Στη σύγχρονη εποχή, τη μεγαλύτερη επιτυχία, εκτός από τα κλασικά, παραδοσιακά σχήματα, έχουν τα γκρουπ τα οποία κάνουν “γκελ” στη νεολαία. AMON AMARTH, SABATON, ARCH ENEMY. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Όταν η Angela Gossow ανέλαβε τα φωνητικά στο γκρουπ, όλοι οι death metallers (κι όχι μόνο) έμειναν με ανοιχτό στόμα και τους υποστήριζαν. Μετά θυμήθηκαν ότι δεν έπαιζαν το death metal που ήθελαν και άρχισαν να διαδίδουν ότι τους άρεσαν μόνο με τον Johan Liiva πίσω από το μικρόφωνο. Όσο έβλεπαν μάλιστα ότι τους άκουγε η νεολαία, τόσο περισσότερο τους “έσκαβαν το λάκο”. Ο Amott όμως δεν είναι καμία παρθένα… Έχει πάρει τον Loomis, έβαλε το υπερεργαλείο την Alissa να τραγουδά και οι δύο τελευταίοι δίσκοι τους, έχουν εκατομμύρια views στο YouTube και το συγκρότημα είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Μπορεί οι παλιοί οπαδοί τους να μην τους ακολουθούν τόσο πολύ, έχουν όμως μία καινούργια και πολύ μεγαλύτερη στρατιά οπαδών, που δεν μασάνε από τους μεταλλοπατερισμούς των μεγαλύτερών τους. Καλώς ή κακώς, οι ARCH ENEMY, μπορεί να μην παίζουν και το πιο καθαρό death metal, έχουν όμως προσωπικό ήχο, άρτιες συνθέσεις και τρομερή εκτελεστική δεινότητα. Γελάω στα μούτρα των μουσικών που πουλώντας 30 αντίτυπα στην καριέρα τους σχολιάζουν υποτιμητικά ένα σχήμα που δεν μπορούν να ακουμπήσουν κατ’ ελάχιστο.
Σάκης Φράγκος
Οι Σουηδοί αποδείχτηκαν ως η πιο αξιόπιστη πηγή του NWOSDM ήχου, όταν άλλοι συντοπίτες τους σφυρίζουν κλέφτικα. Η συνταγή του Michael Amott, είναι πλέον γνωστή στους πάντες και σ’ εμάς που αρέσει ο συνδυασμός ταχύτητας, σκληράδας, κλασικών ριφ και μιας όμορφης αλλά επιθετικής τραγουδίστριας, το μόνο που απομένει είναι να αναλύουμε πόσο λίγο ή πολύ μας αρέσει η εκάστοτε κυκλοφορία τους. Διότι μόνο η ποιότητα των συνθέσεων αποτελεί σημείο συζήτησης. Το ύφος παραμένει αξιόπιστο κι αντιπροσωπευτικό.
Είναι οι δισολίες τους, τα κλισέ τους ριφ που δανείζονται από κλασικά συγκροτήματα, ακόμα και οι διασκευές τους ή η γυαλισμένη τους παραγωγή. Η μορφή του Sharlee και η κόκκινη χαίτη του αρχηγού και ο ακούραστος Daniel στα τύμπανα, έχουν πλέον μπει στο πάνθεον της Σκανδιναβικής επανάστασης.
Οι ARCH ENEMY πλέον δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα. Παρά τις συνεχόμενες αλλαγές μελών, συνεχίζουν απτόητοι. Ακόμα και η αλλαγή φρουράς στο μικρόφωνο, ούτε που τους φρέναρε. Αντιθέτως θα έλεγα, τους τόνωσε. Με τον Loomis στην κιθάρα, απέκτησαν κι επιπλέον κιθαριστικό βάρος. Ευτυχώς το “Will to power” είναι αντάξιο των απαιτήσεων και τον προσδοκιών μας.
Διάλεξα κάτι από την φοβερή εμφάνιση που παρακολούθησα στο Λονδίνο πριν πολλά χρόνια, τότε που έπαιξαν με NIGHTRAGE, THE HAUNTED, DARK TRANQUILITY και μας ισοπέδωσαν! Αξέχαστη βραδιά. Έκτοτε τους έχω δει πολλές φορές και ποτέ δεν απογοητεύουν. Οπότε σας προτρέπω να τους δείτε και στην επερχόμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα… Άντε!
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Εδώ και περίπου ένα μήνα με το promo και την έξυπνη διαφήμιση σε συνδυασμό με τα δύο βίντεο-κλιπ ο νέος δίσκος των ARCH ENEMY κατάφερε να δημιουργήσει έντονη αγωνία στο κοινό τους αλλά και γενικότερα σε πολλούς metalheads. Το μόνο σίγουρο είναι ότι άξιζε την αναμονή τους…και με το παραπάνω!
Παντού βλέπεις ιδιαίτερα θετικά σχόλια και πιστεύω ότι θα όσο ο καιρός περνά, τα κομμάτια του συγκεκριμένου άλμπουμ θα μας απασχολούν όλο και περισσότερο. Την άποψη μου για το συγκεκριμένο άλμπουμ, την ξέρετε και μπορείτε να την ξαναδείτε εδώ. Μάλλον θα έπρεπε να τσιμπήσω μισό βαθμό παραπάνω τώρα που το ξανακούω.
Βλέποντας τους πίσω στην “War Eternal” περιοδεία και παρακολουθώντας κάποια βίντεο από πρόσφατες εμφανίσεις τους η μπάντα κυριολεκτικά σπέρνει και είμαι σίγουρος ότι η εμφάνιση τους στην χώρα μας θα είναι μέσα στα top συναυλιακά event της χρονιάς. Η ορμή και η ενέργεια της Alissa σε συνδυασμό με εκπληκτικό καθαριστικό δίδυμο Amott/Loomis είναι εδώ για να σας πάρει τα μυαλά.
Σίγουρα οι οπαδοί των ARCH ENEMY εν έτη 2017 είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό διαφορετικοί σε σχέση με αυτούς στις αρχές τους 2000. H μπάντα δείχνει να εξελίσσεται και να μπορεί εύκολα να πιάσει το παλμό της εποχής. Για όλους τους καινούργιους φίλους της μπάντας αφήνω αυτό το κομμάτι με μια ευχή να δώσουν την απαραίτητη προσοχή και στην πρώτη σπουδαία εποχή της μπάντας.
Γιώργος Καραγιάννης
Μεγάλη αγάπη των 90s, μεγάλη απογοήτευση από κει και πέρα! Από τον πρώτο τους δίσκο “Black earth” έλιωναν στο κασετόφωνο μου, αφού λάτρευα το συνδυασμό μελωδιών της lead του Michael Amott, με την επιθετικότητα του rhythm section (ναι, κάποτε έπαιζε σοβαρά drums o μαϊντανός ο Erlandsson) και των φωνητικών του Johan Liiva. Το “Stigmata” ήταν επίσης πολύ καλός δίσκος, αλλά αυτός που αγάπησα και πωρώθηκα περισσότερο ήταν το “Burning bridges”, ο οποίος περιείχε μερικά από τα θρυλικότερα τραγούδια του είδους, όπως το “The immortal”, το “Dead inside” και το “Pilgrim”. Κάπου εκεί τέλειωσαν όλα! Ο Liiva «αποχωρεί» και στη θέση του μπαίνει η Angela Gossow. Όλα και όλοι επικεντρώνονται στο ότι μια γυναίκα σχετικά εμφανίσιμη (περί ορέξεως) τραγουδά brutal. Ε, και; Η μουσική πήγε περίπατο. Οι Σουηδοί πλέον ήταν απλά ένα εμπόρευμα. Δε μπόρεσα ποτέ να τους ακούσω ξανά. Καμιά φορά τους αναπολώ ακούγοντας τους τρεις πρώτους δίσκους. Ως εκεί!
Γιώργος Δρογγίτης
Tον Amott κάποτε τον συμπαθούσα, όταν και έπαιζε ΚΑΝΟΝΙΚΗ μουσική με τους SPIRITUAL BEGGARS. Το ίδιο ισχύει και για τον αξιαγάπητο Loomis όταν άλλαζε το metal με τους NEVERMORE. Τώρα τους ARCH ENEMY δε μπορώ να τους ακολουθήσω ρε αδερφέ. Δε μπορούν να αντέξουν τ’ αυτάκια μου τέτοιες συχνότητες μουσικής και φωνητικών. Πολύ βαριά να έχω ακούσει 43 δευτερόλεπτα συνολικά από το συγκρότημα και ένα ολόκληρο τραγούδι το οποίο και ήταν διασκευή στους Βρετανούς Θεούς. Απέχω συνειδητά και δε λυπάμαι καθόλου.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Τι κρίμα αυτή η μπάντα και ακόμα μεγαλύτερο κρίμα η ταλεντάρα ο Jeff Loomis που χαραμίζεται σε μία pop death metal μπάντα που πλέον αναλώνεται σε συνταγές για τη γενιά του emo. Οι ARCH ENEMY έχουν βρει το target group τους και ξέρουν ακριβώς τι θέλει και έτσι η μπάντα αναμασά την ίδια καραμέλα – τραχύ ριφ, κουπλέ με τρελή δίκαση και σούπερ μπρούταλ (σε σημείο που δεν υπάρχει καν φωνητική μελωδία) φωνητικά, bridge με schenker-ική μελαγχολική μελωδία (γιατί η εφηβική επανάσταση είναι μελαγχολική και επώδυνη) και ύστερα το σούπερ ντούπερ πιασάρικο ρεφραίν-μήνυμα του στυλ ‘δε θα μας αλλάξετε, εμείς είμαστε η επανάσταση πάμε φόρτσα’. Σε φάσεις αυτό το πράγμα με το ρεφραίν καταντάει τρομερά εκνευριστικό μιας και το κομμάτι μεταμορφώνεται σε εύπεπτο ‘ρεφραινοτράγουδο’ (τσέκαρε Μπαμπινιώτης στο ‘ρ’). Εν ολίγοις κολλάς με το ψαρωτικό ρεφραίν ενώ το τραγούδι καθ’ αυτό δεν έχει καθόλου ουσία.
Σαν κολλημένος παππούς λοιπόν (στα 33 μου) κάθομαι και νοσταλγώ και λέω ‘make Arch Enemy great again’ διότι για μένα η μπάντα αυτή σταμάτησε με το αριστουργηματικό “Burning Bridges” με τον Johan Liiva στα φωνητικά. Ο προκάτοχος όμως, το κορυφαίο τρισμέγιστο αγαπημένο μου “Stigmata”, που μαζί με τους CARCASS, IN FLAMES, DARK TRANQUILITY και φυσικά τους AT THE GATES, με μύησε στο μελωδικό death metal, παραμένει το καλύτερο τους. Είναι ένα ακατέβατο δεκαράκι που ισορροπεί τέλεια τη μελωδία, το επικό συναίσθημα, τα brutal και κοφτά ριφ, τα πιασάρικα αλλά σύντομα ρεφραίν. Πάνω απ όλα δεν έχει αυτό τον χαρακτήρα ανάτασης που χαρακτηρίζει τη μπάντα σήμερα και που βρίσκω τρομερά επιτηδευμένο. Το “Stigmata” είναι σκοτεινό, μυστήριο με εκπλήξεις και death metal χαρακτήρα και όχι τον ήχο και χαρακτήρα ενός προϊόντος προς εύκολη βρώση όπως είναι η μουσική των ARCH ENEMY σήμερα.
Φίλιππος Φίλης
Melodic death metal στη στήλη band of the week και δάκρυα χαράς με κατακλύζουν! Αυτό το είδος είναι η προσωπική μου αδυναμία και το πιο λατρεμένο μου στιλ. Τιμημένη Σκανδιναβία! Έτσι λοιπόν δεν θα μπορούσαν να μην είναι οι ARCH ENEMY ένα πολύ αγαπημένο μου συγκρότημα, που μαζί με τους IN FLAMES και DARK TRANQUILLITY σχηματίζουν την πρώτη τριάδα συγκροτημάτων που άκουσα από αυτό το είδος. Ομολογώ όμως πως η μπάντα του ταλαντούχου Michael Amott, τι να λέμε τώρα (CARCASS, SPIRITUAL BEGGARS), για ένα διάστημα δεν έπιασε τα στάνταρ που περίμενα, κάτι που φαίνεται πως το συγκρότημα καταφέρνει τώρα. Το πρώτα άλμπουμ της μπάντας λίγοι τα θυμούνται και αυτό οφείλεται στο τεράστιο μπαμ που έκανε το τέταρτο κατά σερί άλμπουμ, “Wages of sin”, το οποίο είναι και το πρώτο άλμπουμ με την τραγουδίστρια Angela Gossow. Η συνέχεια με το “Anthems of rebellion” είναι εξίσου καθηλωτική, ενώ το “Doomsday machine” κερδίζει τις εντυπώσεις. Από το “Rise of the tyrant” όμως, ενώ δεν είναι κακό άλμπουμ, άρχιζαν να φαίνονται σημάδια αδύναμων συνθέσεων, όπως επίσης η απόδοση της Angela, τόσο live όσο και studio, άρχισε να παίρνει τον κατήφορο. Το συγκρότημα ήταν φανερό πως ήθελε μία αλλαγή. Η Angela φεύγει, προτείνει την Alissa White από τους THE AGONIST να πάρει τη θέση της, το πανέμορφο κορίτσι με τα μπλε μαλλιά αναλαμβάνει τη θέση πίσω από το μικρόφωνο και μια νέα εποχή ξεκινάει με το “War eternal”. H μπάντα στα live της έχει ανέβει 15 επίπεδα και η προσθήκη του Jeff Loomis, NEVERMORE και τα μυαλά στα κάγκελα, έχει δώσει στο συγκρότημα την ποιότητα που έλειπε. Το “Will to power” δείχνει πως έχει όλα τα στοιχεία να αναδείξει ξανά τη μπάντα ως ένα από τα συγκροτήματα που ανήκουν στην ελίτ της melodic death. Είχα να νιώσω τέτοια ανυπομονησία για νέο δίσκο των ARCH ENEMY από την εποχή του “Anthems of rebellion” και πιστεύω πως θα δικαιωθώ.
Δημήτρης Μπούκης
Ακόμα θυμάμαι και γελάω, την εποχή που κάποιος φίλος μου έβαλε ν’ ακούσω ARCH ENEMY για πρώτη φορά. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να δεχτώ ότι πίσω απ’ τα τόσο brutal αυτά φωνητικά κρυβόταν μια γυναίκα και τελικά έπρεπε να δω την Angela Gossow live σε βίντεο για να πειστώ. Από τότε βέβαια έχουν περάσει πολλά χρόνια, μέσα στα οποία όχι μόνο έγινα fan του μελωδικού death metal ήχου, αλλά και των ARCH ENEMY συγκεκριμένα, χωρίς πάντως να συγκαταλέγονται στις πλέον αγαπημένες μου μπάντες. Για την ακρίβεια πιστεύω, πως χωρίς τα σόλο και τις κιθαριστικές ιδέες του Michael Amott, δεν θα μου έκανε καμία αίσθηση να τους ακούσω. Απ’ την άλλη βέβαια χωρίς τον Amott ενδεχομένως να μην μπορούσαν να υπάρξουν καν ARCH ENEMY. Ευτυχώς πάντως στα 20+ χρόνια δισκογραφίας τους, ο κιθαρίστας, έχει βάλει τη σφραγίδα του σε πολλά σπουδαία κομμάτια για τον ακραίο ήχο. Τα δύο άλμπουμ που με κέρδισαν περισσότερο μέχρι σήμερα προέρχονται από δυο εντελώς διαφορετικές περιόδους της μπάντας. Το πρώτο από τη μεταγενέστερη εποχή τους και το άλλο από το ξεκίνημα. Ο λόγος για τα “Khaos Legions” και “Stigmata”. Επιπλέον, επειδή έχω και μια αίσθηση, ότι τα φωνητικά του Johan Liiva ταίριαζαν καλύτερα στον ήχο των Σουηδών, θα βάλω πρώτο στην προτίμηση μου το “Stigmata”, ελπίζοντας παράλληλα στο επερχόμενο live τους ν’ ακούσουμε και κάτι απ’ αυτό.
Χαρά Νέτη
Δεν μου αρέσουν οι ARCH ENEMY. Για να το διατυπώσω λίγο καλύτερα, μου είναι αδιάφοροι. Μιλάμε σαν μπάντα διότι μεμονωμένα δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι Amott και Loomis είναι παιχταράδες, o Daniel Erlandsson είναι από τους καλύτερους βασανιστές τυμπάνων στο χώρο, ενώ επίσης και η αξία του Sharlee D’Angelo είναι γνωστή και αναμφισβήτητη. Το πρόβλημα μου είναι, όπως αυτό που είχα με την Gossow, η φωνή της θεάς Alissa White-Gluz. Τον τελευταίο καιρό με τη στροφή που έχει πάρει η μπάντα σε πιο μελωδικές φόρμες, εκτιμώ ότι τα brutal φωνητικά είναι πλέον αταίριαστα. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι η Alissa έχει φωνάρα στα “καθαρά” φωνητικά, θεωρώ κατά την ταπεινή μου άποψη, άκαιρο να ακούω πάνω στις μελωδίες των κομματιών την κοπέλα να βρυχάται σαν το τέρας της αποκάλυψης. Είναι τουλάχιστον παρατραβηγμένο, για να μην το χαρακτηρίσω αλλιως. Καταλαβαίνω ότι όλα είναι θέμα marketing αλλά, κακά τα ψέματα, οι ARCH ENEMY δεν παίζουν πλέον death metal οπότε για μένα δεν έχουν λόγω ύπαρξης τα εν λόγω φωνητικά. Θα προτιμούσα να ακούσω την Alissa σε τσαμπουκαλεμένα μεν, καθαρά δεν, φωνητικά. Τώρα, με συγχωρείτε αλλά δεν μπορώ να τους ακούσω. Ο μόνος τους δίσκος που άκουσα πραγματικά με ευχαρίστηση είναι το μακρινό “Stigmata”, από όπου επέλεξα το, death metal χωρίς φρου φρου και αρώματα, “Beast Of Man”.
Θοδωρής Κλώνης
