BAND OF THE WEEK: FIREWIND

Οι FIREWIND, το μουσικό άρμα του σούπερ ταλαντούχου Gus G, κιθαρίστα που πέρασε ακόμα και από τον Ozzy Osbourne, κάνει ένα restart στην καριέρα του, με το ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πριν λίγες μέρες από την AFM Records και με άνεση μπήκαν στην στήλη μας “Band of the week”. Διαβάστε την άποψη των συντακτών μας και ψηφίστε το αγαπημένο σας άλμπουμ ακριβώς από κάτω, as usual.

Το ταλέντο του Gus G, ήταν οφθαλμοφανές από το ξεκίνημά του, το που θα έφτανε δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε. Μακράν, ο πιο επιτυχημένος Έλληνας (σόλο) μουσικός στο heavy metal, αφού έφτασε να παίξει κιθάρα στον Ozzy Osbourne, εδώ θα μιλήσουμε όμως για το «παιδί» του, τους FIREWIND. Για εμένα, το σχήμα αυτό, κυκλοφόρησε έναν από τους κορυφαίους εγχώριους δίσκους στο μελωδικό metal, με το “Allegiance”. Η σύμπραξη του Gus G, με τον Bob Katsionis, είχε μία μοναδική χημεία, που οδήγησε σε συνθέσεις μεστές, εμπορικές, αλλά και τεχνικές και πολυδουλεμένες (όχι ξεπέτα για ένα κολλητικό ρεφρέν δηλαδή). Είμαι μεγάλος fan της «μεσαίας» περιόδου του σχήματος, αλλά πιστεύω ότι όταν ένα συγκρότημα δεν μπορεί να ταυτιστεί μ’ έναν τραγουδιστή, δεν μπορεί να φτιάξει το όνομα που χρειάζεται, όσο καλοί και να είναι οι υπόλοιποι μουσικοί. Γι’ αυτό και η περίοδος με τον Apollo, παρότι δεν ήταν τεχνικά ο καλύτερος τραγουδιστής τους, μου άρεσε περισσότερο. Επειδή οι FIREWIND, έδειχναν να είναι ένα κανονικό συγκρότημα κι όχι ένα project με μουσικούς που έπαιζαν και συνέθεταν εξ αποστάσεως. Μπορεί να «μούδιασα» στο άκουσμα των νέων, σαρωτικών αλλαγών, το αποτέλεσμα του “Firewind”, νομίζω ότι δικαιώνει τον Κώστα και με τον Herbie Langhans, νομίζω ότι βρήκε τον καλύτερο τραγουδιστή που είχε ποτέ στο σχήμα. Ας ελπίσουμε να κάτσει η μπίλια εκεί, να έχουμε ένα line-up με μεγάλη διάρκεια ζωής και δίσκους όπως το “Firewind”.

Σάκης Φράγκος

Ξεκινάμε με τα βασικά. Μιλάμε για μία από τις σπουδαιότερες ελληνικές μπάντες και αυτό δεν έχει να κάνει με γούστο, αλλά με δεδομένα! Μία μπάντα που έφτασε αισίως τους 9 δίσκους και έπιασε, κατά τη γνώμη μου, την κορυφή της με τα “Allegiance” (ειδικά αυτό… μεγάλη δισκάρα!) και “The premonition”. Που έχει αλλάξει 5 τραγουδιστές και 4 drummers, αλλά κράτησε αναλλοίωτο το DNA της, κάτι για το οποίο φυσικά ευθύνεται ο Gus G, ο άνθρωπος που πάτησε το Everest των κιθαριστών, όντας ο κιθαρίστας του Ozzy Osbourne, μία θέση που δε νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερή της για κάποιον μουσικό σε ομάδα σόλο καλλιτέχνη στη μουσική μας. Για εμένα, η κορυφαία τους εποχή ήταν αυτή με Apollo στα φωνητικά (παρόλο που έχω τρελή συμπάθεια στον Chity Somapala, ελέω και εκείνου του “Echoes of a nightmare” των MOONLIGHT AGONY) και Μπάμπη Κατσιώνη στα πλήκτρα/κιθάρα. Εκεί, παρόλο που ο Gus είναι οι FIREWIND, νομίζω η μπάντα είχε βρει την απόλυτη ισορροπία και ταυτότητά της. Οι προτάσεις, πινελιές, παρεμβάσεις, πείτε το όπως θέλετε, του Μπάμπη, έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω και διαφορετικό μαζί στον ήχο του συγκροτήματος και τα αποτελέσματα μιλάνε από μόνα τους. Ως ένα βαθμό, νομίζω η λιγότερη χρησιμοποίηση/καλώς εννοούμενη εκμετάλλευση του Κατσιώνη στον ήχο της μπάντας, έφερε και το “Immortals”, που για εμένα είναι η χειρότερη στιγμή τους, που ήλθε όμως σαν συνέπεια μίας λογικής πτώσης, μετά την κορυφή που είχαν πιάσει συνθετικά. Ευτυχώς, το νέο τους άλμπουμ, το ομότιτλο, παρά τις αλλαγές (έξοδος Κατσιώνη και Henning Basse, είσοδος Herbie Langhans), δείχνει ότι η μπάντα ξαναπατάει καλά στα πόδια της, με τη συμβολή του Dennis Ward, που δε χρειάζεται καν να δώσει διαπιστευτήρια με την πορεία του. Και ο Langhans είναι ο πλέον κατάλληλος τραγουδιστής για τους FIREWIND, στα δικά μου αυτιά και σύμφωνα με ότι ακούω στο δίσκο! Ότι είναι φωνάρα το ξέραμε, απλά εδώ ήρθε και έδεσε στον ήχο του σχήματος μια χαρά! Από τραγούδι, κάτι από “Allegiance” σίγουρα, αφού παραμένει το αγαπημένο μου μέχρι και σήμερα…

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Έχω την χαρά να τους παρακολουθώ από την αρχή της καριέρας τους, μάλιστα σε μια εποχή που τα δύο πρώτα album τους κυκλοφορούσαν από την Leviathan, την εταιρία του David Chastain και έπρεπε να τα παραγγέλλεις απ’ έξω για να τα αποκτήσεις. Το internet είχε μπει για τα καλά στην ζωή μας και αυτό δεν ήταν πρόβλημα εκείνη την περίοδο, ήταν θα έλεγα μια καινούργια και απολαυστική εποχή για αγορά CD αν μι τι άλλο.
Η μεγάλη έκπληξη ήρθε για μένα ότι με το “Forged by fire” του 2005 που στα φωνητικά είχε προσληφθεί ο αγαπημένος Chity Somapala από τους AVALON, εκεί κατάλαβα ότι αυτή η μπάντα θα είχε εξαιρετικό μέλλον. Και δεν με διέψευσε καθόλου θα έλεγα.
Τα επόμενα χρόνια με το Αpollo στα φωνητικά και με το πιο “ελληνικό” line up που θα είχαν ποτέ κατάφεραν και έβγαλαν εξαιρετικούς δίσκους, ότι καλύτερο μπορούσαμε να ακούσουμε στο euro power εκείνης της εποχής και μιλάω για τρία από τα καλύτερα albums όχι μόνο για τους FIREWIND αλλά και για το είδος. Τα “Αllegiance”, “The premonition”  και “Days of defiance” ήταν καθηλωτικά albums που ξεχώριζαν την μπάντα από τα ανάλογα σχήματα του χώρου τους και τους έκαναν γνωστούς και αγαπητούς σε όλους.
Εκεί που το Eυρωπαϊκό power metal είχε την ατυχία να πέφτει στα χέρια μέτριων μουσικών με ελάχιστη φαντασία και ανάλογες ικανότητες, ήρθε αυτή η μπάντα για να σώσει την παρτίδα. Ο έμπειρος Gus G είχε την ικανότητα να χαράζει την δική του πορεία με τους FIREWIND και τα υπόλοιπα μέλη που τον πλαισιώνουν κατά καιρούς εκτελούν το όραμα του στο ακέραιο, χωρίς όμως να φαίνεται ότι εδώ έχουμε τον Gus και την μπάντα του αλλά ένα συμπαγές ολοκληρωμένο σχήμα κάθε φορά, και αυτό δεν μπορούμε παρά να του το αναγνωρίσουμε του Gus G.
Το νέο ομότιτλο album έρχεται τρία χρόνια μετά το πολύ καλό “Immortals”  και μας συστήνει τον  νέο τραγουδιστή της μπάντας Ηerbie Langhans (SEVENTH AVENUE, SINBREED). Στον ένατο κατά σειρά studio δίσκο της μπάντας  είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι ακούμε και πάλι την μπάντα σε τρελά κέφια, ένας δίσκος που θα ικανοποιήσει κάθε οπαδό τους. Το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και πάλι, ο δε Herbie Langhans είναι λες και τραγουδά μαζί τους από πάντα, τόσο καλά έχει δέσει στο συνολικό αποτέλεσμα.
Μετά από 20 σχεδόν χρόνια FIREWIND, βλέπουμε ότι η μπάντα δεν έχει κυκλοφορήσει μέτριο δίσκο ακόμα και ακούγοντας το “Firewind” έχεις την αίσθηση ότι ακούς ένα σχήμα που μόλις  έχει ξεκινήσει την πορεία του. Θαυμάσια μπάντα!

Γιάννης Παπαευθυμίου

Νομίζω ότι οι FIREWIND δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις αφού συγκαταλέγονται, και όχι αδίκως, στα κορυφαία, μετρημένα στα δάχτυλα, εξαγώγιμα συγκροτήματα της χώρας μας. Ειδικά γα τον ιθύνοντα νου του group Gus G., νομίζω ότι το μόνο που του αρμόζει είναι ένα συνεχές standing ovation, αφού έχει καταφέρει πάρα πολλά στα 20 περίπου χρόνια που μας συστήθηκε δισκογραφικά με τις τόσες συμμετοχές του σε συγκροτήματα άλλων και φυσικά στο δικό του. Έτσι νομίζω ότι πάντα θα αποτελεί πόλο έλξης η κάθε νέα του δουλειά, από περιέργεια, από ενδιαφέρον, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Αν ασχολείσαι ενεργά με το heavy metal, θεωρώ πως θέλεις να ακούσεις την κάθε νέα του δουλειά. Δεν σας κρύβω ότι προτού ακούσω το “Firewind”, δεν είχα τόσο πολλές προσδοκίες για το τελικό αποτέλεσμα. Περίμενα σαφώς άλλη μια καλή δισκογραφική προσπάθεια, με κάποια αξιομνημόνευτα τραγούδια που θα άκουγα κάποιες φορές ή και περισσότερες, και μέχρι εκεί, τίποτα δηλαδή το ιδιαίτερο ή το τόσο άξιο λόγου. Στην πεποίθηση μου βοήθησε και το πρώτο single που διέρρευσε, το “Rising fire”, το οποίο δεν μπορώ να πω ότι «με τρέλανε», αφού δεν με «κέρδισε» όσο θα ήθελα.
Πατώντας το play όμως, αυτό που ακούς νομίζω ότι δεν το περιμένεις επ’ ουδενί. Ξεχάστε ότι έχετε ακούσει τα τελευταία χρόνια από το σχήμα και θεωρήστε/σκεφτείτε το δίσκο και βάση τίτλου, σαν μια νέα αρχή. Όταν ακούσεις σερί τουλάχιστον 3 φορές τη νέα δουλειά, πραγματικά εντυπωσιάζεσαι από την τρομερή φρεσκάδα, την αστείρευτη ενέργεια και την ηχητική ποιότητά των συνθέσεων. Τα καινούργια τραγούδια έχουν τα ηχητικά στοιχεία όλων των προηγούμενων δίσκων με λίγα hard μέρη μπολιασμένα όμορφα μέσα στην σύνθεση. Βάσει τελικού αποτελέσματος όλων των τραγουδιών, σου έρχεται στο μυαλό άμεσα κάθε δίσκος του group της πρώτης εξαετίας. Θα χαρείς πολύ που θα ακούσεις τραγούδια που ποικίλουν σε ταχύτητες, στην νέα όμως δουλειά δεν είναι τόσο εύκολο να αποκρυσταλλώσεις γνώμη αν σου «κάνουν» καλύτερα αυτά που είναι σε mid tempo ρυθμούς ή αυτά που έχουν πιο αυξημένο tempo. Θα ικανοποιηθείς πολύ που θα ακούσεις πολλές και όμορφες μελωδίες, ξεσηκωτικά ριφ, solos του Gus G. που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους «μεγάλους» κιθαρίστες και ρεφραινάρες. Θα χαρείς όμως πολύ περισσότερο που θα ακούσεις τραγούδια που έχουν να σου «δώσουν» κάτι και δεν μπορείς ή θέλεις να πατήσεις το stop αφού σφύζουν από δυναμισμό, μπρίο και άκρατο ηχητικό ενδιαφέρον που δεν γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο.
Ο Gus G. είναι ένας καλλιτέχνης που έχει «μεγάλο άστρο», κάτι που είναι αδιαμφισβήτητο. Με τη νέα του δουλειά κέρδισε άλλο ένα στοίχημα: το να έχει μια πολύ καλή φωνή να ερμηνεύει τα δημιουργήματα του. Ο Herbie Langhans, έχοντας ήδη συμμετοχές είτε σαν καλεσμένος, είτε σαν κύριο μέλος στους SEVENTH AVENUE, SINBREED, AVANTASIA, VOODOO CIRCLE, SYMPHONITY, AINA, BEYOND THE BLACK, KAMELOT, LUCA TURILLI, MAGIC KINGDOM, MOB RULES, RHAPSODY OF FIRE και SASCHA PAETH’S MASTERS OF CEREMONY μεταξύ άλλων, έχει ήδη την εμπειρία να λέει κάθε σύνθεση εύκολα, άνετα και χωρίς κανένα πρόβλημα, τουλάχιστον στο studio. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη heavy/power metal φωνή του Γαλαξία, αλλά έχει ταιριάξει απόλυτα στο ύφος και το στυλ των FIREWIND, με την άκρως δυναμική υφή και το ελαφρύ γρέζι της φωνής του.
Ίσως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, να έχετε ακούσει ήδη τον δίσκο. Αν όχι, σπεύστε γρήγορα να το κάνετε, διαβάζοντας και την κριτική του συναδέλφου Γιώργου Κουκουλάκη, ο οποίος τα γράφει όπως πρέπει. Αυτό που θα ακούσετε, βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για τα καλύτερα albums της χρονιάς.

Θοδωρής Μηνιάτης

FIREWIND. To «πνευματικό παιδί» του κιθαρίστα Κώστα Καραμητρούδη, το οποίο «γεννήθηκε» όταν αυτός βρισκόταν στα πρώτα του βήματα μεν, αλλά ήδη μάγευε με τους MYSTIC PROPHECY του άλλου μας συμπατριώτη, Δημήτρη Λιαπάκη. Η μπάντα ξεκίνησε δυναμικά, παίζοντας πρώτης γραμμής power metal, έκανε στροφή προς πιο εμπορικές ατραπούς, αποθεώθηκε, τελμάτωσε, έδειξε σημάδια ανάκαμψης με το “Immortals” και φέτος, με το “Firewind” (το οποίο προστίθεται στα ομώνυμα άλμπουμ που ΔΕΝ είναι ντεμπούτα), μάλλον κάνει την ολική της επαναφορά. Ο δίσκος μοιάζει να θέλει να μοιάσει στα πρώτα του «αδερφάκια», εκείνα με τα τεράστια riffs και τα επιθετικά φωνητικά, όχι τα άλλα, τα «δαντελένια». Πραγματικά, ακούγοντάς τον «έσκασα» πονηρό χαμόγελο και αναφώνησα…”Burning Earth”! Κάτι που περίμενα να συμβεί κάποια στιγμή, να σου πω την αλήθεια. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του Gus G. Τα πρώτα FIREWIND. Τα (πρώτα και μη) MYSTIC PROPHECY. Δεν είναι οι κεκαλυμμένες europower μελωδιούλες. Herbie Langhans ονομάζεται ο αίτιος της αλλαγής, που απ’ό,τι φαίνεται με την «μπρούσκα» power metal φωνή του ωθεί τον Gus να γράψει ξανά τραγούδια με…ειδικό βάρος. Για να δούμε τι θα γίνει την φορά αυτή. Δεν ξέρω αν καταφέρει η μπάντα να ανακάμψει πλήρως, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα επανέλθουν στο set χαμένοι ύμνοι σαν τον παρακάτω:

Δημήτρης Τσέλλος

Χωρίς να είμαι και ο φανατικότερος οπαδός τους, παρακολουθώ τους FIREWIND σχεδόν από το ξεκίνημα τους και οφείλω να ομολογήσω ότι αυτά που έχουν πετύχει είναι αξιομνημόνευτα. Ας μην αναφερθούμε στα προσωπικά επιτεύγματα του Gus G που χαίρουν θαυμασμού και να σταθούμε στο πνευματικό του παιδί. Τα τελευταία χρόνια οι FIREWIND έχουν να επιδείξουν μια σταθερότητα, τόσο στη δισκογραφική τους συνέπεια όσο και στην ποιότητα των συνθέσεων, κάτι που δεν μπορεί να πει κανείς και για τις συνεχές αλλαγές του line up τους. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε, για μια ακόμη φορά, αλλαγή πίσω από το μικρόφωνο, δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα. Η αποχώρηση όμως του Bob Katsionis και η απόφαση της μπάντας να συνεχίσει σαν κουαρτέτο, μου κίνησε την περιέργεια για το πώς θα ακούγεται το νέο άλμπουμ. Το τελικό αποτέλεσμα με ικανοποίησε πλήρως και εκτιμώ ότι μιλάμε για την πιο ώριμη και σοβαρή δουλειά τους. Τώρα, αν είναι και το καλύτερο άλμπουμ  τους,  πολλοί είναι αυτοί που ήδη το πιστεύουν και όσο περισσότερο ακούω το “Firewind” , τόσο περισσότερο ενστερνίζομαι την ίδια άποψη. Προσωπική μου αδυναμία όμως, είναι το “Immortals”, από όπου προέρχεται και το επόμενο κομμάτι.

Θοδωρής Κλώνης

Η κύρια μπάντα του Gus G. παρουσιάζεται εν έτει 2020 διαφορετική απ’ ότι στο παρελθόν. Ομολογώ ότι δεν ήμουν ποτέ fan των FIREWIND, αλλά πάντα θαύμαζα την αριστοτεχνική συνεργασία των Gus G. – Bob Katsionis. Όσες φορές τους έχω δει live με συνεπήραν με την ενέργειά τους επί σκηνής, αν και κάτι ανάλογο δεν ένιωσα στον ίδιο βαθμό στα studio albums τους. Το πρόσφατο ομότιτλο album τους με κέρδισε και φαίνεται να μπαίνουν σε μια καινούρια φάση στην καριέρα τους, που μόνο ελπιδοφόρο είναι για εκείνους. Ειδικά με την προσθήκη του νέου τους τραγουδιστή, φαίνεται να διαφοροποιούνται σημαντικά με τις, μέχρι τώρα, κυκλοφορίες τους.

Λευτέρης Τσουρέας

Από το τρίτο τους άλμπουμ, το “Forged in fire” μέχρι σήμερα, παρακολουθώ την πορεία του συγκροτήματος αρκετά στενά, έχοντας την τιμή και ευχαρίστηση να τους δω ζωντανά αρκετές φορές, αλλά και να μιλήσουμε για τις κινήσεις τους με τον ηγέτη, κιθαρίστα και συνθέτη τους Gus G. Μέσα από το Rock Hard, έχετε διαβάσει τις σκέψεις μου. Χαίρομαι, που η μεγαλύτερη Ελληνική μπάντα, με όνομα αναγνωρίσιμο σε κάθε γωνιά της γης, κυκλοφόρησε μια από τις καλύτερές της δουλειές πρόσφατα. Η χαρά είναι μεγαλύτερη, επειδή οι FIREWIND έχουν περάσει από σαράντα κύματα, διότι στη χώρα μας έχουν κακόβουλους επικριτές και όταν τον Φεβρουάριο, ο Gus μου εκμυστηρεύτηκε την αποχώρηση του Μπάμπη Κατσιώνη (κυρίως) αλλά και του Henning Basse, είχα κάποιες ανησυχίες. Η μεγαλύτερη από αυτές ήταν πώς θα το πάρει ο κόσμος, επειδή για 15 χρόνια προσπαθούσαν να παρουσιαστούν ως ένα σταθερό συγκρότημα, κάτι που σε μεγάλο βαθμό είχαν επιτύχει. Τελικά, μετά από 4 τραγουδιστές ο Herbie Langhans είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να βρουν, ενώ τα τραγούδια και η ποικιλία του δίσκου, τον καθιστούν ως έναν από τους καλύτερους, αν όχι τον καλύτερο δίσκο των FIREWIND. Αν αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία, τότε ο Gus  φαίνεται πως την εκμεταλλεύεται σωστά. Ας μην ξεχνάμε πως η μπάντα έχει αρκετά καλά άλμπουμ στο ενεργητικό της, σε μια πορεία που συμπληρώνει σύντομα 20 χρόνια δισκογραφίας. Όμως ακόμα και οι ίδιοι γνώριζαν πως είχα τις αμφιβολίες μου με το προηγούμενο, πάντως το “Firewind” άξιζε την υπομονή μας. Εβδομάδα FIREWIND λοιπόν και χαίρομαι που το 9ο άλμπουμ τους, είναι τόσο ποιοτικό. Μια νέα εποχή ξημερώνει για τους FIREWIND. Καλωσήρθατε στην νέα τους Αυτοκρατορία.

Γιώργος “Break away” Κουκουλάκης

Οι γραμμές αυτές, γράφονται υπό τους ήχους του ολοκαίνουργιου εξαιρετικού πονήματος (προσυπογράφω το κείμενο όσο και τη βαθμολογία του συναδέλφου, Γεώργιου Κουκουλάκη) της πρώτης ελληνικής power metal μπάντας που έφτασε τόσο ψηλά τη σημαία της χώρας. Φυσικά και αναφέρομαι στους FIREWIND, που μαζί με τους INNERWISH, WARDRUM κάνουν όλους εμάς να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια. Το όραμα του αρχηγού, συνθέτη και εν γένει βιρτουόζου Κώστα Καραμητρούδη (τον μάθαμε ως Gus G) το οποίο μοιράστηκαν στο μεγαλύτερο μέρος του ο Πέτρος Χριστοδουλίδης (μπασίστας ως και σήμερα) ο Bob Katsionis (ως και πέρυσι), ο Apollo Papathanasio (ως και τον προ-προηγούμενο δίσκο) καθώς και άλλων μουσικών που απάρτησαν τη μπάντα κατά καιρούς (όπως ο φοβερός και τρομερός Mark Cross, o Chity Somapala, o Henning Basse, και πάει λέγοντας). Όραμα, που μετουσιώθηκε σε μερικά από τα ωραιότερα άλμπουμ που έχουν ακούστει το ιδίωμα. Αιχμή του δόρατος η δισκογραφία του συγκροτήματος μέχρι το γιγάντιο μπαμ του “Allegiance” (2006)/”The premonition” (2008). Όχι ότι υστερεί και η μετέπειτα πορεία με “Days of defiance”, “Few against many” και ”Immortals” (2017), απλώς έχουν μια άλλη γοητεία τα δύο αυτά άλμπουμ (χώρια τη βιωματική σημασία που έχουν για τον γράφοντα).
Πιστεύω αυτό που έκανε τόσο σπουδαίους τους FIREWIND μουσικά, είναι ότι δεν ήταν ένα (στερεο)τυπικό power metal συγκρότημα. Έμπαιναν όλα μέσα: thrash, progressive, hard rock, symphonic και πάει λέγοντας. Όχι σε τόσες δόσεις που θα πεις “τι αχταρμάς είναι αυτό που ακούω;”, αλλά που θα πεις ”ρε τους κερατάδες πως το βάλανε τόσο ωραία μέσα αυτό!”. Μόνο παράπονο, ότι θα ήθελα ο καινούργιος φοβερός τραγουδιστής να στεριώσει, γιατί πραγματικά δείχνει να μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα. Κατά τα άλλα, το να βλέπεις έναν άνθρωπο που έπαιξε με τον Ozzy Osbourne να παραμένει το ίδιο ευγενικό και ταπεινό παιδί που θα πιάσει κουβέντα με τον οποιονδήποτε, είναι προς τιμήν του. Γιατί πολύ συχνό φαινόμενο, ειδικά εν Ελλάδι, με το που “μεγαλοπιάνεσαι”, να ξεχνάς ποιος είσαι και γιατί ξεκίνησες από εκεί που ξεκίνησες. Όταν δεν ξεχνάς από το που ξεκίνησες όμως, δε ξεχνάς και το που θες να πας. Και ο Gus G, δεν το ξέχασε ποτέ του αυτό (και κατ’ επέκταση ούτε οι FIREWIND).
Κλείνοντας, πρέπει να επιλέξω και αγαπημένο κομμάτι, σωστά; Τι να κάνουμε είναι το πρωτόκολλο! ΟΚ, πάω με το φοβερό ρεφρέν του “Remembered”, και τη thrash-o-riff-άρα του….do the things you want do, and let your spirit guide you through, in a life worth being remembered….

Γιάννης Σαββίδης