a
Νέα εκδοχή του Band Of The Week, μ’ ένα συγκρότημα love-hate, τους Σουηδούς metallers, HAMMERFALL. Οι HAMMERFALL κυκλοφορούν αυτές τις μέρες το νέο τους άλμπουμ, “Built to last” και μας δίνουν “ασίστ” να εκφράσουμε τη γνώμη μας γι’ αυτούς, με όλα τα καλά και τα άσχημα που μπορεί να έχουν. Διαβάστε τι είχε να γράψει η συντακτική ομάδα του ROCK HARD και από κάτω, μπορείτε να ψηφίσετε το αγαπημένο σας τραγούδι από το γκρουπ, διαλέγοντας μέσα από αυτά που προτείνουμε (αφού αν βάζαμε δίσκο, θα έβγαινε το “Glory to the brave” από εδώ μέχρι τη Νέα Ζηλανδία!!!)
Μερικές φορές, κάποια σχήματα μπορεί να σου γίνουν “αντιπαθητικά” για λόγους διαφορετικούς από τη μουσική τους. Το ντεμπούτο των HAMMERFALL, δικαιολογημένα ή μη, είχε μία τέτοια επιθετική προώθηση από την εταιρία τους, που ιδιαίτερα στην Ελλάδα είχε αγγίξει τα όρια του γραφικού, εμπλέκοντας στο παιχνίδι μέχρι και ποδοσφαιριστές της Προοδευτικής (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε)… Τους πήρα με στραβό μάτι. Στην πορεία βέβαια, είχα την ευκαιρία να βρεθώ αρκετές φορές μαζί τους, επί προσωπικού, να κάνουμε πολλές κουβέντες και διαπίστωσα ότι δεν ήταν απλά κάποιοι ακραίοι μεταλλάδες που μυρίστηκαν χρήμα στο κλασικό metal, αλλά ήταν συνειδητοποιημένοι μουσικοί που το κάνουν από την καρδιά τους. Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιους πολυαγαπημένους δίσκους από τους Σουηδούς, έχω όμως ΠΟΛΛΑ αγαπημένα τραγούδια σχεδόν από κάθε δίσκο τους (κι όχι μόνο από τον πρώτο). Ναι, καταπληκτική η πρώτη τους εμφάνιση με τους GAMMA RAY, θεωρώ όμως ότι η περσινή τους συναυλία, έκλεισε στόματα. Σίγουρα βρίσκονται σε κάμψη συνθετική τα τελευταία χρόνια, δεν αξίζουν όμως το κράξιμο που έχουν φάει, σε καμία περίπτωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τη φοβία που είχε δημιουργηθεί στον Joacim Cans μετά το περιστατικό που κάποιος, σ’ ένα μπαρ, του κατέβασε τη μούρη μ’ ένα σπασμένο μπουκάλι (εξ ου και οι λήψεις με σκιά στο ένα του μάτι, στο video του “Hearts on fire”) και για πολλά χρόνια μετά, δεν έμπαινε σε μπαρ, παρά μόνο με μεγάλη παρέα… Κρίμα… Το τραγουδάκι που επέλεξα, έχει να κάνει με το ότι όταν είχε βγει, η Nuclear Blast είχε επενδύσει ένα εξωπραγματικό ποσό για να γίνει, αλλά και με το ότι ήταν το κομμάτι που έπαιζαν στο soundcheck της πρόσφατης συναυλίας τους και ξανακούγοντάς το μετά από πολύ καιρό, με κόλλησε στον τοίχο. (Για τα υπόλοιπα, σας παραπέμπω στον Παπαευθυμίου που με καλύπτει σε πολύ μεγάλο βαθμό!)
Σάκης Φράγκος
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχε δει live τους HAMMERFALL σε εκείνη την αλησμόνητη συναυλία στο Ρόδον ως support στους GAMMA RAY. Μια μπάντα που μόλις είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους άλμπουμ και είχε κάνει πραγματικά αίσθηση. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι HAMMERFALL έφτασαν τα δέκα άλμπουμ, κάποια με καλές στιγμές, κάποιες με μέτριες. Πραγματικά όμως δεν σηκώνω κουβέντα για το “Glory To The Brave”. Θεωρώ ότι, χωρίς να έχουν ανακαλύψει τον τροχό, το άλμπουμ αυτό, πέρα από τις εξαιρετικές συνθέσεις, έδωσε στο power metal την απαραίτητη ώθηση να ξεκολλήσει από το τέλμα που είχε βυθιστεί εκείνη την εποχή. Και αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Κρίμα που η πορεία τους δεν ήταν ανάλογη γιατί είχαν όλα τα φόντα να τα καταφέρουν.
Θοδωρής Κλώνης
Το να έχεις μια ηχητική ταυτότητα, είναι καθοριστικός παράγοντας αν θες να πετύχεις και να στεριώσεις στη μουσική βιομηχανία, ανεξαρτήτως μουσικού χώρου. Ζητούμενο όμως είναι να μην πέσεις στην παγίδα της επανάληψης, σε βαθμό που τα περισσότερα τραγούδια σου να ακούγονται πάνω – κάτω τα ίδια. Και για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, οι HAMMERFALL είναι μια τέτοια περίπτωση, γι’ αυτό και ειδικά απ’ το ξεκίνημα της νέας χιλιετίας κι έπειτα, πέρασαν στη λίστα μου με τις «βαρετές» μπάντες… Ίσως αυτός είναι ο λόγος, που θεωρώ το ντεμπούτο τους, ό,τι καλύτερο έχουν να επιδείξουν μέχρι σήμερα. Ήχος πρωτότυπος, φρέσκος, δυναμικός, που εκείνη την εποχή, κατάφερε να προσφέρει νέα δεδομένα στο power metal και να εμπνεύσει πολλά νέα σχήματα του χώρου. Το “Glory to the Brave” υπήρξε άλμπουμ-δυναμίτης, με κορυφαίου επιπέδου κομμάτια… Παραδόξως άξιζαν ακόμα και οι μπαλάντες του (αδύναμο χαρτί της μπάντας συνολικά), ειδικά η ομώνυμη, που τόση απήχηση μάλιστα είχε!
Χαρά Νέτη
Η σχέση μου με το power metal κάποτε ήταν πολύ δυνατή αλλά με την πάροδο του χρόνου οι προτιμήσεις μου άλλαξαν και από αυτήν την μουσική λίγα διαλεκτά συγκροτήματα έμειναν στην καρδιά μου. Οι HAMMERFALL δεν ήταν ποτέ από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αλλά ο δίσκος τους “Glory to the brave” θα παραμείνει ένα από τα album που όσα χρόνια και αν περάσουν θα μου αρέσει και θα τον γουστάρω σαν να τον άκουσα εχθές. Από αυτόν τον δίσκο δεν μπορώ να κάνω επιλογή ενός κομματιού και για αυτόν τον λόγο επιλέγω όλο το album να μοιραστώ μαζί σας, μαζί με τους στίχους του τραγουδιού “Hammerfall” που είχα γράψει σχεδόν σε όλα τα θρανία που καθόμουν στο σχολείο και σχεδόν σε όλα μου τα βιβλία.
“We share a dream, the future is ours
A metal heart is hard to tear apart, heed the call”
Δημήτρης Μπούκης
Μια μπάντα που οι πρώτοι δύο δίσκοι ήταν εξαιρετικοί και τους είχα «λιώσει» όταν είχαν κυκλοφορήσει αλλά μετά το “Renegade” έχασα το ενδιαφέρον μου μαζί τους για να είμαι ειλικρινής. Παρόλα αυτά ο “Glory To The Brave” θα αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους και ένα από τα καλύτερα δείγματα στο Heavy/Power Metal.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Είμαι μεγάλος οπαδός της μπάντας, από την πρώτη κιόλας ημέρα που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους “Glory to the brave” το 1997 και έκτοτε αγοράζω κάθε νέα τους κυκλοφορία. Έχω την τύχη να έχω προλάβει να ακούσω όλα τα μεγαθήρια των 80’s στην ώρα τους, οπότε με βάση αυτό το γεγονός δεν υποστηρίζω ότι οι HAMMERFALL ανακάλυψαν το heavy metal. Κάθε άλλο. Αυτό που πάντα μου άρεσε είναι ότι είχαν μια ιδιαίτερη ικανότητα να αφομοιώνουν και να φιλτράρουν τις 80’s επιρροές τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ακούγονται κλώνοι, δημιουργώντας έτσι την δική τους ηχητική ταυτότητα. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο το κατάφεραν επιτυχημένα και η εμπορική επιτυχία και πορεία τους 20 χρόνια τώρα το αποδεικνύει. Επίσης θεωρώ άδικο από πολλούς, να θεωρείται σαν δίσκος άξιας αναφοράς μόνο το ντεμπούτο τους, από την στιγμή που η μπάντα έχει βγάλει και άλλους εξίσου πολύ καλούς δίσκους (π.χ “Legacy of kings”, “Renegade”, “Crimson thunder”, “No sacrifice, No Victory”). Αυτό και αν είναι ορισμός της εμπάθειας. Οι HAMMERFALL κατάφεραν όμως κάποια πράγματα που είναι άξια θαυμασμού. Με τον πρώτο τους δίσκο επανέφεραν το κλασσικό heavy metal στο παιχνίδι, σε μια εποχή που το ίδιο το heavy metal το είχε ανάγκη. Προπορεύτηκαν του true metal κινήματος και κατά μεγάλο ποσοστό υπήρξαν και υπεύθυνοι για την δημιουργία του. Οι -κατά γενική ομολογία- εξαιρετικές διασκευές τους, επανέφεραν στο προσκήνιο και σύστησαν επίσης στις νεότερες γενιές μπάντες όπως οι STORMWITCH, WARLORD (εκτός Ελλάδας αναφέρομαι φυσικά), PICTURE, HEAVY LOAD, σε μια εποχή που δεν είχαν προλάβει τα torrents να δημιουργήσουν τους σημερινούς φωστήρες του παγκόσμιου metal στερεώματος.
Πέρσι τον Δεκέμβριο έδωσαν μια εξαιρετική συναυλία στο Fuzz που η μπάντα ήταν στα φόρτε της και το πιο σημαντικό ήταν το ότι είδαμε στην σκηνή ένα σχήμα με τον αέρα ΜΕΓΑΛΗΣ μπάντας, κάτι που δεν είναι εύκολο να το αποκτήσεις εκτός και αν διαθέτεις την ανάλογη ικανότητα. Οι Σουηδοί ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι. Μόλις κυκλοφόρησαν τον νέο τους δίσκο “Built to last”, το πρώτο τους στην Napalm Records μετά από 2 σχεδόν δεκαετίες στην Nuclear blast, και όπως αφήνουν να εννοηθεί και από τον τίτλο είναι φτιαγμένοι να διαρκέσουν. Τα έχουν καταφέρει και θα συνεχίσουν…
Γιάννης Παπαευθυμίου
Οι HAMMERFALL είναι μια από τις πιο δυνατές μπάντες που μπορεί να δει κανείς live, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ακόμα και φαν της μπάντας να μην είναι κάποιος δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσει καλά και να μην ευχαριστηθεί με το κέφι και την διάθεση που σου βγάζουν. Επίσης είναι μια από της μπάντες που ειδικά με τις τρεις πρώτες κυκλοφορίες τους άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο power metal, ενώ πάντα φρόντιζαν να έχουν αξιοπρεπέστατες και σταθερά σε γενικές γραμμές πολύ καλές δουλειές. Όμως επειδή δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά που ένιωσα και το πόσο με ξάφνιασε, όταν νιος τότε και με μεγάλη λατρεία στον Hansen και τους RAYS του αλλά και τους διάφορους λοιπούς συγγενείς, έπεσε στα χέρια μου το ντεμπούτο τους “Glory To The Brave”. Από αυτό λοιπόν θα επιλέξω το ομώνυμο κομμάτι μόνο και μόνο γιατί θέλω κάτι να επιλέξω από τις 9 υπέροχες κομματάρες που περικλείονται στον δίσκο, βάζοντας μέσα ακόμα και την διασκευή στους WARLORD.
Παναγιώτης Γιώτας
Είναι ελάχιστες οι φορές που έχω πάθει σοκ με μία μπάντα ή έναν δίσκο. Πραγματικό σοκ, όχι απλά να πω ότι ”ναι αυτό το άλμπουμ είναι διασκάρα, αλλά να με ισοπεδώσει στην κυριολεξία. Μερικά που έρχονται πρόχειρα στο μυαλό είναι τα ”Seventh son of a seventh son”, “Aenima”, ”Rust in peace” και το ”Glory to the brave”. Tους έζησα τους HAMMERFALL. Είχα την τύχη να δω το ξεπέταγμά τους από την αρχή. Από τη γέννηση. Θυμάμαι σαν σήμερα, 19 χρόνια πίσω, όταν ήρθε στα χέρια μου το ”Glory to the brave”. Σοκ και δέος. Νεανίας, τότε, λίγο πριν την εφηβεία, ακούγοντας το άλμπουμ έφαγα ένα χαστούκι ολκής. Έκτοτε, μόνο σχέσης λατρείας υπάρχουν μεταξύ εμού και της μπάντας. Ό,τι και να κυκλοφόρησαν ήμουν εκεί για να το ακούσω, να το ασπαστώ. ”Legacy of Kings”, ”Renegade”, ”Threshold”, καθώς και τα υπόλοιπα άλμπουμ τους, τα έχω βαθιά χαραγμένα στην καρδιά μου. Και επειδή ζήλευα κατά κάποιον τρόπο όλους αυτούς τους μεγαλύτερους από μένα, που συνέχεια βροντοφωνάζανε ”’όταν βγήκε αυτό ήμουν τόσο χρονών και το αγόρασα”, έτσι και ‘γω μπορώ να φωνάξω με περηφάνια: ”Ήμουν εκεί όταν το φαινόμενο HAMMERFALL γεννήθηκε και κυκλοφόρησε δισκάρες”!
Α, και για να μην το ξεχάσω. Μου έμαθαν και τους WARLORD.
Ντίνος ”Benjamin Breeg” Γανίτης
Οι HAMMERFALL είναι ένα από τα σχήματα που απασχολούν, όχι αδίκως την μεταλλική κοινότητα τα τελευταία 19 χρόνια. Έχουν κατηγορηθεί ότι είναι στυγνοί αντιγράφεις άλλων σχημάτων. Όσο και αν έχει κάτι τέτοιο μια μικρή βάση, είναι ένα συγκρότημα που τιμάει τα παντελόνια που φοράει και τον όρο “heavy metal” στο 1000%. Αυτό αποδεικνύεται από τα πολλά υπέροχα τραγούδια που μας έχει χαρίσει αλλά και το μεγάλο διάστημα που είναι στον χώρο με συνεχή και ακατάπαυστη πορεία. Κάθε δουλειά είναι και ένα ξεχωριστό σημείο αναφοράς για τους οπαδούς αφού μέχρι στιγμής δεν έχουν κακό δίσκο. Για τους άλλους, ξυδάκι και να ήταν η ζήλια ψώρα!
Θοδωρής Μηνιάτης
Οι HAMMERFALL ήταν, είναι και θα είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Από τότε που έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία το “Glory to the brave” πριν από 19 χρόνια, δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ και κάθε δίσκος τους έχει πάντα κάτι να προσφέρει. Ναι, γνωρίζω ότι πολλές φορές κινούνται επικίνδυνα στα όρια της γραφικότητας (ειδικά τις ενδυματολογικές επιλογές του Oscar Dronjak τα πρώτα χρόνια της καριέρας του θα τις ζήλευε και ο Thor!) αλλά η μουσική τους είναι που μετράει. Το “Hearts on fire” ενέχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία ενός κλασικού HAMMERFALL κομματιού. Θα μπορούσα να είχα επιλέξει κάποιο άλλο…το ίδιο θα έκανε! Let the hammer fall!!!
Σάκης Νίκας
Θα ήθελα να πω πολλά, για ένα σχήμα που μου έκανε εντύπωση το πρώτο του άλμπουμ, η εμφάνισή τους στην Αθήνα και από τότε το παρακολουθώ εκ του μακρώθεν. Οι Σουηδοί με την “κατάρα” του πρώτου πολύ επιτυχημένου άλμπουμ, αλλά και τον τραγουδιστή που ανέστησε τους WARLORD, για εμένα προσωπικά, παίζουν αυτό που αγαπούν και λατρεύω, ευρωπαϊκό power metal με τσαγανό και αγάπη στην μελωδία και τον πομπώδη ήχο. Σε αντίθεση με τους MANOWAR, ποτέ δεν πρόδωσαν τον ήχο τους, ποτέ δεν πορσπάθησαν να γίνουν κάτι άλλο, κάτι πιο “εκλεπτυσμένο” ή πιο true, αν και μετά το “Renegade” κατ εμέ, έκαναν κοιλιά, κύρια συνθετικά αλλά και ηχητικά. Μουσικά όμως χρειάστηκε να φτάσουμε στο “(r)Evolution” του 2014 για να τους ξαναδώσω τον χρόνο μου. Παρόλα αυτά, σαν γνωστός λάτρης του ωραίου, δεν θα παραλείψω να τραγουδήσω ακόμα μια φορά τον ύμνο.”The dragon lies bleeding” έτσι για να θυμόμαστε τα χρόνια που η Ευρώπη πήρε τα σκήπτρα από τις Η.Π.Α και κράτησε ζωντανό το power metal.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Ο ορισμός της ένοχης απόλαυσης…
Γιώργος Κόης
Οι HAMMERFALL (μαζί με τους TRIVIUM κυρίως) είναι από εκείνες τις metal μπάντες που έχουν φάει άπειρο κράξιμο, ειδικά στα πρώτα βήματα της καριέρας τους. Χωρίς υπερβολή, αν ήταν 20ευρω το κάθε τι αρνητικό που έχει ακουστεί κατά καιρούς για την πάρτη τους, οι Σουηδοί θα είχαν χεστεί στο…“τάλαρο”. Ποιος δε θυμάται άλλωστε την επίθεση που είχε δεχτεί ο Joacim Cans σε club του Gotheburg και το “παράσημο” των 25 ραμμάτων που του είχε απονεμηθεί από κάποιον που ούτε καν τον γνώριζε προσωπικά και προέβη σε αυτή την πράξη μόνο και μόνο επειδή δε γούσταρε τη μουσική της μπάντας. Ευτυχώς το συγκρότημα δεν πτοήθηκε από όλη αυτή την κατάσταση και πέραν από το καταπληκτικό ντεμπούτο τους και κανά δυο πιο μέτριες δουλειές, μας έχουν δώσει αρκετά καλές δουλειές.
Θανάσης Μπόγρης
