Μία από τις μπάντες “you love to hate”!!! Όταν βγήκε το “Fallen”, πολλοί μιλούσαν για το απίστευτο breakthrough, όταν όμως είδαν ότι παραέγινε huge το όνομά τους, τους διαολόστειλαν γιατί ήθελαν τη μουσική τους underground. Οι EVANESCENCE, ήταν αδύνατο να γράψουν τόσες μαζεμένες επιτυχίες σε άλλο άλμπουμ, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα τεράστιο όνομα και να φέρουν πολύ νέο κόσμο να ακούει πιο σκληρή μουσική. Ακόμα και το κίνημα του female fronted metal, ίσως να μην ήταν τόσο μεγάλο χωρίς αυτούς (και χωρίς να είναι metal οι EVANESCENCE). Εκτιμώ βαθιά τη μουσικότητα και το ταλέντο της Amy Lee, είναι όμως λίγο πιο παλαβή απ’ ότι χρειάζεται και μάλλον παρά τη θέλησή της, έχει τραβήξει το γκρουπ πιο πίσω απ’ ότι θα μπορούσε να είναι. Παρόλα αυτά, το γκρουπ είναι τόσο δημοφιλές που δεν έχει ανάγκη τα λόγια μου… Το γεγονός άλλωστε ότι παίζει headliner σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ, δείχνει είτε την ένδεια μεγάλων σχημάτων, είτε την αδιαμφισβήτητη αξία τους (είτε και τα δύο μαζί!!!).
Σάκης Φράγκος
Μη σας φανεί παράξενο που έχουμε σαν band of the week τους Evanescence. Καταλαβαίνω και βλέπω ήδη τον μορφασμό πολλών αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι η συγκεκριμένη μπάντα κατάφερε να επηρεάσει την μουσική μας σε χρόνο απρόβλεπτο. Πόσες και πόσες μπάντες με γυναικείες παρουσίες ουσιαστικά αντέγραψαν την φόρμουλα του ντεμπούτου τους “Fallen”;
Ακόμη και μπάντες που βρισκόντουσαν ήδη στα μουσικά δρώμενα έκανα στροφή στον ήχο των Evanescence. Τσεκάρετε την καριέρα των Within Temptation, Lacuna Coil, Sirenia και πολλών άλλων, πριν και μετά το “Fallen” και θα καταλάβετε τι εννοώ. Βέβαια είναι λογικό αυτό να μην είναι απαραίτητα «καλό» για κάποιους από εσάς αλλά είναι η ωμή πραγματικότητα.
Το “Fallen” ήρθε την κατάλληλη εποχή, την κατάλληλη στιγμή, διότι η λέξη επιτυχία έχει μέσα της και την λέξη τύχη. Και σε αυτό οι Evanescence στάθηκαν απόλυτα τυχεροί. Εκατομμύρια άλμπουμ, ένα airplay που δεν θυμάμαι να ξανά έχει γίνει στην μουσική βιομηχανία και ο Evanescence πανικός ξεκίνησε για τα καλά. Τα κομμάτια παιζόντουσαν ανάμεσα σε όλες τις pop, trend επιτυχίες της εποχής με αποτέλεσμα ο μέσος οπαδός των Evanescence να είναι τα Γυμνασιόπαιδα της εποχής και όχι ο μέσος φίλος του alternative ήχου.
Άξιζαν όμως την επιτυχία τους οι Evanescence; Θα πω πέρα για πέρα πως ναι. Το ντεμπούτο τους είναι η τέλεια μίξη του nu metal (στα πάνω του τότε), alternative metal και gothic metal, με αποτέλεσμα να προσεγγίσει ένα ετερόκλιτο αλλά φανατικό κοινό. To άλμπουμ έχει πολύ καλά κομμάτια και επιτέλους κάτι που είναι εμπορικό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και κακό. Εξάλλου οι Evanescence έκαναν την μεγαλύτερη επιτυχία τους με τον σκληρότερό τους δίσκο, σε σχέση με τα δυο επόμενα που δεν είχαν φυσικά την ίδια ανταπόκριση από το κοινό.
Η συναυλία το 2004 στο θέατρο του Λυκαβηττού, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μας, μιας και καταφέραμε να δούμε μια μπάντα στο peak της καριέρας της η οποία έβγαζε δίψα πάνω στη σκηνή. Και αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει αρκετά συχνά στην χώρα μας. Η αποχώρηση των original μελών, άφησε μόνη την Amy Lee να συνεχίζει την πορεία της μπάντας, κάτι που αναπόφευκτα, έκανε τους Evanescence ένα προσωπικό project της, το οποίο το συντηρεί ακόμη με αρκετή επιτυχία, αλλά λίγα πράγματα θυμίζουν εκείνο το συγκρότημα. Τα δύο επόμενα άλμπουμ, παρόλο που ήταν σε γενικές γραμμές αρκετά καλά και άφησαν κάποια σπουδαία τραγούδια, δεν είχαν αυτό το συναίσθημα, την σπιρτάδα και την φλόγα, εκείνης της μπάντας που εν μία νυκτί κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο.
Γιώργος Καραγιάννης
Τελικά τι είναι οι EVANESCENCE; Ένα σχήμα-φαινόμενο; Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της σημερινής mainstream μουσικής κατεύθυνσης; Έχουν θέση σε μια metal δισκοθήκη; Ένας μεταλλάς πρέπει να τους ακούει; Αυτά ήταν μερικά από τα ερωτήματα που μου ήρθαν στο μυαλό όταν μας ζητήθηκε να γράψουμε κάτι για το «συγκρότημα αυτής της εβδομάδας». Δεν θα μπω στην διαδικασία να δώσω απαντήσεις σε ότι προαναφέρθηκε αφού ο καθένας έχει την άποψή του. Το σίγουρο είναι ότι αφενός metal σχήμα δεν είναι και ούτε θα έχουν θέση στην metal ιστορία. Έχουν κάνει όμως τέτοιο «μπαμ» όσο λίγα σχήματα με τόσο μικρή δισκογραφία. Για μένα σημαντικό είναι ένα μουσικό σύνολο να σου δίνει ωραία τραγούδια που θα σε κάνουν να έχεις ποικιλόμορφα συναισθήματα ακόμα και αν δεν ανήκουν σε κάποιο παρακλάδι του heavy metal. Αν είσαι ανοιχτόμυαλος λογικά θα έχεις ένα ή περισσότερα τραγούδια που σου κάνουν το «κλικ» από αυτούς. Μόνο αυτό είναι σημαντικό για να κατατάξουμε τους EVANESCENE, σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα groups που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια στον μουσικό χάρτη. Δεν έχει σημασία ότι ακούς κάτι απλό, έχει σημασία ότι «άγγιξε» εκατοντάδες ανθρώπους κάνοντας τα μέλη διάσημα. Η αναγνωρισιμότητα δεν έρχεται τυχαία, και αν γίνει κάτι σημαίνει. Ίσως γι’ αυτό θέλουν μια λίγο πιο μεγάλη προσοχή από πλευράς μας.
Θοδωρής Μηνιάτης
Θυμάμαι ότι πρώτη φορά που άκουσα EVANESCENCE ήταν στο ραδιόφωνο, καθ’ οδόν προς εκδρομή σε καταφύγιο στην Πάρνηθα. Όταν ρώτησα την υπόλοιπη παρέα εάν ήξερε για τη μπάντα, η απάντηση που πήρα είναι πως αποτελούν τους νέους LINKIN PARK με γυναικεία φωνητικά. Προφανώς αυτό δεν είχε ούτε έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το τραγούδι ήταν φυσικά το “Bring my to life”. Ήταν αρκετό για να ασχοληθώ όμως μαζί τους. Έκτοτε έχει μπει πολύ νερό στο αυλάκι, με αλλαγές μελών, με τη μπάντα να κυκλοφορεί όλο και πιο σπάνια άλμπουμ, αλλά με κανένα από αυτά να πιάνει τη δημοτικότητα του “Fallen”. Άλμπουμ για το οποίο είχαν έρθει και στην Αθήνα να παίξουν, στο Λυκαβηττό, σε μία συναυλία που είχαμε παρευρεθεί με την κα. Σμυρνιώτη και τον κ. Αλατά, με μέσο όρο ηλικίας τα 12 (εάν εξαιρέσεις αρκετούς γονείς που είχαν έρθει με τα παιδιά τους για να τα προσέχουν) και την οποία εάν θυμάμαι καλά είχαν ξεπουλήσει. Πάντως το “Fallen” συνεχίζει να ακούγεται ευχάριστα ακόμη και σήμερα, 14 χρόνια μετά, και το “Bring me to life”, παρόλο που μπορεί να είναι το σήμα κατατεθέν τους, κι άρα να έχει χιλιοακουστεί, συνεχίζει να ξεχωρίζει.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Οι EVANESCENCE είναι υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό στην εξάπλωση του λεγόμενου female fronted κινήματος στα early 00’s. Δεν ξεχνιέται με τίποτα ο κακός χαμός που είχε επικρατήσει στη σκληρή μουσική όταν κυκλοφόρησε το “Fallen”. Προσωπικά δεν τους ακούω με ευχαρίστηση, αλλά σε αυτό που έκαναν τότε ήταν πραγματικά άψογοι. Είχαν τα πάντα στον ήχο τους και φυσικά την παρουσία της Amy Lee που αποτέλεσε το αρχέτυπο της frontwoman ακόμα και μέχρι σήμερα. Δυστυχώς για εμένα, γιατί χάθηκε το αρχέτυπο της Kari Rueslatten και της Anneke van Giesbergen των mid 90s και τα σχήματα με γυναίκα πίσω από το μικρόφωνο έπαψαν να έχουν ατμοσφαιρικό ήχο. Όπως και να έχει έχω μεγάλη περιέργεια να τους δω στο Rockwave ειδικά σε αυτήν την περίοδο που δεν είναι στο προσκήνιο όπως τότε και σίγουρα θα έχουν να αποδείξουν πολλά σε σκεπτικιστές σαν κι εμένα.
Λευτέρης Τσουρέας
Με τους EVANESCENCE δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση και έχω χάσει κάθε επαφή μαζί τους εδώ και πολλά χρόνια, έχοντας μείνει στο πολύ αξιόλογο “Fallen”. Ως ένα συγκρότημα 22 ετών παρακαλώ, έχει δείξει τεράστια ασυνέπεια στην κυκλοφορία νέων άλμπουμ και το γεγονός πως στην χώρα μας έρχονται ως headliners σε ένα από τα μεγαλύτερα rock και metal festival που διοργανώνονται επί ελληνικού εδάφους, είναι αποτέλεσμα της επιτυχίας που είχε το πρώτο τους άλμπουμ “Fallen”. Μπορεί το άλμπουμ αυτό βέβαια να είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο στις εφηβικές ηλικίες και όχι απαραίτητα στο φανατικό metal κοινό, αλλά εξακολουθεί μέχρι σήμερα να ακούγεται ευχάριστα. Αναμένοντας το πείραγμα των αγαπητών φίλων / συναδέλφων / συντακτών, επιλέγω το τραγούδι “My immortal”, που εκτός ότι είναι μία πολύ όμορφη μπαλάντα, έχει αυτό το σημείο που σκάνε τα ντραμς μαζί με τις κιθάρες και το τραγούδι πραγματικά απογειώνεται.
Δημήτρης Μπούκης
Amy Lee, η τραγουδίστρια με την απεριόριστη όρεξη που καταβροχθίζει και μουσικούς. Κυκλοφόρησε με την βοήθεια του αρχικού κιθαρίστα Ben Moody ένα άλμπουμ με μελωδικό goth metal με γυναικεία φωνητικά και στοιχεία nu metal, πιασάρικο και καλογραμμένο που δικαιολογημένα έσπασε τα ταμεία, και κατέκτησε τον πίνακα επιτυχιών. Προσανατολισμένο στις έφηβες που λάτρεψαν το “Twilight” και τις μελωδικές στιγμές των METALLICA καθιέρωσε το σχήμα στο νεανικό κοινό. Η μανία όμως της Amy Lee να ελέγχει τα πάντα οδήγησε το σχήμα στην επανάληψη και την εστίαση στο κλάμα, δάκρυ και μπαλάντα με πιάνο, κλειδοκύμβαλο, τσέλο και ότι άλλο έγχορδο θα μπορούσε να κάνει το soundtrack του Τιτανικού με την Celine Dion να φαντάζουν σαν black metal σχήμα από την Νορβηγία. Έως σήμερα οι EVANESCENCE αναπαράγουν την πετυχημένη συνταγή του πρώτου άλμπουμ παίζοντας με τις ανάγκες του κοινού για γλυκόπικρο και αποστειρωμένο σκληρό ήχο με ολίγη από συμφωνική μουσική και σκληρές κιθάρες, μαζί με γνήσια «γυναικεία» ευαισθησία και την ανάγκη να φουσκώσουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί της τραγουδίστριας. Τους ακούω όπως πάντα με άνεση, έχουν το ραδιοφωνικό στοιχείο δουλεμένο επαγγελματικά, αλλά αν οι EVANESCENCE αποτελούν σχήμα αναφοράς στο metal με γυναικεία φωνητικά, τότε προτιμώ την αρσενική εκδοχή τους των HIM που ήταν πολύ πιο παραγωγικοί και σκληροί όταν χρειάζονταν. Όταν το πρώτο άλμπουμ σε πολυεθνική καθορίζει τα θέλω σου αντί να καθορίσεις εσύ τον δρόμο σου, αλλάζεις όνομα ή απολαμβάνεις την δόξα και τα έσοδα όσο αντέξουν. Ούτε ο πρώτος θα είσαι ούτε ο τελευταίος. H Amy Lee και οι μουσικές επιλογές της (αν και έχει διώξει τους πάντες, οι επιλογές της ανήκουν) είναι οι EVANESCENCE των τριών single, όσοι πιστοί προσέλθετε.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Στο άκουσμα του ονόματος του band of the week η αλήθεια είναι ότι έμεινα λίγο ως στήλη άλατος, ενώ είμαι σίγουρος ότι ο αρχισυντάκτης και οι φίλοι συντάκτες θα γελούν χαιρέκακα από μέσα τους, περιμένοντας τις αντιδράσεις μου. Μέχρι τώρα η σχέση μου με τους EVANESCENCE θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από επιδερμική έως αδιάφορη, καθώς πέραν 2-3 κομματιών που έπαιζαν κατά κόρον παντού, δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με τη μπάντα. Από τη μια όμως τα λόγια φίλων, από την άλλη το επερχόμενο Rockwave (μην γελάτε εσείς εκεί πίσω!) με υποχρέωσαν κατά κάποιο τρόπο να ασχοληθώ λίγο περισσότερο μαζί τους. Η αδυναμία μου στις female fronted μπάντες, δεν με εμποδίζει να είμαι όσο το δυνατόν αντικειμενικός και να εξάγω τα παρακάτω συμπεράσματα. Να ξεκινήσω με την φωνή της Amy Lee που είναι πραγματικά εκπληκτική. Εκφραστική και συναισθηματική που μπορεί να σε συνεπάρει. Μουσικά η μπάντα εξακολουθεί να μην με ενθουσιάζει. Πρώιμο, εφηβικό nu metal με μια εσάνς Gothic που μπορεί να αρέσει σε άτομα τρυφερής ηλικίας ή σε τύπους που θέλουν να λένε ότι ακούν σκληρή μουσική. Από τη άλλη ακούγοντας το “Fallen”δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει δημιουργήσει σχολή. Άπειρες οι επιρροές του στη female fronted σκηνή, με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό. Κατά γενική ομολογία οι EVANESCENCE έχουν πιασάρικα τραγούδια και μπορώ κατά κάποιο τρόπο να δικαιολογήσω τον ντόρο που γίνεται με την πάρτη τους, απλά δεν είναι για τα δικά μου αυτιά. Ευτυχώς όμως έχω μάθει ότι βγάζουν απίστευτη ενέργεια επί σκηνής οπότε σε περίπτωση που βρεθώ στην Μαλακάσα στις 2 Ιουλίου θα είναι κάτι ενδιαφέρον για να παρακολουθήσω.
Θοδωρής Κλώνης
«Σε ξορκίζω δαίμων που μπήκες στην λίστα του Band of the week. Φοβηθητι, φιμώθητι, φύγε· μή επιστρέψης, μή υποκρυβης, μεθ’έτέρας πονηρίας πνευμάτων ακαθάρτων, άλλα άπελθε είς άνυδρόν, έρημον, όπου ανθρωπος ούκ οίκεΐ».
Θάνος Κολοκυθάς
Το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος είναι δισκάρα, το είπα, εκδηλώθηκα, τελεία και παύλα. Θυμάμαι σαν σήμερα όταν είχα ακούσει στο ραδιόφωνο το “My immortal” και είχα πάθει ζημιά ολκής. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν 15 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Fallen”, το τραγούδι αποτελεί μία από τις ομορφότερες μπαλάντες που έχω ακούσει. Ψέματα δε θα πω. Δεν έχω ακούσει ούτε νότα από τα επόμενα άλμπουμ. Δεν ξέρω αν είναι καλά, αν είναι άσχημα, δεν έχω άποψη. Η συντροφιά του “Fallen” θα είναι εκεί όποτε τη χρειαστώ. Πέρα από τα κλασικά “Bring me to life”, “Going under” ο δίσκος είχε μέσα κρυφά διαμάντια που σε καθήλωναν. Toδικό μου αγαπημένο “My last breath” είναι ένα τέτοιο όπως επίσης και το “Haunted”. Δεν μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω καθώς δεν έχω εικόνα για τα υπόλοιπα άλμπουμ . Το “Fallen” όμως, θα το ξαναπώ να το ακούσουν όλοι, είναι ΔΙΣΚΑΡΑ!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
