Η πρώτη μου επαφή με τους KAMELOT, ήρθε από τη φήμη ότι στο γκρουπ τραγουδούσε ο Midnight, όπως εντέχνως είχαν περάσει προς τα έξω. Η αλήθεια είναι ότι ο Mark Vanderbilt, τραγουδιστής στους δύο πρώτους δίσκους, είχε μία εκπληκτική φωνή, με πολύ μεγάλη ομοιότητα με τον Midnight, οπότε δεν με χάλασε καθόλου που ήρθα σ’ επαφή με το αγαπημένο αυτό γκρουπ. Στη συνέχεια, πίσω από τα φωνητικά, πήρε τη θέση ο Roy Khan. Τι άλλο να πει κανείς; Διαφορετικό ύφος, ακόμα πιο ποιοτικοί δίσκοι στη συνέχεια. Συνεργασίες απρόσμενες, όπως αυτή με τον Shagrath των DIMMU BORGIR ή με τον Bjorn “Speed” Strid των SOILWORK, μία σειρά εξαιρετικών δίσκων (“The fourth legacy”, “Karma”, “Epica”, “The black halo”) και δεκάδες μαγικά τραγούδια. Η ξαφνική αποχώρηση του Roy Khan, ο οποίος αποφάσισε προφανώς να αφιερωθεί στον Θεό, έφερε πολλούς υποψήφιους, αλλά τη θέση την πήρε ο Σουηδός Tommy Karevik, ο οποίος ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτό που οραματίζεται ο ιδρυτής και ηγέτης του γκρουπ, Thomas Youngblood, ο οποίος ενδιαφέρεται όχι μόνο για το μουσικό, αλλά και για το «οπτικό» του θέματος. Όπως και να έχει, οι KAMELOT, ακόμα και στις πιο μέτριες στιγμές τους, ακούγονται πολύ πάνω από τον μέσο όρο, στις δε καλές τους, είναι ασυναγώνιστοι. Μοναδικοί στο είδος τους. «Παλιακή» η επιλογή του κομματιού μου, αλλά είναι το πρώτο κομμάτι που κόλλησα μαζί τους…
Σάκης Φράγκος
Roy Khan και να μην είναι καλή η μπάντα γίνεται; Δε γίνεται με τίποτα! Ναι, ΟΚ, υπήρχαν και πριν τον Roy Khan οι KAMELOT, άξια τα άλμπουμ με τον Vanderbilt, όμως, πώς να το κάνουμε, όταν έγινε η μεταγραφή επιπέδου Champions League, από αυτές που σε ανεβάζουν γκρουπ δυναμικότητας, η μπάντα πήρε μία ανοδική πορεία που έφτασε στο αποκορύφωμά της το 2005 με την κυκλοφορία του “The black halo”.
Γιατί ότι και να είναι οι KAMELOT του 2017, τη μαγική τετράδα των “The fourth legacy”, “Karma”, “Epica” και “The black halo”, πολύ λίγες μπάντες μπορούν να την κυκλοφορήσουν, ειδικά στο power metal στερέωμα. Από το “Ghost opera” και μετά, αρχίζει η πτώση, χωρίς να σημαίνει ότι έβγαλαν και κακά άλμπουμ. Κάθε άλλο. Όμως ειδικά μετά την αποχώρηση του Khan και την εισχώρηση του Tommy Karevik, χάθηκε ένα βασικό συστατικό τους: αυτή η θεατρικότητα, η μαγεία που έδινε ο Khan με τις τόσο ξεχωριστές ερμηνείες του. O Karevik είναι ΦΩΝΑΡΑ και δυστυχώς οι KAMELOT έχουν κάνει μεγάλο λάθος εδώ, αφού προτίμησαν να τον κάνουν ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα ένα μίμο του Khan, αλλά ο Khan είναι ένας. Άστε τον άνθρωπο να ξεδιπλώσει τη φωνή του όπως στους SEVENTH WONDER.
Πάντως, παρά τις εμφανέστατες διαφοροποιήσεις στην ποιότητα των δίσκων στη μετα-“The black halo” εποχή, οι KAMELOT παραμένουν μία από τις σπουδαιότερες και μεγαλύτερες power metal μπάντες της εποχής μας, με ένα πολύ χαρακτηριστικό και δικό τους ήχο. Έναν ήχο που μπορεί κάποτε οι εταιρείες να προσπαθούσαν να βρουν το διάδοχό τους (για παράδειγμα τους SERENITY), όμως ποτέ δεν τα κατάφεραν. Και μη ξεχνάμε ότι η τρομερή τετράδα των δίσκων τους βγήκε σε μία περίοδο που το power metal είχε ήδη αρχίσει να γνωρίζει την παρακμή του.
Όσον αφορά τα live, η μπάντα είναι super. Παικταράδες όλοι, μία καλοδουλεμένη μηχανή που δε λέει να χάσει με τίποτα. Και ειδικά οι εμφανίσεις τους το 2000 (μαζί με CRIMSON GLORY και EVERGEY), αλλά και για την περιοδεία του “The black halo”, μένουν αξέχαστες.
Κορυφαίο και πιο ολοκληρωμένο δημιούργημά τους, το “The black halo” φυσικά, ασχέτως που αν στα αγαπημένα μου αλλάζει θέσεις με τα “Karma” και “The fourth legacy” κυρίως, όμως αγαπημένο άσμα θα παραμείνει το “Forever”.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Ιδιαίτερο σχήμα για το Ευρωπαϊκό power metal αν και Αμερικανοί. Ξεκίνησε μαζί με άλλα σχήματα από την Τάμπα, της Φλόριδας των ΗΠΑ, με ένα μεγάλο ατού, (μετά τα πρώτα άλμπουμ) τον πρώην CONCEPTION Roy Khan στα φωνητικά. Το περίπλοκο, βαρύ αλλά συνάμα μελωδικό metal τους μάγεψε την μεταλλική κοινότητα. Τα πρώτα άλμπουμ τους με τον Khan χαρακτηρίζονται από δημιουργικότητα, ενθουσιασμό, τεχνική αρτιότητα αλλά και αμεσότητα. Σε αντίθεση με την καθαρά προοδευτική μεταλλική σκηνή, οι KAMELOT ποτέ δεν άφησαν έξω από τη συνθετική σκέψη τους το κλασσικό heavy metal. Το αγάπησαν και το ενσωμάτωσαν σε συνθέσεις, πιασάρικες αλλά και τεχνικά άρτιες. Αποκορύφωμα για εμένα το “Karma”. Οι υψηλές απαιτήσεις του σχήματος οδήγησε σε μια σειρά από φιλόδοξα αν και πιο δύσκολα άλμπουμ, την δεκαετία του 2000, που έδωσαν την εκδοχή των KAMELOT για την ροκ όπερα, αλλά κούρασαν τους πιο «παραδοσιακούς» οπαδούς, με την εμμονή τους με τον Φάουστ.
Η αλλαγή τραγουδιστή το 2011 έδωσε μια συνέχεια, που θεωρήθηκε άνευρη και σχετικά ανέμπνευστη, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει επέλθει μια ισορροπία στο συνθετικό επίπεδο. Εκτελεστικά είναι πάντα πολλοί καλοί, γεμάτοι ενέργεια και ανυπομονούμε να τους δούμε επί σκηνής.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Δυστυχώς οι KAMELOT είναι ένα συγκρότημα που σταμάτησα να παρακολουθώ. Με επηρέασε πολύ το γεγονός πως από το συγκρότημα αποχώρησε η φωνάρα, o Roy Khan. Δεν έχω ολοκληρωμένη εικόνα από τις δουλειές τους μετά το “Ghost opera” αλλά εκτιμώ και γουστάρω τρομερά τη πορεία της μπάντας από το “The fourth legacy” μέχρι και το “Ghost opera”. Όλοι οι δίσκοι μέσα σε αυτό το διάστημα είναι ένας και ένας, αν και θεωρώ πως η πιο ώριμη και ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους ήταν το “Black halo”. Θεε μου τι δισκάρα ήταν αυτή; Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, η συναυλία τους που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες ημέρες έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον μου. Ξέρω πως δεν θα είναι πίσω από το μικρόφωνο, ο μέχρι πριν από λίγο καιρό ιερέας, Roy Khan, όπως επίσης δεν έχω εικόνα από τις τελευταίες τους δουλειές. Αλλά μόνο στο άκουσμα τραγουδιών όπως τα “Forever”, “Karma”, “The fourth legacy”, “Nights of Arabia”, “Farewell”, “March of Mephisto” (Shagrath διάολε) και άλλων πολλών που συγκροτούν μία τεράστια λίστα, ξέρω πως θα είναι ένα όμορφο βράδυ.. Είναι σαν να είμαι ήδη εκεί.. “One cold winter’s night, I may follow her voice to the river…”
Δημήτρης Μπούκης
Οι οπαδοί του συμφωνικού power metal ξέρουν πολύ καλά τι εστί KAMELOT. Για όλους τους υπόλοιπους, ας πούμε απλά ότι οι KAMELOT είναι γκρουπάρα. Πνευματικό παιδί του ανήσυχου κιθαρίστα Thomas Youngblood και ιδιαίτερα αγαπητοί στη χώρα μας, οι KAMELOT είναι μια μπάντα που κάθε της δισκογραφική δουλειά αναμένεται με ενδιαφέρον. Ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι συναυλίες τους και είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος περιμένει την επανεμφάνιση τους στη χώρα μας μετά από μια δεκαετία με ανυπομονησία. Προσωπικά είμαι πολύ περίεργος να δω κατά πόσο ο Tommy Karevik θα μπορέσει να τραγουδήσει τα κομμάτια του τεράστιου Roy Khan επί σκηνής, κάτι όμως μου λέει ότι θα τα πάει περίφημα. Είτε είστε οπαδοί του είδους, είτε όχι, το οπτικοακουστικό υπερθέαμα που προσφέρουν οι KAMELOT επί σκηνής είναι υπέρ του δέοντος δελεαστικό. Κοινώς, η συναυλία αυτή απλά δεν χάνεται!
Θοδωρής Κλώνης
Εδώ έχουμε να κάνουμε όχι απλά με αγαπημένη μπάντα, αλλά με λατρεμένη! Οι KAMELOT κατέχουν μια πραγματικά ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, ίσως λόγω του ιδιαίτερου ήχου τους, που δεν είναι ούτε αμιγώς power, ούτε και progressive, ίσως λόγω ορισμένων αριστουργηματικών δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει στην 25ετή πορεία τους, ίσως λόγω των αμέτρητων εκπληκτικών συνθέσεων που έχουν στο ενεργητικό τους, ίσως και γιατί μέσα απ’ αυτούς αναδείχθηκε ένας απ’ τους κορυφαίους σύγχρονους ερμηνευτές που πέρασαν ποτέ απ’ το χώρο, ο σπουδαίος Roy Khan, που τόσο λείπει απ’ τη μεταλλική σκηνή. Ίσως και για όλους αυτούς τους λόγους μαζί… Το μόνο σίγουρο πως ο Thomas Youngblood και η παρέα του, ποτέ δεν με έκαναν να δυσανασχετήσω, να βαρεθώ ή να αδιαφορήσω για άλμπουμ των KAMELOT. Εν αντιθέσει, μπορεί να έχουν περάσει 15-20 χρόνια από κυκλοφορίες σαν το “Epica” και το “Karma”, η μαγεία όμως που ασκούν στ’ αυτιά μου, είναι το ίδιο δυνατή κι ας τα έχω ακούσει αμέτρητες φορές. Και πραγματικά, μου φαίνεται άθλος να κληθώ να επιλέξω ένα από τα τέσσερα διαμάντια “The Fourth Legacy”, “Karma”, “Epica” και “The Black Halo”. Η επιλογή ενός, αδικεί κάποιο άλλο και για καμία μου απάντηση δε θα μπορούσα είμαι απόλυτα σίγουρη. Την ώρα που γράφονται πάντως αυτές οι γραμμές, στο μυαλό μου στριφογυρνάει αυτό:
Χαρά Νέτη
Πριν από 22 χρόνια όταν είχε κυκλοφορήσει η πρώτη δουλειά των KAMELOT “Eternity” δεν υπήρχε η πληθώρα της πληροφορίας όπως σήμερα. Έτσι δεν πρόκειται να ξεχάσω όλη την στιχομυθία ή και τις φήμες που υπήρχαν όταν πρωτοκυκλοφόρησε, ότι πίσω από το μικρόφωνο βρισκόταν ο Midnight, τραγουδιστής των CRIMSON GLORY, κάτι που φυσικά δεν ίσχυσε ποτέ. Οι KAMELOT με τον συγκεκριμένο δίσκο παρουσίασαν ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο στο power metal, με συνθέσεις που συνδύαζαν αρμονικά το progressive στοιχείο με την δυναμική του Αμερικανικού ήχου. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 υπήρχαν αρκετά σχήματα που ακολούθησαν αυτό το στυλ, οι KAMELOT όμως κατάφεραν να ξεχωρίσουν εξαιτίας των ολοκληρωμένων συνθέσεων που είχαν, προσθέτοντας και πολλά Ευρωπαϊκά power στοιχεία στον ήχο τους. Φυσικά και λόγω του Roy Khan, τον τραγουδιστή που συμμετείχε σε όλα τα albums που γιγάντωσαν το όνομα της μπάντας. Τα δυο τελευταία albums τους, προσωπικά δεν μου «δώσει κάτι» αλλά οι KAMELOT θα μνημονεύονται σας ένα από τα καλύτερα μουσικά σχήματα που έχει αναδείξει η metal μουσική. Ειδικά οι πρώτες δυο δουλειές τους θα παραμείνουν για πάντα οι αγαπημένες μου. Μακάρι για πολλά χρόνια ακόμα να μας χαρίζουν ωραία albums.
Θοδωρής Μηνιάτης
Για να επισημάνω την αδιαμφισβήτητη αξία των KAMELOT, θα μπορούσα απλά, με δύο τρεις λέξεις, να γράψω πως κατάγονται από την Tampa της Florida και είναι μια power metal μπάντα. Αυτό μόνο του θα αποτελούσε το πλέον ατράνταχτο κριτήριο για την ποιότητά τους. Τα mottos διάφορα: “USA all the way”, “αμερικάνικο (power) metal συγκρότημα δεν μπορεί να είναι κακό” κλπ… Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της αμερικανικής υπεροχής. Εδώ μιλάμε για μια μπάντα που δημιούργησε σχολή, που χάρισε απλόχερα δίσκους άφταστης και άφθαρτης αξίας, που οδήγησε τις εξελίξεις και δεν αποτέλεσε ποτέ “μια ακόμη καλή περίπτωση συγκροτήματος”. Το “Κάστρο” ξεκίνησε ως ένα group με κινητήριο άξονα τη τριάδα Thomas Youngblood (κιθάρες/σύνθεση) – Richard Wagner (τύμπανα/στίχοι) – David Pavlicko (πλήκτρα) και σημαντική βοήθεια από τους Mark Vanderbilt (φωνητικά) και Glenn Barry (μπάσο). Ο Vanderbilt δε, ήταν η αιτία να πιστεύουν αρκετοί τότε πως αυτή η φωνή δεν ήταν άλλη από του Midnight των CRIMSON GLORY, καθώς και αρκετές ομοιότητες είχαν μεταξύ τους οι δύο τραγουδιστές, και έμοιαζαν εμφανισιακά! Τα “Eternity” (1995) και “Dominion” (1996) με το επικολυρικό τους στίγμα “κέρδισαν” αμέσως και τον πλέον απαιτητικό power metal ακροατή – οπαδό, και έδειξαν πως κάτι το μεγάλο είχε μόλις “γεννηθεί”.
Η συνέχεια όμως δεν ήταν η ανάλογη. Ήταν καλύτερη της αναμενόμενης! Αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας και κυρίως η έλευση του Roy Khan των CONCEPTION στα φωνητικά, εκτόξευσαν τους KAMELOT στα ύψη τόσο από πλευράς σύνθεσης και έμπνευσης, όσο και από πλευράς εκτελεστικής ικανότητας. Μία τρομερή εξάδα δίσκων (από το “Siege perilous” του 1998 ως το “Ghost opera” του 2008) έφτασε για να ρίξει τον κόσμο στα πόδια τους, να επιφέρει θριαμβευτικές εμφανίσεις μπροστά σε χιλιάδες κόσμου και αποθεωτικές κριτικές από τον Τύπο. Το επικό στοιχείο υποχώρησε προς όφελος του λυρικού και θεατρικού, κάποιες πειραματικές τάσεις εμφανίστηκαν, ο Roy Khan με τη φωνή του φάνταζε ο πλέον κατάλληλος ώστε να αποδώσει σωστά αυτό το υλικό, ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και η συνεισφορά του Casey Grillo στα τύμπανα, που έδωσε άλλο χαρακτήρα στη μπάντα. Το “Poetry for the poisoned” (2011) έφερε μια μικρή αναστάτωση στις τάξεις των οπαδών, καθώς έδειχνε μια μπάντα που κάπου είχε εγκλωβιστεί και βαλτώσει στο ίδιο της το μουσικό αφήγημα, η αποχώρηση του Khan τους έφερε ένα βήμα πριν το γκρεμό, αλλά το χέρι του Tommy Karevik (SEVENTH WONDER) ήταν εκεί για να τους κρατήσει. Πανομοιότυπος, ίδιος, κλώνος, δεν δίνω δεκάρα. Οι KAMELOT βρήκαν στο πρόσωπό του έναν τραγουδιστή που θα τους παρέχει ασφάλεια και σιγουριά στο μέλλον. Γιατί έχουν μέλλον, και έχουν να δώσουν ακόμη πράγματα. Τα “Silverthorn” και “Haven” είναι εκεί, για να τα ακούσετε και να πειστείτε. Όσο για μένα, στο όνομα της αντικειμενικότητας που ορίζει τη δεύτερη περίοδό τους ως τη καλύτερη (και δικαίως), δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάκτυλό μου και θα δηλώσω πως κάποια στιγμή θα ήθελα να ακούσω κάτι από τις πρώτες, «αθώες» μέρες τους… Μεγάλη μπάντα…
Δημήτρης Τσέλλος
Αυτή η μπάντα μας απασχολεί πολλά χρόνια. Έχει δείξει συχνά τις εξαιρετικές της δυνατότητες, με κορυφαία άλμπουμ και έναν ιδιαίτερο ήχο που παντρεύει το Αμερικάνικο power με τον χαρακτήρα των CONCEPTION. Αυτό βέβαια, στην δεύτερη εποχή τους, από την μεταγραφή του Roy Khan με την ανεξίτηλη χροιά του. Έκτοτε, οι KAMELOT έχουν προσφέρει απανωτές δισκάρες, αλλά και κάποιες μέτριες δουλειές που δεν παρουσιάζουν εξέλιξη στο συνθετικό τους κομμάτι. Στις συναυλίες τους είναι απολαυστικοί. Συνδυάζουν τα δυναμικά τους κομμάτια με τα άκρως συναυλιακά ρεφραίν και την ατμόσφαιρα με την οποία ντύνουν την σκηνή τους. Ως αποτέλεσμα, είναι άκρως διασκεδαστικοί και πρέπει να τους τιμήσετε. Δεν τους έχω δει με τον Kaverik αλλά ο κατάλογός τους αποτελεί εγγύηση.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Βρισκόμαστε στα μέσα των 90’ς, το cd έχει μπει για τα καλά στο πετσί μας και ένα από τα νέα σχήματα που κάνουν αίσθηση είναι οι Αμερικάνοι ΚΑΜΕLOT. Tο ντεμπούτο τους “Εternity” μας ενθουσιάζει με το λυρικό/ επικό του power metal και οι μνήμες από τους CRIMSON GLORY είναι αισθητές, αλλά εδώ ακούμε ένα ήχο που στα χρόνια του grunge είναι αυτός που πολλοί από εμάς αναζητούσαμε να ακούσουμε από ένα power metal σχήμα. Κομμάτια σαν τα “Call of the sea”, “Proud nomad” και “What about me” ήταν συνθέσεις που διάθεταν ένα εκλεπτυσμένο/ ιδιαίτερο χαρακτήρα και έδειχναν αχνά ότι αυτή η μπάντα θα κάνει σπουδαία καριέρα.
Οι ΚΑΜΕLOT ήταν ένα σχήμα που αγάπησα από την πρώτη στιγμή και μόλις έγινε γνωστό ότι ο Νορβηγός Roy Khan, από τους άλλους αγαπημένους τότε, CONCEPTION, θα αναλάμβανε τα φωνητικά, ένα κύμα χαράς με πλημμύρισε, όχι μόνο εμένα αλλά και όλους τους οπαδούς του σπουδαίου Νορβηγού τραγουδιστή στην χώρα μας, και ήμασταν και αρκετοί. Οι δίσκοι με τον Κhan, μέχρι και το “The Black Halo” ήταν όλοι ένας και ένας, με πιο αγαπημένα τα “Karma” και “Fourth legacy”. Τους έχω δει αρκετές φορές στην χώρα μας, από την πρώτη τους μαζί με CRIMSON GLORY και EVERGREY αλλά και αρκετές επόμενες που είχαν την τύχη να παίζουν σε πιο ευπρεπείς και μεγαλύτερους χώρους, καθώς η δημοτικότητα τους μεγάλωνε.
Αγοράζω τους δίσκους τους από την ξεκίνημα μέχρι και σήμερα, αν και τολμώ να πω ότι τα τελευταία χρόνια αναλώνονται στα ίδια και τα ίδια και κάπου έχουν αρχίσει να επαναλαμβάνονται σε επικίνδυνο βαθμό. Έχουν βγάλει όμως μια σειρά σπουδαίων δίσκων οπότε το καθήκον τους το έχουν πράξει και με το παραπάνω.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Τους KAMELOT τους είχα αγαπήσει από τα πρώτα τους βήματα. Με το δεύτερο δίσκο τους “Dominion” μου είχαν τραβήξει την προσοχή με τραγούδια ύμνους όπως τα “We are not separate” και “Birth of a hero”, που ήταν πιο πρώιμα, ακατέργαστα και “τραχιά”, σαφέστατα επηρεασμένα από το US heavy metal. Αν και μουσικά άλλαξαν και εξελίχθηκαν έκτοτε, ακολουθώντας πιο μελωδικά μονοπάτια και καταφέρνοντας σε κάποια φάση να θεωρούνται από τα μεγάλα ονόματα του χώρου, συνεχίζω να το θεωρώ ένα από τα καλύτερά τους άλμπουμ. Άλλωστε, όντας άρρηκτο κομμάτι της ιστορίας τους, τελεολογικά είναι το απαραίτητο βήμα που έγινε για να φτάσουν εν τέλει εδώ που βρίσκονται τώρα. Ένας ακόμη λόγος που είναι μέσα στην καρδιά μου αυτή η μπάντα, είναι πως ήταν μεταξύ των πρώτων συνεντεύξεων που έκανα ποτέ ξεκινώντας τη “συγγραφική” μου “καριέρα” στον χώρο της metal μουσικής, με αφορμή την πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, στο Bug club. Αν και τη μετά Khan περίοδο δεν την έχω παρακολουθήσει πιστά, συνεχίζω να θεωρώ τους KAMELOT ως μία από τις δυνατότερες σύγχρονες power metal μπάντες της Αμερικής, αλλά και όλου του μεταλλικού κόσμου. Γι’ αυτό και σκοπεύω να παρευρεθώ στην ερχόμενη συναυλία τους στην χώρα μας, αν και δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορεί να παίξουν κάτι από το “Dominion”, τόσο λόγω αλλαγής ύφους, όσο και λόγω πληθώρας επιλογών εφόσον έχουν μία εκτενή δισκογραφία. Οπότε ένας λόγος παραπάνω να απολαύσω μόνος μου, αλλά και να θυμίσω στους νεότερους, ένα από τα πρώτα τους άσματα.
Κωνσταντίνος Βασιλακος
Οι KAMELOT ήταν και είναι μια μεγάλη λατρεία για εμένα. Η πρώτη μου γνωριμία με τους εκπληκτικούς Αμερικανούς power metallers έγινε με το άλμπουμ τους ”Siege Perilous” το 1998 όπου είναι και το πρώτο τους με τον φανταστικό Roy Khan στα φωνητικά. Αμέσως σχεδόν έψαξα το παρελθόν τους και συγκεκριμένα τα δυο πρώτα άλμπουμ τους, σίγουρα δεν μου γέμισε το αυτί ο πρώτος τους τραγουδιστής, όμως ότι δεν καταφέρνει η φωνή το κάνει η μουσική σε αυτές τις δουλειές. Η συνέχεια βέβαια είναι γνωστή για την πορεία της μπάντας, δουλείες πραγματικά μνημεία στον power/prog χώρο ”The Fourth Legacy”, ”Karma”, ”Epica”, ”The Black Halo”, ”Ghost Opera” λίγο πιο πίσω από τα προηγούμενα αλλά δεν πειράζει , και γενικά εκτός του ”Poetry For The Poisoned” που χωλαίνει ακόμα και οι δουλειές με τον αντικαταστάτη του Khan, Tommy Karevik, ”Silverthorn” και ”Haven” κινούνται σε πολύ υψηλά στάνταρ. Νομίζω ότι με τέτοια δισκογραφία, ελάχιστες πραγματικά μπάντες του χώρου μπορούν να σταθούν δίπλα τους ισάξια. Αυτό που με τράβηξε και εξακολουθεί να με εξιτάρει στους KAMELOT είναι ότι δεν μοιάζουν με κανέναν, απλά άλλοι προσπαθούν να τους μοιάσουν. Έχουν στοιχεία από όλες τις ηχητικές μορφές του power, από Αμερική που είναι και η βάση του σχήματος προέρχονται οι groveς τους, από Σκανδιναβία έρχεται η πιο σκοτεινή δομή τους και τα πλήκτρα τους, ενώ από Γερμανία και λοιπή Ευρώπη είναι τα γκάζια, ο λυρισμός και η κιθαριστική τους δομή και πότε-πότε κοιτάνε και στους Ανατολίτικους ήχους. Αν το καλοσκεφτεί κανείς τελικά είναι εκπληκτικό το πως κατορθώνουν να παντρεύουν ιδανικά όλα αυτά τα στοιχεία και πάντα στο τέλος αυτό που σου μένει είναι απλά KAMELOT. Τέλος εύχομαι να μπορέσω να τους δω για μια ακόμη φορά στο επερχόμενο live στην χώρα μας μιας και πέραν της εκπληκτικής πάντοτε απόδοσης της μπάντας θα ήθελα να ακούσω πως μιλάει ο Tommy Karevik στην ψυχή μου και αν μπορεί να μπει και σε αυτό τον τομέα στην θέση του φοβερού Roy Khan. Γιατί στο στούντιο ομολογώ ότι τα έχει πάει περίφημα, το μόνο μου παράπονο είναι να τον άφηνε ο αρχηγός Thomas Youngblood να βάλει και λίγο περισσότερο το προσωπικό του στοιχείο κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, στο μέλλον θα δείξει. Σαν άλμπουμ θα επιλέγω καθαρά για προσωπικούς λόγους πάντα το ”Epica” όσο και αν πραγματικά αδυνατώ να ξεχωρίσω το καλύτερο τους ανάμεσα στην Αγία Τετράδα τους ”The Fourth Legacy”, ”Karma” και ”The Black Halo” τα άλλα τρία. Κομμάτι γιατί το επιβάλλει η περίσταση ”Lost And Damned”.
Παναγιώτης Γιώτας
Οκ είμαι από αυτούς που δεν τους έκατσε καλά η αποχώρηση του Roy Khan και μάλλον ποτέ δεν θα τους κάτσει καλά. Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω ότι το “Haven” ήταν ένα καλό άλμπουμ στα γνωστά ποιοτικά μονοπάτια των KAMELOT και η φωνή του Tommy Karevik είναι επίσης πολύ καλή. Θα μπορέσω όμως να ξαναδώ τους KAMELOT όπως παλιά; Μάλλον όχι.
Στα πρώτα τους βήματα τους έβρισκα συμπαθητικούς και τους άκουγα ευχάριστα χωρίς όμως να προκαλούν βέβαια καμία ιδιαίτερη ανατριχίλα μέσα μου. Ίσως η φωνή του Roy να ήταν και ο κύριος λόγος που τους παρακολουθούσα μιας και πιστεύω ότι είναι μία από τις σπουδαιότερες και πιο αδικημένες φωνές του Metal. Η τριάδα όμως “Epica”, “Black Halo” και “Ghost Opera” με έκανε να αναθεωρήσω και είναι σίγουρα από τις λίγες περιπτώσεις που μια μπάντα βρίσκει το ζενίθ της δημιουργικά πολύ μετά από τα πρώτα της βήματα. Δυστυχώς η συνέχεια δεν είχε τις ανάλογες ευχάριστες εκπλήξεις.
Δεν πιστεύω με τίποτα ότι η συγκεκριμένη μπάντα θα μας δώσει ξανά τέτοια αξιόλογα άλμπουμ αν και μακάρι να διαψευστώ. Εν αναμονή της νέας τους εμφάνισης στην χώρα μας και του νέου άλμπουμ που βρίσκεται στα σκαριά, ας ελπίσουμε ότι το μέλλον θα είναι πιο φωτεινό και δημιουργικό.
Γιώργος Καραγιάννης
