οπουδήποτε και να έπαιζαν, ακόμα και να μην είχαν δίσκο να προμοτάρουν, αφού είχε περάσει μία περίοδο στα μέσα των 00s που ήταν ανενεργοί, ψάχνοντας για συμβόλαιο (που δεν έπαιρναν, επειδή σύμφωνα με τις δικές μου πληροφορίες, ζητούσαν πάρα πολλά σε σχέση με αυτά που πουλούσαν, αλλά τούτο είναι μία άλλη ιστορία). Δίσκοι όπως το “Alternative 4” και το “Judgment” έκαναν μεγάλο μπαμ στη χώρα μας, εγώ όμως εξακολουθώ να θυμάμαι τι γινόταν στα metal clubs όταν έπαιζε το “Sleepless” από το ντεμπούτο τους και πως το αγνοούσαν σχεδόν όλοι μερικά χρόνια αργότερα… Συγκρότημα με τρεις περιόδους, πολλοί δεν έχουν γνώση της παγκόσμιας πραγματικότητας και θεωρούν ότι η πιο πρόσφατη, πιο prog περίοδός τους, έκανε το γκρουπ να πατώσει. Προφανώς κρίνουν με άξονα το γούστο τους, καθώς η prog περίοδος των ANATHEMA, τους έκανε σε παγκόσμιο επίπεδο πολύ πιο γνωστούς, με πολύ μεγαλύτερες πωλήσεις και πολύ υψηλότερο κασέ. Τώρα το αν αρέσουν ή δεν αρέσουν είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο είναι καθαρά υποκειμενικό και δεν μου πέφτει και λόγος.
Σάκης Φράγκος
Ιδιαίτερα δημοφιλείς και αγαπητοί στα μέρη μας οι Βρετανοί ANATHEMA, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της Αγίας Τριάδας των πρωτοπόρων στο doom/death ήχο, μαζί με τους συμπατριώτες τους MY DYING BRIDE και PARADISE LOST. Έβγαλαν δίσκους πραγματικά διαμάντια για τον χώρο, αλλά από το “A fine day to exit” του 2001 και έπειτα, κάπου δυσκολεύτηκα να τους ακολουθήσω. Βλέπετε, η είσοδος τους σε εντελώς διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, παρά την αναμφισβήτητη ποιότητα τους με απομάκρυνε από κοντά τους. Ίσως να δεχόμουν να κυκλοφορούσαν την μετέπειτα δισκογραφία τους κάτω από κάποιο άλλο όνομα καθώς πραγματικά δυσκολεύεται να πιστέψει κάποιος ότι πρόκειται για την ίδια μπάντα. Παρόλα αυτά η προσφορά τους κρίνεται ανεκτίμητη, και, με δίσκους διαμάντια όπως προανέφερα, έχουν γράψει ιστορία. Και αυτή είναι που μένει στην τελική…
Θοδωρής Κλώνης
Ακούγεται κλισέ το να γράφω για κάποιες μπάντες, ότι θυμάμαι ακριβώς πως τις γνώρισα, ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα, πότε αγόρασα το πρώτο τους άλμπουμ και σε τι φάση βρισκόμουν όταν έκανα οτιδήποτε από τα παραπάνω. Είναι όμως η αλήθεια και πιστεύω ότι για πολύ ακόμα κόσμο, ισχύει το ίδιο. Οι ANATHEMA είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις και δεν γίνεται να ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου επαφή μαζί τους. Πόσοι λέτε να άκουσαν το “Fragile dreams” και να μην θυμούνται αυτή την πρώτη φορά; Από μία κασετούλα λοιπόν που έπεσε στα χέρια μου, με διάφορα “ήρεμα” τραγούδια, άκουσα το “Fragile dreams” και με στοίχειωσε αμέσως. Εδώ και πολλά χρόνια, το συγκρότημα από το Liverpool με έκανε να χάσω πλήρως το ενδιαφέρον μου μαζί του, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γουστάρω τρελά κάποιους δίσκους τους και πιο συγκεκριμένα την τετράδα “The silent enigma”, “Eternity”, “Alternative 4” και “Judgement”. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το “Fragile dreams” αλλά επειδή αδικούνται πολλά κομμάτια που βρίσκονται στην σκιά αυτού του έπους θα πάω με κάτι διαφορετικό.
Δημήτρης Μπούκης
“The Peaceville Three”. Ή αλλιώς η τριάδα των ANATHEMA – MY DYING BRIDE – PARADISE LOST. Οι πιονέροι, πρωτοπόροι του βρετανικού ατμοσφαιρικού doom/death metal ήχου και από τους σημαντικότερους εκφραστές της σκηνής αυτής σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αντίθεση με τους δύο τελευταίους, οι οποίοι με τις όποιες έστω αναζητήσεις τους έχουν πάντα ως βάση αυτό το μουσικό στυλ, οι ANATHEMA εδώ και χρόνια παρέκκλιναν και απομακρύνθηκαν εντελώς από αυτό, δοκιμάζοντας το ταλέντο τους σε progressive rock μονοπάτια. Τώρα, για το αν άξιζε η κίνηση αυτή, έγκειται στον ακροατή και μόνο. Δεν είναι κακοί οι progsters ΑΝΑΤΗΕΜΑ. Απλά, δεν είναι οι… ΑΝΑΤΗΕΜΑ. Για μένα που τους έζησα στην απόλυτη ακμή τους, που βίωσα την φρενίτιδα του “Alternative 4” (ενδεικτικό άλμπουμ που έκανε πάταγο σε μια εποχή που όταν μια οποιαδήποτε europower metal μπάντα έκλανε, στην Ελλάδα μύριζε λεβάντα), η μπάντα των αδερφών Cavanagh «τελείωσε» πριν 20 χρόνια. Όχι, δεν εννοώ πως από τότε έχω να τους ακούσω. Τους παρακολουθώ. Αλλά πώς να το πω… δεν περίμενα και δεν περιμένω από τους ΑΝΑΤΗΕΜΑ προοδευτικό rock με brit pop επιρροές. Ναι, σέβομαι τον κάθε καλλιτέχνη που θέλει να πειραματίζεται, να ανοίγει τους ορίζοντές του, να εκφράζεται κατά το δοκούν. Είμαι μάλιστα από αυτούς που θέλουν να υπάρχει πρόοδος. Αλλά είμαι ταυτόχρονα και από αυτούς που λένε πως «έκαστος στο είδος του». Επομένως, για μένα το σχήμα αυτό είναι συνυφασμένο με συγκεκριμένη μουσική πρόταση, γκρίζα, ατμοσφαιρική και εννοείται μεταλλική. Και είναι αστείο αλήθεια το γεγονός πως μια μπάντα σαν τους ΑΝΑΤΗΕΜΑ, κυκλοφόρησε δίσκο με τίτλο “The optimist”.
Δημήτρης Τσέλλος
AΝΑΤΗΕΜΑ. Αγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού, εποχές Ρόδον σε διπλές βραδιές και δεν έπεφτε καρφίτσα στον χώρο. Ήταν η εποχή που τα αδέλφια Cavanagh είχαν μια τεράστια δυναμική στις ζωντανές εμφανίσεις τους και κυκλοφορούσαν και φοβερούς δίσκους επίσης.
Πράγματι, οι Βρετανοί μέχρι και το “Α natural disaster” ήταν απίστευτοι δισκογραφικά. Προσωπικά τους αγκάλιασα με το “Eternity” και έκτοτε κάθε δίσκος τους μέχρι το 2003 βρισκόταν στο προσωπικό μου top 10 της κάθε χρονιάς (το καλό του να κρατάς αρχείο!).
Δισκάρες σαν τα “The silent enigma”, “Alternative 4”, “Judgement”, “A fine day to exit” και φυσικά το “Εternity” είναι τα πιο σπουδαία έργα που μας έχει χαρίσει αυτή η μπάντα. Μάλιστα θυμάμαι από τα 90’s και για αρκετά χρόνια μετέπειτα, ότι κάθε χρονιά που κυκλοφορούσαν δίσκο είχαμε και αντίστοιχο δίσκο από τους ΜΥ DYING BRIDE (και τούμπλαλιν).
Η επιστροφή τους το 2010 με το “We’re here because we’re here” δεν ήταν κακή αλλά δεν είχε την μαγεία που λαμβάναμε από τους παλιούς ΑΝΑΤΗΕΜΑ. Προσωπικά ελάχιστα ασχολήθηκα μετέπειτα με τα υπόλοιπα album τους από εκεί και έπειτα.
Η μουσική τους όμως μας συντρόφευσε και μας ταξίδεψε την κατάλληλη εποχή, την αγαπήσαμε όλοι μας πολύ και πλέον έχουμε τους δίσκους τους για να ταξιδεύουμε μαζί τους όποτε το επιθυμούμε. Υπήρξαν μια πραγματικά σπουδαία μπάντα.
ΑΝΑΘΕΜΑ την ώρα που χάθηκε η έμπνευση των ANATHEMA! Πίκρα ατελείωτη και σίγουρα επιτηδευμένη προσπάθεια για εμπορική επιτυχία (;) η οποία ποτέ δεν ήρθε κιόλας. Εν τω μεταξύ για ποια εμπορική επιτυχία να μιλάμε όταν ΜΟΝΟ στην Ελλάδα τους εκτιμούσαμε όσο έπρεπε κι άξιζαν, αλλά τέλος πάντων… Οι ANATHEMA αποτελούν ένα από τα τρία αναπόσπαστα μέλη της Αγίας Τριάδας του Αγγλικού doom/death ήχου που άρχισε στις αρχές των 90s, δίπλα στους PARADISE LOST και τους MY DYING BRIDE.Ιεραρχικά ήταν η… ΑΕΚ από τους τρεις, φανερά μικρότερη… φανέλα και όνομα, αλλά όπως και η ΑΕΚ, παίξανε μεγάλη μπάλα κατά καιρούς με ένα απίστευτο σερί δίσκων που σταμάτησε (δυστυχώς) το 2002 με το εξαίρετο “A fine day to exit”. Αρχικά να αναφέρω ότι ο πρώτος τους τραγουδιστής Darren White, είναι μια από τις τρεις αγαπημένες μου Αγγλικές φωνές, μαζί με τον David Ingram (BENEDICTION) και τον Karl Willets (BOLT THROWER). Η χροιά του κι αυτός Ο ΠΟΝΟΣ που έβγαζε όταν τραγουδούσε ήταν το κάτι άλλο, βέβαια όπως είναι λογικό, για τους περισσότερους οπαδούς αποτελεί απλά ανάμνηση και ο αντίκτυπος των έργων του στη μπάντα (“Crestfallen”, “Serenades”, “Pentecost III”) μοιάζει σαν να μην συνέβη ποτέ. Από την άλλη κανείς δε μπορεί να αρνηθεί πόσο ξεχωριστοί ακουγόντουσαν.
O White έφυγε για να σχηματίσει τους εξαιρετικούς THE BLOOD DIVINE (το μνημειώδες “Awaken” κοντράρει ότι κάνανε οι ANATHEMA άνετα) και τα φωνητικά ανέλαβε από τότε ο Vincent Cavanagh. Tο “The silent enigma” είναι η «γέφυρα» του παρελθόντος τους με το μέλλον, όπου ο ήχος θα μαλάκωνε σταδιακά και η τραχύτητα θα έδινε τη θέση της σε ένα πιο γλυκό και αιθέριο αποτέλεσμα. Το “Eternity” θεωρείται λίγο αποπαίδι της ως τότε (και μετέπειτα) δισκογραφίας τους παρότι έχει λαμπρά κομμάτια, και η εκτόξευση τους ήρθε με το αθάνατο δίδυμο των “Alternative 4”/”Judgment”. Το πρώτο τους έκανε θεούς στη χώρα μας και αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του κύριου συνθέτη τους, Duncan Patterson. Το δε “Judgment” ράγισε κι ακόμα ραγίζει καρδιές στο άκουσμα του, όλο το συναίσθημα του ανεκπλήρωτου και της αγάπης που ποτέ δε γνώρισε τις δόξες που έπρεπε, αποτυπώθηκε μέσα του και παραμένει άλμπουμ-αλάτι στις πληγές του καθενός. Το “A fine day to exit” έδειχνε μια υπέροχη αλλαγή που ακολουθούσε αλλά φευ! Ήταν η τελευταία φορά που πραγματικά μπόρεσα να απολαύσω και να χαρώ κυκλοφορία τους, καθώς από ’κει κι έπειτα οι πίκρες διαδέχονταν η μια την άλλη. Κι αν θεωρούσα το “A natural disaster” όντως καταστροφή που ακολούθησε, που να ήξερα τι έρχεται μετά…
Πραγματικά δε μπορώ να αποφασίσω τι είναι χειρότερο. Η επιτηδευμένη λογική του «να γίνουμε RADIOHEAD» λες και ήταν κάτι εύκολο, ή ο τρόπος με τον οποίο θεωρώ ότι προσπάθησαν να περάσουν στο κοινό ότι «το παρελθόν ήταν ανώριμο». Σοβαρά ρε παλικάρια; Ακολούθησαν 4 άλμπουμ και 2 άλμπουμ με εναλλακτικές εκτελέσεις παλιότερων κομματιών («εκτελέσεις» εν ψυχρώ στα 3 μέτρα για την ακρίβεια) και όχι απλά δε μπόρεσα να αντέξω δίσκο τους από τότε αλλά να μη με κρατήσει ΕΝΑ τραγούδι ρε αδερφέ; Το πιο ευχάριστο νέο που αφορά το συγκρότημα ήταν η ανακοίνωση για παύση δραστηριοτήτων, όπου προσωπικά τους έβγαλα το καπέλο, καθώς κατ’ εμέ έδειξαν τσίπα. Όχι για τους λόγους που θα ήθελα αλλά τουλάχιστον είπαν «τέρμα». Δεν περιμένω να κρατήσουν το λόγο τους βέβαια, προβλέπω «ηρωική» επαναδραστηριοποίηση κάποια στιγμή, αλλά όπως και να έχει, με πικραίνουν πολύ με τη στάση τους σαν συγκρότημα εδώ και σχεδόν δυο δεκαετίες. Άρα δε θα μου λείψουν. Κρατώ σαν κόρη οφθαλμού τα πρώτα 6 άλμπουμ και 2 ΕΡ τους μέχρι το 2002 και έτσι θέλω να τους θυμάμαι. Έχω επιλέξει format σε ότι ακολούθησε για να μην πικραίνομαι και δίνω το ενδιαφέρον μου σε μπάντες που θεωρώ ότι το αξίζουν περισσότερο.
Άγγελος Κατσούρας
Χειμώνας, ζεστός καφές ή σοκολάτα, έξω χιονίζει. Ο ιδανικός καιρός για να μη το κουνίσεις ρούπι από το σπίτι. Και φυσικά για μουσική πιο “εσωτερική”, πιο γαλήνια. Για κάτι τέτοιες στιγμές ενδοσκόπησης χρειάζονται οι ANATHEMA από το βροχερό Liverpool. Να πω ότι άργησα σε σχέση με τους άλλους δύο της Βρετανικής τριάδας, να τους εκτιμήσω. Είμαι οπαδός ξεκάθαρα της πρώτης περιόδου τους (για τα μετά δεν έχω άποψη). 4 μαγικά άλμπουμ, ξεκινώντας από το άκρως αγαπημένο μου doom/death στα “Serenades” (1993), “The silent enigma” (1995) και στα EP “The crestfallen” και “Pentecost III”, σε κάτι πιο γλυκό και εσωτερικό στα “Eternity” (1996) και “Alternative 4” (1998). Μπορεί όσον αφορά Liverpool γενικά, να ψηφίζω δαγκωτό CARCASS, και όσον αφορά την τριάδα, να έχω για πάντα πιο πάνω MY DYING BRIDE και PARADISE LOST, αλλά οι ANATHEMA κατ’ ελάχιστον για τη πρώτη τους περίοδο (και για κάποιους και πιο μετά), έχουν περίοπτη θέση στη δισκοθήκη και κατ’ επέκταση, στη καρδιά κάθε θιασώτη πιο ατμοσφαιρικών μουσικών. Από κομμάτια τώρα…χμμμ θα πάω με το άνοιγμα του αγαπημένου μου δίσκου τους…εννοείται αυτό και η εισαγωγή πάνε ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ.
Γιάννης Σαββίδης
Από τις πολλές μπάντες που άλλαξαν άρδην το ύφος και τον ήχος τους από ένα ακραίο είδος σ ένα σαφώς πιο ήπιο στέλεχος της heavy metal μουσικής, οι ANATHEMA είναι μάλλον η αγαπημένη μου και πιο πετυχημένη περίπτωση. Και η εξέλιξη αυτή ξεκίνησε σχετικά νωρίς και αφού είχαν κυκλοφορήσει το “Pentecost” EP και τα “Serenades” και “The silent enigma” στα μέσα των 90s. Τα δύο αυτά άλμπουμ αποτελούν δικαίως μνημεία του βρετανικού doom metal όπως και το αγαπημένο μου αυτής της περιόδου, “Eternity” και το κλασσικό fan favorite “Alternative 4”. Ήδη όμως από το “Eternity”, βλέπουμε πως εξομαλύνεται ο ήχος του, το παίξιμο γίνεται πιο λιανό και οι συνθέσεις σαφώς πιο λυρικές και απαλές. Στο “Alternative 4” ακούμε και τα ψήγματα του post rock και των RADIOHEAD χάριν Duncan Patterson (λείπεις!). Ύστερα κυκλοφορεί το άλμπουμ που φανέρωσε με έντονα χρώματα την αγάπη του Daniel Cavanaugh για τους PINK FLOYD και από κει και πέρα ο δρόμος ανοίχτηκε προς νέα μονοπάτια, δύσβατα για πολλούς οπαδούς και συναρπαστικά για πολλούς άλλους, καλή ώρα. Η μετάβαση των ANATHEMA προς το post rock/doom, αν θέλετε, δεν ξεκίνησε καλά με τα “A fine day to exit” (2001 και η πρώτη μου ζωντανή τους εμφάνιση στο Chania rock festival) και το “A natural disaster” είναι λίγο ατσούμπαλο με τα ηλεκτρονικά του μέρη, αλλά τα “We’re here because we’re here” και “Weather systems” είναι έκαστος αριστουργήματα μιας doom μπάντας που, σταδιακά και μεθοδικά, το γύρισε στο post rock. Και τους σέβομαι απόλυτα γι αυτό γιατί το έκαναν με μεράκι (και ας κυκλοφόρησαν το “The optimist” που έχει μόνο ένα καλό κομμάτι ανάθεμα τους!). Τα κομμάτια από τη περίοδο αυτή ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά και δημιουργούν μια τρομερή ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα γεμάτη συναίσθημα και χρώμα. Είναι κρίμα που αναγκάστηκαν, έστω και προσωρινά, να διαλυθούν λόγω πανδημίας ειδικά αφού ο νέος τους δίσκος ήταν σχεδόν έτοιμος. Ελπίζω να τους δούμε εν δράσει το συντομότερο δυνατόν.
Φίλιππος Φίλης
Μέλος της τριάδας των πρωτοπόρων της ατμοσφαιρικής death/doom metal σκηνής της Γηρεάς Αλβιώνας, μαζί με τους PARADISE LOST και τους MY DYING BRIDE (όλοι τους τότε στο ρόστερ της Peaceville), οι ANATHEMA, αν και πλέον δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τον τότε ήχο τους, ήταν ανέκαθεν αγαπητοί στο Ελληνικό κοινό.
Η πρώτη μου επαφή μαζί τους πρέπει να ήταν το 1999, όντας πλέον φοιτητής στην πρωτεύουσα, όταν ο ξάδερφος μου έβαλε να ακούσω το “Alternative 4”. Με το που μπαίνει το “Fragile dreams” παθαίνω σοκ! Αυτό ήταν! I was sold που λένε και στις ΗΠΑ! Από τότε τους παρακολουθώ στενά σε όλα τους τα βήματα, όσο ανορθόδοξα και αν μου φαίνονταν μερικές φορές. Κάθε δίσκος τους έχει κάτι να σου δώσει, παρόλο που μπορεί αρχικά να σε ξενίζει το ύφος τους. Κάθε ζωντανή τους εμφάνιση είναι μια μοναδική εμπειρία, όπου φροντίζουν να καλύψουν όλο το εύρος της δισκογραφίας τους. Έχουν ένα μοναδικό τρόπο να περνούν, μέσα από τα τραγούδια τους, τα συναισθήματα τους (κυρίως μελαγχολικά) στον ακροατή, κάνοντας τον κοινωνό των βιωμάτων τους που αυτά περιγράφουν.
Αγαπημένος δίσκος τους αποτελεί αναμφίβολα το παραλίγο κύκνειο άσμα τους “Alternative 4”, όπου η μπάντα έφτασε στα πρόθυρα της διάλυσης (τουλάχιστον η πρώτη από τις αρκετές φορές). Το αποτέλεσμα εκείνης της περιόδου ήταν αυτός ο εκπληκτικός δίσκος στον οποίο αποτυπώνονται με εμφατικό τρόπο τα συναισθήματα που τότε κατέκλυζαν τα μέλη της μπάντας. Ένας δίσκος που πλέον θεωρείται κλασικός και δε χάνει τη μαγεία του, όσες φορές και να τον ακούσω.
Γιώργος Βογιατζής
