Φτάσαμε αισίως στην πέμπτη εκδοχή του “Band of the week” και σειρά έχουν πλέον οι ANNIHILATOR, να περάσουν από το κόσκινο των συντακτών του ROCK HARD. Οι ANNIHILATOR, οι οποίοι μας επισκέπτονται την Παρασκευή 28/10 στην Αθήνα και το Σάββατο 29/10 στη Θεσσαλονίκη κι οφείλουμε να τιμήσουμε τον σπουδαίο Jeff Waters και την παρέα του.
Μετά τα δικά μας σχόλια, έχουμε κάνει μία δική μας επιλογή δίσκων από τη μεγάλη καριέρα τους, που μπορείτε να ψηφίζετε τον αγαπημένο σας!!! Scrollάρετε μέχρι κάτω λοιπόν!
Κατ’ αρχήν οι ANNIHILATOR είναι το πρώτο συγκρότημα (μετά τη θρυλική πρώτη συναυλία τους στο Ρόδον) που με έκανε να βγω λίγο νωρίτερα έξω και να “κατεβάσω” μία αφίσα τους από το δρόμο, να την πάρω στο σπίτι. Οι πρώτοι τους δίσκοι, είναι αλμπουμάρες που άνετα ακούω οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και σήμερα, κάτι που δεν συμβαίνει με πολλούς δίσκους εικοσαετίας. Ναι, ο Waters είναι περίεργος άνθρωπος, δύστροπος (το επιβεβαιώνω αφού έχω συνεργαστεί/δουλέψει μαζί του), διώχνει ανά πάσα στιγμή όποιον θέλει από το συγκρότημά ΤΟΥ, αλλά έτσι είναι οι αρχηγοί. My way or the highway και σε όποιον γουστάρει. Τους έχω δει όλες τις φορές που έχουν έρθει και πάντα μένω με το στόμα ανοιχτό με τη μοναδική του ικανότητα να παίζει κιθάρα και να τραγουδά τόσο μα τόσο άνετα. Δεν με ενδιαφέρει που μετά από τόσα χρόνια, έχει αρχίζει να επαναλαμβάνει riff και σόλο. Έκανε δική του σχολή, δική του είναι η πατέντα, ότι γουστάρει την κάνει. Για τραγουδάκι, επιλέγω το “King of the kill”, μόνο και μόνο επειδή είναι ένα από τα video όπου “πιξέλιασε” τη μούρη του ντράμερ του Randy Black, επειδή είχαν διαφορές όταν τον έδιωξε από το συγκρότημα. Απίστευτος τύπος…
Σάκης Φράγκος
To “Carnival Diablos” ήταν το πρώτο ANNIHILATOR album που αγόρασα και όπως και να το κάνουμε έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Δισκάρα που θύμιζε παλιές καλές μέρες με τον νεοφερμένο Joe Comeau να δίνει ρέστα στις ερμηνείες του και τον Jeff Waters να γράφει riff-άρες για το δίσκο. Βέβαια το “κορυφαίο” κομμάτι απ’ όλα είναι το κρυμμένο… Εκεί που προσπαθείς να συνέλθεις από τα κοφτά και thrashy μέρη του “Hunter Killer” που κλείνει το δίσκο, ξαφνικά ακούς τον Waters να τραγουδάει για ένα από τα αγαπημένα του φαγητά, με έναν… ιδιαίτερο τρόπο. Απολαύστε υπεύθυνα!
Θανάσης Μπόγρης
Εδώ νομίζω ότι δύσκολα κανείς δε θα πρωτοτυπήσει. Όπως η συντριπτική πλειοψηφία, έτσι και γω έμαθα τη μπάντα του ιδιόρρυθμου Jeff Waters, από το τραγούδι “Alison Hell”. Αν θυμάμαι καλά, το άκουσα πρώτη φορά στο πάλαι ποτέ κραταιό Χωρίς Ανάσα. Το έψαξα, έγραψα σε κασετούλα, το “Alice in Hell” από το βινύλιο του αδερφού μιας συμμαθήτριας και αυτό ήταν. Όσα άλμπουμ και να έχουν βγάλει, δεν έχουν ξεπεράσει αυτό το θρυλικό δίσκο. Ήμουν τυχερός και τους είδα πριν λίγα χρόνια με τον εκπληκτικό Dave Padden σε ένα άκρως διασκεδαστικό live. Για το τωρινό live μια υπενθύμιση: Προσοχή στις μπύρες!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Ακόμα θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες που καθόμουν με το walkman και έλιωνα την κασέτα με το album “Alice in hell” των ANNIHILATOR. Εξαιρετική μπάντα και για μένα δεν έφτασαν τόσο ψηλά όσο τους άξιζε. Για τον Jeff Waters επίσης τα λόγια είναι περιττά για το ταλέντο του να μετατρέπει τα τάστα της κιθάρας σε φιόγκους! Στο τέλος της εβδομάδας έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε για ακόμα μία φορά και να ακούσουμε ύμνους όπως τα “W.T.Y.D.”, “King of the kill”, “Phantasmagoria” και “Fun palace”.
Υ.Γ. Η παράνοια που επικρατεί στο instrumental μέρος του τραγουδιού “W.T.Y.D.”, η διαολεμένη εισαγωγή του “Alison Hell” και γενικότερα η τρέλα που επικρατεί στο album “Alice in Hell” με στοιχειώνουν 14 χρόνια μετά! Η Αλίκη τελικά ίσως να τον έβλεπε τον boogeyman…
Δημήτρης Μπούκης
Μετά από ένα εκπληκτικό ντεμπούτο και ένα ακόμα καλύτερο δεύτερο album, περιμέναμε με αγωνία για τη συνέχεια. To “Set the world on fire” ήταν σαφέστατα μέσα στην εποχή του. Κοφτά ρυθμικά μέρη και πολύ groove! Ουσιαστικά καμία σχέση με ό,τι είχαν παρουσιάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ανήκω σε εκείνους που τους ξένισε αυτή η ηχητική και συνθετική στροφή, αλλά μου αρέσει πολύ το ομότιτλο κομμάτι με το δίσκο, το οποίο κυκλοφόρησε και σε video clip!
Λευτέρης Τσουρέας
Δεν πρόκειται να πρωτοτυπήσω…εδώ βρίσκεται η πεμπτουσία της μουσικής και της όλης αισθητικής των ANNIHILATOR! Ναι, υπάρχουν και άλλα φανταστικά κομμάτια αλλά το “Alison Hell” θα είναι πάντα το αγαπημένο μου (οπως και εκατομμυρίων άλλων σε όλο τον κόσμο). Βέβαια, το γεγονός ότι ήταν και ο πρώτος δίσκος που αγόρασα από τους Καναδούς, σίγουρα έπαιξε το ρόλο του….
Σάκης Νίκας
ANNIHILATOR δηλαδή Jeff Waters μάλλον το καλύτερο heavy metal Καναδέζικο σχήμα.
Όπως ακριβώς το έγραψα ούτε progressive (RUSH/VOIVOD), AOR (TRIUMPH), Hard Rock (Frank Marino), Female Rock (Lee Aaron), Thrash (INFERNAL MAJESTY), αλλά καθαρόαιμο heavy με προβληματικά πολλές φορές φωνητικά από τον αρχηγό και εκπληκτικό κιθαρίστα, ειδικά ρυθμικό, όταν του έφευγαν ανά καιρους οι διάφοροι τραγουδιστές.
Τα τρία πρώτα άλμπουμ τους είναι κλασικά γεμάτα τραγουδάρες, μιλάω για τα “Alice in hell”, “Never neverland”, “Set the world on fire”. Έχω να πω όμως ότι το “Phoenix rising” απο το “Set the world on fire” θα είναι πάντα ένα αδικημένο τραγούδι, από τον κόσμο.
Οι ίδιοι οι ANNIHILATOR μπορεί να μην τα καταφέρνουν σε κάθε στούντιο δουλειά τους αλλά επί σκηνής είναι ένα σχήμα που παραδίδει μαθήματα σε κάθε επίδοξο power/thrash ανταγωνιστή.
Ακούστε τους και ακόμα καλύτερα παρακολουθήστε επί σκηνής την μηχανή που λέγεται Jeff Waters
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Να φέρω γνώμη για πιο πράγμα; Για μία από τις μεγαλύτερες κιθαριστικές προσωπικότητες ολάκερου του heavy metal; Για μία από τις σημαντικότερες μπάντες της δύσκολης δεκαετίας του 1990; Θυμάμαι σαν σήμερα την διετία 2001-2002 που ο μέγιστος Jeff Waters κυκλοφορούσε δύο δισκάρες, τη μία πίσω από την άλλη. Με γονάτισε ο άτιμος. Δεν σεβάστηκε τίποτα. Στην τρυφερή ηλικία των 16 χρονών με τελείωσε. Τώρα για το παρελθόν τους τι να γράψεις. Τα έχει γράψει η ιστορία από μόνη της.
Ντίνος Γανίτης
Το “Alice In Hell” είναι ο δίσκος που πρώτο-άκουσα και με έμπασε στον κόσμο των ANNIHILATOR αλλά στο “Never Neverland” «έκατσε η μπίλια» να σκαλώσω τελείως μαζί τους και να περάσω για μεγάλη περίοδο κολλήματος με ANNIHILATOR. Αξεπέραστος δίσκος . . . Αγαπημένα τραγούδια πάμπολλα από την δισκογραφία τους… Τεράστιο σκάλωμα για μια εποχή ήταν το έπος “Never Neverland”.
“blacking out, poisoned
colours now decay
drifting off to never, neverland
please don’t take me away
to never, neverland
No, to the neverland”
Θάνος Κολοκυθάς
Τι θυμάμαι σαν χθες. Ήταν Μάιος του 1989, όταν πάνω στο πικάπ στριφογύριζε το “Alice in Hell “, το ντεμπούτο των Καναδών που μας έκανε να παραμιλάμε εκείνη την εποχή.
Η αλήθεια είναι ότι η χρυσή εποχή της μπάντας είναι η περίοδος των τεσσάρων πρώτων δίσκων, αλλά ο τρελοκαναδός, παρόλο τις συνεχές αλλαγές στα line up της μπάντας που δεν δίσταζε να αλλάζει μέλη πιο γρήγορα και από τα t-shirts του, κατάφερνε και έβγαζε σχεδόν πάντα ένα αξιόλογο αποτέλεσμα σε κάθε δίσκο του.
Εντάξει, μπορεί το περσινό “Suicide Society” να μην συγκαταλέγεται στα καλά της δισκογραφίας του, αλλά σε ένα σύνολο 15 δίσκων , οι 10 τουλάχιστον από αυτούς αξίζουν μια θέση σε κάθε ενημερωμένη metal δισκοθήκη. Και αυτό δεν είναι και μικρό κατόρθωμα αν το σκεφτεί κανείς. Κατά τ’ άλλα, πάντα θα αγαπάμε τον Jeff Waters για αυτά που μας έχει προσφέρει και πάντα είναι απόλαυση να τον βλέπεις πάνω στην σκηνή.
To παρακάτω κομμάτι όσα χρόνια και να περάσουν και όσες φορές και αν το έχεις ακούσει, πάντα ακούγεται τόσο φρέσκο όσο και την πρώτη φορά.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Έχω
μεγάλη αδυναμία στη μουσική σκηνή του Καναδά. Από τους RUSH και τους ANVIL, μέχρι τους RAZOR, τους EXCITER και τους VOIVOD, θεωρώ ότι η Καναδική rock/metal σκηνή μπορεί να υπολείπεται σε ποσότητα σε σύγκριση με άλλες χώρες, δεν χάνει όμως καθόλου σε ποιότητα. Άξιοι εκπρόσωποι της σκηνής είναι και οι ANNIHILATOR, πνευματικό τέκνο του Jeff Waters. Είμαι της άποψης ότι ο Waters έχει πολλά κοινά με τον Dave Mustaine των MEGADETH. Εγωκεντρικός, μεγαλομανής, ξεροκέφαλος πολλές φορές αλλά και ένας εκπληκτικός μουσικός, μια αστείρευτη riff- ομηχανή που μας έχει χαρίσει μερικά πραγματικά διαμάντια. Τα τελευταία χρόνια οι ANNIHILATOR είναι περισσότερο σαν solo project του Waters παρά σαν κανονική μπάντα. Παρόλα αυτά, τι να πει κανείς για τα δυο πρώτα άλμπουμ τους, το “Alice In Hell” και το “Never, Neverland”. Μιλάμε για δυο άλμπουμ ογκόλιθους, απαραίτητα σε κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη. Η υπόλοιπη δισκογραφία τους είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα, από πολύ καλές στιγμές (“King Of The Kill”), μέτριες,(“All For You”) και πραγματικά κακές (“Remains”) αντικατοπτρίζοντας την πολυδιάστατη προσωπικότητα του δημιουργού τους. Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, και μόνο από τα δυο πρώτα άλμπουμ τους οι ANNIHILATOR έχουν κερδίσει επάξια τη θέση τους στη συνείδηση του κόσμου. Αν είναι να αποκτήσετε μόνο δυο άλμπουμ από τη δισκογραφία τους, πρέπει να είναι αυτά (και bonus την εκπληκτική συλλογή “Bag Of Tricks” του 1994).
Θοδωρής Κλώνης
Η αλήθεια είναι πως ένα από τα personal favorite, που λένε και στο χωριό μου, κομμάτια από τους ANNIHILATOR είναι το ”Phantasmagoria” από το δεύτερο άλμπουμ τους Never, Neverland. Εντούτοις όμως θα επιλέξω και θα θυμηθώ για μια ακόμη φορά όλο το σετ της εισαγωγής από το ντεμπούτο τους Alice In Hell, δηλαδή ”Crystal Ann”/”Alison Hell” γιατί πολύ απλά οι μουσική πανδαισία, οι κιθάρες του mastermind Jeff Waters (που έχει αδικήσει τόσο τον εαυτό του) και η παράνοια της φωνής του Randy Rampage (που μπορεί να μην έκανε τίποτα άλλο στη καριέρα του μετά από αυτόν τον δίσκο), θα στοιχειώνουν για πάντα το μυαλό μου, όπως τότε που τα άκουσα για πρώτη φορά, περίπου 21-22 χρόνια πριν.
Παναγιώτης Γιώτας
The Jeff Waters and friends experience, παρόλα αυτά οι ANNIHILATOR είναι ένα συγκρότημα που έμαθα να αγαπάω από τα πολύ πρώτα μου βήματα στη μουσική, καθως είναι αδύνατο να μη συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλο έπος ειναι το κομμάτι “Alison hell” από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Συγκρότημα με πολλά σκαμπανεβάσματα και πολλές αλλαγές, που όμως μία αρκετά μεγάλη πλειοψηφία του κοινού παραδέχεται το μεγαλείο των “Alice in Hell” και “Never, neverland”, καθώς και τα αξιοπρεπέστατα “King of the kill”, “Criteria for the black widow” και “Carnival diablos”. Εγώ όμως θα μιλήσω για τον αφανή ήρωα της πρώτης εποχής τους, που δεν είναι άλλος από το “Set the world on fire”, ένα υπέροχο μουσικό κατασκεύασμα που ίσως δεν είναι κλασικός ήχος ANNIHILATOR, ίσως χάνεται μέσα στην εξύμνιση των προηγούμενων και επόμενων δίσκων τους, δεν παύει όμως να αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου για την εποχή και το είδος. Αν και δυσκολεύομαι πολύ να ξεχωρίσω τα κομμάτια του “Set the world on fire”, καθώς υπεραγαπώ το καθένα ξεχωριστά, θα διαλέξω το αγαπησιάρικο “Sounds good to me” – που να σας πω κι ένα μυστικό, ακούγεται πάρα πολύ ωραία σε ακουστικό break που μπορεί να κανουν οι ANNIHILATOR επί σκηνής όπως έχουν δείξει σε προηγούμενες εμφανίσεις τους.
Ειρήνη Τάτση
Η αρχή της πορείας τους ήταν φανταστική, με δύο speed/thrash δισκάρες που δίκαια θεωρείται μέχρι και σήμερα ότι ανήκουν στα καλύτερα και πιο αυθεντικά δείγματα του είδους, μια εποχή που αυτό ήταν ακόμη στα high του. Από εκεί και πέρα η δισκογραφία τους είχε τα κάτω της και τα -όχι και πολύ- πάνω της, αλλά έχω την αίσθηση πως δεν θα έλλειπαν και σε πάρα πολλούς αν το είχαν ήδη λήξει. Το ταλέντο του Jeff Waters πάντως δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Νίκος Χασούρας
