Είναι μερικά συγκροτήματα που η προσφορά τους είναι υπεράνω σχολιασμού. Όταν μιλάμε για τους DEEP PURPLE, κάνουμε λόγο για ένα σχήμα που πήγε το βιρτουόζικο παίξιμο σε άλλο επίπεδο, επενοχοποίησε τον αυτοσχεδιασμό, άντεξε σε συνεχόμενες αλλαγές μελών βγάζοντας πολύ καλούς δίσκους σχεδόν όλες τις περιόδους ύπαρξής του, μπορεί και βγάζει αξιοπρεπείς δουλειές ακόμη και μετά από 50 χρόνια ζωής κι έχει υπάρξει η βάση για πολλά συγκροτήματα του σκληρού rock και του heavy metal. Μην ξεχνάμε ότι επιπλέον υπήρξαν ένα από τα πρώτα rock σχήματα που κυκλοφόρησαν δίσκο με τη συνοδεία ορχήστρας το 1969. Όσο για τραγούδια; Μόνο που έγραψαν το “Smoke on the water”, το πρώτο τραγούδι που κάθε επίδοξος rock μουσικός γρατσουνά στην κιθάρα, αρκεί. Θα μπορούσα να γράφω πολύ ακόμα, αλλά θεωρώ ότι αν δεν υπήρχαν γκρουπ σαν τους DEEP PURPLE (όπως φυσικά και τους BLACK SABBATH), πολύ δύσκολα η μουσική που γουστάρουμε θα είχε φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Τους χρωστάμε ΠΑΡΑ πολλά…
Σάκης Φράγκος
Όταν έχεις γράψει το “Smoke on the water”, ίσως το riff που έπαιξε για πρώτη φορά κάθε νέος κιθαρίστας πιάνοντας ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια του, ε τότε είσαι στο πάνθεον, σε κλειστό club μάλιστα και ας έβγαζες από εκεί και πέρα μόνο τραγούδια για τον εορτασμό του Οσίου Κολπικίου με τη συνοδεία του Σαντικάι και της Βιολέττας Καφουρίδη (μην ακούσω “της ποιάς”)! Ούτε ειδικός είμαι με τους PURPLE, ούτε φανατικός, ούτε έχω κάτσει να λιώσω δισκογραφία, άσε που μετά το “The battle rages on” δε βρίσκω κάτι να με συγκινεί, όμως στεκόμαστε προσχή και με σεβασμό. Πολλές και διαφορετικές περίοδοι, φοβερές αλλαγές μελών, μέχρι ένα σημείο όμως με σταθερά θετικότατο πρόσημο στο τελικό αποτέλεσμα. Κάτι «άσημοι» μωρέ όπως οι Jon Lord, Blackmore, Coverdale, Hughes, Turner, Glover, Paice, Gillan, Morse, Airey, Satriani κλπ έχουν περάσει ή είναι ακόμα από τις τάξεις τους.
Μέχρι και το “The battle rages on” γουστάρω πολύ όλα τα άλμπουμ (ΟΚ… σχεδόν όλα γιατί με το “Come taste the band” δεν τα πήγα ποτέ καλά), όμως αγαπημένο με διαφορά στήθους από το “Machine head”, είναι το “Stormbringer”. Δεν έχει γιατί και πως. Απλά. Martin Birch παραγωγή, Coverdale και Hughes φωνητικά, Blackmore, Lord, Paice. Αυτά. Και το ομότιτλο κομμάτι είναι ΕΠΟΣ. Πως να το κάνουμε;
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Το σχήμα που σε κάθε του εκδοχή με Gillan, Coverdale, Turner, Blackmore, Bolin, Morse, σε κάθε του εκδοχή δεν κυκλοφόρησε κακό άλμπουμ. Αδιάφορο ή μέτριο ναι, αλλά μιλάμε για ένα σχήμα που απασχολεί την μουσική σκηνή από την δεκαετία του 60, έχει κυκλοφορήσει το live άλμπουμ που καθιέρωσε τις επισκέψεις στην Ιαπωνία και τα drum σόλο, έδωσε θέση στους πληκτράδες και την κλασική παιδεία, συνεργάστηκε με ορχήστρα όταν όλοι περίμεναν τα μανιτάρια να δράσουν, έφερε τις νεοκλασικές κλίμακες στο hard rock, έδωσε τα πρότυπα τραγουδιστή, Gillan, Coverdale που δημιούργησαν σχολή τραγουδιστών, δική του ο καθένας. Οι DEEP PURPLE ως σήμερα, ηχογραφούν, ανιχνεύουν νέα μουσικά μονοπάτια και με τον Morse που όπως και ο Bolin δεν αγαπά τα στερεότυπα, δημιουργούν μουσική που εμπνέει.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Η προσφορά των DEEP PURPLΕ είναι αδιαμφισβήτητη και ανεκτίμητη. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει γραφτεί για αυτούς και ειλικρινά δεν θέλω καν να σκεφτώ πως θα είναι η επόμενη μέρα μετά την οριστική «συνταξιοδότησή» τους. Η πρώτη μου επαφή με τους PURPLE ήταν με την αγορά του “Perfect strangers” από το Μοναστηράκι πριν από πολλά χρόνια. Δεν θυμάμαι ακριβώς το οπότε αλλά σίγουρα είχε βγει το “The house of blue light” αλλά όχι το “Slaves and masters” οπότε κάντε τις πράξεις. Το να σημειώσω ότι το “Perfect strangers” είναι ένας υπέρτατος δίσκος είναι σα να υπογραμμίζω τα αυτονόητα. Για μένα προσωπικά είναι ο καλύτερος reunion δίσκος μαζί με το “Brave new world” των MAIDEN. Θα μπορούσα κάλλιστα να διαλέξω ένα οποιοδήποτε τραγούδι από το άλμπουμ (ναι, ακόμη και το “Son of Alerik”) αλλά το κομμάτι το οποίο βάζω πιο συχνά από όλα και ακούω είναι το “A Gypsy’s kiss” με το εξαιρετικό solo του Ritchie, την απίστευτη ερμηνεία του Gillan (o οποίος γράφει μερικούς εξεζητημένους αλλά ταυτόχρονα trademark στίχους) και τη συνολική αψεγάδιαστη απόδοση των υπολοίπων. Η live εκτέλεση στο Sydney από την περιοδεία του “Perfect strangers” είναι αψεγάδιαστη με τον Ritchie να κάνει ένα υπερκλασικό intro αυτοσχεδιασμού. “Mind, body, heart and soul, we got rock n’ roll and there’s nothing we can do”!
Σάκης Νίκας
Έχω αποστασιοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια από οτιδήποτε κλασικό. Δε ξεχνώ όμως μπάντες που άρχισα να ακούσω 2,5 δεκαετίες πριν και με έφεραν σε αυτόν τον ήχο. Μια από αυτές είναι σίγουρα οι Βρετανοί. Ξεκινώντας από τα κλασικά super hits, αυτά δηλαδή που μέχρι και σήμερα παίζονται από κάθε είδους ραδιοφωνικής εκπομπής κτλ, μέχρι και πιο άγνωστα τραγούδια (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο). Εντάξει ποτέ δεν ήμουν τόσο «ψαγμένος» με τη μπάντα. Μου άρεσαν όλοι οι frontmen που έχουν περάσει από τη μπάντα, αλλά σίγουρα αγαπημένος μου ήταν ο Ian Gillan. Δε μπορώ να πω ότι έχω κάποια ιδιαίτερη αδυναμία σε συγκεκριμένο άλμπουμ, αφού είναι υπερβολικά κλασικοί για τα γούστα μου, αλλά μπορώ να πω, ότι σαν κομμάτι, το “Black night” πάντα υπάρχει στο μυαλό μου.
Γιώργος Δρογγίτης
Οι DEEP PURPLE είναι από τις πρώτες μπάντες που άκουσα και με σκάλωσαν. Και πώς να μην σε σκαλώσουν όταν σε ευαίσθητη ηλικία, σου κάνουν κατήχηση τα μεγαλύτερα σε ηλικία ξαδέρφια με το “In Rock”, το “Machine Head”, το “Fireball” και το “Perfect Strangers”. Απλά σε στοιχειώνουν για τα καλά, η κιθάρα του Blackmore, η φωνή του Ian Gillan, το μπάσο του Glover που κρατάει στην γη το τέμπο, τα πολύ μπροστά για την εποχή τους drum skills του Ian Paice και φυσικά τα πλήκτρα του Jon Lord. Ότι κυκλοφόρησαν από το 1970 μέχρι και το 1984 είναι δισκάρες. Και οι περίοδοι στα μέσα 70s, που είχε φύγει ο Gillan και είχε πάρει την θέση του ο David Coverdale, όπως και όταν έφυγε ο Ritchie για πρώτη φορά από την μπάντα, τις θεωρώ εξίσου σημαντικές. Τους έχω παρακολουθήσει μέχρι και τώρα δισκογραφικά, χωρίς βέβαια να ξετρελαίνομαι για το αποτέλεσμα με τον Steve Morse στην σύνθεση της μπάντας. Βέβαια από μία μπάντα που έχει κυκλοφορήσει έπη και κυκλοφορεί δίσκους τα τελευταία 50 χρόνια με ασταμάτητες περιοδείες και που πλέον είναι στην 7η δεκαετία της ζωής τους δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις για να σου βγάζουν κάθε χρόνο “In Rock” και πόσο μάλλον όταν δεν είναι στην μπάντα πλέον ο Ritchie Blackmore και ο Jon Lord. Προσωπικά είναι στην Αγία Τριάδα του Heavy Rock ήχου μαζί με LED ZEPPELIN & BLACK SABBATH και θα έχουν τον σεβασμό μου εσαεί.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
20 άλμπουμ σε 50 χρόνια ζωής. Αυτό τα λέει όλα για μία από τις σπουδαιότερες μπάντες, όχι μόνο του σκληρού ήχου αλλά ολάκερης της μουσικής δγιάολε! Στην ταστιέρα του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ (τι ποιου τεράστιου) γράφτηκαν μερικές από τις πιο ονειρεμένες συνθέσεις της μουσικής που λατρεύουμε. Ο Gillan τις έντυσε με την αέρινη φωνή του, ο Lord τις χρωμάτισε με τα hammonds του και οι Glover/Paice της αγκάλιασαν με τη στιβαρότητά τους. Παρόλες τις προστριβές που είχαν κατάφερναν να επανέρχονται και να κυκλοφορούν αξιοπρεπέστατους δίσκους και μία δισκάρα που θα μείνει στο πάνθεον της μουσικής (“Perfect strangers”). Tα λόγια περισσεύουν για μια τέτοια μπάντα. Για τραγούδι θα επιλέξω κάτι από το κύκνειο άσμα της κλασικής ΜΚΙΙ σύνθεσης που είναι σαν να το φύλαγε ο Μαυροπερισσότερος για grand finale…. ΘΑ ΣΕΒΕΣΤΕ!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Band of the week οι DEEP PURPLE και γυρίζω πολλά χρόνια πίσω. Αυτό συμβαίνει γιατί οι DEEP PURPLE, οι LED ZEPPELIN, οι PINK FLOYD, οι YES και άλλοι πολλοί μεγάλοι της classic rock και της hard rock, είναι ακούσματα που τα έχω από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκα. Η συλλογή του πατέρα μου με τα βινύλια από αυτά τα συγκροτήματα, μπορώ να πω με λίγη υπερβολή πως ήταν τα δικά μου παιδικά τραγούδια. Έτσι πολύ φυσιολογικά όταν ασχολήθηκα για πρώτη φορά με την μουσική, την ευθύνη για αυτό την έχουν οι BLACK SABBATH, ζήτησα μία κασέτα που από την μία πλευρά είχε όλο το “Paranoid” των SABBATH και από την άλλη μία συλλογή τραγουδιών των DEEP PURPLE. Δυστυχώς όμως δεν τους έχω παρακολουθήσει εδώ και πολλά χρόνια έχοντας μείνει μόνο στις κυκλοφορίες από το “Perfect strangers” και πίσω. Αλήθεια όμως, είναι τίποτα ικανό να ξεπεράσει την περίοδο της μπάντας όπου ο Ritchie Blackmore έδειξε πως είναι ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες; Την περίοδο που ο Jon Lord άφηνε τον κόσμο με ανοιχτό το στόμα με τις εξωπραγματικές μουσικές και συνθετικές του ικανότητες; Την περίοδο που ο Ian Gillan έκανε άλλους τραγουδιστές να κρύβονται πίσω από τα φουστάνια των μανάδων τους; Και αν υπερβάλω με το τελευταίο να θυμίσω πως μιλάμε για τον τραγουδιστή που αποτελεί την βασική επιρροή του κυρίου Bruce Dickinson! Γι’ αυτήν την περίοδο λοιπόν οι DEEP PURPLE θα είναι για πάντα θρύλοι.
Δημήτρης Μπούκης
