Υπάρχουν πολλοί που να διαφωνούν στο γεγονός ότι οι BON JOVI έχουν υπάρξει από τα 3-4 καλύτερα και σημαντικότερα hard rock σχήματα όλων των εποχών; Τη δεκαετία του ’80 και στις αρχές των 90s, μεσουράνησαν, βγάζοντας δίσκους που πούλησαν εκατομμύρια, έβαλαν τις ηλεκτρικές κιθάρες στα σαλόνια των σπιτιών όλου του κόσμου κι έγραψαν διαχρονικούς ύμνους. Μέσα στον Σεπτέμβριο είχαν επέτειο κυκλοφορίας δίσκοι όπως το “New Jersey” και το “Have a nice day” και λίγο νωρίτερα, μέσα στον Αύγουστο, το “Slippery when wet”. Δεν καταλάβατε ακόμα; Band of the week οι BON JOVI. Ψηφίστε τον αγαπημένο σας δίσκο και διαβάστε την άποψη των συντακτών του Rock Hard ακριβώς από κάτω.
Ξέρω, ξέρω, όλοι οι σκληροπυρηνικοί μεταλλάδες, έχουν ξεκινήσει να κοροϊδεύουν τον «φλώρο» Bon Jovi… Κούνια που σας κούναγε, που μετράτε τα πάντα με την σκληράδα της μουσικής… Ομολογώ ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει καρικατούρα του εαυτού του, καθώς σε ότι βιντεάκια έχω δει, η φωνή δεν βγαίνει με τίποτα. Επίσης, έχει τουλάχιστον 15 χρόνια να βγάλει αξιόλογο δίσκο; Όταν όμως έχεις βγάλει ένα “Slippery when wet”, που μαζί με άλμπουμ όπως το “Hysteria” ή το “1987” εν πολλοίς μύησαν εκατομμύρια κόσμου στην σκληρή rock και metal μουσική, κάτι έχεις ρημαδοκάνει σωστά. Ξεκινάς την καριέρα σου και πρώτο τραγούδι της πρώτης πλευράς είναι το “Runaway”. Άσε μας ρε Jon… Γκολ από τα αποδυτήρια έβαλες. “You give love a bad name”, “Livin’ on a prayer”, “Wanted dead or alive”, όλα σ’ ένα δίσκο, πώς να μην πουλήσει 20 μύρια; Ακόμα και στα 00s, που δεν κυκλοφορούσε δίσκους μπομπάτους, έβγαλε διαχρονικά hit, από το “Have a nice day”, το “It’s my life” και το “One wild night”. Ο Sambora υπήρξε πολύ υποτιμημένος κιθαρίστας, να τα λέμε αυτά, και αυτό φάνηκε από την μουσική τους πορεία μετά την αποχώρησή του, παρόλα αυτά, μόνο κομπλεξικό δεν μπορεί να πει κανείς τον Bon Jovi, καθώς έχει βοηθήσει κι αν έχει βοηθήσει συγκροτήματα να κάνουν καριέρα, από τους SKID ROW μέχρι τους CINDERELLA και πόσους άλλους ακόμα. Ιστορική στιγμή για εμένα, αποτελεί η face to face συνέντευξη που έκανε ο Γιώργος Κουκουλάκης με τον Bon Jovi και βγήκε στο εξώφυλλο του πρώτου ever περιοδικού ως διευθυντής/αρχισυντάκτης, του Rock On. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να δώσω το παρόν στην εν Ελλάδι συναυλία τους, καθώς εκείνες τις ημέρες, λίγα μέτρα δίπλα από το ΟΑΚΑ, συνέβαινε το –μέχρι τώρα- σημαντικότερο γεγονός της ζωής μου, η γέννηση του γιου μου…
Σάκης Φράγκος
“Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις”…έτσι δεν λέει ο σοφός λαός; Είναι μία φράση που ταιριάζει γάντι στην περίπτωση των BON JOVI αφού δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι το τελευταίο σημαντικό άλμπουμ των Αμερικανών είναι το “Have a nice day”. Δηλαδή θα πρέπει να γυρίσουμε 15 ολόκληρα χρόνια πίσω για να εντοπίσουμε την τελευταία ικμάδα έμπνευσης από τον Jon Bon Jovi και την παρέα από το New Jersey. Για να μην παρεξηγηθώ οι BON JOVI είναι από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Έχω μεγαλώσει με τις κλασικές δισκάρες τους, έχω κάνει αρκετά ταξίδια στο εξωτερικό αποκλειστικά γι’ αυτούς και έτσι για αυτούς τους λόγους (και όχι μόνο) έχω αυξημένες προσδοκίες από αυτούς.
Δυστυχώς όμως εδώ και πολλά χρόνια και ειδικά μετά την αποχώρηση του Sambora το συγκρότημα παραπαίει συνθετικά. Με τον Jon να προσπαθεί ανεπιτυχώς να μετατραπεί σε Bruce Springsteen και να κάνει τη μπάντα του μία νέα E Street Band (ούτε κατά διάνοια, φυσικά) αλλά ταυτόχρονα να επιδιώκει -συνειδητά και μη- να αποτινάξει την “ταμπέλα” του hard rock σχήματος, οι BON JOVI έχουν μετατραπεί σε μία…οντότητα που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε ευκατάστατες 50άρες νοικοκυρές της ανατολικής κυρίως ακτής των ΗΠΑ.
Προσωπικά, θα δίνω πάντα ευκαιρία στους BON JOVI με κάθε νέα τους δισκογραφική δουλειά. Δεν περιμένω φυσικά να αγγίξουν κάτι από τη λάμψη έστω και του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος (πριν το 2005 εννοώ) αλλά να ξαναθυμηθεί κάποια στιγμή ο Jon ότι είναι ο frontman μίας τεράστιας μπάντας και όχι ο νέος…γερουσιαστής του New Jersey!
Σάκης Νίκας
Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που για έναν οπαδό/ακροατή θα αποτελούν για πάντα έναν παιδικό ερώτα, μια παντοτινή θύμηση της νεαρής ηλικίας του και πως την βίωσε. Για τον γράφοντα ένα από αυτά θα είναι αιωνίως οι BON JOVI. Όταν το group ήταν στην ακμή του δεν υπήρχε η τόσο μεγάλη και εύκολη πληροφορία γι’ αυτούς οπότε περίμενες κάθε εβδομάδα ή μήνα να μάθεις κάτι για αυτούς, κυρίως από τα περιοδικά. Βλέπετε εκείνα τα χρόνια, το group ήταν ένα από αυτά που προκαλούσαν την ίδια μανία και λύσσα όπως κάποτε οι BEATLES. Ο τραγουδιστής τους Jon Bon Jovi, από τον όποιο πήρε το όνομα του το σχήμα, ήταν σε κάθε τοίχο νεαρής κορασίδας. Όπου και αν «έπεφτε» το μάτι σου σε ότι είχε να κάνει με την μουσική εκείνη την εποχή οι BON JOVI θα ήταν πάντα παρόντες. Βεβαίως όχι τυχαία. Τα πρώτα 4 studio albums τους στο διάστημα 1984-1988 (“Bon jovi”, “7800 Fahrenheit”, “Slippery when wet” και “New Jersey”) και ειδικά τα δύο τελευταία, τους έδωσαν άνετα και πολύ εύκολα την θέση που άξιζαν στο θρόνο της μουσικής, μετατρέποντας τους σε πολύ σύντομο διάστημα σε rock stars. Ο κυριότερος λόγος βέβαια ήταν η εμπεριεχόμενη μουσική αφού μιλάμε για 4 κολοσσιαίες δουλειές που πάρα πολλοί έχουν ζηλέψει και συνεχίζουν να κάνουν. 4 αψεγάδιαστα albums που όποιο τραγούδι και αν ακούσεις ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια θα σου ηχήσει φρέσκο.
Μετά από μια τετράχρονη παύση ό,τι κυκλοφόρησαν από το 1992 μέχρι και το 2005, σίγουρα δεν είχε την αίγλη και το κολλητικό μουσικό μοτίβο των προκατόχων του, είχε όμως την υπογραφή ενός πολύ ώριμου σχήματος που είχε «πετάξει» από πάνω του όλο αυτό το νεανικό μπρίο και σκέρτσο, και ήθελε να γράψει ωραία μουσική που θα αρέσει εξίσου όπως και η αρχή της καριέρας τους. Κάτι που το κατάφεραν αφού και αυτές οι δουλειές στέκουν περήφανες σε όλη την δισκογραφία τους με πολλά τραγούδια που πια τείνουν να γίνουν πολύ κλασικά. Δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν η καλύτερη για αυτούς. Ειδικά από την φυγή του Ritchie Sambora και μετά, το group σίγουρα έχει χάσει τον συνθετικό του οίστρο με αποτέλεσμα να ακούμε κάπως «Αμερικανιές» πια, τραγούδια χωρίς αυτό το «κάτι» του παρελθόντος. Παρόλα αυτά το παρελθόν δεν διαγράφεται ειδικά όταν το έχεις «ζήσει», και οι BON JOVI για όσους τους έχουν γνωρίσει καλά, τους έχουν λατρέψει και μεγάλωσαν μαζί τους, θα έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους.
Θοδωρής Μηνιάτης
Σνομπάρεις Γιαννάκη ε; Μπάντα για κορίτσια οι BON JOVI, ε; Ε, βέβαια θα μου πεις και εσύ που γράφεις θηλυκού γένους είσαι οπότε δεν είσαι αντικειμενική. Ελπίζοντας ότι το Rock Hard δεν απευθύνεται σε κοντόφθαλμους αναγνώστες λοιπόν και με την εξαιρετική έμπνευση του Σάκη μας να κάνουμε συγκρότημα της εβδομάδας τους BON JOVI πάμε λίγο να απαριθμήσουμε τους λόγους για τους οποίους αξίζουν ένα respect αυτά τα αγόρια από το Garden State του New Jersey.
Παρόλο που όλοι νομίζουν ότι πρόκειται για μια μπάντα για τα κορίτσια, μεγάλο μέρος των φίλων του συγκροτήματος είναι άνδρες. Με την μακρόχρονη καριέρα τους και το εύρος των συνθέσεων τους έχουν ένα από τα μεγαλύτερα fan base, που λέμε και στο χωριό, πράγμα το οποίο αποτύπωσαν και στο άλμπουμ τους “100 million fans can’t be wrong”.
Με τη μουσική τους έχουν ενσωματώσει, hard rock, glam metal και pop στοιχεία σε μια καριέρα καταφέρνοντας να παρουσιάσουν ένα από τα πιο πλούσια ρεπερτόρια στην μουσική ιστορία.
Τα τραγούδια τους δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με ρομαντικά θέματα, μιας και από νωρίς θα βρεις μέσα στα άλμπουμ τους τραγούδια όπως το “Blood οn blood”. Έντονα προβληματισμένος και ενεργός κοινωνικά και πολιτικά ο Jon Bon Jovi δεν έχει διστάσει να υποστηρίξει πολιτικούς και να αρθρώσει πολιτικό λόγο.
Το συγκρότημα ήταν ανάμεσα σε εκείνα που συμμετείχαν στο Moscow Music Peace Festival που πραγματοποιήθηκε στη Σοβιετική Ένωση 12 και 13 Αυγούστου 1989 μαζί με μπάντες όπως οι MOTLEY CRUE και ο OZZY σε υποστήριξη της καταπολέμησης του πολέμου των ναρκωτικών που υπήρχε τότε στη Μόσχα.
Ο Jon Bon Jovi εξακολουθεί να είναι κοινωνικά αφυπνισμένος και διατηρεί μια αλυσίδα εστιατορίων The Jon Bon Jovi Soul Foundation, που μπορούν άστεγοι και άτομα που δεν έχουν πρόσβαση σε φαγητό να έχουν πρόσβαση σε αξιοπρεπές φαγητό και μπορούν ως αντάλλαγμα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Πολύ συχνά μάλιστα συνεισφέρει και ο ίδιος στην κουζίνα.
Είναι το συγκρότημα που έχει εφεύρει ξανά τον εαυτό του 3 φορές. Η πρώτη όταν από τον AOR / Hard rock εαυτό τους του “Slippery when wet” & “New Jersey” πέρασαν στην εποχή του “Keep the faith”. O Jon κουρεύτηκε και έγινε είδηση στο CNN αλλά για το μουσικό μέρος οι στίχοι έγιναν λιγότερο συναισθηματικοί και περισσότερο ώριμοι και φυσικά στην παραγωγή ο άνθρωπος με το άγγιγμα του Μίδα, Bob Rock. Στο “Crossroads” κυκλοφορούν την εμπορικότερη επιτυχία τους που μένει 6 εβδομάδες στο Top 100 του Billboard Always, και κάνουν και πάλι παύση 2 χρόνων για να επανέλθουν και πάλι με νέο πρόσωπο αυτή τη φορά πιο NEW ORDERΙΣΤΙΚΟ στο “It’s my life” και το άλμπουμ “Crush” που τους συστήνει σε ένα νέο – νεότερο ηλικιακά κοινό. Συνεχίζουν στο ίδιο ύφος με το “Have a nice day” και στο “Lost Highway” παίρνουν μια στροφή προς την country. Το άλμπουμ που ο ίδιος ο Bon Jovi χαρακτηρίζει επηρεασμένο από το Nashville.
Από το 2012, αν και τους αγαπώ οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω ακούσει κάτι αξιόλογο. Το 2014 δε αποχώρησε από το συγκρότημα και ο Sambora με διαζύγιο κοινή συναίνεσή αλλά δεν θεωρώ ότι αυτός είναι ο λόγος που έχω χάσει το ενδιαφέρον μου. Μου φαίνεται σα να έχει κολλήσει σε μια μέρα της μαρμότας μεταξύ “It’s my life” και “Have a nice day” και βγάζει τραγούδια που είναι το ίδιο μόνο με καινούριους στίχους. Καλώς ή κακώς 9 Μαρτίου του 2019 ανακοίνωσε ο Jon Bon Jovi ότι βρίσκονται και πάλι στο στούντιο ηχογραφώντας το 15 άλμπουμ τους που θα κυκλοφορούσε αρχές 2020 αν δεν είχε ξεσπάσει η πανδημία πράγμα το οποίο προκάλεσε την αναβολή της κυκλοφορίας του άλμπουμ που θα είναι τίτλο “Bon Jovi: 2020” και την ακύρωση της περιοδείας τους.
Στα trivia που πιθανόν να μην ξέρεις είναι ότι η μπάντα δεν ήθελε να ονομαστεί BON JOVI αλλά ακολουθήσε τη συμβουλή της τότε manager μιας και είχε ξαναγίνει εκείνη την εποχή με μπάντες όπως οι VAN HALEN.
Μεταξύ “Bon Jovi” και “7800ο Fahrenheit” ο Jon είχε χωρίσει με την, επί χρόνια σύντροφό του και μετέπειτα σύζυγο και μητέρα των παιδιών του, Dorothea Hurley και για αυτό το άλμπουμ είναι μες την πίκρα και τον «πόνο». Ο τίτλος ωστόσο υποτίθεται ότι είναι το σημείο τήξης της πέτρας (rock) (μέσα σε ηφαίστειο) που ισοδυναμεί με 4313° βαθμούς Κελσίου και το υπονοούμενο ήταν ότι η μπάντα είναι καυτό rock.
Έλενα Μιχαηλίδου
Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 80, το μελωδικό hard rock έκανε ένα τεράστιο breakthrough, μπήκε σε αρένες και κέρδισε νέους οπαδούς. Υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό ήταν μεταξύ άλλων και οι BON JOVI που κυκλοφόρησαν δίσκους διαμάντια για το είδος, με αποκορύφωμα το κλασικό πλέον “Slippery when wet”. Για να πω την αμαρτία μου, σταμάτησα να ασχολούμαι δισκογραφικά μαζί τους μετά το “Crush” του 2000 καθώς οι πιο rock φόρμες που ακολούθησαν δεν μου ταίριαζαν απόλυτα, ενώ εκτιμώ ότι η αποχώρηση του Richie Sambora δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για την πορεία της μπάντας. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την εργατικότητα του Jon, όπως και το πάθος που βγάζει επί σκηνής, κάτι που είχαμε την ευκαιρία να το δούμε και εμείς εδώ, στη μία και μοναδική φορά που μας επισκέφθηκαν. Και μπορεί στην άτυπη κόντρα ανάμεσα σε BON JOVI και EUROPE να τάσσομαι ξεκάθαρα υπέρ των Σουηδών, δεν μπορώ όμως να μην τρέφω μεγάλο σεβασμό για τους BON JOVI και όλα όσα έχουν προσφέρει.
Θοδωρής Κλώνης
Η πρώτη μου επαφή με αυτόν τον μύθο του αμερικάνικου hard rock (ναι, μύθος), ήταν με το OST της ταινίας “Young guns II”, του 1990. Έκτοτε, αγάπησα την μουσική του και δεν έπαψα ποτέ να τον βλέπω με ιδιαίτερη συμπάθεια, ακόμη και τα τελευταία «δεν ξέρω και εγώ πόσα» χρόνια που, ε, δεν τα πάει και τόσο καλά η αλήθεια είναι. Ίσως να μην με αφήνει και το ένδοξο παρελθόν του να αγιάσω, δεν ξέρω. Λοιπόν, εγώ το λέω ωμά και χωρίς «μα, μου, σου, του»: από το “Bon Jovi” του 1984 και για δέκα χρόνια, ως το album-συλλογή “Crossroad”, o JBJ είναι ένας τεράστιος καλλιτέχνης. Και μπαντάρα είχε δίπλα του/γύρω του, και ο ίδιος είχε φωνάρα, και τραγούδια μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας που άντεξαν στον χρόνο έγραψε, και στάδια γέμισε (και γεμίζει ακόμη), και το ίδιο νούμερο παντελόνι φοράει εδώ και 40 χρόνια, σαν άλλος Dorian Gray. Θες και την μεγαλύτερη προσφορά του; Έφερε κόσμο στον χώρο μας, που υπό άλλες συνθήκες ούτε απ’ έξω δεν θα περνούσε. Και αυτός, και οι υπόλοιποι της “glam” (και καλά) σκηνής. Εκτός αν πιστεύεις πως περισσότερο ελκυστικό στα αυτιά του μέσου Αμερικανού ήταν το “Angel of death” από το “Runaway”. Κομμάτι θα διάλεγα σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση το αγαπημένο μου “Bed of roses”, αλλά μετά την αναφορά στο OST των “Young guns II”, ας ακούσουμε μια υποτιμημένη τραγουδάρα την οποία θα ζήλευε και ο Bruce Springsteen. “Yoo-hoo! I’ll make you famous!”
Δημήτρης Τσέλλος
BON JOVI. Η μπάντα – πρώτος παιδικός μου έρωτας, από την ηλικία των 2,5 ετών περίπου, τότε που παρατούσα τα παιχνίδια μου και ό,τι άλλο έκανα, για να τρέξω να δω τα βίντεο κλιπ από το «Μουσικόραμα» της ΕΡΤ. Οι επιτυχίες του “Slippery when wet” εκείνη την εποχή, ήταν οι πλέον λατρεμένες μου. Δεν τις χόρταινα ποτέ! Μπορεί να μην ήξερα αγγλικά, τραγουδούσα όμως με μανία τα τραγούδια τους, αφού ήταν τόσο κολλητικά όσο λίγα, ενώ με μάγευε έντονα και η τεράστια ενέργεια που έβγαζαν επί σκηνής. Η ιδιαίτερη σχέση μου μαζί τους, συνεχίστηκε για πολλά ακόμα χρόνια, μέχρι και τα μέσα των 90’s. Μετά θα έλεγα ότι διακόπηκε μάλλον απότομα και δυστυχώς ο Jon και η παρέα του, δεν κατάφεραν ποτέ να με ξανακερδίσουν με κάποια από τις δουλειές που κυκλοφόρησαν στην νέα χιλιετία. Τους αγαπώ όμως και θεωρώ μαγικό, το πώς μπορεί κατά τύχη σήμερα, 30+ χρόνια μετά να ακούσω το “Lay your hands on me” για παράδειγμα και να γουστάρω σαν να κυκλοφόρησε χθες. Έτσι κι αλλιώς, δύσκολα μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει πως τα πέντε πρώτα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Αμερικανοί, από το ντεμπούτο τους δηλαδή μέχρι και το “Keep the faith” του 1994, ήταν πραγματικά τόσο κορυφαία, που από μόνα τους είναι ικανά να διατηρήσουν αναλλοίωτη την αίγλη της μπάντας. Οι BON JOVI ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής. Δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια των πωλήσεων σε όλο τον κόσμο, δεν είναι που και ο πλέον άσχετος από μουσική, μικρός ή μεγάλος, γνωρίζει τουλάχιστον δύο τραγούδια τους, είναι ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν οι ύμνοι που μας έχει χαρίσει αυτή η μπάντα, είναι αξεπέραστοι και εξακολουθούν να προκαλούν κύματα ενθουσιασμού και χαράς στο άκουσμα τους. Το τραγούδι που θα επιλέξω, είναι αυτό που με στιγμάτισε περισσότερο ως παιδί και που κάθε φορά που το ακούω όσο ζω μου δημιουργεί συναισθήματα χαράς και ευχαρίστησης. Το χιλιοτραγουδισμένο, “Livin’ on prayer”.
Χαρά Νέτη
Αμαρτία εξομολογηθείσα ουκ εστί αμαρτία. Τους BON JOVI μέχρι το “Slippery…” δεν τους θεωρούσα το σχήμα που θα κόψω φλέβες. Η πορεία τους από εκεί και πέρα είχε κοιλιές (εκμοντερνισμός) αλλά είχε και κορυφώσεις και ειδικά άλμπουμ σαν τα “Have a nice day’, “Crush” μου άλλαξαν την άποψη. Μετά ήρθε το χρήμα, η κρίση της μέσης ηλικίας και με την φυγή/απόλυση του Sambora, ο Jon είχε την ευκαιρία να υλοποιήσει το όραμά του να γίνει ο Springsteen των κουφών. Πλέον τα νέα τους άσματα μιλάνε περισσότερο στιχουργικά και λιγότερο μουσικά. Αλλά είναι πάντα σεβαστοί, ειδικά λόγω χαρακτήρα και έμπρακτης ανθρωπιστικής δράσης. Μουσικά ακόμη περιμένω τα βίντεο Sambora-Orianthi με τις «κομμένες» σκηνές, συν ότι οι προσωπικοί δίσκοι του Sambora επισκιάζουν τις αντίστοιχες χρονικά κυκλοφορίες των BJ.
Αν όμως έχω να θυμάμαι κάτι από ένα σχήμα που δεν έπαψε να εκπλήσσει και να γεμίζει αρένες θα είναι πάντα τα “Slippery when wet”, “New Jersey”, “Crush” όπως και η συναυλία τους στο Milton Keynes του 2006, που έδειξαν τί σχήμα είναι . Μετά ήρθε η συναυλία τους στο Ολυμπιακό Στάδιο και μου έδειξε πόσο μέτριοι μπορεί να είναι , όταν δεν είναι οι συνθήκες κατάλληλες. Οι BON JOVI σήμερα είναι ένας μηχανισμός που περιφέρει τον Jon και τους επαγγελματίες του ανά τον κόσμο με ένα σύνολο τραγουδιών που ξεχωρίζουν και θα ξεχωρίζουν για πάντα οι μεγάλες επιτυχίες με τα στέτσον και τις καουμπόικες μπότες. Το πρόβλημα του Jon είναι ότι μεγάλωσε και δεν του μιλάνε πια τόσο πολύ τα τραγούδια αυτά. Ας ρωτήσει λοιπόν τους DEEP PURPLE, KISS, AC/DC πως συνεχίζουν τόσα χρόνια ή έναν καλό ψυχίατρο σαν αυτόν των METALLICA…..οι υπόλοιποι θα τραγουδάμε πάντα on a steel horse I ride….
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Μεγαλώνεις κάπου στην επαρχία και στην τρυφερή εφηβική σου ηλικία, παρακολουθείς «Μουσικόραμα». Ε, δεν είναι φυσικό ακόλουθο να μυηθείς στους BON JOVI; Πόσο μάλλον, από την στιγμή που όλοι σου οι καλοί φίλοι λιώνουν το ολοκαίνουργιο “New Jersey” (19 Σεπτεμβρίου 1988). Κάπως έτσι έγινε το κακό. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και κράτησε χρόνια. Δεν υπάρχει άλμπουμ και single που να μην αγόρασα (ενώ αρκετά από αυτά σε όλες τους τις εκδόσεις). Έτσι, υπάρχει πάντα κάποιο τους τραγούδι που ταιριάζει στην διάθεσή μου. Κάποιο τους τραγούδι που συνοδεύει καλές και άσχημες αναμνήσεις. Βέβαια, για τους σκληρούς στη χώρα μας, οι BON JOVI ήταν φλώροι και για αυτούς που ακολουθούσαν τις μόδες, ήταν πολύ σκληροί, όμως πέραν από τις μόδες και τις ταμπέλες ο Jon και ο Richie έχουν γράψει φοβερούς ύμνους που έχουν σημαδέψει την γενιά μας. Οι Αμερικάνοι έδειξαν πώς να διατηρούνται στην κορυφή, να κρατούν τον παλμό και να γράφουν καλούς δίσκους μέχρι και το “Have a nice day” του 2005 (20 Σεπτεμβρίου). Βέβαια χρειάστηκε να φτάσουν μέχρι την άκρη του γκρεμού, αφού τα δύο πρώτα τους άλμπουμ δεν έφτασαν τις προσδοκίες και οι JOVI με το “Slippery when wet” τα έπαιξαν όλα για όλα. Βέβαια η συνέχεια είναι γνωστή και για 20 χρόνια, τα charts είχαν πάντα μια κυκλοφορία τους, όμως η κατηφόρα που ξεκίνησε με το “This left feels right” φαντάζει πλέον ατελείωτη. Η παρέα του Jon έχει κλονιστεί από την στιγμή που αποσύρθηκε ο Richie Sambora και το ομαδικό πνεύμα που τόσα χρόνια έχτιζαν δεν υφίσταται πλέον. Προσθέτουμε και την καταπονημένη φωνή του αρχηγού, που δεν του επιτρέπει ούτε στις συναυλίες του να αποδώσει καλά τα τελευταία χρόνια. Έτσι δεν περιμένω πολλά από το επερχόμενο άλμπουμ “2020” που θα βγει τον Οκτώβριο. Είχα την χαρά να τους συναντήσω για μια συνέντευξη στο Λονδίνο (εποχές Rock On τέκνα μου) και δεν θα ξεχάσω ποτέ το τηλεφώνημα του Φράγκου, που μου ανακοίνωσε ότι θα έκανα συνέντευξη face to face. Θυμάμαι κάθε λεπτό από τις 4 συναυλίες τους, είτε στο μικροσκοπικό για το μέγεθός τους, Shepherds Bush Empire, είτε στο τεράστιο σόου στο Hyde Park, είτε στο ΟΑΚΑ, είτε στην Μπανγκόκ. Φίλοι μου, ξεκολλήστε λίγο και ανακαλύψτε την ομορφιά των τραγουδιών τους, όσο εμπορικά κι αν είναι, όσο cult κι αν είστε.
Γιώργος “Blood on blood” Κουκουλάκης
Ήμουν μικρό παιδάκι, έβλεπα MTV. Τότε που MTV δε σήμαινε χαζογκόμενες και reality shows. Πρόλαβα ένα τέλος εποχής θα έλεγε κανείς, εκεί τέλη δεκαετίας ‘90 – αρχές 2000. Καλή pop, rap, hip hop, r ‘n’ b μουσική στο MTV, αλλά και καλή rock μουσική, σαν πρώτο ερέθισμα. NIRVANA, OFFSPRING, SCORPIONS, φυσικά οι METALLICA, αλλά πρώτα – πρώτα οι BON JOVI. “It’s my life” και “One wild night” λοιπόν, τα πρώτα δύο κομμάτια τους που άκουσα. Αμφότερα μου δείξανε πως είναι μια rock μπάντα επί σκηνής. Αγκαζέ με το “Still loving you” των λατρεμένων μου SCORPIONS. Μου αρέσουν πολλά κομμάτια από τον Jon Bon Jovi και τη παρέα του, και αναγνωρίζω πόσο τεράστιο/σημαντικό/σπουδαίο συγκρότημα ήταν και είναι στον ήχο τους, χωρίς να είμαι ο φανατικότερος των οπαδών τους. Προτιμούσα βλέπεις, άλλες hard rock μπάντες από το συνάφι εκείνης της γενιάς. Μικρή σημασία έχει αυτό μπροστά στην αξία τους, ωστόσο. Και ο συνονόματος, ήξερε να τα “ρίχνει”, αν μη τι άλλο! Χώρια τα χαμόγελα που έχει χαρίσει σε πολύ-πολύ κόσμο. Επιλέγοντας κομμάτι τώρα, θα μιλήσει το βίωμα. “One wild night, blinded by the moonlight…”
Γιάννης Σαββίδης
Μύθος! Μία και μόνο λέξη είναι ικανή για να περιγράψει αυτό το συγκρότημα! Μία μπάντα που ήταν καταδικασμένη να γίνει παγκόσμια γνωστή. Να κάνει όλον τον κόσμο να ακούσει τη μουσική της. Να γράψει τραγούδια τα οποία θα μείνουν στην αιωνιότητα!
Δίσκοι που από την αρχή μέχρι το τέλος συγκλονίζουν. Συναίσθημα, ρυθμός, λυρικότητα, όλα στον υπέρτατο βαθμό!
Συγκρότημα που άλλαξε τα πάντα και άνοιξε νέους ορίζοντες στη μουσική! Τεράστιο κατόρθωμα! Συγκρότημα που έφερε στην επιφάνεια και άλλες μπάντες και έκανε την μουσική μας πιο πλούσια (SKID ROW, CINDERELLA).
Ψεύτης τουλάχιστον όποιος λέει πως δεν του αρέσει κανένα τραγούδι. Ψεύτης τουλάχιστον όποιος πει ότι δεν την έχει πέσει σε θηλυκό υπό τους ήχους κάποιου τραγουδιού!
Για εμένα, θα είναι πάντα μέσα στην πρώτη δεκάδα μου με τα αγαπημένα μου συγκροτήματα ever!
Και όσον αφορά το αγαπημένο μου τεμάχιo;
“Wild is the wind, you ‘ve got to understand baby, wild is the wind”
Φιλάκια!
Nτίνος Γανίτης
