Οι EVERGREY, είναι από τα συγκρότημα που το ελληνικό κοινό «ανακάλυψε» από νωρίς. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η εμφάνισή τους μαζί με τους CRIMSON GLORY και KAMELOT, βέβαια. Θεωρώ ότι έχουν βγάλει τουλάχιστον τέσσερις καταπληκτικούς δίσκους (“In search of truth”, “Recreation day”, “The inner circle” και “Hymns for the broken”), αλλά έχουν ακόμα αρκετές αξιόλογες στιγμές και «αγγίζουν» μ’ έναν μοναδικό τρόπο το εγχώριο κοινό. Μετά το 2005-2006, παρουσίασαν αξιοσημείωτη κάμψη, που τους οδήγησε σε μία «παύση εργασιών», αλλά η θριαμβευτική επάνοδός τους με το “Hymns for the broken”, με το οποίο απόλαυσαν μεγαλύτερη επιτυχία από ποτέ, μας έδειξε ότι η σχετική «ξηρασία» που εμφάνισαν, ήταν παροδική, αφού και το τελευταίο στούντιο άλμπουμ τους, ήταν πολύ αξιόλογο. Περιμένω αρκετά ακόμη απ’ αυτούς και ανυπομονώ για την επόμενη στουντιακή δουλειά τους.
Σάκης Φράγκος
Οι EVERGREY είναι πραγματικά μια από κείνες τις εξαιρετικές μπάντες που απαρτίζεται από επίσης εξαιρετικούς μουσικούς που δεν έχει λάβει ακόμα την αναγνώριση που της αρμόζει. Και δυστυχώς εδώ πρέπει να πω πως αν και μου αρέσουν, δεν έχω εντρυφήσει αρκετά. Η πρώτη μου επαφή ήταν στα 18 με το σκοτεινό μουσικά όσο και στιχουργικά “In search of truth” που ασχολείται με θεωρίες συνωμοσίας τύπου “X-files”. Χωρίς να ξέρω καν τι θα ακούσω το 2001, αποκαλύφθηκε μπροστά μου ένα σκοτεινό όσο κα μελωδικό, δυναμικό όσο και μελαγχολικό και ιδιαίτερα πολύπλοκο power metal που δύσκολα κατηγοριοποιείται. Οι EVERGREY γενικά απαιτούν πολλές ακροάσεις για να συλλάβει κανείς το εύρος του συναισθήματος που εμπνέει η μουσική τους. Μετά από το “In search of truth” ανακάλυψα και τι εστί Tom S. Englund – τεράστιος μουσικός, πρωτοπόρος συνθέτης και φωνάρα. Τι άλλο θέλει κανείς;
Φίλιππος Φίλης
Αδυναμία, αγάπη, έρωτας, είναι μερικές μόνο λέξεις που μπορούν να αντικατοπτρίσουν τα συναισθήματά μου για τους EVERGREY. Από την πρώτη στιγμή που έπεσαν στην αντίληψη μου, μίλησαν κατ’ ευθείαν στην καρδιά μου και σαγήνευσαν τ’ αυτιά μου, με τη δύναμη, την ατμόσφαιρα, το λυρισμό, το συναισθηματισμό της μουσικής τους. Είναι κι αυτή η αξεπέραστη φωνή του μοναδικού Tom Englund, που προκαλεί έξτρα ρίγη συγκίνησης και πραγματικά εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο όλον αυτόν τον πόνο που κρύβουν, οι αμέτρητες κομματάρες στη δισκογραφία των Σουηδών! Τα 20 χρόνια πορείας τους, θεωρώ πως χαρακτηρίζονται από συνέπεια, με εξαίρεση ίσως μια τριετία και τους δίσκους “Torn” και “Glorious Collision” που αν και αρκετοί μέτριοι, σίγουρα δεν τους λες και του πεταματού. Αναμφίβολα πρόκειται για μια μπάντα, που έχει προσπαθήσει πολύ για να φτάσει ως εδώ, προσπάθεια που καθρεφτίζεται σε μια σειρά από άλμπουμ, το ένα καλύτερο απ’ το άλλο, πράγμα που όπως είναι αναμενόμενο καθιστά δύσκολη την επιλογή, προσωπικά αγαπημένου δίσκου. Κατά πάσα πιθανότητα πάντως, αυτό που με έχει σημαδέψει περισσότερο, είναι το “Recreation Day”. Ευτυχώς για όλους εμάς τους φαν τους, τα τελευταία τρία χρόνια, έχουν επιστρέψει ακόμα πιο δυναμικά, γεγονός που με κάνει να πιστεύω πως η πώρωση που κυριαρχεί μέσα μου όταν τους ακούω, θα μείνει άσβεστη! Χαρακτηριστική περίπτωση το “Darkest Hour”.
Χαρά Νέτη
Πολύ αγαπημένη και ξεχωριστή μπάντα οι EVERGREY. Από τις αγαπημένες μου prog/power metal μπάντες, που εκτός από την απίστευτη μουσική τους, τους ξεχωρίζω και για τον χαρισματικό ηγέτη τους, τον Tom S. Englund. Ο κύριος Englund εκτός από ένας εξαιρετικός μουσικός, κιθαρίστας και συνθέτης, είναι και ένας πάρα πολύ καλός τραγουδιστής. Η εκφραστικότητα του και το συναίσθημα που πηγάζει από την φωνή του, σε κάνουν να πιστεύεις πως η φωνή του δεν προέρχεται από το λαρύγγι του αλλά κατευθείαν από την ψυχή του. Και έτσι είναι τα τραγούδια των EVERGREY, μία κατάθεση ψυχής.
Δημήτρης Μπούκης
Οι EVERGREY ήταν ανέκαθεν μια μπάντα που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αγαπημένα μου γκροyπ που ξεπήδησαν στο τέλος των 90’s και που εδραιώθηκαν στις αρχές των 00’s. Από την πρώτη στιγμή μου κέντρισαν το ενδιαφέρον τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Κάτι η prog/power προσέγγιση με μόνιμη όμως διάθεση για πειραματισμό και εξέλιξη, κάτι τα θέματα που έχουν να κάνουν με το σκοτάδι, την εσωτερική αναζήτηση και τις θρησκείες, δεν ήθελε και πολύ για να καταλάβω τουλάχιστον όταν πρώτο συναντηθήκαν οι δρόμοι μας, σχεδόν με το τέλος των μαθητικών μου χρόνων, πως με τους συγκεκριμένους Σουηδούς ταιριάζουν τα χνώτα μας. Στην πορεία φυσικά τους λάτρεψα μιας και έχουν βγάλει κατά την εκτίμηση μου, μνημειώδη άλμπουμ στο χώρο του metal, ενώ όπως κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της έχουν κάνει και την κοιλιά τους, κυρίως στην πιο εμπορική τους περίοδο. Άλμπουμ όπως τα ”Solitude, dominance, tragedy”, ”In search of truth”, ”Recreation day”, ”The inner circle” που βρίσκονται στα πρώτα χρόνια της μπάντας αλλά και τα πιο πρόσφατα ”Hymns for the broken” και ”The storm within”, είναι δίσκοι που πολύ λίγες μπάντες της ίδιας χρονικής περιόδου με τους Σουηδούς και ίσως όχι μόνο έχουν να επιδείξουν κάτι αντίστοιχο στην καριέρα τους. Το μεγαλύτερο ατού πάντως που έχουν οι EVERGREY και αυτό που με εξιτάρει είναι πως από την πρώτη στιγμή γράφουν αυτό που τους βγαίνει χωρίς να προσπαθούν να καλουπώσουν τον ήχο τους σε μια σταθερή, κρατάνε πάντα τον μοναδικό χαρακτήρα που έχουν χτίσει με τα χρόνια και με γνώμονα το που βρίσκεται σε κάθε στιγμή το μουσικό στίγμα γύρω τους, κατορθώνουν να ανανεώνουν με τον καλύτερο τρόπο την μουσική τους. Σαν άλμπουμ μολονότι αδικώ και προγενέστερες αλλά και μεταγενέστερες δουλείες τους θα επιλέξω το μαγευτικό ”Recreation day” σαν κομμάτι θα διαλέξω από το πιο πρόσφατο αριστουργηματικό ”Hymns for the broken” το ”The grand collapse”.
Παναγιώτης Γιώτας
Για τους EVERGREY δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά. Είναι από τα σχήματα εκείνα που έχουν χαρακτήρα και προσωπικό στίγμα. Οι κυκλοφορίες τους διακατέχονται από μια ποιότητα, ανεξάρτητα από το ύφος που ακολουθεί η μπάντα. Αλλά εκείνον το θαυμασμό που μας προκάλεσαν τα 4 πρώτα τους… Τι να πω… Μιλάμε χωρίς υπερβολή για κυκλοφορίες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως και μνημειώδεις, τουλάχιστον οι δύο εξ αυτών που επανακυκλοφορούν αυτές τις μέρες. “The Dark Discovery” και “Solitude, Dominance, Tragedy” για μια ακόμη φορά, στη διάθεσή μας. Να είναι καλά ο φίλος μου ο Γιώργος που τόλμησε να απλώσει το «φαρμακερό» του χέρι (δεινός σουτέρ) και να τραβήξει από το ράφι πίσω στα 1998 το “The Dark Discovery”. Σοκαριστικός ήχος… Κάπου ανάμεσα σε METALLICA και DREAM THEATER. Λες και αποφάσιζαν οι μεν, να κόψουν τις ταχύτητες από το “And Justice…” και να συνεργαστούν με τους δε, για να βγάλουν ένα νέο… “Awake”; Ίσως. Στάσου. Όχι. Κάτι το εντελώς νεωτεριστικό. Σκοτάδι, μαυρίλα, μελαγχολία και μερικές τρομερές στιγμές με αποκορύφωμα το θαυμάσιο απ’ όλες τις απόψεις “Closed Eyes”. To “Solitude, Dominance, Tragedy” πάλι ήταν εξίσου ατμοσφαιρικό, αλλά όχι τόσο σκοτεινό. Πιο up tempo, πιο allegro ίσως, με μία essence νεοκλασσικισμού a la SYMPHONY X, αλλά ακόμη καλύτερο του προκατόχου του. Και εκείνο το fiddle που εμφανίζεται δω και κει, πόσο όμορφο… “Words Mean Nothing”, “Nosferatu”, “Solitude Within”… Κορυφαίες συνθέσεις. Ξεκινήστε, αν δεν τους ξέρετε, από αυτά τα δύο πρώτα άλμπουμ και αν σας αρέσουν, που σίγουρα θα σας αρέσουν, περάστε και στα υπόλοιπα με χρονολογική σειρά όμως, για να έχετε μια πλήρη εικόνα και άποψη με το πώς η μπάντα αυτή μεγάλωσε και καθιερώθηκε. Η ουσία του progressive, με τη σοβαρότητα του power και το dna του κλασσικού heavy ήχου σε μία μπάντα, με trademark φωνητικά. Λογικό και αναμενόμενο να αφήσουν το «χνάρι» τους λοιπόν οι EVERGREY …
Δημήτρης Τσέλλος
Στη heavy metal μουσική, όπως και σε όλες τις τέχνες άλλωστε, το τι σου αρέσει είναι καθαρά προσωπικό και υποκειμενικό και δεν χρίζει κριτικής (πλην των φιλικών πειραγμάτων). Στον γράφοντα υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που μπορεί να μην είναι στην πρώτη γραμμή των γούστων του αλλά έχουν αυτό το «κάτι» που δεν περνάει απαρατήρητο. Οι EVERGREY είναι ένα από αυτά. Την πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια, στην ακρόαση του “Solitude Within”, σταμάτησα ότι έκανα αφού το ξαφνικό mid tempo ριφ στην αρχή του τραγουδιού, μετά την ήδη πομπώδη εισαγωγή, ήταν αρκετό για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον να ακούσω όλο το δίσκο. Μια δουλειά που μέχρι και σήμερα θεωρώ ότι αποτελεί ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα metal σχήματος. Παρακολουθώ από τότε την σταθερά καλή πορεία του group και πραγματικά αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί δεν είχαν την απήχηση που ίσως τους άρμοζε λόγω μουσικών αποτελεσμάτων. Σαφώς είναι κρίμα, αλλά η ιστορία ότι γράφει δεν ξεγράφει. Όταν θα δούμε τους τίτλους τέλους τους, σίγουρα κανείς δεν θα έχει να τους προσάψει κάτι κακό ή αρνητικό. Ίσως και αυτό να έχει μια βαρύτητα όταν αναφερόμαστε σε αυτούς. Επιτέλους το album που εμπεριέχεται το παρακάτω τραγούδι κυκλοφορεί και σε format βινυλίου για τους πιο ρομαντικούς.
Θοδωρής Μηνιάτης
Οι EVERGREY ήταν από τις μπάντες που από την αρχή της καριέρας τους είχαν κάνει εντύπωση στο progressive/power metal κοινό. Παρόλα αυτά, δεν ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που τους είχαν βρει ελκυστικούς με τα “Dark discovery” και “Solitude, Dominance, Tragedy”. Δεν ένιωθα ότι είχαν το κατιτίς παραπάνω που αναζητούσα. Αυτό άλλαξε άρδην όταν μετακόμισαν στην InsideOut music και έβγαλαν τον τρίτο δίσκο τους “In search of truth”. Με αυτό το δίσκο ξεχώρισαν στα αυτιά μου με κομματάρες όπως το εναρκτήριο “The masterplan” και το ανατριχιαστικό “The mark of the triangle”. Όμως το ζενίθ, κατ’ εμέ, της καριέρας τους το έπιασαν με τον τέταρτο αριστουργηματικό άλμπουμ “Recreation day”, με το PAIN OF SALVATION-ικό εξώφυλλο. Ακροβατώντας μεταξύ μελωδίας και επιθετικότητας, συναισθήματος και τεχνικής, είχαν πετύχει το ιδανικό μείγμα. Κάθε τραγούδι, συμπεριλαμβανομένης της διασκευής “I’m sorry” της Dilba, είναι από μόνο του ένα χιτάκι. Τόσο πολύ που δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να διαλέξω κάποιο από αυτά. Μετά από περισσή σκέψη κατέληξα στα 2 πλέον αγαπημένα κομμάτια “Recreation day” και “Your darkest hour”. Το καθένα έχει τη δική του αξία. Και τα δύο έχουν κολλητικό ρεφραίν και τα δύο έχουν εναλλαγές μεταξύ μινιμαλιστικών μελωδιών με πιάνο και κιθαριστικών ξεσπασμάτων, συναισθηματικών φωνητικών και άγριων εξάρσεων. Όμως το δεύτερο είναι αυτό που όταν το ακούω ανατριχιάζω περισσότερο. Φυσικά η καριέρα των EVERGREY δεν τέλειωσε με αυτό το άλμπουμ. Προσπαθώντας να κάνουν πιο εμπορικό τον ήχο τους, πιθανότατα και για να αποκτήσουν μεγαλύτερη ακροαματικότητα, με το “Torn” δε βρήκαν την ανταπόκριση που ήλπιζαν, οπότε τα επόμενα άλμπουμ επανέφεραν τον ήχο τους στα γνωστά και αποδεκτά για την πλειοψηφία των οπαδών μονοπάτια, ενώ παράλληλα εξελίχθηκαν, συνεχίζοντας μέχρι και σήμερα ακάθεκτοι με τα “Hymns for the broken” και “The storm within”, το οποίο είχε μπει και μέσα στα καλύτερα άλμπουμ τους 2016 σύμφωνα με τις απόψεις των συντακτών του Rock Hard.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Να είμαι ειλικρινής. Δεν έχω ασχοληθεί εμπεριστατωμένα με τους EVERGREY, δεν ξέρω πολλά για την πάρτη τους και σίγουρα υπάρχουν συντάκτες εδώ μέσα που θα μπορούσαν να σας πουν πολλά περισσότερα για αυτούς. Από τα λίγα που έχω ακούσει πάντως πρόκειται για μία μπάντα σοβαρή και προσηλωμένη στη δουλειά της ενώ επίσης πιστώνονται τις πολύ καλές συναυλίες που δίνουν. Όσο για την επανακυκλοφορία των πρώτων δίσκων τους, εκτιμώ ότι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για όσους δεν γνωρίζουν την μπάντα, να πιάσουν τη δισκογραφία τους από την αρχή. Εγώ πάντως ξεκίνησα.
Θοδωρής Κλώνης
Με τους συγκεκριμένους λεβέντες δεν έχω και ιδιαίτερη σχέση. Θα έλεγα καλύτερα πως είναι εντελώς επιδερμική. Δεν είναι ότι έχουν άσχημα τραγούδια απλά απέχουν πάρα πολύ από τα προσωπικά μου γούστα. Έκανα φιλότιμες προσπάθειες κατά καιρούς να ακούσω υλικό αλλά κάτι με αποθάρρυνε κάθε φορά. Δεν με ενοχλεί να τους ακούω ενώ πίνω το ποτό μου σε κάποιο μαγαζί, προφανώς, αλλά σπίτι μου δεν θα μπω στον κόπο να βάλω κάποιο δίσκο τους. Και αυτό διότι πιστεύω ότι ένα συγκρότημα το ερωτεύεσαι από το πρώτο άκουσμα, εκτός συγκεκριμένων περιπτώσεων. Μπορείτε να φανταστείτε που ανήκουν οι EVERGREY για μένα.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Επανακυκλοφορίες EVERGREY λοιπόν και σε μια εποχή που η αγορά έχει πέσει κατακόρυφα με τις εταιρίες να κλείνουν ένα-ένα τα παραρτήματα τους σε πολλές χώρες, φαντάζει να είναι ο μόνος τρόπος να «ρεφάρουν» οι μπάντες και επί το πλείστον οι εταιρείες λίγη από την χασούρα των τελευταίων ετών.
Οι επανακυκλοφορίες έχουν το μοναδικό, ότι αν το πακέτο είναι πλούσιο σε εξτραδάκια τότε κάνει την αγορά τους αρκετά ενδιαφέρουσα. Εδώ οι Σουηδοί Prog metallers επανακυκλοφορούν τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, το “The Dark Discovery” στο οποίο ακόμη ψαχνόντουσαν με τον ήχο τους και το αρκετά καλό “Solitude Dominance Tragedy”. Οπότε ανάμεσα στα δύο νομίζω ότι καταλάβατε ποιο σας προτείνω.
Γενικότερα όμως αν θέλετε να ανακαλύψετε το μεγαλείο των EVERGREY καλό είναι να σταθείτε στα επόμενα δύο ,“In Search of Truth” και “Recreation Day”, αλλά και στα τελευταία δύο άλμπουμ της μπάντας που περνούν ξανά μια περίοδο έντονης δημιουργικότητας μετά από αρκετά χρόνια με αδιάφορα και μετριότατα άλμπουμ.
Και μόνο το γεγονός ότι γράφω καλά λόγια για μια prog metal μπάντα την στιγμή που το συγκεκριμένο είδος μου προκαλεί εξανθήματα σε όλο μου το σώμα, νομίζω λέει πολλά για την αξία των Σουηδών.
Γιώργος Καραγιάννης
