Με τα live τους να έρχονται με γοργούς ρυθμούς, το Σαββατοκύριακο 26-27 Νοεμβρίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, δεν μπορούσαμε παρά τη στήλη Band of the Week αυτή την εβδομάδα να την αφιερώσουμε στους πολυαγαπημένους του ελληνικού κοινού, ICED EARTH!!! Ας δούμε τι έχουν να πουν γι’ αυτό το σχήμα οι συντάκτες του ROCK HARD και από κάτω μπορείτε να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο, μέσα από επιλεγμένα άλμπουμ της δισκογραφίας τους.
Headbanger’s Ball, κλασικά Κυριακή βράδυ, έτοιμοι με το “play-record” στο τηλεκοντρόλ του video, για να δούμε ξανά και ξανά τραγούδια από καινούργια σχήματα και κάπου εκεί, σκάει, το “Desert rain” από την πρωτοεμφανιζόμενη τότε μπάντα των ICED EARTH. Δευτέρα πρωί, καπάκια Rock City, Δυστυχώς δεν είχαν έρθει ούτε τα promo ακόμα και κανείς δεν γνώριζε το γκρουπ. Μόλις βρήκα το δίσκο, λίγες εβδομάδες μετά, κόλλησε στο repeat, όπως και πολλοί που τον διαδέχτηκαν. Όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Βαγγέλης Μπαλτάς, δώσε στον Έλληνα μπάντα που να μοιάζει με τους METALLICA και πάρε του την ψυχή… Η αγάπη του ελληνικού κοινού παροιμοιώδης, σε σημείο που να με ρωτάνε συνεχώς οι ξένοι, αν οι ICED EARTH παίζουν σε στάδια στην Ελλάδα (από την “απάτη” του “Alive in Athens”, που δείχνει φωτογραφία από το Wacken…). Οι εντυπώσεις μου από τον Jon Schaffer μετά τις πολλές συνεντεύξεις που έχουμε κάνει, ανάμεικτες. Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ ότι το δεξί χέρι του στο παίξιμο της κιθάρας είναι μνημειώδες. Α, και δύσκολα μπορούσα να φανταστώ ότι με νέο τραγουδιστή, θα έβγαζαν έναν τόσο καλό δίσκο όπως το “Dystopia” (και αντίστοιχα έναν τόσο μέτριο όσο το “The plagues of Babylon”).
Σάκης Φράγκος
ΑΪΣ ΝΤΕΡΘ! Και αυτό τα λέει όλα, λίγο πολύ, για τη σχέση του ελληνικού κοινού με τους ICED EARTH. Πρώτη επαφή, τότε, με το “Dark saga” και δε θέλει και πολύ για να σε κολλήσει αυτό το άλμπουμ! Μπορεί μετά να αγάπησα εξίσου το “Burnt offerings”, αλλά το πρώτο άκουσμα, πολλές φορές παραμένει το αγαπημένο σου. Και εμπορικά να το δει κανείς, το “Dark saga” μπορείς να πεις ότι είναι και το “Black album” των METALLICA για τους ICED EARTH. Πιο απλές συνθέσεις, γεμάτο επιτυχίες, παραγωγάρα, όλα μια χαρά! Οι πολλές αλλαγές μελών στην πορεία, η συνθετική ασυνέπεια αν θέλετε του Schaffer, κάπου δημιούργησαν μία κοιλιά στο σχήμα, που ήρθε να τη σώσει το 2011 ο Stu Block και η κυκλοφορία του “Dystopia”. Για να πέσουν και πάλι με το “Plagues of Babylon”. Βέβαια, έχουμε πέραν των “Burnt offerings” και “Dark saga”, τα “Horror show” και “Night of the stormrider” να είναι στην πρώτη γραμμή ποιότητας, με την τετραετία 2004-2008 (από θέμα κυκλοφοριών) να είναι αυτή που έριξε τη μπάντα. Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα παραμένουν λατρεμένοι! Και μάλιστα από τις εποχές που παίζει να τους ήξερε ΜΟΝΟ η Ελλάδα τόσο πολύ! Εκτός αν θεωρεί κάποιος τυχαία την επιλογή τους για το «ήμουν κι εγώ εκεί» “Alive in Athens”. Με οπαδούς που τους λατρεύουν στη χώρα μας, αλλά και με αυτούς που τους μισούν (αλήθεια, το ψωμί τους τρώνε ρε παιδιά ή αυτοί φταίνε που ο κόσμος τους ακολουθεί τόσο πιστά;), οι ICED EARTH έχουν δώσει μερικά διαμάντια στη metal δισκογραφία. Προσωπικά πάντως, το “Dark saga” ήταν και θα παραμείνει όπως φαίνεται, η κορυφαία στιγμή της καριέρας τους. Και το “A question of heaven” ένα αξεπέραστο από τους ίδιους έπος!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Μπάντα που στα 90s έβγαλε δισκάρες μεγατόνων. Πάρα πολλές φορές είχα σκεφτεί αν τους είχε κυκλοφορήσει στα 80’s που το heavy metal ήταν στα ντουζένια του, σίγουρα θα θεωρούνταν τεράστια σε βεληνεκές μπάντα. Είχαν την «ατυχία» να βγάλουν δισκάρες την δεκαετία που όλοι ασχολούνταν με την alternative / grunge (χωρίς αυτό να είναι κακό απόλυτα) αλλά έχασαν την ευκαιρία να αποκτήσουν μεγαλύτερο κοινό και να γίνουν ακόμα πιο «μεγάλη» ως μπάντα. Το “Burnt Offerings”, ο πιο σκοτεινός και «μαυρόψυχος» δίσκος τους είναι ο αγαπημένος μου. Όλα τα τραγούδια είναι άψογα, έχουν μία αύρα από METALLICA – εποχή “Ride The Lightning” (χωρίς να έχουν αντιγράψει) και ο Schaffer έχει δώσει μαθήματα riff-ολογίας.
Θάνος Κολοκυθάς
Οι ICED EARTH κατά τη ταπεινή μου άποψη, είναι το πιο υπερεκτιμημένο συγκρότημα στην Ελλάδα. Ουσιαστικά μόνο εδώ απολαμβάνουν τα φώτα της δημοσιότητας και τη λατρεία των οπαδών, σε τέτοιο μέγεθος τουλάχιστον. Έχουμε που έχουμε τη συνήθεια να θεοποιούμε αμφιβόλου ποιότητας πράγματα, εδώ το παρακάναμε. Τι διαφορετικό έχουν οι Αμερικανοί από πολλές άλλες μπάντες και τους κάνει τόσο αγαπητούς στα αυτιά μας; Τίποτε και κανείς δε κατάφερε να με πείσει. Προσπάθησα να ακούσω σε νεαρότερη ηλικία (τότε που γινόταν χαμός με τα “The dark saga” και “Something wicked this way comes”), θεωρώντας ότι εγώ κάνω κάποιο λάθος, μια που είμαι μειοψηφία. Μπα! Εξακολουθώ να μη βρίσκω κάτι να με τραβάει ούτε στο ελάχιστο στη μουσική τους. But that’s just me!
Υ.Γ. Στο τραγούδι που επέλεξα απλά με τραβάει ο Christy!
Γιώργος Δρογγίτης
Κλασική περίπτωση love’ em or hate’ em οι Αμερικανοί. Ακόμα θυμάμαι τη φρενίτιδα που είχε δημιουργηθεί στη χώρα μας την εποχή του “Dark Saga” και του “Something Wicked This Way Comes”. Δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξαν να ηχογραφήσουν το πρώτο live άλμπουμ τους εδώ. Προσωπικά πάντα παρακολουθούσα την πορεία τους, αλλά από ένα σημείο και μετά ψιλοαδιάφορα καθώς, κατά τη γνώμη μου, από τα άλμπουμ που ακολούθησαν το “Horror Show” άρχισαν να κινούνται στη μετριότητα. Ναι, υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, σίγουρα υπάρχουν κομμάτια που μας θυμίζουν ποιοι ήταν οι ICED EARTH, αλλά οι δουλειές τους απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν πολύ καλά άλμπουμ. Είμαι σίγουρος ότι πάλι θα γίνει χαμός στη συναυλία τους και μακάρι όσοι πάνε να το ευχαριστηθούν όμως αυτή η μπάντα δεν είναι πλέον για μένα. Παρόλα αυτά δεν ξεχνώ την πώρωση που μου δημιούργησαν τα πρώτα τους άλμπουμ και ιδίως το “Burnt Offerings” από όπου επέλεξα το επικό “Dante’s Inferno”.
Θοδωρής Κλώνης
Είμαι και εγώ ένα από τα παιδιά της γενιάς που την εποχή που πηγαίναμε στο σχολείο, μετά από τα συγκροτήματα που τα είχαμε για Θεούς (IRON MAIDEN, METALLICA, JUDAS PRIEST κτλ.) βάζαμε τους ICED EARTH. Η τρέλα και η αγάπη που έχω για αυτό το συγκρότημα δεν έχει σβήσει από τότε. Πολλοί από τους “παλιούς” μεταλάδες στον χώρο εξακολουθούν να έχουν αυτό το συγκρότημα ως μαύρο πρόβατο, γιατί την εποχή που οι ICED EARTH κέρδιζαν την εκτίμηση όλων των πιτσιρικάδων οι παλαιότερες γενιές τους έβλεπαν σαν κάτι νέο που δεν συγκρίνεται με το παλιό. Οι ICED EARTH όμως ήταν και είναι μία μπαντάρα ολκής! Τι και αν τα album που κυκλοφόρησαν από το “The glorious burden” μέχρι και το “The crucible of man: something Wicked Part 2” ήταν μέτρια έως κακά; Οι κυκλοφορίες τους από το ντεμπούτο τους μέχρι το “Horror show” είναι διαμάντια τρελά με τα “Burnt offerings”,“Dark saga” και “Something wicked this way comes” να είναι για μπάντα χαραγμένα στην ψυχή μου. Οι ICED EARTH μας επισκέπτονται ξανά, αναγεννημένοι με την άφιξη του Stu Block και των δύο πολύ καλών album που κυκλοφόρησαν μαζί του και θα είμαστε εκεί να τους απολαύσουμε.
Το “Burnt offerings” είναι πραγματικά album από άλλη διάσταση αλλά το “Dark Saga” με την απεικόνιση του Spawn στο εξώφυλλο, είναι αυτό που επιλέγω να μοιραστώ μαζί σας ως προσωπικό αγαπημένο album.
The deal was rigged
There’s darkness in my soul
I want to die again
Δημήτρης Μπούκης
Οι ICED EARTH είναι αδιαφιλονίκητα μία από τις πιο αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού και ταυτόχρονα ένα από τα συγκροτήματα που κατάφεραν να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του Heavy Metal στα δύσκολα 90ς. Παρά το γεγονός ότι προέρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έχουν διαμορφώσει τον δικό τους -ευρωπαικό, εν πολλοίς- ήχο και αυτό από μόνο του λέει πάρα πολλά. Επιπλέον, ο Jon Schaffer είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς συνθέτες των τελευταίων 20 και πλέον χρόνων. Το “The hunter” είναι το αγαπημένο μου κομμάτι ever των ICED EARTH αλλά μεταξύ μας όποιο κομμάτι και αν διάλεγα από το εκπληκτικό “The dark saga” το ίδιο θα σήμαινε για μένα!
Σάκης Νίκας
Είναι κάποιες καταστάσεις στη ζωή σου που δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν. Θα στέκονται εκεί να σου θυμίζουν τα χρόνια που έφυγαν, είτε καλά είτε άσχημα. Για παράδειγμα δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το γκολ του Warzycha επί του Ajax, την τάπα του Δαλματού στο Παρίσι, την πρώτη φορά που άκουσα IRON MAIDEN, την γνωριμία μου με τη γυναίκα μου, την γέννηση του γιου μου και όταν άκουσα το ”Colors” των ICED EARTH.
Ήταν μια μέρα στο σχολείο από αυτές που θες να τελειώσουν πριν καν ξεκινήσουν. Νύστα, βαρεμάρα και τα συναφή. Ο κολλητός μου, νυν κουμπάρος μου Γιώργος, λόγω του μεγαλύτερου αδερφού του, κατά καιρούς μας έφερνε κάτι ”καινούργιο” ν’ ακούσουμε. Εκείνη τη μέρα είχε φέρει το ”Days of purgatory” σε κασετούλα. Πάντα υπήρχε διαθέσιμο ένα κασετόφωνο για ώρα ανάγκης όπως αυτή, οπότε η κασέτα είχε μπει στη θέση της και το play ήταν μονόδρομος. Οι πρώτες νότες του ”Enter the realms” με είχαν ανατριχιάσει. Και ξαφνικά… Καταιγίδα (που λέει και ο Αντύπας). ”Colors” και αντίο ζωή. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το μακρόσυρτο ”οοοοοοοοοοο” που κάναμε όλοι μαζί οι τέσσερις φίλοι. Ήταν αυθόρμητο, εφηβικό, η ανακάλυψη του ”νέου” που μας ενθουσίασε. Το νερό είχε μπει στ’ αυλάκι. Από εκείνη την ημέρα οι ICED EARTH έγινα personal favorite. Αγόρασα και αγοράζω κάθε τους κυκλοφορία. Κόλλημα; Ίσως. Πώρωση; Ίσως. Σίγουρα όμως είναι μία σχέση αμφίδρομη μεταξύ εμού και του συγκροτήματος του κύριου Jon Schaffer. Aκόμα θυμάμαι τον κακό χαμό των ”Something wicked this way comes” και του ”Alive in Athens”. Το δέος που ένιωσα όταν άκουσα τα εν λόγω άλμπουμ. Δεν θα μακρηγορήσω άλλο. Οι ICED EARTH ήταν από τις μπάντες που με έκαναν να αγαπήσω το heavy metal. Είναι από τις μπάντες της γενιάς μου. Είναι από τα συγκροτήματα που βίωσα το peak τους τη στιγμή που συνέβαινε. Και τέλος ήταν από τις μπάντες που περιμέναμε, οι σημερινοί 30άρηδες, να κυκλοφορήσουν δίσκο. Και αυτό λέει πολλά!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Μπάντα που λατρέψαμε από την πρώτη στιγμή όταν έσκασε το 1990 το ομότιτλο ντεμπούτο τους. Tο “Night of the stormrider” που ακολούθησε ήταν σαν κεραυνός στα αφτιά μας και εκεί αρχίζει να δημιουργείται το fan base τους στην χώρα μας. Με τα “Dark Saga” και “Something wicked this way comes” ήταν που καθιερώθηκαν και εμπορικά και οι εμφανίσεις στo Ρόδον και το επικό live album έρχεται να κλείσει την πιο σημαντική περίοδο της μπάντας.
Μου άρεσε επίσης πολύ και η περίοδος με τον Ripper και μάλιστα είχα και την τύχη να κάνω τηλεφωνική συνέντευξη μαζί του εκείνη την εποχή για το Rock Hard. Eπίσης υπήρξα ένθερμος οπαδός του Stu Block από τις ΙΝΤΟ ΕΤΕRNITY κιόλας ημέρες και θεωρώ εξαιρετική την επιλογή του από τους ICED EARTH.
Το πρόβλημα είναι ότι από την στιγμή που ο Schaffer άρχισε να λειτουργεί το σχήμα σαν one man band, για μένα παρόλο που συνεχίζει να βγάζει πολύ καλούς όπως το “Dystopia”, το σχήμα έχει χάσει κάπως κάτι από την λάμψη του. Αυτήν που έχουν μπάντες του βεληνεκούς τους, που τους βλέπεις μαζί μετά από 30 και βάλε χρόνια να παίζουν να γράφουν και να ηχογραφούν όλοι μαζί κάθε φορά. Παρόλα αυτά, οπαδός σημαίνει να παρακολουθείς την μπάντα κάθε φορά σε κάθε δίσκο κι αυτό το πράττω ανελλιπώς από το ξεκίνημα τους μέχρι και σήμερα, παρόλο που ξέρω ότι δύσκολα πλέον θα μπορέσουν να φθάσουν τα μεγαλεία του παρελθόντος.
Η αλήθεια είναι ότι το παρακάτω κομμάτι όποτε και να το ακούσω, πάντα θα μου γεννά τα ίδια συναισθήματα όπως και την πρώτη φορά.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που έπιασα στα χέρια μου το τρανό “Alive In Athens”! Με έπιασε έκπληξη και δέος που έβλεπα τον Set Abominae να κραδαίνει την γαλανόλευκη σε πρώτο πλάνο και στο βάθος του εξωφύλλου να φαίνεται ο ιερός βράχος της Ακρόπολης. Η αλήθεια είναι πως ο Έλληνας “ψοφάει” για κάτι τέτοιες φάσεις, οι οποίες τον “χτυπάνε” κατευθείαν το μαλακό του υπογάστριο, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα και όχι επί της παρούσης. Το “Alive In Athens” με 31 κομμάτια και σχεδόν 3 ώρες μουσικής, εκτός από ενδεικτικό του τι έγινε τις βραδιές της 23ης και 24ης Ιανουαρίου του 1999 στο θρυλικό Ρόδον, ήταν και η τελειότερη σούμα που θα μπορούσε να γίνει στη μουσική διαδρομή των Αμερικανών μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο ζωντανός αυτός δίσκος σφράγισε άτυπα την πρώτη περίοδο της μπάντας και άνοιξε έναν νέο κύκλο για το συγκρότημα που δυστυχώς υπολείπεται σε ποιότητα, μιας και η σύγκριση των δουλειών της μπάντας από το “Horror show” κι έπειτα είναι αρκετά άνιση με το ότι είχαν κάνει μέχρι και το καταπληκτικό “Something Wicked…”. Όπως και να ‘χει όμως οι Αμερικάνοι είναι διαχρονικά σταθερή αξία στο σανίδι και αναμένουμε να το επιβεβαιώσουν ξανά σε μερικές μέρες που επισκέπτονται ξανά τη χώρα μας.
Θανάσης Μπόγρης
Κάθε ζωντανή εμφάνιση των ICED EARTH τα τελευταία χρόνια, πάντα θα μου φέρνει στο μυαλό την -πλέον- μυθική συναυλία τους στο Ρόδον Club που έγινε και το DVD “Alive In Athens”. Η σύγκριση γίνεται επειδή η τωρινή σύνθεση δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε feeling, από τα πρώτα χρόνια που το σχήμα έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του στην metal ιστορία. Σαφώς τα πρόσφατα albums τους δεν μπορούν να θεωρηθούν ισάξια της πρώτης περιόδου αλλά το σχήμα δείχνει πια να «πατεί πολύ γερά στα πόδια του» και χωρίς τον εμβληματικό Matt Barlow στο μικρόφωνο. Αυτό λοιπόν που πρέπει να περιμένουμε είναι άλλη μια εξαιρετική live performance. Για να δούμε, θα μας την δώσουν;
Θοδωρής Μηνιάτης
Όταν είχε βγει το “Burnt offerings” είχε γίνει ο κακός χαμός στη χώρα μας μαζί τους. Εγω τους λάτρεψα με τη μία και πήρα κατευθείαν το “Night of the stormrider” σε βινύλιο με το αρχικό εξώφυλλο και σε τιμή προσφοράς – 2000 δραχμές! Βάζω να το ακούσω και παθαίνω ακόμα μεγαλύτερο σοκ – αχ αυτά τα Morrisound studios! Οι κιθάρες σε αυτούς τους δύο δίσκους κυριολεκτικά σπέρνουν! Μετά κυκλοφορεί το “Dark saga” και ξενερώνω τη ζωή μου. Ο ήχος που είχαν επιλέξει δεν είχε τον ίδιο όγκο και βάθος και ήταν πιο ευκολοάκουστος και στη δομή των κομματιών – μπορεί να το πει κανείς και εμπορικός! Πήγα, όμως, στη συναυλία τους με τους NEVERMORE μόνο και μόνο για να ακούσω υλικό από τους 3 πρώτους δίσκους τους και ελπίζοντας να έχουν τον ήχο του “Burnt offerings”. Πέρασα πάρα πολύ ωραία και με τα δύο group και έχω κρατήσει στη μνήμη μου έντονα αυτή τη συναυλία στο Ρόδον. Βγαίνει μετά το “Something wicked this way comes” και ξενερώνω εντελώς με τον ήχο που είχαν και τα ανύπαρκτα lead θέματα – εντελώς flat δίσκος για εμένα! Κι αυτό γιατί ο Randy Shawver που είχε αναλάβει τις lead κιθάρες στους προηγούμενους δίσκους τους, έφυγε από το group και φάνηκε η τεράστια διαφορά σε αυτό το δίσκο! Στις συναυλίες που βγήκαν σε live album στο Ρόδον δεν πήγα, γιατί προτίμησα να δώσω τη θέση μου σε κάποιον που να του αρέσουν όπως είχαν γίνει έκτοτε. Σήμερα έχω μετανιώσει γιατί θα άκουγα live το έπος “Dante’s inferno” όπως και πολλά από τα 3 πρώτα τους album! Έκτοτε η στενή σχέση μου μαζί τους διακόπηκε, μιας και άκουγα ελάχιστες φορές κάθε καινούριο τους album στα 00s, γιατί συνεχώς απογοητευόμουν όλο και περισσότερο κάθε φορά – ειδικά το “The glorious burden” με τον Tim “Ripper” Owens με ξέκανε!
Όλα αυτά μέχρι που ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Stu Block πριν 5 χρόνια. Το “Dystopia” μου άρεσε αρκετά, αλλά οι ICED EARTH πάσχουν από την έλλειψη lead θεμάτων στην κιθάρα, που να σπάει τη μονοτονία των ρυθμικών μερών του ηγέτη τους Jon Schaffer. Το τελευταίο τους album δε με τρέλανε όσο το “Dystopia”, αλλά περιμένω να δω τι μας ετοιμάζουν στο επερχόμενο live τους στο Gagarin 205 της Αθήνας το Σάββατο 26/11/2016. Από όλα τους τα κομμάτια αγαπημένα μου είναι τα δύο πρώτα του “Night of the stormrider” και ειδικά περισσότερο το “Stormrider”, που μου θυμίζει έντονα όποτε το ακούω εκείνη την πρώτη συναυλία τους στο Ρόδον το 1997…
Λευτέρης Τσουρέας
Δεν ήμουν ποτέ fanboy των ICED EARTH, όμως μου έχουν προσφέρει πολλές και υπέροχες συναυλιακές εμπειρίες στο παρελθόν και είμαι βέβαιος πως θα το κάνουν και στο μέλλον. Αποκορύφωμα, κατ’ εμε θα είναι φυσικά για αρκετούς λόγους, το διήμερο στο Ρόδον από όπου και προέκυψε το Alive In Athens που κυκλοφόρησε 1999. Επίσης είναι από εκείνες της μπάντες που έχουν κερδίσει τον σεβασμό και την αγάπη μου στην πορεία και όχι από την πρώτη μας γνωριμία. Αυτό το κατόρθωσαν κυρίως με τις 4-5 εξαιρετικές και ιστορικές για τους ίδιους και το metal κυκλοφορίες που έχουν να παρουσιάσουν στην καριέρα τους. Και εν συνεχεία με τις τίμιες σε γενικές γραμμές δουλειές τους και τον σταθερό, συγκεκριμένο χαρακτήρα που διατηρούν σχεδόν από την αρχή της καριέρας τους. Άλλωστε νομίζω είναι μάλλον απίθανο να ακούσεις οποιοδήποτε κομμάτι τους καλό ή κακό και να μην καταλάβεις ότι αυτό που ακούς είναι ICED EARTH. Εξ αυτών λοιπόν, θα διαλέξω από το τρίτο τους άλμπουμ ”Burnt Offerings”, που ήταν και αυτό που με έκανε να στρέψω τα αυτιά μου επάνω τους, το πιο μεγάλο και ιδιαίτερο κομμάτι που έχουν κάνει σε όλη τους τη καριέρα μέχρι σήμερα, το λατρεμένο μου ”Dante’s Inferno”.
Παναγιώτης Γιώτας
Από τις αγαπημένες μεν μπάντες του ελληνικού metal ακροατηρίου, σαφώς υπερτιμημένη δε, αναγνωρίζοντας βέβαια πως το “Night Of The Stormrider” είναι δισκάρα. Γενικά όμως αρκετά cheesy και το metal του μεταλλά… Μιεχ
Νίκος Χασούρας
