Είναι μερικά γκρουπ που απλά δεν μου έκατσαν ποτέ καλά. Ίσως επειδή από πιτσιρικάς άλλα περίμενα να ακούσω κι άλλα άκουσα. Οπαδό του doom, δεν με λες σε καμία περίπτωση, από την άλλη οι CANDLEMASS είναι το γκρουπ από το οποίο μου αρέσουν τα περισσότερα τραγούδια στο ιδίωμα. Σίγουρα πάντως, τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, είναι ογκόλιθοι της μουσικής μας, αν και αρκετούς από τους πιο πρόσφατους δίσκους τους, τους θεωρώ υποτιμημένους. Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω αρνητικά όλες αυτές τις τελευταίες περιοδείες που κάνουν χωρίς τον ηγέτη τους, Leif Edling, αλλά κι αυτήν την επετειακή συναυλία στο “Nightfall” χωρίς σχεδόν κανένα αυθεντικό μέλος εκείνης της σύνθεσης (αν μη τι άλλο η ραχοκοκαλιά ήταν ο Edling και ο Messiah) ενώ στις συναυλίες τους εδώ και χρόνια, παίζουν ήδη πολλά κομμάτια απ’ αυτόν, παρότι έχει κυκλοφορήσει τριάντα χρόνια πριν. Αιρετικός; Ίσως. Αλλά δεν μπορούν να αρέσουν όλα σε όλους!!!
Σάκης Φράγκος
Είναι φορές σαν αυτή που πραγματικά τα λόγια για ένα συγκρότημα είναι σαν ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Οι CANDLEMASS έχουν βάλει το όνομα τους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας σαν ένα σχήμα που όμοιο του δεν υπήρχε πιο πριν. Μετέπειτα ναι κάποιοι τους «μιμήθηκαν». Ένα σχήμα που έδωσε στους οπαδούς από το 1986 μέχρι το 1992 albums με αργά, ανατριχιαστικά ριφ λες και οδηγείσαι στην γκιλοτίνα για αποκεφαλισμό. Albums που δεν είχαν fillers με τραγούδια που δεν μπορούσαν να σε αφήσουν ατάραχο, και μερικές φορές σε γέμιζαν και «φόβο». Τραγούδια που απλά όρισαν ένα ολόκληρο είδος όπως το doom. Παράλληλα με την όποια «σαπίλα» έπρεπε να είχε ο ήχος, οι CANDLEMASS κατάφεραν να μεταδώσουν μια μεγαλοπρεπή ροη και ατμόσφαιρα σε κάθε σύνθεση κάνοντας σε να ακούς κάτι που πολύ εύκολα θα συνδυαζόταν με εικόνα που θα εμπεριείχε δράκους, μάχες σώμα με σώμα, ξωτικά, νεράιδες κλπ. Σαφώς και σε όλα αυτά βοήθησε αφενός η παρουσία του Messiah Marcolin στα φωνητικά που τραγουδούσε με την «τρέλα» που χρειαζόταν κάθε νότα. Η διαφορά ήταν σαφής τα μετέπειτα χρόνια όταν έχοντας άλλος το μικρόφωνο, οι συνθέσεις ναι μεν ήταν καλές αλλά έλειπε ο «θεατρινισμός» που χρειάζεται κάποιες φορές το doom metal. Η κυριότερη όμως ειδοποιός διαφορά που έκανε το group τεράστιο είχε ονοματεπώνυμο: Leif Edling. Ο εν λόγω κύριος είναι αδιαπραγμάτευτα ένας από τους Μίδες αφού ότι αγγίζει γίνεται χρυσό. Μέχρι και σήμερα όπου και αν συμμετέχει γράφει τραγούδια που χρήζουν επιμελούς και επαναληπτικής προσοχής. Κρίμα που πια το σχήμα δεν είναι όπως τότε: ένας θίασος που οπτικοποιούσε τις νότες μέσα από κάθε συσκευή ήχου και όχι εικόνας έχοντας για ηθοποιούς μια φωνή και μερικά όργανα.
Θοδωρής Μηνιάτης
Το Ευρωπαϊκό Doom metal έχει όνομα και είναι CANDLEMASS. Η παρέα του Leif Edling κύρια με τον Messiah Marcolin στα φωνητικά αλλά και με τους μεταγενέστερους αοιδούς διέπρεψε στα αργά, βασανιστικά, μακάβρια, πένθιμα, κατανυκτικά μεταλλικά άσματα. Τα δύο πρώτα άλμπουμ τους και προσωπικά για εμένα το “Nightfall” αποτελούν τα θεμέλια του Ευρωπαϊκού μοντέρνου Doom metal. Γνήσιο παιδί των BLACK SABBATH μεγαλούργησαν και μεγαλουργούν, συνδυάζοντας, βαριά riff, την ιδιαίτερη αίσθηση της μελωδίας που έχει ο Edling και την αιώνια θλίψη του Βορρά. Ένα σχήμα που χωρίς αυτό, δεν θα υπήρχε μεγάλο μέρος της σημερινής Ευρωπαϊκής μεταλλικής σκηνής αλλά και της παγκόσμιας, ειδικότερα της heavy/doom. Εκεί που συναντιούνται η μελωδία και ο όγκος , με την απόγνωση και τη θλίψη, η ταμπέλα γράφει με μεγάλα γράμματα CANDLEMASS.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Eίναι κάποιες μπάντες, που μπορεί να μην ήσουν ποτέ και κανένας φοβερός οπαδός τους, αλλά τις έχεις σε μεγάλη εκτίμηση. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι CANDLEMASS για εμένα. Με το καθαρό doom metal δεν τα πήγα ποτέ και πολύ καλά, όμως μπάντες όπως οι συγκεκριμένοι, ή (ακόμα περισσότερο) οι SOLITUDE AETERNUS δε μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν οπαδό της αγαπημένης μας μουσικής. Η πρώτη επαφή έγινε με το “Tales of creation” και συγκεκριμένα με το κομμάτι “Dark reflections”, από μία από τις «κλασικές» κασέτες-συλλογές των αρχών των 90s που στην ουσία ήταν και η «επιμόρφωσή» μας στα ξεκινήματα. Στα επόμενα χρόνια άκουσα τα προηγούμενα άλμπουμ, άκουσα και το “Chapter VI”, τους παράτησα παντελώς μετά (τα δύο επόμενα ομολογώ πως ούτε και μέχρι τώρα δεν έκατσα να τα ακούσω) για να ξανακούσω με το “Candlemass” και για να είμαι ειλικρινής να γουστάρω πολύ την «τελευταία περίοδό» τους. Μπάντα τεράστιας σημασίας για το heavy metal, ορόσημο για το doom και με άλμπουμ-διαμάντια. Προσωπικά θα πάω με “Tales of creation” και “Dark reflections” σαν κομμάτι, που μπορεί να μην είναι το αγαπημένο μου, αλλά είναι αυτό με το οποίο τους έμαθα.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Η πρώτη μου επαφή με τους CANDLEMASS θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως τραυματική. Το μακρινό 1988, συμμαθητής μου δίνει να ακούσω σε κασέτα εταιρείας το “Ancient Dreams” που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Το αποτέλεσμα ήταν, ως αμετανόητος thrasher που σεβόμουν τον εαυτό μου, να με πάρει ο ύπνος ακούγοντας την κασέτα, προφανώς θεωρώντας τους πολύ βαρετούς! Ευτυχώς λίγο καιρό αργότερα, καταλαβαίνοντας ότι κάτι μάλλον έχω πάρει στραβά, αγόρασα το εκπληκτικό “Nightfall” και από τότε αναθεώρησα πλήρως τις απόψεις μου όσον αφορά το doom metal. Με μία λέξη: Μαγεία. Και μπορεί ο Leif Edling να έχει ρίξει το βάρος του στα διάφορα side projects, τίποτα όμως δεν μπορεί να υποσκελίσει ή να αντικαταστήσει τους CANDLEMASS και τις στιγμές δέους που μας έχουν χαρίσει. Όσο για την αγαπημένη μου δουλειά τους, θα ακουστώ παράξενος αλλά δεν θα πω κανένα δίσκο με τον τρελό καλόγερο, ούτε καν το ντεμπούτο τους. Για μένα το magnum opus τους ( με το “Nightfall” δεύτερο) ήταν, είναι και θα είναι το έπος “Chapter IV” με τον φανταστικό Thomas Vikstrom στα φωνητικά. Τεράστια υποτιμημένο άλμπουμ που απέδειξε ολότρανα ότι μπορούσε να υπάρξει ζωή στον πλανήτη CANDLEMASS και χωρίς τον Messiah. Το κομμάτι που επιλέγω, είναι το “Julie Laughs No More” αλλά πραγματικά μικρή σημασία έχει μπροστά στο μεγαλείο του συγκεκριμένου δίσκου.
Θοδωρής Κλώνης
Οι CANDLEMASS είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα κορυφαία σχήματα στο metal τα τελευταία 30 χρόνια.
Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση που μου είχε προκαλέσει η πρώτη επαφή μαζί τους μόλις είχε κυκλοφορήσει το “Nightfall” που τότε είχα αγοράσει σε κασέτα εταιρίας και τραγούδια σαν τα “Well of souls”, “Samarithan” και “At the gallows end” ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα αυτιά μας. Ακόμα αισθάνομαι το ίδιο δέος όταν τα ξανακούω.
Θυμάμαι ακόμα στην εκπομπή του, ο Γιάννης Πετρίδης να παρουσιάζει τον δίσκο και να λέει ”έτσι θα έπαιζαν οι BLACK SABBATH αν έβγαιναν σήμερα”.
Οι CANDLEMASS διέγραψαν μια σπουδαία πορεία και κυκλοφόρησαν εξαιρετικούς δίσκους με όλα τα line up που είχαν κατά καιρούς και πώς να μην γίνει αυτό, όταν υπεύθυνος πίσω από όλο αυτό το οικοδόμημα είναι ο τεράστιος Leif Edling, μια φυσιογνωμία που όχι μόνο καθιέρωσε τον όρο doom metal αλλά με το ανήσυχο πνεύμα του και την μουσική του παιδεία επανέφερε το προσκήνιο αρκετές μπάντες που αποτέλεσαν και τις βασικές του επιρροές.
Τεράστιο respect από την μεριά μου στον Leif και στους CANDLEMASS για όλα όσα έχουν προσφέρει και είμαστε όλοι ευτυχείς που τους έχουμε δει τόσες πολλές φορές να παίζουν από τα μέρη μας.
Doom or be doomed forever.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Dooooooom ρε μ….! Το ντεμπούτο των θρυλικών Doomsters “Epicus doomicus metallicus” ήταν από τους πρώτους δίσκους που κοσμούσαν την δισκοθήκη μου, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αυτή η κβαντικού μεγέθους «βραδύκαυστη» παραμόρφωση, της συγκεκριμένης μπάντας δε ξεπεράστηκε ποτέ και από κανέναν. Αγαπημένο μου άλμπουμ της μπάντας, έμελλε να είναι (μέχρι και σήμερα) ο 2ος δίσκος τους, “Nightfall” (πωπώ πάνε 30 χρόνια από τη κυκλοφορία του), με τον τιτάνα Messiah Marcolin, ο οποίος κατ’ εμέ είναι από τις 5 καλύτερες φωνές που πέρασαν από αυτό το χώρο. Φυσικά, χωρίς πολύ σκέψη, αγαπημένο κομμάτι είναι το υπερκλασικό “At the gallows end”, το οποίο όποτε και όσες φορές και αν το ακούσω, η τρίχα σηκώνεται κάγκελο. Θυμάμαι, εκείνο το επεισοδιακό live στο γήπεδο του Σπόρτινγκ το 2005, όταν πήγαν να δω περισσότερο τους Σουηδούς, οι οποίοι όμως έπαιξαν μόνο 20 λεπτά, γιατί υπήρχε κάποιο πρόβλημα με το αεροπλάνο τους (αν θυμάμαι καλά). Ευτυχώς όμως τους είχα δει μερικούς μήνες πριν στο Rockwave εκείνης της χρονιάς. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα τους απολαύσω και σε λίγες μέρες στο Piraeus 117 Academy, να παίζουν ολόκληρο το αγαπημένο μου άλμπουμ!
Γιώργος Δρογγίτης
Από τις πολύ αγαπημένες μπάντες με τους πρώτους πέντε δίσκους (ναι, και ο Chapter VI τα σπάει) να είναι πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου, όσον αφορά στους κορυφαίους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ. Το “Epicus Doomicus Metallicus” θα αποτελεί για εμένα το κορυφαίο πόνημά τους και τον κορυφαίο δίσκο στο doom metal. Με αυτή την κυκλοφορία ο Leif Edling έθεσε εαυτόν, στις κορυφαίες συνθετικές μορφές που έβγαλε η «μαμά» Σουηδία αλλά και εν γένει ο χώρος του metal.
“A thousand years have gone
Armageddon hasn’t come
Only the cry of a child echoes in the dark
Backwards goes time
As the stars are passing by
And nothing remains of this foolish man except his fate”
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Μαυρίλα, μουνταμάρα, Θεοί, ηγέτες. Οι άρχοντες του doom metal. Τόσο απλά, καθαρά και ξάστερα. Θα μπορούσαν να τελειώσω εδώ το κείμενο καθώς δε χρειάζεται να αναφέρω κάτι άλλο για το συγκρότημα. Μιλάνε οι δισκάρες τους, τι να πω εγώ. Τα “Nightfalll”, “Epicus, doomicus, metallicus”, “Ancient dreams” και “Tales of creation”. O Leif Elding και η παρέα του μας χάρισαν απλόχερα δίσκους που θα μας συντροφεύουν ως τα βαθιά γεράματα, έργα τέχνης που πρέπει να υπάρχουν σε κάθε δισκοθήκη μεταλλά που σέβεται τον εαυτό του. Δε γίνεται να μη σου αρέσουν, αν πάλι όντως δε σου αρέσουν καλό είναι να αρχίσεις να επαναπροσδιορίζεις τη σχέση σου με το Metal. Είπαμε μόνο ΕΠΗ!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Οι CANDLEMASS είναι ένα από αυτά τα λίγα συγκροτήματα που οριοθέτησαν ένα νέο είδος μουσικής μέσα στον ακραίο ήχο του heavy metal. Το πρώτο album των CANDLEMASS, “Epicus Doomicus Metallicus” έμελε να σηματοδοτήσει την γέννηση του doom metal. Τα λόγια είναι περιττά για αυτό το πρώτο album αλλά και για τα επόμενα που ακολούθησαν, με το τεράστιο από κάθε άποψη “Nightfall” να είναι το προσωπικά αγαπημένο μου από αυτήν την καθηλωτική μπάντα. Οι CANDLEMASS πατώντας επάνω στον βαρύ ήχο, του πρώτου ειδικά album των BLACK SABBATH, με τα βαριά και ασήκωτα riff της κιθάρας, με το μπάσο του ηγέτη Leif Edling να παράγει έναν τεράστιο όγκο που δεν συναντάς σε άλλες μπάντες και φυσικά με τον γιγαντιαίο ογκόλιθο, τον τιτάνα με τα ρούχα του μοναχού, Messiah Marcolin, με την χαρισματική αυτή φωνή που το vibrato της θα το ζήλευε μέχρι και τενόρος, έχτισαν μία μουσική σήμα κατατεθέν. Για τον εορτασμό των 30 χρόνων της μπάντας, το συγκρότημα θα μας επισκεφτεί για να παίξει ολόκληρο το “Nightfall”. Όσο και να αγαπάω το συγκρότημα και ειδικά αυτό το album δεν μπορώ να πω ότι χαίρομαι με αυτήν την απόφαση. Με τον Edling να απέχει τα τελευταία χρόνια από το συγκρότημα λόγω προβλημάτων υγείας και χωρίς των Messiah, αναρωτιέμαι αν αξίζει να παρακολουθήσω αυτό το live. Αλήθεια είναι το ίδιο να ακούς τους παρακάτω στίχους από άλλη φωνή και όχι από αυτή του Messiah;
“I bind unto myself
today the strong name of the trinity”
Δημήτρης Μπούκης
Για να καταφέρω να μεταφέρω όλες μου τις σκέψεις για τους CANDLEMASS, θα πρέπει να κάνω και ένα διαφορετικό κείμενο για κάθε ένα από τα ιστορικά τους άλμπουμ, γιατί το καθένα από αυτά ξεχωρίζει για τους δικούς του ιδιαίτερους λόγους και ήταν και ο λόγος της μοναδικότητας αυτής της μπάντας, η οποία αν και πέρασε από χίλια κύματα, κατάφερε να παραμείνει επίκαιρη ακόμη μέχρι σήμερα. Θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω στο Band of the Week το αγαπημένο μου άλμπουμ.
Δύσκολη επιλογή όντως. Αλλά μιας και είμαι φανατικός της «μαυρίλας», νομίζω ότι το ντεμπούτο τους, “Epicus Doomicus Metallicus”, είναι ότι πιο «μαύρο» και απόκοσμο κυκλοφόρησε αυτή η τρομερή μπάντα. Να πω και εδώ την «αμαρτία» μου και κάτι που μάλλον θα διαφωνήσει το 95% μαζί μου, ο Johan Langqvist είναι για μένα η καλύτερη φωνή που πέρασε ποτέ από την μπάντα. Λιγότερο όπερα σε σχέση με τον Messiah Marcolin, αλλά περισσότερο πραγματικό συναίσθημα και πόνος. Θεωρώ τυχερούς όλους εμάς που καταφέραμε να ακούσουμε ολόκληρο το άλμπουμ το 2011 με τον Johan στα φωνητικά, στο Fuzz club. Εκπληκτικές στιγμές και ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί πραγματικά σε όλο το live, ο άνθρωπος έδειξε ότι «το έχει» ακόμη.
“Epicus Doomicus Metallicus” λοιπόν, με 6 κομμάτια που είναι όλα μοναδικά, στολίδια του σκοτεινού doom, γεμάτα θάνατο απόγνωση και θλίψη. Μπορεί όταν κυκλοφόρησε να μην κατάφερε να αγγίξει πολύ κόσμο, με αποτέλεσμα να χάσουν το συμβόλαιο τους τότε, αλλά μετά από 31 χρόνια , είναι στις περισσότερες μεταλλικές δισκοθήκες , ως ένα κειμήλιο του doom metal και το σχέδιο στο εξώφυλλο του να παραμένει η νούμερο ένα επιλογή κάθε οπαδού των CANDLEMASS σε t-shirt (ναι, έχω κι εγώ!).
Oι CANDLEMASS μας επισκέπτονται για μια ακόμη φορά και ενώ είναι πλέον γνωστό ότι δεν είναι η ίδια μπάντα που λατρεύτηκε στο παρελθόν, εδώ και πολλά χρόνια, είναι επίσης γεγονός ότι οι ζωντανές τους εμφανίσεις παραμένουν μοναδικές γεμάτες πάθος και ένταση. Σε συνδυασμό ότι έρχονται με το «τυράκι», ότι παίζουν ολόκληρο το “Nightfall”, κάνει την συγκεκριμένη τους επίσκεψη αρκετά ελκυστική και σίγουρα το Piraeus Academy το βράδυ του Σαββάτου, 22 Μαρτίου, θα είναι γεμάτο.
Γιώργος Καραγιάννης
