a
Τα ξέρετε πλέον, μην τα επαναλαμβάνουμε. Κάθε εβδομάδα ψάχνουμε την παραμικρή αφορμή για να βγάλουμε ένα band of the week. Οι επέτειοι από τις κυκλοφορίες τριών δίσκων των FAITH NO MORE μέσα στον Ιούνιο, μας διευκόλυναν πολύ όμως. Αυτό το συγκρότημα που άνοιξε νέους δρόμους στην σκληρή μουσική, μας απασχολεί στην στήλη μας. Διαβάστε τι είχαν να γράψουν οι συντάκτες του Rock Hard και ψηφίστε τον αγαπημένο σας δίσκο από την παρέα του Mike Patton, του Mike Bordin, του Billy Gould και των υπολοίπων.
Κάποια στιγμή, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, είχε περάσει στον μεταλλόκοσμο ότι οι FAITH NO MORE ανήκε στα συγκροτήματα που θα σκότωνε το metal μας… Ευτυχώς, πολλοί δεν μασήσαμε και δεν χάσαμε ένα από τα σημαντικότερα σχήματα που γιγαντώθηκαν εκείνη τη δεκαετία. Ιδιαίτερα από την στιγμή που έπιασε το μικρόφωνο ο Mike Patton, ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος άνοιξε μπροστά μας. Για κάθε ραδιοφωνικό hit, υπήρχαν τουλάχιστον 3-4 παρανοϊκά χτυπήματα, φτάνοντας σε σημεία μέσα σ’ ένα δίσκο τους να ακούς metal, funk, latin, jazz, alternative rock κι ένας Θεός ξέρει τι ακόμα. Δεν μασούσαν να βγάζουν πρώτο single για δίσκο τους, κομμάτι όπως το “Digging the grave”, ενώ είχαν σαρώσει το σύμπαν με τη διασκευή στο “Easy” στον προηγούμενο δίσκο τους, για παράδειγμα. Εντελώς ανορθόδοξο σχήμα, που όμως ήταν πάντα εμπορικά επιτυχημένο, δίχως να παραχωρεί σπιθαμή από τη δημιουργικότητά του, εκπλήσσοντάς μας πάντα με ευχάριστο τρόπο σε κάθε δισκογραφική του προσπάθεια. Δίχως να με αγγίζουν απόλυτα όλοι οι πειραματισμοί τους, τους βγάζω το καπέλο γιατί είναι πλήρως αντισυμβατικοί, με προσωπικό ήχο κι έχω πάρα πολλά αγαπημένα τραγούδια τους. Η δε πρώτη τους συναυλία, ήταν από αυτές που με έκαναν να γυρίσω από διακοπές εσπευσμένα και καθόλου δεν μετάνιωσα γι’ αυτό…
Σάκης Φράγκος
Αιρετικοί, προκλητικοί, προβοκάτορες, οι FAITH NO MORE, σε αντίθεση με άλλες χώρες, άργησαν αρκετά να γίνουν αποδεκτοί από το ελληνικό κοινό. Ο λόγος φυσικά ήταν η πολυδιάστατη μουσική τους που ερχόταν σε αντίθεση με τις πιο σκληροπυρηνικές προτιμήσεις του κόσμου. Πλέον όμως, οι FAITH NO MORE θεωρούνται από τις καλύτερες μπάντες στο χώρο τους. Με μπροστάρη τον ψυχάκια Mike Patton αλλά και με τους υπόλοιπους να μην στερούνται ταλέντου, οι FAITH NO MORE κατάφεραν να εναρμονίσουν μουσικές επιρροές που φαινομενικά έμοιαζαν ετερόκλητες και να μας παρουσιάσουν ηχητικά αποτελέσματα που ήταν πολύ μακριά από την εποχή τους. Γνωρίζω πολύ κόσμο που χάρη στους FAITH NO MORE κατάφερε να επεκτείνει τους μουσικούς του ορίζοντες ξεφεύγοντας από τα μονοδιάστατα πλαίσια, και αυτό από μόνο του αποτελεί τεράστιο επίτευγμα. Θεούληδες..
Θοδωρής Κλώνης
Πώς ένα metal σχήμα αλλάζει ριζικά το χάρτη του metal και τον τρόπο που ακούμε heavy metal. Ξεμπροστιάζοντας τα μεταλλικά στεγανά. Οι FAITH NO MORE είναι ακριβώς αυτό το σχήμα. Με τζαζ καταβολές, δηλωμένους ομοφυλόφιλους, μεταλλάδες που προσκυνούσαν τον Iommi , έναν τραγουδιστή παιδί του Frank Zappa με την Janis Joplin, διασκευές σε σάουντρακ αλλά και σε κλασικά soul άσματα, σε βίντεο με crossdressers και πιο σκληροί από τους METALLICA, πιο προκλητικοί από τους SLAYER, πιο ευρηματικοί από τους QUEENSRYCHE, πιο funk από τους RHCP. Οι FNΜ μετά το ντεμπούτο τους, έκανα την μεταγραφή του αιώνα στο πρόσωπο του Mike Patton και ξεκίνησαν ένα ταξίδι εκεί που δεν τόλμησε και δεν μπόρεσε να ακολουθήσει κανείς. Με άλμπουμ σαν τα “Album of the year”, “Angel dust” αλλά και το αδικημένο “King for a day…fool for a lifetime”, έδειξαν ότι μπορούν να είναι σκληροί αλλά και ευρηματικοί, διαστέλλοντας τα άκρα του μουσικού μας σύμπαντος, μια μουσική «σκουληκότρυπα» ευφυΐας και θράσους σε ένα τόσο στενό σύμπαν όσο το μεταλλικό. Η εμφάνιση τους μαζί με τους BAD RELIGION στα Ολυμπιακά ακίνητα, ήταν ένα τραύμα δεδομένου του κακού ήχου, αλλά και πάλι η μουσική τους ευφυΐα φάνηκε. Όσοι παρακολουθήσαμε τις μετέπειτα καριέρες τους , αναγνωρίσαμε το πασιφανές, τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει τους FNM σε νόρμες, αν δεν το αποφασίσουν οι ίδιοι. Μουσικά και καλλιτεχνικά είναι ένα παγοθραυστικό στεγανών αλλά και κοινωνικών κι πολιτισμικών δεσμεύσεων και προκαταλήψεων. Απόλυτοι βασιλιάδες σε ένα παιχνίδι, που οι ίδιοι έθεσαν τους κανόνες, διέλυσαν και επανασυγκροτήθηκαν, γιατί εκείνοι το ήθελαν. Εμείς απλώς απολαμβάνουμε την πολυτάλαντη μουσική τους, χαμογελώντας με τα καλούπια και τη στενομυαλιά των γραφιάδων που τους κατέταξαν σε Nu/Funk Metal καλούπια, για να καταπιούν αργότερα ακονισμένα σπαθιά και πένες.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Υπάρχει μία μικρή, κλειστή ομάδα συγκροτημάτων, που όσα άλμπουμ και αν έβγαλαν στην καριέρα τους, ο πήχυς ήταν σε δυσθεώρητα επίπεδα. Σε αυτήν την ομάδα ανήκουν και οι FAITH NO MORE. Απλά και όμορφα.
Ναι, οι ALICE IN CHAINS ήταν πάντα οι πιο… «κοντινοί» από εκείνη τη φουρνιά σπουδαίων σχημάτων που, για κάποιους, «κατέστρεψε το metal» (που δεν ισχύει προφανώς, αλλά πάμε παρακάτω), αλλά οι FAITH NO MORE, είναι η προσωπική μου αδυναμία. Όλες οι μπάντες του… συναφιού τους, είχαν τότε παικτούρες και ταλαντούχους συνθέτες. Εδώ όμως, υπήρχε ο τιτάνας Mike Bordin στα τύμπανα, ο πιο παρανοϊκός τύπος της σκηνής, Mike Patton στα φωνητικά και από δίπλα, στη σκιά τους ίσως εμπορικά, αλλά στην πρώτη γραμμή συνθετικά, οι Gould και Bottum.
Ό,τι και να έβγαλε αυτή η μπάντα στην εποχή της, είναι διαμάντι. Από το “We care a lot”, μέχρι και το “Album of the year”, ό,τι και να έπαιζε, όπως και να το έπαιζε, με όσα διαφορετικά και στη θεωρία μερικά παράταιρα στοιχεία και αν το μπόλιαζε, το αποτέλεσμα ήταν πάντα εξαιρετικό. Και πάντα, σε κάθε δίσκο, δοκίμαζαν τα όριά τους, δεν καθόντουσαν σε επιτυχία ενός προηγούμενου και έδιναν το κάτι διαφορετικό, το κάτι παραπάνω, χωρίς να χάνουν ποτέ μα ποτέ σε ποιότητα! Δείγμα του γνήσιου ταλέντου των μελών αυτής της μπάντας, αλλά και της φανταστικής μουσικής αντίληψής τους. Και μπορεί το “Sol invictus” να μην ήταν, προσωπικά, η επιστροφή που περίμενα (πόσο μάλλον αν το βάλεις δίπλα στα άλμπουμ των αναγεννημένων ALICE IN CHAINS), αλλά μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια και έξι προηγούμενα αριστουργήματα, δε μπορεί να επηρεάσει τίποτα.
Η προσωπική μου «εισαγωγή» στον κόσμο τους, έγινε με αναμενόμενο τρόπο, δηλαδή το “Epic”, τότε που στο MTV έπαιζε συνεχώς και δικαίως. Το ότι ακόμα και σήμερα, είναι ένα κομμάτι, που όπου και αν ακουστεί δημιουργεί χαρά και αναγνώριση, δεν είναι τυχαίο. Όπως και τόσα άλλα κομμάτια αυτού του σχήματος.
Δε θα μακρηγορήσω, γιατί ό,τι και να κάτσω να πω για αυτή τη μπάντα, θα είναι στα όρια της εκθείασης και θα γίνει γραφικό το κείμενο. Μόνο «κακό» που έχω να πω, είναι ότι αποτελούν το μεγάλο μου συναυλιακό απωθημένο, αφού όποτε ήρθαν στη χώρα μας, δούλευα και δεν άλλαζε με τίποτα αυτό! Ασυγχώρητος, το παραδέχομαι.
Κομμάτι τώρα, τι να πιάσεις και τι να αφήσεις. Αλλά επειδή το έχω χρησιμοποιήσει κατά κόρον και έχει πάρα πολλά από τα επίπεδα της μουσικής τους, θα πάω σήμερα με αυτούς που τρώνε τα ζόμπια! Μπάντα ΤΙΓΚΑ στη μουσικότητα!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Στην Αμερική τελών του ‘80 με αρχές του ‘90, υπήρχαν ένα σμάρι μπάντες, που ούτε thrash θέλανε να παίξουν, ούτε death metal. Κάποιες μπάντες, αποτελούμενοι από αυθεντικούς τρελάρες που το σκάνε με ότι βρούνε, και έφτιαχναν ιδιαίτερες, τζαζεμένες, και αχαρτογράφητες μουσικές. Τέτοιοι ήταν οι RED HOT CHILI PEPPERS, οι INFECTIOUS GROOVES και φυσικά οι FAITH NO MORE. Το πρωταρχικό όχημα έκφρασης του υπερτρελάρα Mike Patton. Δεν θα το παίξω ιστορία, ούτε οπαδάρα εκ του μη όντος. Είμαι πρόσφατα οπαδός των FAITH NO MORE (ούτε χρόνο παίζει να μην έχω κλείσει) και βοήθησε το κείμενο του Άγγελου Κατσούρα για το “The real thing”. Την ίδια περίοδο στη Κρήτη, βρήκα το ”The real thing” πάμφθηνο, και το τσίμπησα χωρίς σκέψη. Βρέθηκα αντιμέτωπος με έναν μουρλό συνδυασμό, όμορφων μουσικών με τη πιο παράξενη έννοια. Μπορεί να έχω μεγαλύτερη επαφή με τους DEAD CROSS (ελέω Lombardo), και τους MR.BUNGLE, αλλά δε μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι εφαλτήριο, αποτέλεσε αυτό εδώ το σχήμα. Ένα από τα ιστορικότερα της πιο πειραματικής πλευράς του σκληρού ήχου. Και πάμε να επιλέξουμε ένα κομμάτι, από μια μπάντα που μου ήρθε, όπως λέει και ο τίτλος, από το πουθενά….
Γιάννης Σαββίδης
Είναι ίσως το πιο ιδιότυπο σχήμα στη mainstream πλευρά της σκληρής μουσικής. Δεν συμβιβάστηκαν ποτέ σε έναν ήχο, έχοντας ως μπροστάρη τους τον Mike Patton. Το πόσο χαρισματικός είναι αρκεί να δώσει κανείς ιδιαίτερη προσοχή στο τι έκανε μετά τη διάλυσή τους στα late 90s. Οι «κλασικοί» μεταλλάδες δεν τους έχουν σε εκτίμηση γιατί είναι ανατρεπτικοί και πολυδιάστατοι με αποκορύφωμα το πολυσχιδές “King for a day, fool for a lifetime” στο οποίο κυριολεκτικά παίζουν τα πάντα! Επιδραστικοί σε όλο το φάσμα της σκληρής μουσικής – ακόμα και οι THE GATHERING στο “Almost a dance” ρίσκαραν επιλέγοντας τραγουδιστή που αντέγραφε τον τρόπο ερμηνείας του χαρισματικού frontman τους! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το αυγουστιάτικο βράδυ στο θέατρο Βράχων όπου μεγάλο μέρος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού μας όταν ήμασταν έντυπο, κυριολεκτικά τους προσκυνήσαμε!
Λευτέρης Τσουρέας
